Vüsalə Musalı. Azərbaycan təzkirəçilik tarixi
337
xanovun “Gülüstani-İrəm” adlı əsərinin şairlərdən bəhs edən
hissəsi də nəzərdən keçirilmişdir.
XX əsrdə nəşr olunmuş təzkirə xarakterli əsərlərdən - Əzizə
Cəfərzadənin “Azərbaycanın aşıq və şair qadınları”, Cəfər
Rəmzi İsmayılzadənin “Deyilən söz yadigardır”, Nəsrəddin
Qarayevin “Poetik məclislər”, Məmməd Nuru oğlunun “Azər-
baycan qəzəlləri” adlı kitablarından bəhs etmişik.
Osmanlı təzkirəçiliyi haqqında məlumat verilmiş, bundan
sonra Azərbaycan və Osmanlı təzkirələrinin fərqli və oxşar xü-
susiyyətləri tədqiq edilmişdir. Təzkirələr arasındakı oxşar və
fərqli xüsusiyyətləri aşağıdakı maddələrlə təqdim etmək müm-
kündür:
- Təzkirələrin yazılma dinamikası baxımından
müqayisə;
- Təzkirələrin strukturundakı oxşarlıqlar
və fərqlər;
- Təzkirələrin əhatə etdiyi coğrafiya və dil nöqteyi-nəzərindən
uyğunluqlar və fərqlər;
- Müəllifliklə bağlı fərqlər.
Monoqrafiyanın dördüncü fəslində Azərbaycan təzkirələri xro-
noloji prinsip əsasında tədqiqata cəlb olunmuşdur. Bu zaman
ilk olaraq təzkirəçinin həyatı, yaradıcılığı haqqında məlumat
verilmiş, daha sonra təzkirəsinin yazılma tarixi, kimə ithaf
olunması, dili, strukturu, dövrün digər təzkirələrindən fərqi
göstərilmiş, əlyazma nüsxələrinin mühafizə olunduğu kitabxa-
naların adı qeyd olunmuşdur.
XVI əsrdə azərbaycanlı müəlliflər tərəfindən 4 təzkirə qələmə
alınmışdır. Bunlar Sam mirzənin “Töhfeyi-Sami”, Əhdi Bağ-
dadinin “Gülşəni-şüəra”, İbrahim mirzənin “Fərhəngi-İbrahim”
və Tövfi Təbrizinin “Təzkireyi-Tövfi” adlı əsərləridir.
Sonuncu
iki əsər haqqında məlumatı mənbələrdən əldə edirik və bu təz-
kirələr zamanımıza gəlib çatmamışdır. Sam mirzə təzkirəsini
fars dilində, Əhdi Bağdadi isə türkcə qələmə almışdır. Bu təz-
kirələrin strukturları da bir-birindən fərqlidir.
XVII əsrdə isə Sadiq bəy Sadiqi “Məcməül-xəvas” və Nazim
Təbrizi “Nəzmi-güzidə” adlı təzkirələr yazmışlar. Sadiqi təz-