müridlərinin sayını artırmaq, onlara rəhbərlik etmək üçün inanılmış
sufilərdən vəkil, yaxud xəlifələr də təyin olunurdu. Faruk Sümərin
yazdığı kimi, xəlifələr Ərdəbildə cəmiyyətin ideologiyasını
öyrəndikdən sonra öz yerlərinə qayıdıb tayfaları içərisində təbliğat
apararaq mürid toplayan, Qızılbaş ellərinin yuxarı zümrəsinin
başında dayanan təmsilçilərdir. Onların başçılarına xəlifət əl-xüləfa
deyilirdi.
1
Qızılbaş süfilər türk tayfalarından olub, vilayətlərə gön-
dərilən xəlifələr və Şahın naibi xəlifət əl-xüləfa da onlardan olurdu.
Minorski tərəfindən yerində deyildiyi kimi, xəlifət əl-xüləfa «Sufi
işləri üçün xüsusi bir katiblik» idi. Şah xəlifət əl-xüləfanın işinə və
bütünlüklə süfilərə, onları hakimiyyətə gətirmiş qüvvələrə, «xanə-
danın» Kiçik Asiyada olan tərəfdarlarına da özü nəzarət edirdi.
2
Xəlifət əl-xüləfanın yerlərdə təbliğat aparan nümayəndələri olan
xəlifələr də öz növbələrində pir qarşısında məsuliyyət daşıyırdılar.
H.945 (1538-39)-cu ildə Şah Təhmasibin xəlifət əl-xüləfa
qoyulması ilə bağlı fərmanında göstərilir ki, xəlifət əl-xüləfa dini
yığıncaqları keçirməli, əhalini pis işlərdən çəkindirməli, məscid
binalarını, mədrəsələri, təkiyyələri, müqəddəs məzarları təmir
etdirməli və müsəlmanları dini vəzifələri yerinə yetirməyə
yönəltməlidir... Fərmanın sonunda göstərilirdi ki, hörmətli seyidlər,
qazılar, hakimlər, vəzirlər, kələntərlər, digər şəxslər ondan başqa
hökm tələb etməsinlər.
3
Bu fərmandan aydın olur ki, dövlət
aparatında çox geniş hüquqları olan xəlifət əl-xüləfa ilə Şah arasında
körpü salan başqa bir məmura heç bir vaxt ehtiyac olmamışdır.
Səfəvilər dövlətinin mahiyyəti ilə bağlı olaraq yaranmış xəlifət
əl-xüləfa institutu XVI-XVII yüzilliklər boyu müəyyən dəyişikliklərə
uğramaqda idi. Bu Şah hakimiyyətinin özünün dəyişməsi ilə paralel
davam edirdi. Belə ki, Şah hakimiyyəti getdikcə güclənib daha çox
dünyəvi mahiyyət aldıqca, Şahın «pir», «mürşid-i kamil» kimi çıxış
etməsi halları azalırdı. Bu proses həm də xəlifət əl-xüləfanın
səlahiyyət və hökmünün getdikcə azalması ilə müşayət olunurdu.
1
F.Sümər. Göstərilən əsəri, s.82
2
V.Minorski. Göstərilən əsəri, s.103-105
3
Hüseyn Mir Cəfəri. Fərmane Şah Təhmasib Səfəvi: Məcəlle-yi
bərrəsiha-ye tarixi, Tehran, 1353 №2, s.99
Üçüncü fəsil «İnzibati idarə sistemi» adlanır. Bu fəsildə
Azərbaycan Səfəvi dövlətinin inzibati quruluşu, inzibati idarəetmə
sistemində, yəni yerlərdə hakimiyyətin həyata keçirilməsində
Qızılbaş Türk əyanlarının rolu, yerli hakimlərin hüquq və
səlahiyyətləri araşdırılmışdır.
Fəslin birinci bölümündə dövrün unikal qaynaqlarından əldə
edilmiş materialların müqayisəli təhlili aparılaraq Azərbaycan Səfəvi
imperatorluğunun Ərəbistan, Luristan, Kürdüstan, Gürcüstandan
ibarət dörd valiliyə və on üç bəylərbəyiliyə bölündüyü
əsaslandırmışdır. Bəylərbəyiliklərdən isə birinci Qəndəhar, ikinci
Şirvan, üçüncü Herat, dördüncü Azərbaycan (Təbriz), beşinci Çuxur-
Səd, altıncı Qarabağ və Gəncə, yeddinci Astrabad, səkkizinci
Kuhgiluyə (Fars), doqquzuncu Kirman, onuncu Mərvi-Şahicahan, on
birinci Qələmrov-i Əlişəkər ölkəsi (Həmədan), on ikinci Məşhəd-i
müqəddəs-i müəlla, on üçüncü Darüssəltəney-i (paytaxt) Qəzvindir.
1
Müəllifin Qəzvinin həm paytaxt və həm də on üçüncü bəylərbəyilik
olduğunu qeyd etməsi bu inzibati bölgünün I Şah Abbasdan əvvəlki
dövrə aid olduğunu göstərir. Ona görə ki, XVII yüzillikdə Təbriz,
Qəzvin və Herat şəhəri də «darüssəltənə» ünvanına malik idi.
Sultanın
iqamətgahının
yerləşdiyi
şəhər, yəni İsfahan
isə
«məğərərüssəltənə» adlanırdı.
2
Digər tərəfdən isə XVII yüzilliyin 80-
ci illərində Qəzvin xassə olduğuna görə, birbaşa mərkəzə tabe olub,
Sansonun yazdığı kimi, darğa tərəfindən idarə edilirdi
3
, yəni
buradakı darğa əslində hakim statusuna malik idi.
Azərbaycan bəylərbəyiliyi əsasən indiki Güney Azərbaycanın
ərazisini əhatə etməklə Zəncan, Sultaniyyə, Muğan, Talış və Qapan
mahalı da ona tabe idi. Mahmud Nətənzi Azərbaycan vilayətinin
ərazisi haqqında yazır ki, Şah Sultan Məhəmməd (1578-1587)
dövründə Əmir xan Əbhər və Sultaniyyə sərhədindən tutmuş Aran
vilayətinin sərhədinə qədər bütün Azərbaycanın hakimi idi.
4
1683-
1685-ci illərdə İran və Azərbaycanda olmuş Engelbert Kempfer isə
1
Təzkirət əl-müluk.s.4,5
2
V.Minorski. Göstərilən əsəri, s.184
3
Səfərname-ye Sanson, s.6
4
Mahmud bin Hidayətulla Nətənzi. Nəqavat əl-asar..., s.158.
yazırdı: «Azərbaycan Səfəvi imperiyasının şimal-qərbi, Şimali
Midiya və ondan şimal-qərbdə yerləşən torpaqların bir qismini əhatə
edir. Bu vilayət 55 inzibati vahidə bölünmüşdür. Ən mühüm ticarət
mərkəzi olan Təbriz onun mərkəzi şəhəridir. Doqquz digər inzibati
vahid də ona tabedir».
1
Çuxur-Səd bəylərbəyi və ona tabe olan mahal və ulkalardan
«Təzkirət əl-müluk»da Naxçıvan tüməni, Maku, Zəruzbil, Sədərək,
Bəyazid qalası, Şadili eli ulkası, Dünbülü eli ulkası, Mağazberdin
adları göstərilmişdir.
2
I Şah İsmayılın 1505-ci ildə Qızılvəng monastırı haqqında
verdiyi fərmana Çuxur-Səd hakiminin əməl etməsi haqqında
göstərişi
3
bu bəylərbəyiliyin XVI əsrin əvvəllərində təşkil
olunduğunu göstərir. Çuxur-Səd bəylərbəyliyi barədə İ.P.Petruşevski
yazır: «XVI əsrdə Çuxur-Səd (İrəvan) bəylərbəyiliyinə əmirlər
həmişə Qızılbaş Ustaclı tayfasından təyin olunur və bu tayfanın
obaları İrəvan vilayətində ulkalar alırdılar».
4
Araz və Kür çayları arasında yerləşən qədim Aran torpağı
mərkəzi Gəncə şəhəri olan Qarabağ bəylərbəyiliyi hesab olunmaqla,
onun ərazisi bəzən Tiflisə qədər uzanırdı. 1554-cü ildən sonra Qazax
və Şəmsəddin, I Şah Abbas dövründən Zəyəm, Səfəvilərin
hakimiyyətinin son illərində isə Kaxetiya və Zəngəzur da Qarabağ
bəylərbəyiliyinə tabe olmuşdur.
5
H.1106 (1694)-cı ildə Kəlbəli xan
Ziyad oğlu Qacarın Qarabağ bəylərbəyi ilə paralel, həm də Kaxetiya
hakimi təyin edilməsi
6
, bu vaxt Kaxetiyanın da Qarabağa tabe
olduğunu göstərir.
XVI-XVII yüzilliklərdə Qarabağda Qacar, Qaramanlı, Baharlı
tayfaları, Zülqədər elinin Şəmsəddinli obası, onlarla qaynayıb
qarışmış Qazaxlar, Otuziki və İyirmidörd oymaqları əkinçiliklə,
1
Engelbert Kempfer. Dər dərbare...s.158
2
Təzkirət əl-müluk.s.75-76
3
Персидские документы Матенадарана (XV-XVII вв). Указы, т.1,
вып.I, Составил А.Д.Папазян, Ереван, 1956, с.174, 261
4
И.П.Петрушевски. Очерки…, с.121
5
Yenə orada. s.117
6
Röhrbörn. Göstərilən əsəri, s.34
Dostları ilə paylaş: |