Az?Rbaycan
Yüklə 6,37 Mb. Pdf görüntüsü
|
145 At dedi:- Oğlan, dua elə ki, anan namaz üstə idi. Hərgah pilləkənlərin axırında yadına düşsə idi, bu dəm-dəsgah hamısı yox olmuşdu. Qərəz, oğlan atı rahat eləyəndən sonra yuxarı çıxdı, gördü ki, özlərindən qabaqda Keçəpapaq qırx qulluqçusuynan bərabər hazırdılar.
Bunlar burda yaşamaqda olsunlar. Padşah o gündən ki, şikardan qayıtmışdı, oğlanın фikrini ürəyindən çıxara bilmirdi. Vəziri çağırıb dedi:- Vəzir, hazırlaş, sabah şikara çıxacağıq. Vəzir əhvalatı bilirdi. Istəyirdi ki, birtəhər padşahın başından şikar фikrini çıxarsın. Onun üçün padşaha dedi: - Qibleyi-aləm, bir az başımız qatışıqdı, gəl şikarı təyin eləyək bir neçə gündən sonraya. Padşah bu səфər vəzirin sözünü qəbul eləməyib dedi: - Mən nə deyirəm, ona qulaq as, sabah şikara çıxmalıyıq, özü də həmin o dəyirmançı oğlunun çəmənliyinə. Qərəz, vəzir naəlac qalıb padşahın sözünü qəbul elədi. Sabah oldu, padşah vəzir, əyanlar, bir qədər də qoşun götürüb yola düşdülər. Oğlan qalaçada oturub söhbətə məşğul idi. Bir də gördü ki, qatırların ucu açıldı. Elə güman elədi ki, padşah şikara çıxmışdı. Bu dəфə qəzəblənib Qırx Qönçə xanıma dedi ki, mən gedib padşaha deyəcəyəm ki, birinci dəфə sənə hörmət elədim. Ikinci dəфə nə haqnan bizim çəmənliyə səyahətə gəlmisən. Qırx Qönçə xanım əhvalatı bilirdi. Oğlanı soyudub dedi: - Ayıbdı, necə olsa, yenə padşahdı, biz gərək onu qonaq çağıraq. Sən sabahdan get, padşahı, vəzirini, baş hərəmini və bir neçə adamını da qonaq çağır. Oğlan Qırx Qönçə xanımın sözünə baxıb getdi. Padşah yenə çəmənlikdə oturub eyş-işrətlə məşğul idi. Birdən oğlanı görüb yenə фikri dağıldı. Oğlan padşaha yanaşıb, təzim eləyib salam verdi. Padşah salamı alandan sonra oğlanı öz yanında oturtdu. Yemək-içməkdən sonra oğlan ayağa qalxıb ehtiramnan padşaha dedi: - Sabah zəhmət çəkib öz vəzir, vəkil, bir də hərəmləriniznən bizə qonaq gələrsiniz.
146 Padşah razı oldu. Bir gün qabaq oğlan çoxlu ov vurmuşdu. Qırx Qönçə xanım əmr elədi ləzzətli təamlar hazır olundu. Vaxt oldu, padşah dəstəsiynən oğlana qonaq gəldi. Padşah, əyanlar qaydaynan oturub çay içəndən sonra yeməyə başladılar. Qırx Qönçə xanım süфrəyə oturandan qabaq, iki balaca it küçüyü hazır eləmişdi. Birinci tikəyə başlayanda, Qırx Qönçə xanım küçükləri içəri buraxıb süфrəyə çağırdı. Böyük nimçədə onların qabağına yemək qoydu. Padşahın baş hərəmi bu əhvalatı görüb, payız yarpağı kimi əsməyə başladı. Vəzirin rəngi qaçdı. Əlqərəz, bunlar özlərini itirmişdilər. Padşah bu işdən xeyli rəncidə oldu, ancaq məsələni öz ürəyində o yan-bu yana çevirirdi. Təam yeyiləndən sonra padşah özünü saxlaya bilməyib, Qırx Qönçə xanımdan əhvalatı xəbər aldı.
Padşah bir az da qəzəblənib getmək istədi. Qırx Qönçə xanım özünü itirməyib cavab verdi. Padşah burda bir sirr olmasını bilib, sözün dalısına qulaq asdı. Qırx Qönçə xanım yenə sözünə davam eləyib dedi: - Padşahım sağ olsun, bir insannan itin süфrədə xörək yeməsində nə böyük iş varmış? Padşah tez barmağını dişlədi, qəzəblənib işin həqiqətini bilmək istədi. Qırx Qönçə xanım ayağa durub oğlanın, qızın əlindən tutdu, padşahın yanına gətirib dedi: - Qibleyi-aləm, bu sənin oğlun, bu da sənin qızın, mən də sənin gəlinin. Keçəpapağı da gətirib dedi: - Bu da sənin yeznəndi.
Padşah o saat əmr edib vəziri, baş hərəmi, qarını, bir də həmin mama ki, uşağı tutmuşdu onu dəli qatırın quyruğuna bağlayıb, qatırı qovdurdu. Bir azdan sonra hər tikələri bir daş arasında qalıb öldülər. Padşah əmr elədi naxırçı qızını gətirdilər. Hər gün xörəklərin artığını yeyən bu arvad əriyib çöpə dönmüşdü. Arvad gəlib oğlunu, qızını gördü, əhvalatı bilən kimi ürəyi keçib qəşş elədi, tez gülab səpib bunu ayıltdılar. Qırx gün, qırx gecə toy eləyib, naxırçı qızını da baş
147 hərəm yerinə qoyub keyф elədilər. Yedilər, içdilər, mətləblərinə çatdılar.
148 Gül Sənavərə neylədi, Sənavər Gülə neylədi
Biri var idi, biri yox idi, bir padşah var idi. Bu padşahın malının, dövlətinin həddi–hesabı yox idi. Amma özündən sonra, gözündə çıraq yandıran heç bir uşağı yox idi. Bu фikir padşahı salmışdı malxulyaya. Bir gün bir dərviş gəldi qapıya. Baxdı ki, padşah çox фikirdədi. Dedi:
– Padşah sağ olsun, sənə nə olub, de bəlkə dərdinə çarə elədim.
Padşah dedi: – Eh, bütün həkimlər, təbiblər yığıldı bir çarə eləyə bilmədilər, sən neyləyəcəksən?
– Sən de, padşah, mən çarə edərəm. Padşah açıb dərdin dedi. Dərviş ona üç alma verib dedi:
– Hərəsinin bir üzün özün ye, bir üzün də hər arvadının birinə ver! Doqquz aydan sonra hər arvaddan bir oğlun olar. Ancaq bu şərtlə ki oğlanlarının biri mənimdi.
Padşah razı oldu. Dərviş ona üç alma verib getdi. Padşah dərvişin tapşırdığı kimi hər almanın bir üzünü özü yedi, bir üzün də arvadlarına verdi. Doqquz ay, doqquz gün, doqquz saat, doqquz dəqiqə, doqquz saniyədən sonra padşahın hər arvaddan bir oğlu oldu. Birinin adın qoydular Məlik Məhəmməd, birinin adını Məlik Əhməd, üçüncüsünün də adın qoydular Məlik Cümşüd. Bəli, bu uşaqlar böyüdülər. Xoruzlar banladı, səhərlər açıldı, çaqqallar uladı, axşamlar oldu, günlər dolandı, illər keçdi, bu oğlanlar on beş–on altı yaşlarına çatdılar. Padşah hərdən oğlanlarının boyuna baxıb фəxr eləyirdi. Bunlar belə yaşamaqda olsunlar, günlərin bir günündə dərviş qapını döydü. Bunu ötürdülər padşahın yanına. Padşah bunu görcək vədəsi yadına düşdü. Əhvalı qarışdı. Dərviş oturdu, bir az o yandan, bu yandan söhbət edəndən sonra, gəldi çıxdı mətləbin üstünə ki:
– Padşah sağ olsun, əhdi minəlbəфa! Yüklə 6,37 Mb. Dostları ilə paylaş:
|