______________Milli Kitabxana_______________
313
Məmmədovun “Meşşanlığa - fasiləsiz atəş!”
227
adlı bir
məqaləsi çıxmışdı. İki resenziya arasındakı fərq cəmi altıca
gündür. İnanmıram ki, Ədilə Əliyeva ilə Cəlal Məmmədov
sözü bir yerə qoyub məqalələrini mayda, premyeradan iki ay
sonra dərc elətdirməyi planlaşdıraydılar. Bu, məntiqsiz və
mümkünsüz bir şeydir. Qəribədir, niyə resenziyalar bu qədər
ləngiməliydi? O dövrlərdə qəzetlər hər hansı bir yeni tamaşaya,
əksərən, operativ reaksiya verirdilər və bunu səhifədə xüsusi
şriftlə vurğulayırdılar. Ona görə mən güman edirəm ki,
tamaşanın premyera tarixi bəzi kitablarda, ola bilsin, düzgün
göstərilməyib. Amma önəmlisi bu, deyil. Premyeranın martda
və ya mayda oynanılması tarix müstəvisində köklü şəkildə nəyi
dəyişəcək ki? Heç nəyi. Önəmlisi başqa şeydir. Məsələn,
önəmlisi budur ki, “Meşşanlar” barəsində şünaslar bir-birindən
koordinal surətdə fərqlənən iki rəy söyləyiblər. Ə.Əliyeva yazır
ki, bu tamaşa “meşşanlığa ittihamnamə” kimi oxunur və
yüksək bədii səviyyəyə malikdir. C.Məmmədov isə
“Meşşanlar”ı teatrın “yeni bir müvəffəqiyyət”i kimi xarakterizə
edir. Lakin İ.Rəhimli bu tamaşanı Milli Teatrın tarixi
kontekstində və tamam başqa cür dəyərləndirir: “Mehdi
Məmmədovun yaradıcılığında durğunluq əlaməti kimi
meydana çıxan “Meşşanlar” tamaşası teatrın tərəddüdlü
fəaliyyət mərhələsinin ən acı nəticələrindən oldu”.
228
Vallah,
şaşırdım. Necə yəni “acı nəticə”? Axı hamı, yəni bütün teatr
ictimaiyyəti, içi resenzentlər qarışıq, Həsən Turabovun Nil,
Səməndər Rzayevin Bessemenov, İsmayıl Osmanlının
Perçixin, Mehdi Məmmədovun və
Məmmədrza
Şeyxzamanovun Teterev, Sofiya Bəsirzadənin Akulina
İvanovna obrazlarını, Elçin Məmmədovun tərtibatını, o ki var,
tərifləyirdilər, ürəkdən tərifləyirdilər, yüksək notlarda
tərifləyirdilər. Onda İ.Rəhimlinin qənaəti nədən bu dərəcədə
pessimist idi? Sualı cavablamaqdan ötrü mən başqa bir
müəllifin tamam başqa bir məqaləsinə müraciət edəcəyəm.
Moskvalı teatrşünas Nina Velexova 1981-ci ildə Azərbaycan
______________Milli Kitabxana_______________
314
teatrlarının rejissurası ilə ilişikli analitik bir yazı dərc elətdirir.
Burada mənim diqqətimi bir qeyd, bir ümumiləşdirmə özünə
çəkdi: “Tamaşalar müxtəlif olsalar da, hamısında eyni mühit
hökm sürür. Təsirsiz mühit. Tamaşalar hazırlanır, hər şey rəvan
gedir, rollar əzbərlənir, musiqi vaxtında çalınır, amma səhnədə
canlı həyat yoxdur”.
229
Bəlkə elə bu mənada İ.Rəhimli “acı
nəticə” ifadəsindən yararlanır? İstisna olunmur. Hərçənd
monoqrafiyada “Meşşanlar” tamaşası ilə əlaqədar mənim
öyrəndiklərim mənə bir qədər başqa informasiyalar verir.
Məsələ belədir: Mehdi Məmmədov öz oğlu Elçinlə bərabər
çalışmışdılar ki, səhnədə məhz XIX əsr rus meşşanlığının,
Bessemenov ailəsinə xas meşşanlığın mühitini yaratsınlar. Və
Sizə deyim ki, buna nail olmuşdular. Tərtibatçı rəssam səhnədə
müxtəlif dekorlar vasitəsilə Bessemenovun evinin elə real,
inandırıcı görüntüsünü vermişdi ki, ruslar da həsəd aparardılar.
Tavanı sanki hörümçək toru basmışdı. Səhnənin ortasına
təqribən 3 m uzunluğunda düzbucaqlı stol qoyulmuşdu,
üstündə bürünc samovar və iri, ağ dəm çayniki. Həməncə
bilinirdi ki, bu evdə çörək yeyib çay içənlərin sayı çoxdur.
Bessemenov Akulina İvanovna ilə adətən samovarın böyründə
üzü seyrçilərə əyləşirdilər. Masa arxasında Teterev həmişə
profildən görünürdü. Pyotr (Hamlet Qurbanov) isə hamıdan
kənarda, ön plana yaxın bir yerdə kürəyini tamaşaçılara çevirib
stulda otururdu. Səhnə dərinliyində Bessemenov evinin qapısı
ağzında və otaqları arasında işləyən pilləkənlər mövqelənirdi.
Onların yanında isə qədimi iri bir şkaf bufetlə “baxışıb” hərdən
ağır-ağır “köks ötürürdü”. Məqamı gəlmişkən bir sitat:
“Meşşanlar mühitinin mənzil şəraiti, əşyaları elə real, təbii
əlamətlərilə verilmişdir ki, bunlar sanki aktyor Səməndər
Rzayevin ustalıqla yaratdığı Bessemenov obrazını tamamlayır,
onun xarakterinin əlavə cizgiləri kimi canlanır. Budur, meşşan
ailənin atası Bessemenov - S.Rzayev mebellə sıx doldurulmuş
böyük otaqda təkəbbürlə gəzinir, nəhəng bufetə də, iri
samovara da, ətrafındakılara yuxarıdan, lovğa-lovğa baxır. Hər
______________Milli Kitabxana_______________
315
baxışı ilə də ara-sıra ucadan dediklərini, sözsüz təkrar edir: “Bu
evi mən qurmuşam, sizə çörək vermişəm, siz mənə
borclusunuz...”
230
Deməli, rejissorun və rəssamın qurduğu
tamaşanın atmosferi üçün “təsirsiz mühit” təyini işləmir. Mən
bunu ona görə söyləyirəm ki, C.Məmmədovun səhnədə
gördüklərinə reaksiyası son dərəcə canlıdır, emosionaldır.
Bu tamaşanı hazırlamaqla Mehdi təkrarən bir də topluma
mesaj göndərirdi ki, meşşan mühitində yaşamaq fərdiyyətini
itirmək deməkdir, canlı meyit olmaq deməkdir, ölümə məhkum
olmaq deməkdir... Teterev da belədir, Tatyana (Z.Ağakişiyeva)
da belədir, Yelena (Ş.Məmmədova) da belədir, Pyotr da
belədir... Onlar nə üsyan eləyə bilirlər, nə də meşşanlıqla barışa
bilirlər, sadəcə, qanun və adətlər bataqlığında çürüyüb gedirlər.
Mən bu haqda yaza-yaza həmin tamaşanı sanki sevməyə
başlayıram, onun bədii dəyərini dəqiq müəyyənləşdirməyə
çalışıram və görürəm ki, tamaşa zövqümcədir. Və elə güman
eləyirəm ki, bu tamaşaya qarşı cənab şünaslar qədərincə həssas
olmayıblar, Qorki mətnindən darıxıblar, mahiyyətə varmağı
bacarmayıblar.
“Meşşanlar” tamaşasının rejissoru Mehdi Teterev obrazını
aktyor Mehdiyə yaraşdırmışdı. Yox, yaraşdırmamışdı, onu
özünə ruhən yaxın bilmişdi, ədəbi personajda öz şəxsiyyətinin
mümkün variantlarından birini tanımışdı. İndi Ədilə
Əliyevanın Teterov barədə yazdıqlarına göz gəzdirək və
şəhadət verək ki, onlar necə də bir-birilərinə oxşayıblar: “Kilsə
xorunda oxuyan Teterev isə mübariz adam deyil. Təbiətən
qaraqabaq Teterev rəhm etməyi bacarmır, özü dediyi kimi,
sakitcə şənlənməyi, ucadan “darıxmağı” xoşlayır. Nifrətinin
həddi-hüdudu yoxdur. Mehdi Məmmədov bir aktyor kimi də
bizi sevindirir. Onun Teterevinin özünəməxsus mövqeyi var.
O, nə ağa, nə də nökər olmaq istəyir. Teterev özünü biganə
adam kimi qələmə versə də, əslində başı bəlalar çəkmiş, ağıllı,
qabiliyyətli adamdır. Çətin yollarda ümidi puç olmuş Teterevə
Bessemenovların evindəki həyat “maraqlı” göründüyündən o,
Dostları ilə paylaş: |