34
incəsənətə hamilik edirdilər.
Təbrizdə və
Ərdəbildə zəngin
şah kitabxanaları (kitab evi) var idi.
II Şah Abbas da saray kitab evinə
xüsusi qayğı göstərmişdi.
Avropadan fərqli olaraq, Azərbaycanda kitab çapı işi zəif idi və mətbəə yox idi.
II Şah Abbasın vaxtında Avropadan mətbəə
avadanlığı gətirilməsinə təşəbbü
s göstərmiş, lakin aşağıdakı amillər bu təşəbbüsün baş tutmamasına səbəb olmuşdu:
•
Bu işə kifayət qədər vəsaitin ayrılmaması.
•
II Abbasın ölümü və onun xələfi I Süleyman şahın bu işə biganəliy.
Kitabların üzünün köçürülməsi işi geniş yayılsada, hər halda kitab çapını əvəz edə bilmirdi. Kitabın üzünü köçürənlər
içərisində yüksək ixtisaslı
xəttar və
mirzələr var idi. Onlar yalnız sifariş ilə işləyirdilər. Bu dövrdə kitabların üzünün köçürülməsi
işinin geniş yayılması
xəttatlığın inkişafına səbəb olmuşdu. Kitabların dəyəri təkcə onun məzmununa görə deyil, həm də
xəttinə və
həcminə görə müəyyən edilirdi.
İncəsənət və Rəssamlıq
XVII əsrin ikinci yarısı- XVIII əsrin birinci yarısında Azərbaycan incəsənəti bütün Yaxın Şərqdə tanınmış
Təbriz rəssamlıq
məktəbi əsasında inkişaf edirdi. Səfəvilərin idarə etdikləri hər yerdə gözəl
rəssam-miniatürçülər nəsli yetişmişdir. Təbriz miniatür
məktəbi ənənələrinini davamçıları,
xəttat-miniatürçü rəssam və
nəqqaşlarıları aşağıdakılar idi:
•
Əli Rza Təbrizi. O, həm də incə ornomentçi idi.
•
Mir Əbdülbaqi Təbrizi. O, Baqi təxəllüsü ilə şeirlər yazan şair, istedadlı alim idi.
•
Seyid Əli Təbrizi. O, 16 cilddən ibarət nağıllar kitabı tərtib etmiş, bu cildlərin hər səhifəsini rəsam fırçası ilə müxtəlif
rəsmlərlə bəzəmişdir
Təbriz və Qazvin məktəblərinin bədii ənənələri əsasında
İsfahan rəssamlıq məktəbi yaranmışdır. Onlar zəngin Təbriz
məktəbinin qədim ənənəsinə sadiq qalaraq, yeni
İsfahan rəssamlıq məktəbini yaratdılar. İsfahan rəssamlıq məktəbi XVII əsrdə
Yaxın və Orta Şərq miniatür inkişafında mühüm rol oynamışdır.
Musiqi
Səfəvi hökmdarları, xüsusən
Şah Sultan Hüseynin, musiqini qadağan edən fərmanlar verməsinə baxmayaraq, XVII əsrin
ikinci yarısında musiqi mədəniyyəti inkişaf edirdi. Hətta
Təbriz, Gəncə Şamaxı bəylərbəyiliyinin şəhərlərindəki saraylarında
teatr
kollektivi var idi.
Səyyah Şarden XVII əsrin ortalarında İrəvanda olarkən xan sarayında üçhissəli tamaşaya baxmış və onu
“Şərqin operası” adlandırmışdır. Bəhs edilən dövrdə şəhərlərdə xalqın real həyat tərzini və vəziyyətini tərənnüm edən
aşıq
musiqisi də geniş yayılmışdır.
Memarlıq
XVII əsrdə Azərbaycanda aşağıdakı memarlıq abidələri inşa edilmişdi:
1.
Gəncədə Şah Abbas (Cümə) məscidi.
2.
Suraxanıda hind atəşpərəstlərinin məbədi.
3.
Şamaxının Kələxana kəndində məqbərə - xatirə kompleksi (1863).
4.
Nardaran kəndində məscid (1863).
5.
Sanqaçalda ovdan və Təbrizin cənub-şərqində tikilmiş Şibli karvansarası.
Şamaxının Kələxana kəndində inşa edilmiş məqbərələr
XVII əsrin xatirə kompleksləri içərisində xüsusi yer tutur.
Məqbərənin birinin üzərindəki yazıdan aydın olur ki, məqbərə
1663-cü ildə Sərkər Əbdüləzimin rəhbərliyi altında inşa edilmişdir.
Kələxana məqbələrinin səciyyəvi xüsusiyyəti onların səkkizguşəli olmaları və gözəl yonulmuş yerli daşlardan tikilməsidir.
Bu dövrdə
şəhərsalmada da dəyişikliklər baş vermişdir. Şəhərlərdə
çoxsaylı məscidlərin inşası səciyyəvi idi. XVII əsrdə
əvvəllərdən fərqli olaraq əsrin sonlarında
birminarəli məscidlər inşa edilirdi.
Nardaran kəndində 1663-cü ildə tikilmiş məscid öz
quruluşuna görə
simmetrik memarlıq obyektidir.
XVII əsrin ikinci yarısında
körpü, kəhriz, buzxana, ovdan, hamam və
karvansara tikintisi işləri də geniş miqyasda aparılırdı.
Dövrün karvansara tikintisində diqqəti cəlb edən nümunə Təbrizin cənub-şərqində Şibli adlı yerdə tikilmiş karvansaradır.
1663-cü illərdə inşa olunmuş memarlıq abidələri
Nardaran kəndində məscid
1663-cü
il
Şamaxının Kələxana kəndində məbəd
35
AZƏRBAYCAN XVIII ƏSRİN İKİNCİ YARISINDA
XANLIQLAR DÖVRÜ
Azərbaycan xanlıqlarının yaranması
XVIII əsrin ikinci yarısı Azərbaycan tarixində
xanlıqlar dövrü kimi xarakterizə olunur. XVIII əsrin ikinci yarısı
Azərbaycan tarixi
IX-XI əsrlərdə olduğu kimi
feodal dağınıqlığı dövrünü yaşayırdı. XVIII əsrin ikinci yarısında Azərbaycanda
feodal dağınıqlığının əsas səbəbi
xırda feodallar arasında mübarizənin kəskinləşməsi idi.
XVIII əsrin 40-cı illərinin ikinci yarısında -
Nadir şahın ölümündən sonra Azərbaycan
xanlıqlara, sultanlıqlara və
məlikliklərə parçalandı. Azərbaycanda xanlıqların meydana gəlməsinin səbəbləri aşağıdakı amillərlə bağlı idi:
1.
Nadir şahın ölümündən sonra yaratdığı dövlətinin süqutu ilə yaranmış feodal pərakəndəliyi.
2.
Natural təsərrüfatın hökmuranlığı və ayrı-ayrı vilayətlər arasında iqtisadi əlaqələrin zəifləməsi.
Şimali Azərbaycan torpaqları
Şəki, Qarabağ, İrəvan, Şamaxı, Quba, Bakı, Dərbənd, Naxçıvan, Gəncə, Cavad,
Lənkəran xanlıqlarına parçalandı.
Qarabağ xanlığının tabeliyində olan
Xaçın, Vərəndə, Dizaq, Çiləbörd, Talış(Gülüstan)
məliklikləri yarandı. Azərbaycanın şimal-şərq torpaqlarında isə
İlisu, Qəbələ, Ərəş, Borçalı, Qazax və Şəmşəddil sultanlıqları
yarandı.
Urmiya xanlığı
Urmiya xanlığının yaranması
Azərbaycanda yaranmış feodal dövlətlərdən biri olan
Urmiya xanlığı -
Xoy, Marağa, xanlıqları və
Osmanlı imperiyası ilə
həmsərhədd idi. Xanlığın əsasını Nadir şahın əmisi oğlu,
Əfşar tayfasından olan Fətəli xan (1747-1763) qoymuşdur. Urmiya
xanlığının mərkəzi əvvəl
Urmiya sonra isə
Təbriz şəhəri olmuşdur. Fətəli xan
mərkəzi hakimiyyət uğrunda mübarizədən istifadə
edərək Təbrizi tutdu və paytaxtı buraya köçürdü. Fətəli xanın paytaxtı Təbrizə köçürməsinin səbəbi -
buradan digər vilayətlərlə
əlaqə saxlamaq və ona nəzarət etməyin nisbətən əlverişli olması idi. Bundan sonra cənub torpaqlarının işğal edilib Fətəli xan
Əfşarın hakimiyyəti altında birləşdirilməsi işində Təbrizin əhəmiyyəti xeyli artdı.
Xanlıqlar
Məlikliklər
•
Urmiya
•
Xoy
•
Təbriz
•
Qaradağ
•
Mərənd
•
Ərdəbil
•
Maku
•
Sərab
•
Marağa
Sultanlıqlar
•
İlisu
•
Qəbələ
•
Ərəş
•
Borçalı
•
Qazax və
Şəmşəddil
•
Xaçın
•
Vərəndə
•
Dizaq
•
Çiləbörd
•
Talış
•
(Gülüstan)
XVIII əsrin II yarısında Azərbaycan torpaqlarının parçalanması
Şimal xanlıqlar
Cənub xanlıqlar
•
Şəki
•
Qarabağ
•
Şamaxı
•
Quba
•
Bakı
•
Dərbənd
•
Naxçıvan
•
Gəncə
•
Cavad
•
Lənkəran
•
İrəvan
III BÖLMƏ