Bilirdim ki, mühərriklərin keyfiyyəti əladır və üstündən üç həftə keçəndən
sonra başımı dik tutaraq onların yanına getdim.
Lakin başımı dik tutmağım uzun çəkmədi. Onların baş mühəndisi məni
tamamilə çaşbaş salan sözlərlə qarşıladı: “Elison, mən sizin mühərriklərinizi ala
bilməyəcəyəm”.
“Axı niyə? – deyə mən heyrətləndim. – Nə üçün?”
“Ona görə ki sizin mühərrikləriniz həddən artıq bərk qızır, heç ona əl də
vurmaq mümkün deyil”.
Mən başa düşürdüm ki, mübahisə ilə yaxşı heç nəyə nail ola bilməyəcəyəm.
Öz şəxsi təcrübəmdə buna əmin olmuşdum. Və mənim ağlıma müsbət cavablar
metodunu tətbiq etmək fikri gəldi.
“Neynək, – dedim mən, – sizinlə, cənab Smit, yüz faiz razıyam, əgər mü-
hərriklər bərk qızırsa, siz bundan sonra onları bizdən almamalısınız. Sizə elə
mühərriklər lazımdır ki, onlar Elektrotexnika Sənayesi Sahibkarlarının
Assosiasiyasının qaydaları əsasında təyin olunmuş standartlardan çox qızmasın.
Elə deyilmi?”
O, bununla razılaşdı. Mən ondan birinci “hə” aldım.
“Milli Assosiasiyanın qaydalarında deyilir: düzgün konstruksiyalaşdırılmış
mühərrik quraşdırıldığı tikilidəki temperaturdan Farengeyt şkalası üzrə 72
dərəcədən çox qızmamalıdır. Belədir?”
“Hə, bu, tamamilə doğrudur, – deyə o razılaşdı, – lakin sizin mühərrikləriniz
bundan xeyli bərk qızır”.
Mən onunla mübahisəyə girişmədim, əvəzində isə onun sexində tem-
peraturun nə qədər olduğunu soruşdum.
“Farengeyt üzrə 75 dərəcəyə yaxın”, – deyə o cavab verdi.
“Yaxşı. Əgər sexdəki temperaturun üstünə 72 dərəcə gəlsək, onda ümumi
temperatur Farengeyt üzrə 147 dərəcə təşkil edəcək. Mən düz deyirəmmi?”
O, yenə də “hə” dedi.
“Belə olan halda, – deyə mən onu yekun qənaətə yaxınlaşdırdım, – siz əlinizi
həmin mühərriklərdən uzaq tutmağın daha ağlabatan olduğunu hesab
etmirsinizmi?”
“Belə çıxır ki, siz haqlısınız”, – deyə o etiraf etdi.
Biz onunla bir az da söhbət etdik, sonra isə o, öz katibini çağırdı və cari ayın
fondundan mühərriklərin alınmasına təqribən 35000 dollar ayrılması barədə
sərəncam verdi.
Mən mübahisə etməməyi, şeylərə başqa adamın nöqteyi-nəzərindən
baxmağa və onu “hə” deməyə məcbur etməyə çalışmağın daha sərfəli və maraqlı
olduğunu başa düşənə qədər uzun illər kompaniya üçün itirilmiş sayı-hesabı
olmayan dollarlar tələb olundu.
Sokrat, “Afinanın Ovodu” Afinada ayaqyalın gəzməyi sevdiyinə baxmayaraq,
ən görkəmli insanlardan biri idi. Çiyinləri üstə qırx il yaş və başı da daz ola-ola o,
on doqquz yaşlı qızla evləndi. O, elə bir şey etmişdi ki, bəşəriyyətin bütün tarixi
ərzində bunu etmək yalnız cüzi sayda adama müvəffəq olmuşdu: o, insan
təfəkkürünün istiqamətini köklü surətdə dəyişdi. Və indi, üstündən 23 yüzillik
keçəndən sonra ona ziddiyyətlərlə didilib-parçalanan dünyaya nə vaxtsa təsir
göstərə bilmiş, bəşəriyyətin ən müdrik müəllimlərindən biri kimi ehtiram olunur.
downloaded from KitabYurdu.org
Onun metodu nədən ibarət idi? O, adamlara onların haqlı olmadığını
deyirdimi?
Ah, yox! Başqa kimi istəyirsiniz bunu edərdi, təkcə Sokrat yox. O, bunun üçün
həddən artıq müdrik idi. Onun indi “Sokrat metodu” adı ilə tanınan sübutetmə
fəndləri təsdiqedici cavabların alınmasına əsaslanırdı.
O, elə suallar verirdi ki, onun opponenti bunlarla razılaşmağa məcbur olurdu.
O, birinin ardınca digər təsdiq qazanır və bunu bir qucaq “hə” udana qədər
edirdi. O, suallar verməkdə o vaxta qədər davam edirdi ki, onun opponenti nə baş
verdiyini dərk etməyə macal belə tapmamış bir neçə dəqiqə əvvəl əleyhinə çıxış
etdiyi qənaətə gəlirdi.
Kimin isə haqlı olmadığını özünə demək yanğısı gələn dəfə sizi bürüyəndə
qoca ayaqyalın Sokratı xatırlayaq və yumşaqcasına elə sual verək ki, buna
müsbət cavab verilməli olsun.
Çinlilərdə Şərqin çoxəsrlik müdrikliyinin ifadə olunduğu bir məsəl var:
“Uzağa o adam gedir ki, ayağını yumşaq basır”.
Əməksevər çinlilər insan təbiətini öyrənməyə beş min il vaxt sərf etdilər və
onlar öz həyat anbarlarına dəqiq müşahidələrin zəngin bəhrəsini toplayıblar:
“Uzağa o adam gedir ki, ayağını yumşaq basır”.
Əgər siz adamları öz nöqteyi-nəzərinizə çəkmək istəyirsinizsə, qayda 5-də
deyildiyi kimi:
Belə edin ki, həmsöhbətiniz lap başlanğıcdan sizə belə cavab vermək
məcburiyyətində olsun: “Hə, hə”.
Altıncı fəsil
Narazılığın xəbərdar edilməsi üçün
qoruyucu klapan
İnsanların əksəriyyəti həmsöhbətiylə onu öz nöqteyi-nəzərinə inandırmağa
çalışaraq həddən çox danışır. Bu, baha başa gələn səhvə kommivoyajerlər
xüsusilə bərk aludə olurlar. Qoy sizin həmsöhbətiniz danışsın, o, öz işi və öz
problemlərindən sizdən yaxşı baş çıxarır. Ona suallar verin, o da qoy danışsın.
Əgər onunla razı deyilsinizsə, həmsöhbətinizin sözünü kəsmək tamahına
uymayın. Heç bir vəchlə! Bu, təhlükəlidir. Əgər onun sizin qabağınıza qoymaq
istədiyi fərdi mülahizələri hələ qurtarmayıbsa, o, sizə heç bir diqqət
yetirməyəcəkdir. Bu cür davranış özünü işgüzar münasibətlərdə doğruldurmu?
Baxaq. Budur, bu cür davranmağa məcbur olan bir nəfərin əhvalatı.
Bir neçə il əvvəl ABŞ-ın ən iri avtomobil maqnatlarından biri öz
müəssisəsinin birillik tələbatını ödəmək üçün üzlük parça alınması ilə bağlı
danışıqlar aparırdı. Üç iri fabrikant öz məhsullarının nümunələrini təqdim
etmişdi. Nümunələr avtomobil kompaniyasının ekspertləri tərəfindən baxılmış
və hər bir fabrikanta nəzərdə tutulan kontraktla bağlı bütün məsələlərin
müzakirə olunması üçün öz nümayəndəsini göndərmək xahişiylə bildiriş
göndərilmişdi.
Fabrikantlardan birinin nümayəndəsi Q.B.R. şəhərə gəlib çıxanda ağır
formada laringit xəstəliyinə tutulmuşdu. “Avtomobil kompaniyasının rəhbərliyi
tərəfindən dinlənmək üçün mənim növbəm çatanda, – deyə cənab R. bu əhvalatı
danışırdı, – mənim səsim batdı. Mən çətinliklə, o da yalnız pıçıltı ilə danışa bilirdi.
Dəvət olunduğum otaqda mən parçalar üzrə ekspert, təchizat üzrə agent,
downloaded from KitabYurdu.org