başqa dil bilmirdilər.
1
Qeyd olunan siyahılardan göründüyü kimi, I
Şah Abbasın dövründə də Türk Qızılbaş əsilzadələri dövlətin
idarəetmə orqanlarında əvvəlki nüfuzlarını qoruyub saxlamış və yenə
də dövlətin əsas dayağı hesab olunurdular.
I Şah Abbasa qədər, onun dövründə və ondan sonrakı Səfəvi
şahları zamanı Azərbaycan türkcəsi dövlət, saray və rəsmi
diplomatiya dili statusuna malik olmuşdu. Pyetro della Valle
Azərbaycan Səfəvi məmləkətinin bir çox vilayətlərini gəzmiş və
dəfələrlə I Şah Abbasın sarayında rəsmi məclislərdə iştirak etmişdi.
O, özünün şəxsi müşahidələrinə istinad edərək yazır ki. Səfəvi
ölkəsində türk dili dövlət və saray dilidir.
2
Adam Oleari və Engelbert
Kempferin də Azərbaycan türkcəsinin gerçək dövlət dili statusu
daşıdığını qeyd etmələri
3
Səfəvilərin hakimiyyətinin sonuna qədər bu
dilin imperiyada işlək dil kimi üstün mövqeyə malik olmasını təsdiq
edir.
Fəslin ikinci bölümündə dövlətin mərkəzi idarə quruluşunda
əmirlərin rolu, statusu və etnik kimlikləri araşdırılıb təhlil edilmişdir.
Dövlətin mərkəzi idarə quruluşunda müxtəlif yüksək vəzifələrdə
çalışan əmirlər «üməra-ye dövlətxane-ye mübarek»-mübarək
dövlətxana əmirləri adı ilə məlumdurlar. Onlardan qorçubaşı,
qullarağası, eşikağasıbaşı, tüfəngçiağasından ibarət dörd nəfər
dövlətin əsas dayaqları hesab olunurdu. Qeyd olunan bu dörd nəfərlə
birlikdə vəzir-i əzəm (baş vəzir), divanbəyi, vaqiyənəvis, yəni cəmi
yeddi nəfər əski çağlardan bəri «üməra-ye canqi» adlanırdı. Bir çox
qaynaqlarda moğollar və teymurluların dövründə dövlətin məşvərət,
yəni gənəşik şurası «Canqi və məsləhət» şəklində verilmişdir ki, bu
da Səfəvilər dövrünün qaynaqlarında da «canqi» istilahının
«gənəşiyə» sinonim olaraq işlədildiyini deməyə əsas verir. Şah
1
Səfərname-ye Pyetro della Valle, s.81
2
Yenə orada, s.21, 25, 50, 229-238
3
Адам Олеарий. Подробное описание путешествие Голштинского
посольства в Москвию и Персию в 1633, 1636 и 1639 годах. Пер. с
немец. П. Барсова, Москва: Университетская типография, 1870, s.114,
554, 813; Engelbert Kempfer. Dər dərbare Şahənşahe İran. Tərcome-ye
Keykavus Cahandari, Tehran: Entaşarate Danişqah, h.1350, s.167
Sultan Hüseynin zamanında nazir, mustoufi əl-məmalik və əmir-e
şikarbaşı da canqi əmirləri tərkibinə daxil olmuşdular.
1
Sanson yazır ki, məmləkətin bütün işləri Dövlət şurasında həll
edilir ki, bu şura bərabər sayda məzhəbi, hüquqi və hərbi
müşavirlərdən ibarətdir. Onlar ağıllı, təcrübəli adam arasından
seçilmiş, hamısı bacarıqlı, düşüncəli, çevik, nüfuzlu və fəaldırlar.
2
Sansonun Dövlət şurası, yaxud dövlət heyəti adlandırdığı bu orqan
«gənəşik şurası», yəni Ali məclis olub, dövlət əhəmiyyətli məsələlər
bu məclisdə müzakirə edilir və əcnəbi ölkələrdən gələn səfirlər də
şuranın üzvlərinin iştirakı ilə rəsmi qaydada qəbul olunurdular.
Məclis baş vəzirin çıxışı ilə açılır və burada vəzifələrə təyinat,
müəyyən
yüksək
vəzifəli
məmurların
maaşının
artırılması,
mükafatlara təqdimata, ərizə və şikayətlərə də baxılırdı.
3
Əslində Ali
məclis məşvərətli orqan olub, Şahın iradəsinə uyğun fəaliyyət
göstərirdi.
Mərkəzi dövlət strukturunda ali nəzarət divanına baş vəzir
(vəzir-i əzəm) başçılıq edir və o, Şahdan sonra yüksək vəzifə sahibi
olub, hüquq və səlahiyyətinə görə Şahın naibi hesab edilirdi. Mərkəzi
dövlət aparatında bütün idarələrin, yerli orqanların fəaliyyətinə
tutduğu vəzifəyə görə nəzarət edən baş vəzir, həm də xarici ölkə
elçiləri ilə danışıqlar aparmaq, müqavilə bağlamaq səlahiyyətinə də
malik idi.
4
Qaynaqlarda baş vəzir əmire divan, sahib-i divan və hətta
vəkil ünvanı ilə də yazıya alınmışdı.
İsgəndər bəy Münşinin əsərindən əldə etdiyimiz məlumatları
təhlil edərkən məlum olmuşdur ki, I Şah Abbasın hakimiyyəti
dövründə (1587-1629) altı nəfər ali divan vəzirindən üç nəfər türk
əyanı, iki nəfər seyid, yalnız bir nəfəri fars ünsürü olmuşdu.
5
Bu
1
Təzkirət əl-müluk, s.5; V.Minorski. Göstərilən əsəri,s.78; Həsən bəy
Rumlu. Əhsən ət-təvarix, s.244
2
Səfərname-ye Sanson, Tərcome-ye Tağı Təfəzzüli, Tehran. h.1346,
s.170
3
Engelbert Kempfer. Dər dərbare...s.170
4
Təzkirət əl-müluk.s.5-7; Səfərname-ye Sanson, s.44.
5
İsgəndər bəy Münşi. Tarix-i aləm aray-i Abbasi, s.381, 402, 404, 409,
439, 807. 968, 1013, 1022, 1090, 1091
faktlar bəzi elmi ədəbiyyatlarda I Şah Abbasdan etibarən dövlətin
iranlılaşması haqqındakı fikirlərin tarixi gerçəklik olmadığının bəlli
göstəricisidir. 1632-ci ildə isə baş vəzir vəzifəsinə Xacə Nəsrəddin
Tusinin nəslindən olan Talıb xan (Mirzə Əbutalıb) bin Hatəm bəy
Ordubadi Nəsri təyin edilmiş və o, 1635-ci ilə qədər bu vəzifədə
olmuşdu.
1
Fəslin üçüncü böümündə göstərilir ki, Azərbaycan Səfəvi
dövlətində hakimiyyətin həyata keçirilməsi vasitəsi, yəni mexanizmi
olan orqan və təsisatların özünəməxsus strukturu mövcud olmuşdu
və bu sosial-iqtisadi, milli, qismən də coğrafi amillə bağlı idi. Dövlət
və saray təşkilatı münşi əl-məmalik, möhürdar, davatdar, sərxətnevis,
zabitənəvis, sahib-i tocih, avaracənəvis, dəftərdar, paytaxt vəziri,
mustoufi-ye
xassə,
əmiraxurbaşı,
nazir-i
dəvvab,
hərəm
eşikağasıbaşı, həkimbaşi, münəccimbaşı, sahib-i cəm, dəftərxana
darğası adlı orqan və təsisatlardan ibarət olmuşdu.
Dövrün mənbələrində münşi əl-məmalik «münşi-ye divane əla»
ünvanı ilə də verilmişdi. Seyid Hüseyn bin Murtəza Hüseyni
Astrabadinin əsərində 1537-ci ildə Əmir Zəkəriyyə Təbrizi
Köcəcinin qardaşı Məhəmməd bəyin münşi əl-məmalik vəzifəsinə
təyin edildiyini görürük.
2
Möhürdarlıq dövlət aparatının həm səlahiyyətli, həm də başqa
orqanlardan asılı olmayan ünsürü idi. Bu vəzifə bir qayda olaraq
Təkəli, Türkman və Zülqədər əmirlərinə verilirdi. Mənbələrdə nadir
hallarda sülalə üzvlərindən də möhürdar vəzifəsinə təyinata təsadüf
edilir.
3
II Şah İsmayılın dövründə onun əmisi oğlu İbrahim Mirzənin
möhürdar olduğunu görürük.
4
Fəslin dördüncü bölümündə ordunun dövlət və şah qoşunundan
ibarət iki hissəyə bölünməsi elmi cəhətdən əsaslandırılmış, vilayət
1
Seyid Hüseyn Astrabadi. Tarix-i Soltani...s.249, 250; Tarix-i Molla
Kamal, s.84, 89
2
Seyid Hüseyn Astrabadi. Tarix-i Soltani...s.66
3
Məhəmməd Yusif Qəzvini. Xolde-bərin, s.55, 128, 496. 536; İsgəndər
bəy Münşi. Tarix-i aləm aray-i Abbasi, s.223, 381, 384, 385. 444; Seyid
Hüseyn Astrabadi. Tarix-i Soltani...s.245, 256
4
Məhəmməd Yusif Qəzvini. Xolde-bərin, s.536
Dostları ilə paylaş: |