Yel gəldi, ho, yel gəldi.
HuĢa. HuĢa öküzüm,
Yar gəldi, ho, yar gəldi.
HuĢa, huĢa, ceyranım,
Qar gəldi, ho, qar gəldi.
HuĢa, gülüm, bizə gəl,
Dağdan enib düzə gəl.
Boyunduruq nalçalı,
Torpağımı bizə gəl...
HuĢa, huĢa maralım,
Sel gəldi, ho, sel gəldi.
HuĢa, huĢa, ceyranım,
Yel gəldi, ho, yel gəldi.
Yel gəldi, ho, yel gəldi.
Yel gəldi, yel gəldi.
Yel gəldi, ho, yel gəldi.
Yel gəldi, ho, yel gəldi”.
Eyni münasibəti aşağdakı nəğmədə də görürük:
“Hütə, hütə, hütə, ho,
Hütə, hütə, hütə, ho.
Öküzüm, maralım hütə,
Qaldı avalım, hütə.
Hütə, hütə, hütə, ho,
Hütə, hütə, hütə, ho.
Gün getdi, yağıĢ gəldi,
Gəl, kalça kəlim, hütə.
Hütə, hütə, hütə, ho,
Hütə, hütə, hütə, ho”.
Başqa bir cütçü nəğməsində isə öküz belə əzizlənir:
“Ho-ho, ho-ho, öküzüm,
Ho-ho, ho-ho, öküzüm.
Budu bütə öküzüm,
Bir qarıĢ yerim qalıb,
Ho, ho, ho,
Ho-ho, ho-ho, öküzüm”.
Digər bir nəğmədə öküzə ―ala kəlim, qara kəlim, ana kəlim‖ deyə müraciət
edildiyini müşahidə edirik:
“Ala kəlim, huĢ ho,
Qara kəlim, huĢ ho,
Ana kəlim, huĢ ho.
HuĢ ho, huĢ ho,
HuĢ ho, huĢ ho,
HuĢ ho, huĢ ho”.
Azərbaycan folklorunun yayğın janrlarından olan holavarların bir qisminin
məzmunu onların məhz erkən Tunc dövründə yarandığını sübut edir. Bu halda
əsasən cütçü nəğmələri nəzərdə tutulur.
Damğalarımız
Nino Şanşaşvili özünün ―Kür-Araz mədəniyyəti keramikasında işarə və
simvollar‖ adlı çox dəyərli tədqiqat əsərində yazır ki, Kür-Araz mədəniyyətinin
yayılması ilə Güney Qafqazın ən qədim əhalisinin tarixində yeni mərhələ
başlanmışdır. Həmin dövrdə keramikada, necə deyərlər, ―piktoqrafik‖ işarələrin
peyda olması müəyyən sosial təkanlarla bağlı idi:
“Kür-Araz mədəniyyətinin yayıldığı ərazidə naxıĢları ənənvi olanlardan
fərqlənən bir neçə qab aĢkar edilib. Bu qabların naxıĢlarımı ritmə və elementlərin
təkrarlanmasına əsaslanmır. Görünür, bu qablar müəyyən məqsədlər üçün
hazırlanmıĢlar və üzərlərindəki iĢarələr də sadəcə dekorativ mahiyyət daĢımır”.
Kür-Araz mədəniyyətinə aid keramika nümunələri
Tədqiqatçının yazdığına görə, bu naxışlar, üzə çıxar-çıxmaz, dərhal alimlərin
diqqətini çəkmiş və elə həmin andanca sözügedən damğa və işarələrin ən qədim
yazı nümunəsi olduğu fikri ortaya çıxmışdır. Məsələn, B. A. Kuftin Oznidən
tapılan damğaların protoelam işarələrinə bənzədiyini dilə gətirmişdir. Q.
Qobicişvili onları hett-luviya piktoqrafik yazısı ilə, boşqab üzərindəki yazıları isə
tabal yazısı ilə müqayisə etmişdir. Ş. Amiranişvili Amiranis təpəsindən, 36 saylı
qəbirdən tapılmış işarələri şumer yazısı ilə bağlamaqdadır.
Üzərində bənzər işarələr olan bir qab Urmiya gölü yaxınlığındakı Kür-Araz
mədəniyyəti dövrünə aid Yanıqəpə adlı yaşayış məskənindən tapılmışdır. Ç.
Barneyin sözlərinə görə, bu qabın üzərində cızılmış işarələr yerli tayfaların öz
yazısını yaratmaq cəhdindən başqa bir şey deyil. Onun fikrincə, e.ə. III minillikdə
İran yaylasında yaşayan yerli əhali yazıdan istifadə edib. Bu yazı Erkən Tunc
dövrünə aid keramikada rastlanan ideoqramlardan təşəkkül tapıb. S. Barney həmin
yazını Urmiya gölünə yaxın ərazidə yerləşən Təpə-Sialkdan tapılmış protoelam
yazısı ilə müqayisə etmiş onların fərqli yazılar olduğunu dilə gətirmişdir.
Maraqlıdır ki, Kür-Araz mədəniyyəti dövrünə aid keramik qablar
üzərlərindəki türk damğalarının bolluğu ilə fərqlənir. Bu tip damğalara sözügedən
mədəniyyətin yayıldığı bütün ölkələrin (Azərbaycan, Qərbi Azərbaycan //
Ermənistan, Gürcüstan, Şərqi Anadolu, Güney Azərbaycan, İran, Şimali Qafqaz)
ərazisində təsadüf edilir. Nino Şanşaşvili onları aşağıdakı kimi qruplaşdırmışdır:
1.Quş təsvirlərini xatırladan damğalar - Amiranis dağı, Ozni, Beştaşeni
(Beştaş), Qarni, Yanıqtəpə, Danqreuli, Şenqavit, Karun, Kirovakan, Triaaleti
2. Yunan əlifbasındakı π (pi) hərfinə bənzəyən damğalar – Ozni,
Maştotsblur, Baba-dərviş, Qarni, Ariç (Qıpçaq), İmiris dağı;
3. Latın əlifbasındakı ―M‖ və ya ―W‖ hərflərini xatırladan damğalar –
Muxatqverdi, Moxrablur, Xəzərtəpə, Ariç (Qıpçaq), Təbərə-əl-Akrad;
4. Sacayağı xatırladan damğalar – Ozni, Aradeti, Ariç (Qıpçaq), Şenqavit;
5. Meandrı xatırladan damğalar – Şenqavit, Arevik, Badaani;
Dostları ilə paylaş: |