Camal Zeynaloğlu
Yüklə 1,18 Mb.
|
15
yaxınlaşıb onun mobil telefonu ilə evlərinə zəng etməyi xahiş etdi. Sürücü könülsüz halda telefonunu əsgərə verərkən dedi: - Ancaq “vızov”luq konturum var, biləsən. - Elə mən də “vızov” atacağam, - deyə əsgər sürücünü arxayın saldı. Əsgər bir neçə dəfə kiməsə “vızov” atdı. Amma ona cavab verən olmadı. Hacı
Raziyə xanımın gözü əsgərdə idi. O, çox
narahat görünürdü. Ona cavab vermədikləri üçün pərt olmuşdu. Sonra əsgər yenidən telefonu sürücüyə qaytardı və gəlib arxadakı yerində oturdu. Hacı xanım istər-istəməz əsgərlərin söhbətinə qulaq müsafiri oldu. Telefonla danışmaq istəyən əsgər yoldaşına deyirdi: “ Demək, evdə kimsə yoxdur. Ona görə telefona cavab vermirlər. Bəs indi nə edəcəyik?! Bir saatdan sonra Bakıda olacağıq. Bizi avtovağzalda qarşılayan olmasa, avtobus sürücüsünə nə deyəcəyik?!” Bu danışıqdan sonra Hacı Raziyə xanıma aydın oldu ki, əsgərlərin yol pulları yoxdur. Ona görə evlərinə zəng edirmiş. Deməli, əsgərlərin pulu olmadığından avtobus sürücüsü onları aparmaq istəmirmiş. Bir az keçəndən sonra əsgər yenidən sürücüyə yaxınlaşdı. Bu dəfə də telefon zəngi uğursuz alındı. O, geri qayıdıb yerinə keçərkən Hacı Raziyə xanım əsgərə dedi: - Oğul, al mənim mobilnimi, istədiyin qədər danış. Narahat olma, konturum çoxdur. - Çox sağ olun, xanım. - Əsgər oğlan utana-utana mobil telefonu Hacı xanımdan aldı. O, zəng edən kimi ona cavab verdilər. Səs aydın eşidilirdi: - Ana, mən əsgər yoldaşımla gəlirəm. Bizi avtovağzalda qarşılayın. Çünki avtobusa verməyə yol pulumuz yoxdur, - deyə əsgər sonuncu cümləni avtobusdakılar eşitməsin deyə, çox astadan söylədi. Ana isə cavabında dedi: - Oğul, indi səni qarşılamağa avtovağzala gəlmək üçün evdə kimsə yoxdur. Bir atandır, o da işdədir, axşam gələcək. Mən 16
isə xəstəyəm, yataqdan qalxa bilmirəm, onsuz da məndə heç pul da yoxdur. - Yaxşı, ana sağ ol. - Əsgər pərt olmuş halda mobil telefonu söndürüb, Hacı xanıma verdi və: - Çox sağ olun, xanım. Allah köməyiniz olsun - dedi. Əsgərlərin keçirdikləri hissləri Hacı Raziyə xanım yaxşı başa düşürdü. İndi onlar Bakıya kimi narahat, həyəcanlı olacaqdılar, sıxıntı keçirəcəkdilər... Allah heç kəsi çarəsiz, kimsəni kimsənin qarşısında üzükölgəli, xəcalətli etməsin. Amma Hacı Raziyə xanım istəmədi ki, əsgərlər yol boyu, Bakıya kimi narahat olsunlar. Ona görə də o, üzünü əsgərlərə tutub dedi: - Siz heç narahat olmayın, Allah adil və rəhmlidir, mütləq bunun bir çarəsi tapılar, inşallah! Ancaq sizdən bir xahişim var. Məni qırmayın, bu yeməkləri və suyu götürün, bilirəm ki, ac olarsınız. Əsgərlər Hacı Raziyə xanımın onlara uzatdığı yol azuqəsini geri qaytarmayaraq ona təşəkkür etdilər... Gəncədən gələn avtobus avtovağzala çatdı. Hacı Raziyə xanım avtobusdan düşərkən qabaqcadan əlində hazır saxladığı pulu sürücüyə uzadaraq:
- Zəhmət olmazsa, bu puldan arxadan gələn iki əsgərin yolpulunu çıxın - dedi. Sürücü gülərək dedi: - Onsuz da əsgərlərin pulu yox idi. Onlar dedilər ki, avtovağzalda onları qarşılayacaqlar. Allah qəlbinizə görə versin, xanım. Mömin qadına bənzəyirsiniz. Əsgərə kömək etmək Allaha da xoş gedər. Sürücü iki əsgərin yol pulunu çıxdıqdan sonra, qalan pulu ona qaytaranda, Hacı Raziyə xanım sürücünün dediyi sözlərə dözə bilməyib cavabını verdi: - Düz deyirsiniz, əsgərə kömək etmək Allah -təalaya da xoş gedər və böyük savab işlərdən sayılır. Amma bu savab işdən gərəkdir ki, Allah hamımıza nəsib etsin. Dünya malına aludə 17
olanlar, bu dünyadan gedərkən özü ilə yalnız gördüyü savab işləri və xeyirxah əməlləri aparır. Hacı xanımın sözləri sürücünün üzünə tərs şillə kimi yapışdı. O, dediyinə də peşman olmuşdu, sifəti pörtdü, danışmağa daha dili olmadı. Hacı Raziyə xanım avtobusdan düşüb azacıq aralanmışdı ki, həmin iki əsgər qaça-qaça gəlib, arxadan Hacı xanıma yetişdilər. Əsgərlərdən biri təngnəfəs halda dedi: - Bacım, Allah sizdən razı olsun. Siz olmasaydınız avtobus sürücüsünün yanında xəcalətli qalacaqdıq. Sürücü əvvəlcə pulumuzun olmadığını bilib, bizi avtobusa mindirmək istəmirdi. Biz onu əmin etdik ki, yolda evə zəng vuracağıq və avtovağzalda bizi qarşılamağa gələcəklər. Bildiyin kimi, evə zəng etdim, evdə anamdan başqa kimsə yox idi. Atam işdəymiş, anam da yataqda xəstə yatırdı. Mən ailənin tək övladıyam. Məni qarşılamayacaqlarını eşidəndə, çox pərişan oldum. Siz olmasaydınız... - Yaxşı, yaxşı təşəkkür etməyə ehtiyac yoxdur. Siz əsgərsiniz, sizə kömək etmək hər birimizin borcudur. İndi siz hara gedəcəksiniz? – Hacı
Raziyə xanım əsgərin sözünü tamamlamağa imkan verməyərək soruşdu. - Mən Zabrata gedəcəyəm. İlk öncə əsgər dostumu Xaçmaza yola salmalıyam. Amma... - Bilirəm, ona görə soruşdum ki, görüm bir yerə gedirsiniz, yoxsa ayrı-ayrı istiqamətlərə. Götürün, bu pulları da dostunu Xaçmaza yola sal, özün də evə get, - deyə Hacı xanım əlində ki qalan
pulları da əsgərin ovcuna basdı. - Bacım, Allah köməyiniz olsun. Allah öz nəzərini Sizin üstünüzdən heç zaman əskik etməsin. Amin! Amma siz mənə hökmən telefon nömrənizi verin. Sabah zəngləşib bir yerdə görüşək, pulunuzu qaytarım, - deyə əsgər yalvarış dolu nəzərlərini Hacı xanıma zillədi. Yüklə 1,18 Mb. Dostları ilə paylaş:
|