Azər HƏSRƏt mən taniqliq ediRƏM
Yüklə 3,98 Mb. Pdf görüntüsü
|
80 Onun özünə inamla və uca səslə səsləndirdiyi bu komanda kütləni hərəkətə gətirdi. İnsanlar Haq- verdiyev küçəsilə üzü yuxarı qaçmağa üz qoydular. Az sonra seyrəklik yaranmağa başladı. Amma an- laşılan o idi ki, heç də hamı qaçmağa meylli deyil. Özəlliklə də gənclər meydanda qalmaq, dirənmək, yalın əllə də olsa düşmənin ağır texnikasının üzərinə şığımaq istəyirdi. Artıq hər kəsin qəzəbi zirvədəydi. Düşüncələrsə Azərin beynini yeyib dağıdırdı: “Öz ordumuz, öz dövlətimiz silahını bizə qarşı çevirdi. Dövlətimiz, ordumuz bizi öldürür. Heç nəyə görə! Biz heç bir günahın sahibi deyilik. Kimsənin toyuğu- na daş atmamışıq. Sadəcə günahsız soydaşlarımızın Ermənistandakı yurd-yuvalarından, ev-eşiklərindən qovulmasına, dövlətin də buna seyrçi qalmasına etiraz edirik. Özü də bu etirazı dövlətə qarşı çevir- mirik. Dövlətdən mədət umuruq. Hələ də inanırdıq ki, Sovet dövləti öz vətəndaşlarını - Ermənistandan didərgin salınmış Azərbaycanlıları müdafiə edəcək. Biz bunu gözləməkdəykən dövlətimiz üzərimizə tank göndərir”. O anlarda yalnız küçələrə çıxıb etiraz edənlər de- yil, evindən çölə çıxmayanlar belə güllə-baran edildi. Adamlar balkondan, pəncərədən çıxıb dışarıda nə 81 baş verdiyini öyrənmək istərkən vuruldu. Bu, acı bir gerçək idi. Bir böyük dövlətin ordusu soyuq bir qış gecəsinin qaranlığında heç bir xəbərdarlıq etmədən öz dinc vətəndaşlarına qarşı ağır texnika və silahlar- la hücuma keçmişdi. Ağla gələcək hal deyildi, amma Azərbaycanın başına gəlirdi bu. Sovet İttifaqının bir parçası olan Azərbaycan Moskvanın hücumuna məruz qalmışdı o gecə... Başqalarına “qaçın, qurtulun!” deyən Azərin özü isə sanki yerə pərçimlənmişdi. Ayaqları asfalta ya- pışmışdı elə bil. Geri dönüb qaçmaq, xilas olmaq istəyirdi, amma yerdən qopa bilmirdi. Ələkbərov küçəsindən yavaş-yavaş yaxınlaşan ağır texnikanın yetişməsinə lap az qalmışdı. Amma o, yenə də qaça bilmirdi. Sanki içindəki bir qüvvə onu tutub saxla- yır, zorun qarşısından geri çəkilməsinə əngəl olur- du; ancaq durum çox ciddi idi. Rus əsgərləri zirehli maşınlardan sağa-sola nizamsız atəş açmağa davam edirdilər və çoxsaylı güllələrdən birinin onu haqla- mayacağına təminat yox idi. Bir anlıq bunu ağlından keçirərək, yavaş-yavaş üzü yuxarı hərəkət etməyə başladı. Yox.., qüruru qaçmağa imkan vermədi, sadəcə addımladı. Ələkbərov küçəsini keçdi, qarşı tərəfdəki tək qatlı binanın önünə gəldi. Bina yoldan 82 bir az hündür olduğu üçün zirehli maşınların yan tərəfindən açılan atəşlər düz ona tuş gəlirdi. Deməli, bir neçə saniyə sonra maşınlar yaxınlaşacaq və Azər atəş altında qalacaqdı. Ona görə də özünü toparladı, düşündü və üzüqoylu torpağa sərildi. Ayaq üstdə durmaq sadəcə cəlbedici hədəfə çevrilmək demək idi. Bunun ardınca rus zirehli maşınları düz onun tu- şundan keçərək Haqverdiyev küçəsinə yönəldi. Azər uzandığı yerdən onları yaxşı görə bilməsə də maşın- ların nərəsindən hiss etdi ki, uzun bir dəstədir keçən. Həm də ara vermədən avtomatlardan atəş açırdılar. O, hiss edirdi ki, güllələrin bəziləri qarşısında uzan- dığı binanın divarlarına dəyib yerə düşür. Bütün bunlara baxmayaraq Azər soyuqqanlılığını qoruma- ğa, an etibarilə yalnız öz canını qurtarmağa çalışırdı. Zatən başqa bir qəhrəmanlıq etmək üçün imkan da yox idi. Ayağa dursa vurulacaqdı. Beləcə bir müddət torpağın üzərində uzanıqlı qal- dı. Burada nə qədər qaldığını tam kəsdirə bilməsə də artıq səslərin azaldığını, ağır texnikanın ardının gəlmədiyini hiss etdi. Yavaşca başını yerdən qal- dırıb ehtiyatla ətrafa baxdı. Zirehli maşınlar gözə dəymirdi. Keçib getmişdilər. Avtomat silahdan açı lan 83 atəş səsləri eşidilirdi. Amma bir az aralıdan gəlirdi bu səslər. Lap yaxında atəş səsləri yox idi artıq. Azər qət etdi ki, təhlükə sovuşub. Ayağa qalxdı, bir daha ətrafa baxdı. Əmin olduqdan sonra üst-ba- şını təmizləyib Haqverdiyev küçəsinə sarı yollandı. Burada adamlar vardı, amma yaman seyrəlmişdilər. Çoxu qaçıb ayrı-ayrı həyətlərə doluşmuşdu ki, vu- rulmasın. Azər yavaş-yavaş üzü yuxarı getməyə başladı. Az irəlidə, yolun sağında bir gənc yerə çöküb divara qısılmışdı. Ya qorxudan, ya da doğrudan da vurul- duğu üçün - anlamaq olmurdu. Azər ona yaxınlaşdı. Gənc, “deyəsən, güllə dəydi mənə”, - deyib ona sarı baxdı. Azər də soyuqqanlı şəkildə, “indi həll edərik”, - deyə cavab verdi. O, ətrafa boylanıb yaxınlıqdakı gəncləri çağırdı. Bir anda bir neçə nəfər onlara yaxın- laşdı. “Tez bunu təcili yardıma çatdırın! Görün, bir problemi yoxdur ki? Götürün məhəllənin içərisinə, burada dayanmayın, təhlükəlidir. Aparın binaların arxasına, ruslar yenə qayıda bilər”, - deyə tapşırıq verib özü yoluna davam etdi. Azər bu anlarda özünü elə aparırdı, sanki baş verənlərə görə rəsmi sorumluluğu var. Elə bil orada olan hər kəs ona tabe olmalıydı. Tanrıdan, onun belə 84 tapşırıqlarına etiraz edən də yox idi. Elə o gənclər də əmrə hazır kimi bir anda yaralı gənci yerdən qaldırıb evlərin arxasına yollandı. Heç kim soruşmadı ki, “sən kimsən, niyə bizə tapşırıq verirsən?” Kim bilir, bəlkə də qəfil təcavüzə yaxalanmış insanlar onları idarə edəcək birisini görmək istəyirdi öz aralarında; lakin yox idi elə birisi. Heç kim heç kimi tanımırdı. Heç bir hərəkət əlaqələndirilmirdi. Zatən əlaqələndirilməsi də mümkün deyildi. Çünki heç kim belə bir təcavüz gözləmirdi o gecə. *** Gecənin ortasında Bakının işğalı xəbəri bir anda bütün ölkəyə yayıldı. İmkanı olan hər kəs rayonlara zəng edir, rusların Bakıda törətdiyi faciənin xəbərini verirdi. Xudata da xəbər çatmışdı o anlarda. Hələ də küçələrdə olan etirazçılar arasında şayiələr dolaşma- ğa başlamışdı ki, Bakıda qan su yerinə axır. Heç kim inanmaq istəmirdi; di gəl ki, bu şayiələr küçələrdəki insanların sayının artmasıyla müşayiət edilirdi. İndi evlərdə heç kim qalmamışdı. Bütün Xudat əhli küçələrdə idi. Hər kəs ümid edirdi ki, Bakıdan gələn Yüklə 3,98 Mb. Dostları ilə paylaş:
|