Bismillahir Rahmənir Rahim
1. HƏSƏD
“Və həsəd etdiyi zaman paxılın şərindən (sübhün
Rəbbinə sığınıram)”
(əl-Fələq, 5).
Həsəd, paxıllıq başqasının imkan, fəzilət və uğurlarının
varlığına üzülüb yoxluğunu istəməkdir və haramdır. Əgər
üzüntü var, istək yoxdursa haram sayılmaz, amma mərəz
olaraq qalır.
Həsəd şərdir, onun Allahın Kitabında məhz bu cür qiy-
mətləndirildiyini görməkdəyik.
“De: “Pənah aparıram sübhün Rəbbinə! Yaratdıqlarının
şərindən; Zülmətə büründüyü zaman gecənin şərindən;
Düyünlərə üfürən (ovsun oxuyan) qadınların şərindən; Və
həsəd etdiyi zaman paxılın şərindən!”
(əl-Fələq)
Allah Təala həsədçinin, paxılın şərini cadugərlərin,
zülmətlərin şəri ilə bir sırada qoyur. Çünki hər üçünün
içindəki təhlükə gizlidir və təhlükənin yönəldiyi kimsələr
üçün bəlli olmaz. Bu qara və qaranlıq qüvvələrdən qorun-
maq üçün, həqiqətən, sübhün və aydınlığın Rəbbinə sığın-
maqdan başqa çarə yoxdur.
Şər, bütövlükdə, şeytani, yəni atəşlik əməlləri ifadə edir.
Quranın son surəsində insanlar üçün şərin əsas gizli mən-
bəyi açıqca vurğulanmaqdadır:
“De: “Pənah aparıram insanların Rəbbinə; İnsanların
Sahibinə; İnsanların gerçək İlahına! Vəsvəsə verənin,
(Allahın ismi zikr olunanda) qaçıb gizlənənin şərindən”
(ən-Nas, 1-4).
Şübhəsiz ki,
“Vəsvəsə verən”
Şeytandan başqası deyil,
şərin başında o durur və həsəd, cadu, zülmət onun əsas və
gizli silahlarından, tələlərindəndir. Zatən ilk həsədçi, onun
özüdür. Allah Təala Adəmi
(aleyhissalam)
yaradıb mələkləri
ona səcdə etdirəndə bunu çəkə bilmədi və vəsvəsə verərək
ilk insanın cənnətdən çıxarılmasına nail oldu.
|
