321
Mən biləni yer üzünün heç bir xalqı meyxana
söyləmir. Onun vətəni Abşeirondur. Bugünsə meyxana
tamam
yeni
bir
halətdədir,
az
qala
rəsmi
statusdadır və müasir güzərana tam adekvatdır.
Azərbaycan ədəbiyyatının meyxana irsinə gəldikdə
isə
deyilməlidir
ki,
bu,
XX
əsr
Bakısının
portretinə,
Bakı
əhlinin
portretinə,
dövrün,
zəmanənin rəsmi portretinə və tarixinə əlavə
akvarel
ştrixlər,
ötəri
cizgilər,
gözlənilməz
yozmalar kimi, Bakı haqqında rəsmi mədəniyyətdə
fiksə edilmiş şeirlərə, mahnılara özünəməxsus bir
kontrapunkt kimi qiymətlidir.
Meyxana Orta çağlardan XX yüzilə əprimiş,
sozalmış, fağırlaşmış bir görkəmdə gəlib çıxan
meyxanələrin
(qəlyanaltıların)
qoca
dünya
ilə
kişiyana zarafatıdır.
MEYXANA qəzəlin astar üzüdür, başqa yöndən
yanaşsaq,
qəzələ
karikaturadır,
onun
nisbətən
cavanyana, asan, lakin kobud, köntey və aqressiv,
“dalaşqan” variantıdır; bir çox təzahürlərində isə
həcvdir, hədyandır; kimə istəsən öcəşər, nəyi desən
lağa qoyar, qorxmaz, çəkinməz, boynunu büküb
dayanmaz. Çünki meyxana ustad sənətkarlardan savayı
avtoritet tanımır. Odur ki, Azərbaycanda meyxana
təkcə ədəbi deyil, həm də sosial hadisədir.
Qəzəl muğamata söykənir, meyxana diringəyə.
Biri janrın zadəganıdır, digəri - cüvəllağısı.
Sonucda isə sual yenə əvvəlkidir: MEYXANA
Azərbaycanda nə idi? Sosial və mənəvi basqılara
qarşı yönəlmiş sərxoş etirazın hap-gopu, qədeşyana
ədabazlığı; meyi əvəzləmiş arağın məzəli hikkəsi;
keflənib yumşalmış qəzəbin lotuyana romantikası;
avaz, çırtma və nağara diringəsiylə “rəndələnən”
əruz; toyxanaların bir torba pulla vəznlənmiş
zarafatı; dünyanın və həyat olaylarının seksual-
fantasmaqorik təsviri; qafiyələnmiş söyüş və təhqir
çələngi;
ideal
primitivliyin
sevinci;
içkidən
322
“dumanlanıb” valaylanan mübarizə, höcət; müştüklü
“Kazbek”in tüstüsü arasından görükən padşahlıq
iddiası;
bekar
və
qədeş
məhəllə
uşaqlarının
“misralanmış” cığallığı, müasirliyin Kosa və Keçəl
deyişməsi; Çənbərəkənd cayıllarının qeyri-rəsmi
himni; meydanın söz pəhləvanlarının spirt qoxuyan
sadəlövh fəlsəfəsi və təkəbbürlü istehzası; qəzəlin
topal qardaşı; şəhər teatrının atmaca dialoqlar
üzərində qurulmuş ucuz variantı; Ortaçağ Şərq
poeziyasının XX əsr gerçəkliyində yaşamaq cəhdi.
Bəs indi meyxana kimindi və nəmənədi?
Meyxana məşq edənindir; çünki əvvəldən axıracan
qəlpdi, qəlibdi. Kim daha çox əzbərlədi, meyxana
onundur: yəni çevir tatı, vur tatı. Meyxana bugün
ekrana möhtacdır; ona görə dili qısadır. Nədən ki,
rəsmiləşmək istəyir, şou-biznesə qatılmaq istəyir,
varlanmaq istəyir, gündəmdə qalmaq istəyir. Belə
getsə, çox az bir müddətdə hər üç azərbaycanlıdan
ikisi
meyxana
ustadı
kimi
tanınacaq.
İndi
Azərbaycanda o qədər meyxanaçı var ki, rahatcana
bir meyxana kolleci açmaq mümkündür... Mən bir çox
məqamlarda
görürəm
ki,
bugün
camaatın
özünüidentifikasıyası,
yəni
özünütanıması,
özünübilməsi teatrda yox, meyxanada (və ya aşıq
məclislərində) baş verir. Meyxana kütləviləşir
(milli mədəniyyətdə isə klassik musiqinin, təsvir
sənətinin, operanın, baletin, teatrın mövcudluq
çərçivəsi daralır): və hətta belə də demək olar ki,
kütləviləşib
müasir
Azərbaycan
ədəbiyyatını
“yeyir”. Niyəsini xırdalamaqdan ötrü mən gərək
başqa bir məqalə yazım. Bəlkə meyxana muğama və
qəzələ (milli sənət genotipinə) bir refleksiya
olduğu üçün bu belədir? Və bəlkə də ona görə ki,
meyxana susqun çoxluğun qan yaddaşındadır? Və bəlkə
də ol səbəbdəndir ki, birinci: meyxana xalqın
anladığı dildə danışır; ikincisi: meyxanada xalq
danışır. XXI əsrin əvvəlində meyxananın “intibahı”
323
dövrün,
zəmanənin
ən
təzadlı
paradokslarından
biridir. Bu barədə düşünməyinə dəyər, cənablar!
Çoxluq yazıçını, şairi, ziyalını yox, meyxanaçını
tanıyır, meyxanaçını seçir və deməli, ona inanır...
Ola bilərmi ki, bu, Azərbaycanda gedən urbanizasiya
prosesinə passionarlığın bir reaksiyası kimi qeydə
alınsın? Ola bilərmi ki, meyxana dünyanı məhəlli
aspektdə qavramaq tərzi, öz məhəlləndə xoşbəxt
olmaq tərzi kimi yozulsun? Hər halda qəribə və
təəccüblüdür:
bir
yanda
İnternet,
bir
yanda
meyxana; bir yanda rəqəmsal sənət, bir yanda...
yenə meyxana; bir yanda super bulvar, super
fontanlar, bir yanda... yenə meyxana... Bu milli
özünüdərkin, milli təfəkkürün, milli ruhun, milli
mədəniyyətin XXI əsrdə pozitividir, yoxsa neqativi?
Birmənalı cavabım yoxdur. Fakt bu ki, meyxana artıq
ictimai sosial, ruhsal və kulturoloji hadisə
statusunda
bütün
Azərbaycanı
iri
addımlarla
dolaşır.
2000-2010-cu illər