Bir qadın var hardasa, Kibrit çöpündən tez sönür gülüşü…

Üstünə getmədim, amma xoş-naxoş razı saldım: Elçinə zəng vur, hal-əhvaldan sonra yumşaq-
yumşaq başa sal ki, iş nə yerdədir. Üçcə dəqiqə sonra səsi əsə-əsə “Elçinin telefonu bağlıdır” 
dedi. Ardınca içini çəkə-çəkə ağladı. Məncə, anasının duyuq düşməsindən qorxurdu, yoxsa 
hönkürtüsü ərşə qalxardı.  
Əclaf! Alçaq! Nacins! Bir dəqiqə, bir dəqiqə. Axı, Elçin biz oturandan xeyli sonra gəldi. Əlbəttə, 
kameranı otağa yerləşdirmək onun işi deyildi, bu, əvvəlcədən qurulan pusquydu, amma başımı 
edam kötüyünə qoyaram ki, onun bu işdən xəbəri olub! Axı, isti dostluğu, məhrəm münasibəti 
tapdamaq Elçinin nəyinə lazımdır? Bu işdə ağlım kəsən bircə şey var: O adam Leylanın yaxın 
çevrəsini satın alıb qızı güvəndiyi dostlarının əli ilə aradan götürmək istəyir, vəssalam! Bilmək 
olmaz, bəlkə günü sabah mənim də başımı bişirmək üçün yanıma adam göndərdilər...  
 
Miyana, azğın, alaçiy... 
 
“İnsan susuzluğa bir, aclığa iki həftə dözər;  
illər boyunca küçədə qalar, amma tək  
yaşamağa tab gətirməz. Təklik işgəncə və  
iztirabların ən dəhşətlisidir” . 
Paulo Koelyo, “On bir dəqiqə” 
romanından 
 
Bu da 28 oktyabr. Düz on gündür Əsmərdən xəbər-ətər yoxdur. E-mailinə yazdığım məktubların 
birinə də cavab gəlməyib. Axşam yuxumu qarışdırmışam. Dörd gün dalbadal 28 may 
metrosunun çıxışında var-gəl edib adamları birbəbir incələdim: intizar, üzüntü, nigarançılıq 
içində ora-bura vurnuxdum. Özümü söyürdüm, vəhşi ehtirasımın üzünə tüpürməyə hazırıydım, 
nakişiliyin ağırlığını içimə sığışdıra bilmirdim. Çörəyimin tamını, suyumun sərinliyini itirmişdim 
elə bil. Metronun çıxışında mazaqlaşan taksi sürücülərinin şit zarafatları, limon satan arvadları 
gözüqıpıq edən nainsaf polislərin düyünlü qaşları ürəyimə qucaq-qucaq əsəb, qəzəb, zəhər-
zəqqum yığmışdı. Hardansa bir mahnı səslənirdi:  
 
Göydə ulduz doğulmursa,  
Canım evə yığılmırsa, 
Telefonum dağılmırsa 
Demək, yoxsan bu səhərdə. 
 
Şəhərə divan tutan azğın küləyin vahiməsindən iti Musiqi Akademiyasının qarşısında 
bağlasaydın, kəndir gəmirib qaçardı; mən yarpaq-yarpaq ağlayan ağacların dalına çəkilib siqareti 
siqaretə calayırdım. Akademiya binasını künc-bucağındakı naxışlarınacan öyrənmişdim, 
pilləkənlərini saymaq lap zəhləmi tökmüşdü. Tərslikdən, Sevincin də qanı qaynamırdı mənə, 
soruşuram, hardadır bu qız, dilini sürüyür, deyir, tələsirəm, başqa vaxt. Sevinc, Allah xətrinə, 
bağrımın başını sökmə, mənə bir xəbər gətir. Niyə işə çıxmır, mobil nömrəsi heç, ev 
telefonlarına niyə düşmək olmur? Niyə, niyə, niyə Sevinc? Uşağın naxoşdur, Allah şəfa versin, 
qardaşının nişanıdır, yarıyanlardan olsun, axı, məni nəyə görə başından edirsən? O gün hər şeyi 
ovcuma qoydun, sağ ol, razıyam, bəs bu çimçəşə-çimçəşə danışmaq, yavan bəhanələr uydurmaq 
nəyə lazımdır? Yoxsa, tapşırıb ki, mənimlə kəlmə kəsmə, hə?!  
Tab gətirmədim, birbaş yollandım evlərinə. Yox, lap düzü, əvvəlcə üçüncü mikrorayondakı 
beşmərtəbələrin yan-yörəsində vurnuxdum. Sonra ev telefonlarına bir də zəng vurdum, nə xeyri? 
Bu dəfə blokun ağzını kəsdirib pəncərələrinə göz zillədim. Bəlkə pərdə tərpənə, güllərinə su 
verəndə üzünü görəm; bircə yol, bircə yol üzünü. Birinci mərtəbəni qalxıb ikincinin pillələrini 
yarılayanda, ayaq saxladım. Evlərinə getməyim yaxşı düşməz, haqqımda nə fikirləşərlər? 
Məsələn, anası elə qapıdaca üzümə deyər: nə həyasız, gönüqalın adamsan! Uşağımın hissləri ilə 
oynadın, mənliyini alçaltdın, hələ utanmaz-utanmaz qapıma da gəlirsən? Sənə görə illərdi səbr 
edir, özgələr bir yana, özümüzkülərin yanında yerini pis edib. Bacım öz balasına istədi, 
gizlətmirəm, mən razıydım, getmədi, əziz xətrim yanında naxoş oldu. Qaynım arvadı üç kərə 
sifariş göndərdi ki, qız bizimdir, Əsmər arvadın abrını ətəyinə bükdü. Hələ Səməd müəllimin 
arvadı... Gül kimi ailələri var. Oğlu ağıllı-başlı, tərbiyəli uşaqdı, evi-eşiyi, işi-gücü, maşını da 

---

altında. Qızın qəlbini oğurlayıb gözünü necə bağlayıbsansa, heç birinin adını eşitmək istəmədi. 
Allah bilir, hansı yuvanın quşusan, heç ağıllı-başlı tanımıram da səni. Qəzetdə-filanda bir-iki 
məqaləni oxumuşam, ağzına gələni yazırsan, naqqallıqla məşğulsan.  
“- Ooffff!!! Bəsdi, bəsdi!!! - Sınıq-salxaq sürahiyə əlimi necə çırpdımsa, ağrıdan alışıb yandı. - 
Bacın da, qaynın arvadı da, Səməd müəllim də, oğlu da - hamısı, hamısı lənətə gəlsin, lənətə! 
Niyə məni öz gözümdə bu qədər aşağılayırsınız, niyə?! Niyə öz-özümə nifrət etdirirsiniz? Bəlkə 
nişan üzüyümə pul düzəldə bilmədiyimi başıma vurursunuz, hə?! Cəhənnəmə ki, Səməd müəllim 
oğluna ev-eşik, maşın alıb. Mənim başımda bit də yoxdur, başa düşdün arvad, bit... bit də yoxx-
durr!  
Siqaret yandırdım. Təzədən blokun ağzına düşüb sağa-sola vurnuxmağa başladım. Gözlərim 
yenə dördüncü mərtəbədəki bəyaz pərdəli pəncərəyə dikildi. Boğazımı qəhər, bəbəyimi yaş 
tutdu. Siqaretin kötüyünü əzib pəsdən bayatı oxudum.  
 
Yara bağlar, 
Yar meylin yara bağlar.  
Yaramı yar bağlasın, 
Yar yaxşı yara bağlar.  
 
Aha, uzaqdan şirin qızcığaz gəlir. Bir suyu bizim balaca Ayselə oxşayır: boyu bəstə, çəlimsiz, 
qoşa hörükləri kəndir kimi uzanır. Əlindəki torbada bircə zavod çörəyi var, vəssalam. Əyni də 
yuxadır, üzümə baxa-baxa özünü bloka tez salmaq istəyir.  
- Qızım...  
- Bəli!  
- Neçənci mərtəbədə olursan?  
- Üçdə... 
- Əsmər bacını gözləyirəm, gəlib çıxmadı. Bəlkə qapılarını döyüb deyəsən, bir az tez olsun?  
- Əsmər bacını... - Uşaq duruxdu. Qəlbim uçundu. 
- Hə, hə Əsməri. Tanımırsan?  
- Tanıyıram, tanıyıram. Əsmər evdə yoxdur axı, gedib. 
- Hardadır, hara gedib?  
- Bilmirəm, amma yaxşı deyildi. Çoxdan gedib. Yəqin anam bilər, soruşum?  
- Yox, yox, lazım deyil. Çox sağ ol!  
Qızcığazın addım səsləri pilləkəndən kəsiləndə özümə gəldim.  
“Əsmər evdə yoxdur... Əsmər evdə yoxdur, Əsmər evdə yoxdur?! Necə yəni yoxdur, hara gedib 
bəs? Necə, necə? Çoxdan gedib? Ey, qızcığaz, deyəsən, dəli olubsan! Necə yəni çoxdan... 
çoxdan gedib! O, məndən xəbərsiz heç yerə gedə bilməz, başa düşdün? İndi mən bu dəqiqə 
qalxacam yuxarı, qapını döyüb deyəcəm ki, bağışla, vəssalam! Burda nə var? Hə, nə var axı 
burda?! He-he-he! İnanmırsan? İstəyirsən mərc gələk. Bax-bax, bu birinci pillə... bu ikinci, bu 
üçüncü... he-he... birinci mərtəbə arxada qaldı. Dayan-dayan, qoy bir siqaret yandırım. Bəh-bəh, 
tüstünün ləzzətinə bax, elə bil sinəmə sərin su səpirlər. Tələsmə, qoy axırıncı qullabı da vurum, 
içim yanır. Bax, belə; oldu əntiqə. Görüm, cibimdə saqqızım varsa, atım ağzıma, siqaretin 
qoxusunu öldürsün. Arvad deyər, boy-buxununa bax, yaramaz it iyi verir. Ya Allah, yolçu yolda 
gərək. Dizlərimdən taqət, ayaqlarımdan qüvvət çəkilməsin. Əladır, özümü quş kimi yüngül hiss 
edirəm. Dayan, dayan, bu kimdir yuxarıdan düşür? Dikdabanın səsi adamın əsəblərini oynadır. 
Bahoo, bu boyda qadın olar? Xalis atmaralıdır ki! Gözucu mənə baxıb qaşqabağını sallayır. 
Deməli, nəzakət xətrinə gözləməliyəm, birinci o keçsin. Həm də, bu boyda adamla laqqataraq 
pilləkənə yerləşmək müşkül məsələdir. Gərək yanpörtü - çəpinə keçəm. Olmaz, qəti olmaz! 
Döşləri elə yekədir, südü olsa, üç buzov doyuzdurar. Üzünü yana tutub ikinci pilləkənə 
burulanda ədəbsizcəsinə arxasınca baxdım. Dalı şişək quyruğu kimi yırğalanır, sağa-sola 
yellənirdi. Tfu, bu əxlaqsızlığa harda yoluxdum, yaman tərbiyəsiz olmuşam! Qadını yaddan 
çıxarıb pillələri birbəbir saymağa girişdim. Bir, iki, üç, beş, səkkiz, on iki, iyirmi altı... Hooop, 
bu da Əsmərgilin qapısı. Ürəyim, ürəyim quş kimi çırpınır İlahi, quş kimi. Əvvəllər Əsməri 
evlərinə tez-tez ötürərdim. Eeeh, o qədər yollarda qalmışam...! Pəncərələrini bircə yol nişan 
vermişdi: ağ boyaqlı çiçəkli pəncərə. Yaddaşım pis deyil, qapılarını şifahi tanıtsa da, yaxşı 
xatırlayıram: sağdakı zoğalı qapı.  

---