232
növ, bədii-vizual obrazı. Bəs səma törəninə
məclis demək nə qədər caiz? Bunun üstünlüyü
nədə? Və niyə məhz məclis?
Çünki məclis müsəlman mədəniyyətində
mütəhərrik çərçivə funksiyası daşıyıb hər hansı
bir mövzuda keçirilən hər hansı bir söhbəti
“qucmağa”, əhatələməyə, sahmanlamağa qadirdir.
Məclis
özünəməxsus
kanonik,
tənzimləyici,
teatral formadır və bir çərçivə, haşiyə olmaq
etibarı ilə sakral və urvatsız dünyalar
arasında ötürücü missiyasını yerinə yetirir.
Məhz Ortaçağ Şərq mədəniyyəti üçün xarakterik
olan belə teatral formaların daxilində tamaşa
cizgilərilə
cuğlaşmış
səma
məclislərinin
kompozisiya elementləri aşkarlanıb üzə çıxır.
Bütün sufi qardaşlıqlarına xas dərviş zikrlə-
rində güclü bir teatrallıq var. Ancaq onların
heç birinin kompozisiyası səma məclislərilə
müqayisəyə gəlməz.
İndi görək səma nə deməkdir? Bir sıra
şərqşünaslar
dərvişlərin
çoxsaylı
hərlənmələrdən ibarət rəqsinə, daha doğrusu,
onların zikrlərinə “səma” deyirlər. Başqaları
isə bu sözü zikrin icrası vaxtı çalınan
musiqilə ilişkili hesab edirlər. Belə ki,
“səma” sözü ərəbcə “qulaq asmaq”, “müqəddəs
mətni dinləmək” mənalarında anlaşılır. Hər iki
müəyyənləşdirmədə məntiqə və həqiqətə uyarlıq
tapmaq
mümkündür.
Lakin
“səma”
haqqında
Mövlananın fikri belədir: “Səma öz varlığınla
mübarizədir, quşların qan tökmədən apardığı
vuruşdur, döyüşdür; ruhun uçuşudur... Səma
sirrdir.” Göründüyü kimi burada bir qeyri-
müəyyənlik var. Odur ki, səmanı mövləvi məclis-
lərinin hər hansı bir kompozisiya elementilə
əlaqələndirmək düzgün deyil. Amma həqiqət bu ki,
SƏMA aşkar ilə müəmmanın, varla yoxun, ölərilə
əbədinin, gerçəkliklə virtuallığın mediatoru-
dur; ötürücüdür, insandan Allaha doğru olan
233
yoldur ki, bir tək səslə keçilir. Mövləvi qar-
daşlığının
kollektiv
zikrlərində
də
səma
insanın ruhi vəziyyətinin bildiricisidir. Ona
görə səma öz öləri cismindən ayrılıb ərşə
qovuşana qədər, vəsl məqamına yetişənə qədər
uzanan virtual kamilləşmə yoludur, insan ruhu-
nun uçuşudur. Bu səbəbdən də məclisin yalnız
bütöv kompozisiyasını “səma” adlandırmaq düz-
gündür. Səma mövləvi dərvişinin meracıdır. Səma
bir ayağı ilə Şəriət üzərində dayanıb o biri
ayağı ilə Təriqətin kamillik vadilərindən dönə-
dönə Həqiqətə can atan dərvişin ruh “nərdiva-
nı”dır. “Səmaya girdinmi, iki dünyadan da çıxıb
gedirsən...” Mövlana deyir bunu...
Beləliklə,
dönən
dərvişlərin
məclislərində səma məqsəd və vasitə birgəliyini
ifadə edir. Fırfıra dərvişlərin səma məclisləri,
ilk növbədə, XIII əsrin dahi sufisi Mövlana
Cəlaləddin Ruminin Amalı, Eşqi və bütün ömrü
boyu
aradığı
Həqiqətlə
bağlıdır.
Mövləvi
qardaşlığının zikrləri, yəni səma məclisləri
hər həftənin cümə axşamından cüməyə keçən gecə
musiqi sədaları altında gerçəkləşərdi. Eşq
dönən dərvişlərin səma məclislərinin təbiəti,
ideyası, fəlsəfəsidir. Bu, “vəhdət əl-vücud”un
harmonik birgəliyilə cuğlaşmış, varlığın hər
bir təzahürünə doğru yönəlmiş platonik, “ilahi
eşq”dir. Bunun təsdiqini Cəlaləddin Ruminin öz
deyimlərində də tapmaq mümkündür: “Torpaq eşqlə
fələklərə yüksəlir. Həzrət Musanın tanrı ilə
danışdığı Tur dağı eşqlə rəqsə gəlir”. Lakin
qeyd etmək lazımdır ki, hələ Rumiyədək bəşəri
eşq
ideyası
müsəlman
mədəniyyətinin
atmosferində
dolaşırdı.
Ortaçağ
islam
mədəniyyətinin ən nurlu simalarından biri Fərid
əd-Din Əttar söyləyirdi ki, “eşq dərvişlərin
əlində cənnətin açarıdır”. İstər ərəb şairəsi
Rəbiyyənin mistik poeziyasında, istərsə də
böyük mütəsəvviflər Əbdülqədir Gilani, Seyid
234
Əhməd
Rüfainin
şəxsiyyətlərilə
bağlı
hekayətlərdə “eşq” bir ideya kimi aparıcı mövqe
tutur. Təbii ki, hekayətləri tarixi fakt kimi
qəbul etmək düzgün olmadığı kimi onlardakı
həqiqətdən də qaçmaq mümkün deyil. Xüsusilə,
Şərq aləmində. Niyə? Çünki müsəlman dünyasında
nəql etmə zamanı tarixi faktla nağıl arasındakı
fərq minimuma endirilir: hekayət tarixi fakt,
olmuş hadisə kimi, tarixi fakt isə hekayət kimi
söylənilir.
Məhz
bəzi
tədqiqatçılar
da
fırlanğıc hərəkətlərdən ibarət zikrləri Mövlana
ətrafında cəmlənmiş çoxsaylı rəvayətlərlə, onun
Şəms
əd-Din
Təbrizilə
olan
əfsanəvi
münasibətlərilə
bağlayırlar.
Digər
şərqşünaslarsa
dönən
dərvişlərin
səma
məclislərilə qədim Misir kahinlərinin uyğun
tərzli mistik rəqsləri arasında genetik əlaqə
görürlər.
Əlbəttə,
müxtəlif
hekayətlər,
bənzətmələrlə
əlaqəli
poetik
və
maraqlı
yozumlar cəlbedicidir, lakin müəyyən nəticələr
çıxarmaq üçün yetərincə elmi deyil. Dönən
dərvişlərin
səma
məclisləri
sufilərin
psixofizioloji davranış və rəftarının vahid
estetik sistemdə düzümlənməsidir, batini olanın
silsilə
hərəkətlər
şəklində
məkana
köçürülməsidir. Səma məclislərinin bütöv kom-
pozisiyası
və
ayrıca
götürülmüş
hər
bir
struktur elementi bunu təsdiq edir.
Səmaxanaya
(səma
məclislərinin
keçirildiyi
otaq)
daxil
olmamışdan
öncə
dərvişlər dəstəmaz alırlar. Sonra mövləvi
qardaşlığında qəbul edilmiş tərzdə geyinirlər.
Onların geyim tərzinə Şəms Təbrizinin ölümü ilə
bağlı
Mövlananın
uzun
müddət
əynindən
çıxarmadığı hüzn paltarlarının güclü təsiri
olmuşdur. TƏNNURƏ (sözün mənası bədənin nuru
kimi anlaşılır) dərvişlərin dümağ rəngli, iki
hissədən ibarət alt paltarıdır. Onun zəng
formalı aşağı hissəsi, daha doğrusu, geniş