Məni nə vədə Şuşaya yetirərsən?
23
Ə. Haqverdiyev dini heç bir zaman inkar etmə-
miş, islamı dərindən bilən bir ziyalı kimi həmişə mü-
səlmançılıq ənənəsinə sadiq qalmışdır. Çox təəssüflər
olsun ki, Sovet dövründə təbliğ olunan «ateist» fikir-
lər bəzi tənqidçiləri həvəsləndirərək həmin çirkin
mövqedən Haqverdiyevin yaradıcılığına da yanaşma-
ğa sövq etmişdir. Guya Haqverdiyev mövhumatı tən-
qid edərək «allah yoxdur» deməyə çalışmış, onu dan-
mışdır. Əksinə, Haqverdiyev bütün hekayələrində,
hətta dramlarında belə dini heç bir zaman inkar etmə-
mişdir. Baxmayaraq ki, M. Məmmədov öz məqalələ-
rində yazırdı: «O, din mübəlliğlərinin «insanın başı
üstündə göyün yeddinci qatında hər şeyi yaradan və
idarə edən Allah vardır kimi cəfəng müddəalarını bo-
şa çıxararaq qeyd edir ki, göydə heç bir ilahi varlıq
yoxdur» (56, s. 89). Haqverdiyev yaradıcılığını dərin-
dən
bilən oxucuya, əlbəttə, bu çox gülünc gələ bilər.
«Ə. Haqverdiyev islamın bu saxta ehkamlarını
tənqid edərək dinə inananları başa salırdı ki, cənnət və
cəhənnəm boş əfsanədir, həqiqi və yeganə real aləm
yalnız insanı əhatə edən təbiətdir» (56, s. 89).
Düzdür, yazıçı «Xortdanın cəhənnəm məktubla-
rı»nda, «Vaveyla»da hacıları, mərsiyəxanları, dindən
öz mənafeləri üçün istifadə edib «hiyleyi-şəriyyə» ilə