Azərbaycan Dövlət Kukla Teatrı illər boyu formalaşdırdığı poetika
göstəricilərini
zənginləşdirmək, aktyorların yaradıcılıq əlvanlığını canlandırmaq üçün daha məzmunlu repertuar
uğrunda inamlı axtarışlar aparır.
KOLXOZ VƏ SOVXOZ TEATRI
Keçmiş SSRİ-də kollektivləşmə siyasəti başlayanda dövlət özünün ideologiyasını
gücləndirmək və eyni zamanda rayon mərkəzlərində, kolxozlarda və sovxozlarda mədəni xidmətin
səviyyəsini artırmaq üçün müəyyən tədbirlər planı hazırladı. Bunlardan biri də Dövlət Səyyar
Kolxoz və Sovxoz Teatrı yaratmaq barədə Xalq komissarları Sovetinin qərarı oldu. Bu teatr Bakıda
1934-cü ilin əvvəllərində yarandı və onun xüsusi nizamnaməsi təsdiqləndi.
Teatrın iş prinsipi belə idi ki, aprel və may aylarında truppa yığılır, əsasən birpərdəli təbliğati
pyeslərdən, kollektivləşməni təbliğ edən dramlardan, sosializm quruluşuna mane olan ünsürləri
tənqid edən komediyalardan ibarət repertuar təsdiqlənirdi. Müxtəlif dram dərnəklərindən, Akademik
teatrın, Gənc Tamaşaçılar Teatrının yardım heyətindən ibarət tərtib olunan truppa tamaşaları
hazırlayır və iyun ayında Azərbaycanın rayonlarına səfərlərə çıxırdı.
Bu teatra ilk rejissor rəhbərliyini Moskvada təhsil almış və Akademik teatrda işləyən Ələsgər
Şərifov edib. Teatr sentyabrın axırlarında və noyabrın əvvəllərində xüsusi əmrlə ləğv edilir və
növbəti ilin yaz aylarında yenidən təşkil olunurdu. Hər dəfə də direktorun təyin olunması barədə əmr
verilir və sonra, o, truppa heyətinin üzvlərini müqavilə ilə işə qəbul edirdi.
Səyyar Kolxoz və Sovxoz Teatrında direktor Ağası Zeynalov idi və rejissorluğu Ələsgər
Şərifov, Cəlal Rəcəbov, Səttar Sadıqzadə edirdilər. Kollektivin aparıcı aktyorları Sənan Ağabəyov,
İsmayıl Quliyev, Məmməd Tağızadə, Əzizağa Məmmədov idilər. Teatrın repertuarında Ağasəlim
Manaflının "Azad və Günəş", "Din", "Leyla", "Sayıqlıq" (Aslan Tahirovla birgə), "Bilərəkdən
ZƏVZəkük", Dadaş Məmmədovun "Ecazkar heyvanlar" 1 və ya 2 pərdəli pyesləri əsas yer tuturdu.
Əsərlərdə iştirakçılar az olurdular. Hətta "Leyla"nın ikicə personajı və çox sadə süjeti vardı.
Teatr 1936-cı il mövsümündən başlayaraq irihəcmli dramlar da hazırlamağa başladı. 1938-ci
ildə kollektivin səy-yar repertuarında Cəfər Cabbarlının "Almaz", "Sevil", "1905-ci ildə"
dramlarının, Üzeyir bəy Hacıbəyovun "Arşın mal alan", "Məşədi İbad" komediyalarının, Mirzə
İbrahimo-vun "Həyat", Valentin katayevin "Dövlətli gəlin" pyeslərinin tamaşaları da vardı. Dövlət
statusu olan teatr dəstəsi müxtəlif kompozisiyalı konsert proqramları da hazırlayırdı və bu, repertuar
planına daxil edilir, tamaşa kimi göstərilirdi. Konsert proqramına müxtəlif tamaşalardan yumorlu
səhnələr, satirik intermediyalar, məzəli səhnəciklər əlavə olunurdu. Teatrın tamaşaları əsasən
tarlalarda, əkin sahələrində, taxıl xırmanlarında, axşamlar kəndin ortasında qurulmuş müvəqqəti
səhnədə, açıq havada göstərilirdi. Rayon mərkəzlərində çıxış-lar klublarda olurdu.
Dövlət Səyyar Kolxoz və Sovxoz Teatrının müstəqil şəkildə rus truppası da fəaliyyət
göstərirdi. 1938-ci il avqustun birində Xalq komissarları Sovetinin qərarı ilə rus teatrı ləğv olundu
və kollektiv Gəncəyə köçürüldü. Onlar xeyli müddət Gəncə Dövlət Dram Teatrının rus bölməsi kimi
çalışdılar. Azərbaycan Xalq komissarları Sovetinin 5 avqust 1939-cu il tarixli, 3649 saylı qərarı ilə
Bakıdakı Səyyar kolxoz və Sov-xoz Teatrı Şəmkir rayonuna köçürüldü. Şəhərdəki kilsə təmir
olunub və müəyyən inşaat əlavələri edilərək, oktyabr ayında bina kimi teatrın sərəncamına verildi.
Şəmkirə köçəndə teatrın üç rejissoru, iyirmi üç aktyoru və dörd musiqiçisi vardı. Musiqiçilər
əsasən konsertlərdə çalışırdılar. Repertuardakı operettalar ancaq komediya kimi oynanılırdı, nadir
hallarda bəzi vacib ariyalar və kupletlər musiqi ilə ifa olunurdu. Teatrın baş rejissoru Yusif Yulduz,
sıravi rejissoru isə İsmayıl Hüseynov idi.
Dövlət Səyyar Kolxoz və Sovxoz Teatrının Şəmkirə köçürülməsinin kökündə o dururdu ki,
ayrı-ayrı bölgələrin özündə bu tipli teatrlar açılsın. 1933-cü ildən Gəncədə İşçi Dövlət Dram Teatrı,
1933-1936-cı ildən (kiçik fasilələrlə) Şəkidə Dövlət Dram Teatrı fəaliyyət göstərirdi. 1937-1938-ci
illərdə Qaryagində (İndiki Füzuli rayonu), Ağdamda, Şamaxıda, Şuşada, Lənkəranda, Qazaxda,
Qubada, Ağdaşda təxminən eyni ştatda Dövlət Kolxoz və Sovxoz Teatrı yaradıldı. Teatrların
truppaları yerli həvəskarlardan, Bakı Teatr Məktəbinin (Texnikumunun) məzunlarından və Bakı
aktyorlarının müəyyən qüvvələrindən təşkil olunurdu.
kollektivlər əlverişsiz binalarda yerləşirdilər, tamaşaçı salonları çox kiçik idi, səhnənin
texniki inikanları yox dərəcəsindəydi. Səhnə tərtibatlarının əksəriyyətini teatr səriştəsi olmayan yerli
həvəskarlar verirdilər. Bakının teatrlarının şöhrətli sənətkarları vaxtaşırı rayonlara ezam edilir və
onlar orada kollektivə yaradıcılıq yardımı göstərir, hətta onların repertuardakı tamaşalarında iştirak
edirdilər.
1939-cu ildə Kolxoz və Sovxoz Teatrlarına respublika baxışı keçirildi. Onlarca tamaşa
göstərildi və qaliblər müəyyənləşdirilib Bakıya dəvət aldılar. Baxışm yekunu Milli Dram Teatrının
binasında oldu. Burada Şamaxı teatrı İsmayıl Hü-seynovun quruluşunda Üzeyir bəy Hacıbəyovun
"Məşədi İbad" (27 iyun), Mirzə İbrahimovun "Həyat" (28 iyun), Qaryagin teatrı Cəmil Vəzirovun
rejissorluğunda Məhərrəm Əlizadənin "İftira" (29 iyun) və Zülfüqar bəy Hacıbəyovun "Evliykən
subay" (1 iyul. Rejissor Mürşüd Haşımlı) əsərlərinin tamaşalarını göstərdilər.
Teatr sənətində göstərdikləri xidmətlərə görə əyalət (rayon) teatrlarından Qaplan Muradov və
Heydər Şəmsizadə (Ağdam), İsa Musayev (Quba), Cəlil Bağdadbəyov və Əziz Məmmədov (Şuşa),
Kamal Nəcəfov və Qəni Vəliyev (Lənkəran), Əliheydər Həsənzadə (Qazax), İbrahim Qaradağlı
(Ağdaş), Cəmil Cəfərov (Qaryagin) 1943-cü il, iyunun 17-də Azərbaycan Respublikasının əməkdar
artisti fəxri adına layiq görüldülər.
1943-cü ilin payız mövsümünün açılması ərəfəsində hökumətin qərarı ilə bütün rayonlarda
Kolxoz və Sovxoz Teatrı ləğv olundu və onların bazasında Dövlət Dram Teatrı yaradıldı. Bir
müddət sonra Şuşa teatrı "Dövlət Musiqili Dram Teatrı" adlandı və ona Üzeyir bəy Hacıbəyovun adı
verildi. Qaryagin teatrı Hüseynqulu Sarabskinin, Şəmkir teatrı Mirzağa Əliyevin, Qazax teatrı
Səməd Vurğunun, Ağdam teatrı Əbdürrəhim bəy Haqverdiyevin, Quba teatrı Abbasqulu ağa
Bakıxanovun, Şamaxı teatrı Seyid Əzim Şirvaninin, Ağdaş teatrı Nəcəf bəy Vəzirovun adlarını
daşıdı.
Artıq teatrlarda əsasən səriştəli baş rejissorlar çalışırdılar. Xüsusi təhsil almış Yusif Yulduz,
Məcid Zeynalov, Ağəli Dadaşov, Əsəd Cəfərov və başqaları teatrlarda ya baş rejissor işləyir, ya da
dəvətlə teatrlarda müxtəlif janrlı tamaşalara qu-ruluşlar verirdilər. Bakı Teatr Məktəbi məzunlarının
hesabına ilbəil peşəkar aktyorların sayı da artırdı. Hətta 1942-ci ildə Bakıda iki aylıq aktyorluq
kursu açılmışdı və məvacib almaqla yerlərdən gələn həvəskarlar burada müəyyən təcrübə keçirdilər.
Respublikada teatr prosesinin canlanınası, əhalinin maariflənməsində göstərdiyi xidmətlər
nəzərə almaraq, 1944-cü ildə Bərdə, Salyan, Sabirabad, Zaqatala, Ordubad və 1946-cı ildə Göyçay
rayon mərkəzlərində Dövlət Dram Teatrı təşkil olundu. Müxtəlif təcrübəli teatrların yardımı ilə
tezliklə gənc kollektivlər özlərinin repertuarlarını qurub formalaşdırdılar.
Adları çəküən teatrların fəaliyyət göstərdikləri dövrlərdə respublikada mədəniyyət nazirliyi
yox idi. Teatrlar Xalq Maarif komissarlığı nəzdindəki İncəsənət İşləri İdarəsinə tabe idi. İnzibati
tabeçilikdən əlavə, idarə bütün teatrların repertuar təşkilini də mərkəzləşdirmişdi. Əsasən Bakı
teatrlarında oynanılan orijinal və tərcümə əsərlərinin nüsxələri çoxaldılır, siyahısı tərtib olunur və
ildə iki dəfə rayon teatrlarına göndərilirdi. Bəzən əsərləri Bakıda oynanılmayan və yaradıcılıqlarının
ideoloji yönümü aydın olan Rza Şahvələdin "Qız qalası", Həsən Qasımovun "Kür sahilində",
Ağasəlim Manaf-lının "Yasəmən", Əzizağa Məmmədovun "İki cəbhə", Səttar Axundovun "Bayram
günü", "Çətin dərə", Rza Təhmasibin təbdil etdiyi "Fəlsəfə Kərim", Qurban Musayevin "Hücum" və
bu səpkili pyesləri də teatrlarda oynanılırdı.
Teatrlar hazırladıqları tamaşalara ictimai baxış keçirirdilər və Bakıdan göndərilən xüsusi
komissiya əsərə baxıb qəbul aktı yazırdı. Bu akt əsasında tamaşanın oynanılmasma icazə verilirdi.
İldə iki dəfə Bakıya hesabat yazılırdı. Həmin hesabatlarda hazırlanan təzə əsərlər və bərpa edilən
tamaşalar, onlara çəkilən xərclərin mənbəyi, pul məsrəfinin prosesi göstərilirdi.