______________Milli Kitabxana_______________
180
Bax, elə bu siyahıya əsasən mən müəyyənləşdirdim ki, bu
məktublar yalnız 1954-cü ildə yazıla bilər, yəni o ərəfədə ki,
Mehdi Məmmədov aktiv şəkildə Nəcəfbəy Vəzirovun
“Yağışdan çıxdıq, yağmura düşdük” komediyasını
mənimsəyirdi, pyesin eksplikasiyası ilə məşğul idi; və balaca
Elçin də bu adları atasından həddən ziyadə eşitdiyindən onları
öz məktubunda refleksiya eləmişdi. Hər şarj-şəkildə onun
personaja konkret reaksiyası, konkret uşaq münasibəti var.
Nədənsə Hacı Qəmbər maymaqdır və tər içindədir. Hacı
Salman isə xəbərçidir, ağzından xəbər fışqırır. Aşıq Vəliysə
məktubda ən kiçik fiqur kimi təsvir edilib, dəyirmançı, yəni
Qıdı Kirvə isə əksinə. O, Elçinin rəsmində son dərəcə diri,
ədabaz və lotu görünür. Bu müşahidələr Mehdinin evdə
danışdıqları əsasında formalaşıb, yoxsa Elçinin özünün gəldiyi
qənaətlərdir? Görünür, o da var, bu da var. Digər bir məqam:
məktubda Fikrət Əmirovun qızı və yazı texnikası ilə bağlı
informasiya da onu bildirir ki, bu məktub 1953-cü ildən sonra,
özü də birinci sinif şagirdi tərəfindən qələmə alınıb. Deməli,
Elçin 1953-cü ildə, düz 7 yaşında ikən, məktəbə gedib ki,
1954-cü ildə sərbəst məktub yazmağı bacarıb.
145
Məktublardan
o da aydınlaşır ki, Elçin atasından daha çox ata nənəsinin
yanında qalıb; amma buna baxmayaraq anası ilə də sıx əlaqə
saxlayıb. Elçinin üç məktubundan bir an da sezilmir ki, Barat
xanımla Mehdi boşanmış vəziyyətdədirlər. Hətta əksinə, belə
bir təəssürat yaranır ki, Elçin ideal bir ailənin övladıdır. Təbii
ki, bu, Mehdinin və Baratın yüksək davranış mədəniyyətinin
nəticəsində bu cür formalaşıb. Əgər məsələ mən deyən kimi
olmasaydı, Mehdi Məmmədov “Hacı Qəmbər”də Yetər
obrazını Barat xanıma verərdimi?
1955-ci il martın 26-da Milli Teatrın səhnəsində Mehdi
Məmmədovun quruluşunda N.Vəzirovun “Yağışdan çıxdıq,
yağmura düşdük” (“Hacı Qəmbər”) adlı komediyası əsasında
hazırlanmış tamaşanın premyerası oynanılır. Tərtibatçı rəssam
Bədurə Əfaqanlıdır. M.Vəlixanlı Milli Teatrın Hacı
______________Milli Kitabxana_______________
181
Qəmbəridir. Mehdi Məmmədovun rejissor yozumunda
M.Əliyev tamaşanın Vəlisi, İ.Osmanlı Cəbisi, M.Şamxalov
Qıdı Kirvəsi, A.Qurbanov Əşrəfi, Ə.Məmmədova Dilbəri,
L.Bədirbəyli Cəvahiri olmuşdu. Mehdi Məmmədov elə bu
tamaşada Baratı Nəcəfbəyin Yetəri kimi səhnəyə çıxarmışdı.
1955-ci ildə Baratın yaşı, qeyri-rəsmi məlumatlara istinadən,
qırxı
146
ötmüşdü. Pyesdə isə müəllif Yetərin 16 yaşı olduğunu
göstərir. Yenə həmin “Gənc qvardiya” tamaşasındakı əhvalat:
aktyorlar öz personajlarından yaşca qat-qat böyükdürlər!
Xüsusilə də Barat Şəkinskaya! Amma 1955-ci ildə seyrçilər və
teatr ictimaiyyəti bu şərtiliyi sakitcənə qəbul eləyir və heç bir
etiraz-filan bildirmir. Tənqidçilər də bir söz demirlər, əksinə,
yer-yerdən tamaşanı da, Yetər rolunun ifaçısını da tərifləyirlər.
Mən teatrşünas Ədilə Əliyevanın yazdığı resenziyadan özüm
üçün aydınlaşdırdım ki, Mehdi Məmmədov “Yağışdan çıxdıq,
yağmura düşdük” komediyasını yox, pyesdə yaşanılan
hadisələrin kontekstini tamaşaya qoyubmuş: “Rejissor Mehdi
Məmmədovun xidməti bundadır ki, o, Hacı Qəmbərin evinin
qapılarını geniş açaraq komediya vasitəsilə dövrü, mühiti
qırmanclamış, onu bütün çılpaqlığı ilə göstərmək istəmişdir.
Bu isə rejissora dövrümüzlə səsləşən bir quruluş verməyə
imkan yaratmışdır”.
147
Hərçənd bu məqalədən dəqiq
aydınlaşmır ki, tamaşanın ideyası (“ideya” sözü işlədilsə də),
rejissorun məqsədi nə olub. Amma kifayət qədər dəqiq oxunur
ki, Mehdi “Yağışdan çıxdıq, yağmura düşdük” pyesini səhnədə
əxlaq komediyası (janrdan söhbət aparılmasa da) kimi həll
edibmiş. Görünür ki, resenziya müəllifi rejissor və rəssam işini
də mahiyyətcə bir-birindən fərqləndirə bilmir, evin ortasından
çəkilən pərdəni, qapı üstündən asılmış tüfəngi, qramafonu
rejissorun tapdığı detallar cərgəsinə aid edir; halbuki bu
detallar məkanın tərtibiylə bağlı rəssam işinin real təzahürüdür.
Cəfər Cəfərovun tamaşaya verdiyi təhlildən isə mən belə başa
düşdüm ki, səhnənin mərkəzi fiquru Hacı Qəmbər yox, Yetər
olub və tamaşanın bütün enerjisi bu qız ətrafında dövr eləyib.
______________Milli Kitabxana_______________
182
Haradasa Baratın Yetərini Mirandolina variantı kimi də
yozmaq mümkündür. Nəcəfbəy komediyasının Yetəri tacir
evinin qulluqçusudur: bu qız ağıllıdır, diribaşdır, amma
kasıbdır, kimsəsizdir, tənhadır. Barat Yetəri elə bu cür də
səhnədə ifa eləyirdi. Hərçənd mən teatrşünas yazılarının
fraqmentlərindən bunu kəsdirdim ki, Barat son dərəcə qəşəng
və aqressiv Yetər oynayıb, təbii ki, Mehdinin rejissor
konsepsiyasına görə. Həqiqətən, N.Vəzirovun Yetəri nə qədər
hüquqsuz olsa da, axırda qələbə onundur. Məhz 16 yaşlı Yetər
Hacı Qəmbərlə Cəbinin axmaq iddiaları qarşısında sarsılmır,
alçalmır və hətta əksinə, Hacı Qəmbərlə Cəbini “barmağına
dolayır”, fürsət düşən kimi Cəbini öz qapazaltısına çevirir. Bu
mənada Mehdi Yetər obrazını onun rəftarları kontekstindən
çıxış edərək yozmuşdu: Yetərin yeniyetmə olmasına
baxmayaraq o, heç də “az aşın qatığı deyil”. Diananın,
Violanın, Florelanın, Mirandolinanın “şəcərəsi” burada aydın
“oxunur”. Mehdi Məmmədov bu tamaşanı hücum və müdafiə
prinsipi üzrə qurmuşdu. Hacı Qəmbər və Cəbi qulluqçu Yetərə
qarşı bacarıqcasına, özlərinə arxayın-arxayın, fərsiz hücuma
keçirdilər və 16 yaşlı “od parçası”nın (mənim Mirandolina
barədə söylədiklərimi xatırlayın) əla müdafiəsilə qarşılaşıb
gülünc vəziyyətə düşürdülər. Odur ki, Hacı Qəmbərin
dəliliyinin birinci stadiyası
(barama göndərdiyi gəminin batması
ucbatından)
onun dəliliyinin ikinci mərhələsinə
(Hacı Qəmbərin
özündən 34 yaş balaca bir qıza aşiq olması səbəbindən)
nisbətən Mehdi
Məmmədovu daha az maraqlandırırdı. Kliniki baxımdan tam
sağlam olub özünü dəli kimi aparmaq: bu ki fantastikadır; həm
hamletsayağı olum tərzidir, həm də başdan-ayağa məsxərədir,
şəbədədir. Əbəs deyil ki, Yetər Hacı Qəmbərin hücumlarını
zaman-zaman dəf edib ona şəbədə eləyir, onu lağa qoyur. Barat
xanım Yetəri məhz bu cür qıvraq, çevik, temperamentli,
enerjili oynayırdı. Ona görə də Yetərin tənhalıq, yalqızlıq
qüssəsi Baratın ifası fonunda daha qabarıq, daha təsirli
görükürdü.
Dostları ilə paylaş: |