“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr: hekayələr.”.
Ə
dəbi-kulturoloji tərcümə e-Antologiyası
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu
–
www.kitabxana.net
–
Milli Virtual Kitabxana
162
- Bunu mən sizsiz də bilirəm, – deyə Tomsa qəzəbləndi. – Axı mən düz burada –
pəncərənin yanında əyləşmişdim.
- Kalibri yeddi millimetrdir, – gilizi qapıdan bıçaqla oyub çıxardan inspektor dilləndi. –
Köhnə istehsallı ordu tapançasına oxşayır. Fikir verin, atəş açan adam gərək hasarın
üstünə dırmaşaydı. Səkidə dayanıb atəş açsaydı, güllə daha yuxarıdan keçərdi. Deməli, o
sizi nişan alıbmış, cənab.
- Əladır ki! – Tomsa acı-acı cavab verdi. – Mənsə, az qala, elə fikirləşəcəkdim ki, o,
sadəcə olaraq, qapıya atəş açırmış.
- Bəs bunu kim edib? – Onun fikrindən yayınmasına imkan verməyən inspektor soruşdu.
- Gərək günahımdan keçəsiniz, amma mən o cənabın ünvanını sizə verə bilmərəm, –
məsləhətçi ironiya ilə dedi. – Mən onu görməmişəm və evə dəvət etməyi unutmuşam.
- Hm, iş elə də asan deyil, – inspektor təmkinlə dedi. – Bəs siz kimdən şübhələnirsiniz?
Tomsanın səbri tükənmək üzrə idi.
- Necə yəni şübhələnirəm! – o, əsəbi halda dilləndi. – Cavan oğlan, mən o alçağı heç
görməmişəm də. Hətta o, orada dayanıb mənim ona öpüş göndərəcəyimi gözləsəydi də, o
cür qaranlıqda mən onu tanıya bilməzdim. Onun kim olduğunu bilsəydim, heç sizi
narahat edərdim?!
- Hə də, – inspektor sakitcə dedi. – Amma, bəlkə, sizin ölümünüzün kimə sərf edəcəyini,
kimin sizdən intiqam almaq istəyə biləcəyini xatırlaya bilərsiniz? Nəzərə alın ki, bu,
soyğunçuluq deyil. Soyğunçu gərəksiz yerə atəş açmaz. Bəlkə, düşmənləriniz var? Siz
bizə bunu deyin, biz də istintaq aparaq.
Tomsa çaşqınlıq içində qaldı. İşin bu tərəfi heç ağlına gəlməmişdi.
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr: hekayələr.”.
Ə
dəbi-kulturoloji tərcümə e-Antologiyası
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu
–
www.kitabxana.net
–
Milli Virtual Kitabxana
163
- Heç bilmirəm, – o, qeyri-əminliklə sözə başladı və öz ahıl subaylıq və sakit məmur
həyatını fikrən nəzərdən keçirdi. – Mənim düşmənim hardan olacaq? – deyə o, təəccüblə
sözünə davam etdi. – Düz sözümdür, belə birini tanımıram. Yox, bu mümkün deyil. Mən
axı heç kəslə görüşmürəm, qapalı həyat tərzi keçirirəm, heç yerə getmirəm, heç nəyə
qarışmıram... Məndən hansı səbəbə intiqam alınmalıdır ki?
İnspektor çiyinlərini çəkdi.
- Mən hardan bilim, cənab? Bəlkə, sabaha qədər xatırlayarsınız? Burada qalmağa
qorxmursunuz ki?
- Xeyr, qorxmuram, – Tomsa dedi və fikrə getdi.
―Qəribə işdir, – o, tək qaldıqda öz-özünə çaşqınlıq içində təkrar edirdi. – Niyə, axı niyə
mənə atəş açdılar? Axı mən, az qala, zahid həyatı sürürəm. İşdə işimi görürəm, sonra
gəlirəm evə... heç tanışlarım da yoxdur! Bəs məni niyə öldürmək istəsinlər?‖ – o təəccüb
edirdi. Ürəyindəki acı hissi isə bu haqsızlıq üzündən getdikcə daha da böyüyürdü. Lap
öz-özünə yazığı gəlirdi.
―Öküz kimi işləyirəm, – deyə düşünürdü, – hətta evə də iş götürürəm, bədxərclik
etmirəm, heç bir əyləncəm yoxdur, lap ilbiz kimi öz qınımda yaşayıram və birdən part!
Kiminsə ağlına məni öldürmək gəlib. Aman Tanrım, bu cür səbəbsiz nifrət insanlarda
haradan əmələ gəlir?‖ Məsləhətçi təəccüb içində olmaqla yanaşı, həm də çox pis
olmuşdu. ―Kimin xətrinə dəyişəm ki? Görəsən, mənə hansı səbəbdən belə nifrət edən bir
kəs var?‖
―Yox, burada, yəqin ki, bir yanlışlıq olub, – o, əlində çəkməsinin bir tayını tutaraq
çarpayısında oturub düşünürdü. – Əlbəttə, məni kiminləsə səhv salıblar. İntiqam almaq
istədikləri bir kimsə ilə. Bəli, bu elədir, – o, rahatlıqla dedi. – Axı nəyə görə kimsə mənə
nifrət etsin?‖
Birdən çəkmə məsləhətçinin əlindən yerə düşdü. O, bir müddət əvvəl axmaqlıq etdiyini
utanc içində xatırladı: tanışı – Roubal adlı bir nəfər ilə söhbət zamanı Tomsa onun
arvadına ədəbsiz eyham vurmuşdu. ―Bütün aləm bilir ki, Roubalın arvadı ona xəyanət
edir, özü də kiminlə gəldi gəzir, elə Roubal özü də bunu bilir, amma özünü xəbərsizmiş
kimi aparır. Mənsə, axmağın biri, bu haqda düşüncəsizcəsinə danışdım!...
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr: hekayələr.”.
Ə
dəbi-kulturoloji tərcümə e-Antologiyası
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu
–
www.kitabxana.net
–
Milli Virtual Kitabxana
164
‖Məsləhətçi Roubalın həmin an yumruqlarını düyünləyib güclə nəfəs aldığını xatırladı.
―Aman Tanrım, – Tomsa dəhşətə gəldi, – mən onun xətrinə dəymişəm! Axı o öz arvadını
dəlicəsinə sevir. Mən, təbii ki, mövzunu dəyişməyə cəhd etdim, ancaq Roubal
dodaqlarını elə çeynəyirdi ki! Bax onun mənə nifrət etməyə tam əsası var! Əlbəttə, mən
heç ağlıma da gətirmirəm ki, mənə atəş açan o ola bilər. Lakin heç təəccüblənməzdim
əgər...‖
Tomsa gözünü döşəməyə dikdi. ―Ya da ki, lap elə dərzimi götürək... – o, ağırlıq hissi ilə
xatırladı. – O, düz on beş il ərzində mənim üçün hər şey tikib. Sonra isə mənə dedilər ki,
o, vərəmin açıq forması ilə xəstədir. Aydın məsələdir ki, üstünə vərəmli adamın
öskürdüyü paltarı kim olsa, geyinməyə ehtiyat edər. Mən də ona daha sifariş vermədim.
O isə yanıma gəlib işsiz qaldığını, arvadının xəstə olduğunu, uşaqlarını kəndə yollamaq
məcburiyyətində qaldığını deyib ona yenidən müraciət etməyimi rica etdi. Allahım, onun
bənizi necə də solğun idi, özü isə durmadan tərləyirdi!‖
- Cənab Kolinski, – mən ona dedim, – mümkün deyil, mənim daha bacarıqlı dərziyə
ehtiyacım var, mən sizin işinizdən narazı idim.
- Mən çalışacağam, cənab Tomsa, – deyə o yalvarırdı. Az qalırdı ağlasın.
―Mənsə, – məsləhətçi xatırladı, – onu kasıblara çox tanış olan ―Yaxşı, baxarıq‖ sözləri ilə
başımdan elədim! Dərzi də mənə nifrət edə bilər, – məsləhətçi dəhşət içində düşündü, –
bu ki qorxuncdur: kiməsə həyatının xilası üçün yalvarmaq və bu dərəcədə hissiyyatsız
rədd cavabı almaq! Ancaq nə edəydim? Bilirəm ki, mənə atəş açan o deyil, amma...‖
Məsləhətçinin əhvalı getdikcə lap çox korlanırdı. Başqa şeylər də yada düşdü... ―İş
yerimdə kuryerə acıqlanmağım da heç yaxşı olmadı. Sənədlərdən birini heç cür tapa
bilmirdim, buna görə o qocanı çağırıb hamının gözü önündə lap balaca uşaqtək danladım.
- Bu nə səliqəsizlikdir?! Siz idiotsunuz! Burada xaos hökm sürür! Sizi işdən qovmaq
lazımdır! – dedim ona...
Sənəd isə sonradan öz masamın siyirtməsində tapıldı. Qocanınsa onda heç səsi də
çıxmadı, o ancaq əsə-əsə dayanıb gözlərini qırpırdı...‖ Məsləhətçini tər basdı. ―Amma
onların xətrinə dəymiş olsan belə, tabeçiliyində olanlardan üzr istəməli deyilsən axı, –
sözləri ilə o öz-özünü sakitləşdirirdi: – Allah bilir, işçilərin öz rəhbərlərindən necə zəhləsi
gedir. Yaxşı, mən o qocaya öz köhnə kostyumlarından birini hədiyyə edərəm... Yox,
olmaz, bu ki onu daha da alçaldar...‖
Dostları ilə paylaş: |