Camal Zeynaloğlu
Yüklə 1,18 Mb.
|
9
bilməyib. Oğlan elə yerindəcə, “ikinci sevgilisi”nin qucağında keçinib. Sonra həbsxanalar... Bütün bunları mənə Klara xalanın qonşusu Nəsibə xala söyləmişdi. Və bunun müqabilində qonşu bu xəbərin ondan eşitmədiyini dönə - dönə məndən xahiş etmişdi. Ev sahibəmiz özü isə bizə şəxsi həyatı barədə bircə kəlmə belə danışmamışdı. Bu barədə ondan soruşanda, Klara xala həmişə susardı. Onu da qeyd edim ki, Klara xalanın yaşının çox olmasına baxmayaraq, özünün dediyinə görə bu günə kimi səhhətindən heç vaxt şikayətlənməyib.
Bir dəfə gördüm ki, Klara xala əlində həsir zənbil bazardan gəlir. Ona yaxınlaşıb kömək etmək istədim. Amma o, etiraz etdi:
- Oğul, həyatda indiyə kimi, yaşadığım anlarda kimsənin köməyinə heç ehtiyac duymadım. Həyatda həmişə yalnız özümə güvəndim və təkbaşına mübarizə apardım. - Klara xala, niyə həyatda kimsəyə inanmadınız? İnsan inamsız həyatda necə yaşaya bilər?! - deyə soruşdum. - Ömrüm boyu yalnız bircə dəfə kiməsə inanmaq istədim. Amma həmin vaxt da xəyanətlə qarşılaşdım. Bundan sonra içimdəki o inam hissini əbədi “dəfn” etdim. - Klara xala, insan bütün ömrü boyu yalqız, tənha yaşaya bilməz ki. O, kiməsə inanmalı, kiməsə ürəyini açmalı, dərdini- sərini kiminləsə paylaşmalıdır.Həyatda hər bir insanın həmdəmi, ürək sirdaşı hökmən olmalıdır. - dedim. Amma Klara xala bundan sonra mənimlə daha danışmaq istəmədi... Bu söhbətdən iki-üç gün keçmişdi, dərsdən çıxıb evə gəlirdim. Yolumu evimizin yanındakı parkdan saldım. Məndən sağ tərəfdəki skamyada iki yaşlı - bir kişi, bir qadın oturub şirin-şirin söhbət edirdilər. Onların bərabərliyinə çatanda, gözlərimə inana bilmədim. Bu Klara xala idi. O, məni görcək gülümsədi. İlk dəfəydi ki, ev sahibəsinin üzündə təbəssüm 10
görürdüm. Mən onların “məhəbbəti”nə mane olmamaq üçün sadəcə salam verib, evə yolumu davam etdirdim. Ertəsi gün də onları həmin skamyada birlikdə gördüm. Üçüncü-dördüncü günlərdə də... Bir axşam özümü saxlaya bilməyib Klara xalaya dedim: - Klara xala, deyəsən artıq özünə həmdərd tapmısan? Düzü, buna çox sevindim. Əlbəttə, belə bir yaşda insan kiminləsə
həmsöhbət olmalıdır ki, dərd-sərini unutsun. - Sən haqlısan, oğul. Tənhalıq, yalqız olmaq ancaq Allahın şəninə yaraşıb. Mən başa düşdüm ki, tənhalıq adamı məhv edir, insanın axırına çıxır, onu bitirib tükəndirir. Mən bu bir neçə gündə özümdə qəribə halların baş verdiyini hiss edirəm. İçimdə sanki vulkan kimi nəsə qaynadığını duyuram, - deyə Klara xala sanki utanırmış kimi astadan söylədi. - Bundan sonra hələ çox şeylərin şahidi olacaqsınız, Klara xala, - deyə zarafatla gülümsədim. Bir həftə idi ki, ev sahibəsi həyətdəki kirayəçilərlə çox mehriban, səmimi dolanırdı. Kirayəçilər Klara xalanın onlara qarşı bu davranışlarına təəccüb edirdilər. Onlardan birisi dözə bilməyib, mənə yaxınlaşaraq dedi: - Cəmil, son günlər Klara xalada bir dəyişiklik hiss edirsənmi? - Necə bəyəm? Hansı mənada deyirsən, Eldar? - deyə özümü o yerə qoymadım. - Necə deyim, Klara xala sanki başqa bir adam olub. Elə bil ki, əvvəlki qəddar, əzazil Klara gedib, onun yerinə xeyirxah, mehriban, qayğıkeş birisi gəlib. - Eldar təəccübünü gizlədə bilmədi. - İnsanın birdən-birə bu qədər dəyişdiyinə heç cür inana bilmirəm. - Eldar, həyatda hər şey ola bilə və hər şey mümkündür! - gülərək bildirdim. Əlbəttə, həyətdəki kirayəçilər Klara xalanın “ahıl sevgi”si barədə heç nə bilmirdilər. Klara xala ilə naməlum yaşlı kişi arasındakı sevgi macərası iki həftə idi ki, davam edirdi. Onlar hər gün günortadan sonra 11
parkdakı skamyalarında oturub dərdləşirdilər. Amma bir gün Klara xalanı həmin skamyada tək oturan gördüm. Ona yaxınlaşıb təəccüblə soruşdum: - Klara xala, bu gün nə əcəb təksiniz? Bəs o, gəlməyib? - Mən də başa düşmədim. Gəlməli idi, ancaq hələ də gəlib çıxmayıb. Çünki dünən Rəhman özü söz vermişdi, - deyə Klara xala “aşiq”inin bu gün gəlməməsinə narahat oldu. - Fikir etmə, harda olsa gələr, - deyə ev sahibəsinə ürək-dirək verdim.
Amma həmin gün Rəhman kişi görüş yerinə gəlmədi. Klara xala da çox narahat görünürdü. O, bir neçə dəfə həyətdən küçəyə çıxıb parka boylanmışdı da. Rəhman ertəsi gün də görüş yerinə gəlməmişdi. Artıq Klara xalanın həyəcanını hər kəs hiss edirdi. O, sanki qəfəsə salınmış quş kimi çırpınırdı. İki gündən sonra xəbər çıxdı ki, Rəhman kişini doğma oğlu bıçaqla qətlə yetirib. Klara xala bu xəbərdən bərk sarsıldı, hətta yatağa düşdü. O, iki gün nə bir tikə çörək yedi, nə də bir qurtum su içdi. Bizim də bütün səylərimiz nəticəsiz qaldı. Üçüncü gün Klara xalanın halı fənalaşdı. Təcili yardım çağırdıq. Həkim Klara xalanın qida rejiminə hökmən diqqət yetirməsini tapşırdı. Həmin gün mənim və həyətdəki kirayəçilərin təkidi ilə zorla ev sahibəsinə bir-iki tikə çörək yedizdirə bildik. Ertəsi gün dərsdən evə qayıdarkən, həyətdə çoxlu adamların toplaşdığını gördüm. Nə hadisə baş verdiyini soruşdum. Dedilər ki, Klara xala infarkt keçirib, sol tərəfi iflic olub, nitq qabiliyyətini də itirib, danışa bilmir. Mən cəld ev sahibəsinin otağına girdim. Klara xala hərəkətsiz halda çarpayıda uzanmışdı. Ona yaxınlaşdım. Məni görcək, doluxsundu, gözlərindən bir damla yaş axaraq, yanaqlarında donub qaldı. O, indi məsum və son dərəcə yazıq baxışlarıyla mənə nəsə deməyə çalışırdı, ancaq bacarmırdı. Mən isə bu gözlərdəki mənanı anladım. Klara xala mənə demək istəyirdi Yüklə 1,18 Mb. Dostları ilə paylaş:
|