Asif Atanın – İnam Atanın Mütləqə İnam Ocağı

 

98 

Asif Atanın – İnam Atanın 

Mütləqə İnam Ocağı 

 

“Ulufərəh” Ailəsinin 

“Ailə Günü” toplantısında deyilmiş fikirlər 

 

 

 

Ocaq  Günsırası  ilə  23  İşıq  Ayı,  37-ci  ildə  (may,  2015)  İnam 

Evində “Ulufərəh” Ailəsinin “Ailə Günü” toplantısı keçirildi. Törə-

nin quralları yerinə yetirildikdən sonra “Ulufərəh” Ailəsinin Yüküm-

lüsü  Göylü  Atalı Ataya  səcdə  ilə  sözünə  başladı:  Hər  birinizə  “xoş 

gəlmisiniz” deyirəm. Bu gün burada Ocaqdan soraqsız kimsə yoxdur, 

ona  görə  birbaşa  qonulara  keçmək  istəyirəm.  Ay  içində  necə  yaşa-

mışam, nə işlər görmüşəm, bu yöndə hesabat verim. Bu ay yaşamıma 

göz yetirəndə ciddi bir dəyişiklik olmadığını düşündüm. Hər zaman 

nə iş görürdümsə, elə eyni işləri də görmüşəm. Saytlarla işləmişəm, 

sayta  qoymaq  üçün  ayrı-ayrı  (video)  görüntülər  kəsib  hazır  eləmi-

şəm. Bir sözlə, işim əsasən bilgisayar üzərində gedib.  

Dünya ədəbiyyatından da nələrsə oxumuşam.  Bir də ki ölkədəki 

son durumları izləmişəm. İzlədikcə durumun nə dərəcədə acınacaqlı 

olduğunun  fərqinə  vardım.  Yəni  sorun  təkcə  üzdə  görünən,  sosial 

durumun,  maddi  durumun  aşağı  olması  deyil.  Çox  dərinlərə  gedir. 

Dövlətin başında duranlarla xalq arasında yad, hətta yağı münasibət 

formalaşıb. Bu da böyük fəlakətlərdən soraq verir. “Nəsimi” filmində 

bir  epizod  var.  Orda  Şirvanşah  öz  hakimiyyətini  qorurmaqdan  ötrü 

---

 

99 

toplumdan artıq vergi yığır. Təxminən buna bənzər “Tütək səsi” fil-

mində  də  var,  müharibədə  olanlara  yardım  məqsədilə  toplum  nəyi 

var ortaya qoyur. Bu, obrazlaşmış bir şey deyil. Xalq bundan keçib 

gəlibdir.  Doğrudan  da,  xalq  gərəkəndə  düşmənə  qarşı  birləşə  bilir. 

Ortaya  özündənkeçmə  qoya  bilir.  Ancaq  bugünkü  Azərbaycan  ger-

çəkliyinə baxanda, təəssüf ki,  maddi yığımlar yenə var, ancaq nəyə 

xərclənir, nə üçündür? Bunu düşünəndə adamı xəcalət duyğusu bürü-

yür. Bununla bağlı qısa bir şey yazdım: 

Dövləti  təmsil  edənlər  “mən  də  varam”  deyərək  xalqı  mənasız 

oyunlara qurban verirlər. Xalqın təkcə malı yox, ləyaqəti də oyunun 

bir  parçasına  çevrilir.  Səhərdən-axşama  kimi  televiziyada,  radioda 

xalqı “tərbiyə” edirlər. “Mədəni olun, davranışlarınıza fikir verin, əl-

ayağa  dolaşmayın”.  Avropanın  gözündə  mədəni,  sivil  görüntüsü 

yaratmaq  xatirinə  özlərini  də,  xalqı  da  gülünc  duruma  qoyurlar.  Bu 

gerçəklik dəyişmədikcə hələ çox faciələrə şahid olacağıq. 

Ötən  yüzilin  başlarında  Cabbarlı  “Sevil”  əsərində  bir  epizoda 

toxunmuşdu.  Boğazından  kəsib  oğullarına  yedirən  atasından,  oğlu 

Balaş, an gəlir ki, utanır. Qızı Gümüş isə “sən indi həyata qarşı çıl-

paqsan,  səni  həyat  soyundurmuşdur,  özü  geyindirəcəkdir”  deyib 

paltarlarını  ocağa  atır.  Sözlər  sovet  ideologiyasının  etkisi  altında 

mədəni devrimə çağırış idi. Bizim çağımızda yazıq vətəndaşın özünü 

ocağa  atırlar  bir  heç  uğruna.  Burda  mən  bəlli  məsələlərə  toxunmaq 

istəmirəm. Yetərincə sosial şəbəkələrdə çək-çevir olundu bu məsələ. 

Toxunmaq  istədiyim  xalqı  “etik  normaların”,  süni  dəbdəbənin 

ayağına  vermək  naşılığıdır.  Yerindən  duran  xalqa  necə  yaşamağı, 

necə  sevməyi,  necə  atalıq,  analıq  eləməyi  öyrədir.  Bu  gün  dövlət 

bütün  bunlara  önləm  almasa,  bunun  bədəlini  daha  ağır  ödəmək 

zorunda qalacaq… 

Özüylədöyüş  hesabatıma  gəlincə,  mənəviyyatımdakı  dağınıqlığı 

aradan  qaldırmağa  çalışmışam.  Bu  ay  buna  çalışdım,  alınır  da.  Bir 

çox  təbii  anlar  var.  Mən  onların  hər  birini  görürəm.  Ancaq  son 

durumlar  üçün  deyə  bilərəm  ki,  qüsurumun  başında  duran  etki 

özümü yaşamın bulanıq axarında boş buraxmağıma, özümü gözləyə 

bilməməyimə  görə  idi.  Getdikcə  axına  qoşulduğumun  fərqinə  var-

dım. Yəni hər kəs kimi yaşamaq, hər kəs kimi adi düşünmək, – özü-

mə göz yetirməyim azalan kimi belə bir halda oluram. Tez-tez işlət-

diyim  “boş  vermək”  ifadəsi  var.  Boş  verə-verə  boşluğa  düşdüyümü 

görürəm. 

---

 

100 

Özüylədöyüşlə bağlı özümə dediyim çox şeylər var. Əməli olaraq 

deyirəm  özümə.  Təkcə  düşüncə  olaraq  buna  yetməmişəm.  Bunlar 

nədir,  deməzdim  ki,  demək  gücündə  deyiləm,  sadəcə  ehtiyac 

görmürəm. 

 

Soylu Atalı: Ancaq gündəliyə yazmaq olar. 

 

Göylü  Atalı: Qeyd  eləmişəm,  sadəcə  elə  bir  məsələdir  ki,  gərək 

görmürəm  bölüşmək  üçün.  Ancaq  özümə  deyirəm  təbii  ki.  Yəni 

gəldiyim yön nədir və nə olmalıdır. 

Xalqlaşmamla bağlı, təəssüf ki, heç nə deyə bilməyəcəm. Əsasən 

olduğum mühit iş və evdir. Əlbəttə, yeri gələndə kimliyim görünür. 

Ancaq  məqsədli  olaraq  harasa  getməmişəm,  söhbətlər  eləməmişəm. 

Ona  görə  çox  uzatmadan  sözü  amaldaşlarıma  vermək  istəyirəm. 

Atamız Var olsun! Bayrağımızı öpürəm. 

 

Üstün Atalı: (Ataya səcdə edib, bayrağı öpür – T.A.) Keçən “Ailə 

Günü”ndən bura qədər ömrümdə ciddi dəyişiklik gözləyirdim. Ancaq 

tam olaraq gözlədiyim olmadı. 

“Ata Səsi” kitabından “Yeni İl” mərasimini oxudum. Orda Ata nə 

edəcəyimizi  deyir.  Bunu  oxuduqca  indi  demək  istədiklərimi  demək 

istəmirəm. Yəni onların qarşılığında çox balaca bir şey görürəm. Ata 

orda  üç  böyük  yağını  –  marksizm  ehkamını,  sosializm  quruluşunu, 

təşkilat (partiya) yadlığını vurğulayır. Bu, 88-89-cu illərin yazısıdır. 

26 il keçməsinə baxmayaraq, şər azalmaq yerinə daha da artır. Heç 

bir təşkilat  xalq  yaratmaqla  uğraşmır.  Ata orda  belə bir  vurğu  edir: 

“Onu anlamaq üçün mən 20 il oxudum. Gecə-gündüz. Bütün dünyanı 

öyrəndim.  Heç  bilmədim  ailə, ev  necədir.  Öyrəndikcə  boşluğa  düş-

düm.  Bu  boşluqdan  çıxmaq  üçün  gecə-gündüz  düşündüm,  Ocaq 

yaratdım.  Belə  bir  gərgin  yaşam”.  Yəni  ağlında  həqiqətə  yetmək 

üçün  davamlı  özünlə  uğraşasan  gərək.  Həqiqətə  yetmisənsə,  onu 

başqalarına vermək istəyəcəksən. Bir yerdə qala bilməyəcəksən. Ata-

nın  belə  gərgin  yaşamının  qarşısında  mənim  yaşamım  nədir  ki? 

Bütün  eybəcərlikləri  görmək  və  özünü  ona  qarşı  qoymaq  –  Atanın 

dediyi budur. Görmək, özünü yaratmaq və özünü buna qarşı qoymaq 

gərəkdir. Yeni bir dünya yaratmaq, onunla nəfəs almaq gərəkdir. 

Bu gün bir yazarın kitabının tanıtım törənində oldum. Orda insan-

larla  söhbətlər  elədim.  Əsasən  öyrənci  qızlarla  yaxşı  söhbət  alındı. 

İnsanların üzündə qəribə bir soyuqluq, qorxaqlıq vardı. Hətta buraxı-

---