43
Beləliklə, Cənubi Qafqazın xristian əhalisindən fərqli olaraq, çar hökumət
dairələri müsəlman dininə və türk dil qrupuna aid olan azərbaycanlıların timsalında
potensial düşmən qüvvə görürdü. Bu qüvvə çarizmin istər Qafqaz, istərsə də Yaxın
Şərqə dair ekspansionist siyasətinin həyata keçirilməsində maneə amillərindən biri
ola bilərdi. Bu səbəbdən, Rusiyanın Cənubi Qafqazda əsas strateji vəzifəsi qeyri-
rus xalqlarını ruslaşdırmaq, bu regionda türk-müsəlman amilini zəiflətmək və bu
diyarı Rusiya imperiyasının ayrılmaz hissəsinə çevirməkdən ibarət idi. XIX əsrin
mənbələrinə istinadən demək olar ki, çar Rusiyasının Cənubi Qafqazda apardığı
miqrasiya, demoqrafiya siyasəti azərbaycanlıların bir etnos kimi tamamilə məhv
edilməsinə yönəlməsə də, ən azından onların sayının azalmasına, azərbaycanlıların
bu regionda etnik dominantlığına son qoymaq kimi mənfur vəzifələrin həyata
keçirilməsinə xidmət edirdi. Azərbaycanlıların tərk etdikləri ərazilərdə xristian
dininə etiqad edən xalqların məskunlaşdırılması həyata keçirilirdi
115
.
Qeyd
edək
ki,
çarizmin
planlarına
görə
Cənubi
Qafqazın
xristianlaşdırılmasında ermənilər əsas rol oynamalı idilər və hökumət dairələrinin
bu fikri bir neçə faktla əsaslandırılırdı. Rusiya rəsmi dairələrində hesab edirdilər ki,
tarixən daimi coğrafi areala malik olmayan, türklərə, azərbaycanlılara, gürcülərə
qarşı əsassız ərazi iddiaları irəli sürən ermənilərdən siyasi, konfessional alət kimi
istifadə etmək olardı. Bundan savayı, ermənilər uzun müddət İran və Türkiyə
müsəlmanları ilə birgə yaşayaraq onların dilini, mədəniyyətini, adət və ənənələrini,
həyat tərzlərini öyrənmiş və bu amilləri nəzərə alaraq çar hökumət dairələri Cənubi
Qafqazda müstəmləkə siyasətini həyata keçirməkdə ermənilərin xidmətindən
istifadə edirdilər.
Cənubi Qafqaza ermənilərdən savayı, qədim nestorian kilsəsinə aid olan
aysorlar da dəvət olunmuşdular. 1804-cü ildə 16 min aysor əhalisini Şimali
Azərbaycana dəvət edən general-leytenant P.D.Sisianovun müraciətində aysorlara
ermənilərlə birləşmək, birlikdə müsəlmanlara qarşı mübarizə aparmaq tövsiyə
edilirdi
116
. Monoqrafiyanın tədqiqat obyekti Qafqazda ermənilərin məskunlaşması
məsələsi deyil. Ancaq bu qısa tarixi ekskursu etmədən almanların Cənubi
Qafqazda məskunlaşdırılması səbəblərinin bütöv mənzərəsini təsəvvür etmək çətin
olardı. Minlərlə erməni, rus və sair mənşəli köçkünlərin Cənubi Qafqazda
məskunlaşdırıldığı şəraitdə uzaq Baden-Vürtemberq krallığından almanların bu
regiona dəvət olunması hansı zərurətdən doğmuşdu? Almanların Cənubi Qafqazda
məskunlaşması öz məzmununa görə erməni, rus, aysor və sair xristian xalqlarının
məskunlaşmasından nə ilə fərqlənirdi? Çar hökumət dairələrinin fikrincə,
ermənilərin Cənubi Qafqazda yerləşdirilməsi bu diyarın xristianlaşdırılması
və yeni
işğal ərazilərində hökumətə sadiq sosial dayağın formalaşdırılmasına xidmət etməli
idi. Çarizm üçün Qafqazda həyata keçiriləcək ən vacib vəzifələrdən biri yeni
iqtisadi sahələrin inkişaf etdirilməsi, ən başlıcası yeni dünyagörüşünə malik olan,
Avropa-xristian dəyərlər sistemini qavrayan «Avropa mədəniyyətinə» uyğun
vətəndaşların tərbiyə edilməsi məsələsi idi. Çar məmurlarının qənaətinə görə
44
ermənilər bu vəzifənin öhdəsindən gələ bilməzdilər, belə ki, onlar əsasən xırda
ticarət və sənətkarlıqla məşğul olurdular. Əsrlərlə, müxtəlif dövlətlərin tərkibində
yad, aşağı statuslu, azlıq təşkil edən və iqtisadi ixtisaslaşması «xırda ticarətlə»
məhdudlaşan, marginal psixologiyaya malik olan ermənilər Cənubi Qafqazın
avtoxton əhalisi — azərbaycanlılar və gürcülər üçün istər təsərrüfatçılıq, istərsə də
mədəni baxımdan nümunə rolu oynaya bilməzdilər. Bu cür dəyərlər sisteminin
daşıyıcıları və yerli xalqlar üçün nümunə ola biləcək xalq yalnız Avropa
mədəniyyətinə mənsub əhali ola bilərdi. Bu nöqteyi-nəzərdən çar hökuməti
almanların Cənubi Qafqaza köçmək haqqında xahişlərinə böyük şövqlə cavab
verdi.
Alman kolonistlərinin Gürcüstana köçürülməsi təşəbbüsü ilə ilk dəfə çıxış
edən Qafqaz ordusunun Baş komandanı, general A.P.Yermolov oldu. Lakin
almanların Qafqaza köçməsinin obyektiv səbəbləri XVIII əsrin II yarısı—XIX
əsrin əvvəllərində Avropada baş verən tarixi proseslər nəticəsində formalaşmışdı.
XVIII əsrin II yarısı — XIX əsrin əvvəlləri bu yeni formalaşmış kapitalist
münasibətləri ilə köhnə feodalizm qaydaları arasında kəskin mübarizə dövrüdür.
Köhnə ictimai formasiyanın yenisi ilə əvəz olunması dövlətlərarası ziddiyyətlərin
kəskinləşməsi ilə, müharibələrlə, sosial inqilablarla, sərhədlərin dəyişdirilməsi ilə,
Avropanın siyasi xəritəsindən bəzi dövlətlərin silinib əvəzində yenilərinin
yaranması ilə müşayiət olunurdu. XVIII əsrin sonu — XIX əsrin əvvəllərində
Avropada baş verən siyasi, sosial, dini kataklizmlər Almaniyadan, o cümlədən
Qafqaz almanlarının əksəriyyətinin tarixi vətəni olan Baden-Vürtemberq
krallığından da yan keçmədi.
XIX əsrin astanasında alman millətinin Müqəddəs Roma imperiyası
adlanan
Almaniya bir-birilə siyasi cəhətdən real əlaqələrə malik olmayan 300 dünyəvi və
dini knyazlıqlardan, çoxsaylı müstəqil imperiya statuslu şəhərlərdən, 1500-ə yaxın
heç bir qüvvəyə tabe olmaq istəməyən cəngavər malikanələrindən ibarət idi
117
.
Ümumi əhalisi 30 mln. nəfərə çatan bu cırtdan dövlətlərdə sosial və dini
toqquşmalar səngimək bilmirdi: protestant knyazlıqlarda katoliklər, katolik
knyazlıqlarda protestantlar təqib olunur, bəzən protestantizmə aid olan cərəyanlar
arasında «dini təmizlik» uğrunda mübarizə gedirdi.
Siyasi və dini dağınıqlıq sənətkarlığın, ticarətin, sənayenin inkişafına mənfi
təsir göstərirdi. Kənd təsərrüfatı məhv olmaq həddinə çatmışdı.
XV əsrdən krallıq kimi tanınan Vürtemberq dövlətində vəziyyət daha
acınacaqlı idi. Prussiya kralı II Fridrixin yetirməsi, Vürtemberq kralı Karl
Yevgeninin dövründə krallıqda sosial-siyasi, konfessional vəziyyət daha da
mürəkkəbləşdi: Karl Yevgeni və ondan sonra gələn krallar Fransaya daha çox
meyil edir, kübarlıqda və təmtəraqlıqda fransız kralları ilə bəhsə girirdilər ki, bu da
vergilərin tez-tez artmasına, şəhər əhalisinin, kəndlilərin müflisləşməsinə gətirib
çıxarırdı.