Downloaded from KitabYurdu org SƏhra çİÇƏYİ
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
evimizə aparmaq əvəzinə, viza almağıma kömək edəcək. “Yaxşı, bəs biz indi neyləyək, Varis? Səni burada qoyub gedə bilmərik!” Onu belə vəziyyətdə qoyduğum üçün rəngi bozarmışdı. Növbəti iyirmi dörd saat ərzində ikimizdən birinin güzəştə getməsi üçün bir-birimizin əsəbləri ilə oynadıq. Mən təkid edirdim ki, pasportum itib, o isə təkid edirdi ki, mənə kömək edə bilməz. Məryəm xalanın isə öz ideyaları var idi: “Səni bir çamadana qoyub, ağzını bağlayıb xəlvətcə təyyarəyə keçirərik. Belə şeyi həmişə edirlər!” Bu, diqqətimi çəkdi və astaca dedim: “Əgər bunu etsəniz, sizi heç vaxt, heç vaxt bağışlamayacağam. Xala, məni burada qoyub gedin. Mənə heç nə olmaz”. O, kinayəli tərzdə dedi: “Hə, hə, sənə heç nə olmaz. YOX, sənə çox şey ola bilər...” Üzünə baxanda çox narahat görünürdü, bəs görəsən, mənə kömək etmək üçün də narahat idimi? Onun Londonda çoxlu tanışları, dayımın səfirlikdə yaxşı əlaqələri var idi. Sadəcə, tək bir telefon zəngi ilə xilasımı təmin edə bilərdilər, lakin bir anlığa olsa belə, yalandan hədə-qorxu gəlməklə məni Somaliyə qaytara biləcəklərini hiss etsəydilər, bu zəngi etməyəcəkdilər. Ertəsi gün səhər dördmərtəbəli imarət arı pətəyinə bənzəyirdi, telefon zəngləri, yığılmış çamadanlar, ora-bura qaçan adamlar... Yuxarı mərtəbədəki otağımda mən də öz ucuz çantama İngiltərədə qaldığım müddətdə topladığım bir neçə əşyamı yığdım. Orada qaldığım vaxtda mənə verilmiş köhnə geyimlərin bir neçəsini qoca arvad paltarına oxşadığına görə tulladım. Bir yığın zir-zibillə yola çıxmaq nəyə lazım? Hələ də köçəri olduğumu unutmamışdım - yüküm yüngül olmalıydı! downloaded from KitabYurdu.org 131 Saat on birdə sürücü çamadanları maşına yüklədiyi vaxt hamı zala toplaşmışdı. Bir neçə saniyəlik dörd il əvvələ qayıtdım və öz gəlişimi xatırladım: o sürücü, o maşın, ağ divan, buxarı, birinci dəfə qarşılaşdığım xalam... Qan da ilk dəfə o boz səhərdə görmüşdüm. O vaxt bu şəhər mənə olduqca qəribə görünmüşdü. Sonra xalamla maşının yanma getdik, o, qanıqara tərzdə dedi: “İndi anana nə deyəcəyəm?” “De ki, mən yaxşıyam. Tezliklə onunla əlaqə saxlayacağam”. O, başını buladı və maşına oturdu. Səkidə dayanaraq hər kəsə əl salladım və maşın gözdən itənədək dalınca baxdım. Yalan deməyəcəyəm - çox qorxmuşdum. Onlann getdikləri həmin o dəqiqəyədək məni tamamilə tək, ortalıqda qoyub gedə biləcəklərini fikirləşmirdim. Lakin Harli küçəsinin ortasında dayananda anladım ki, həqiqətən, tək qalmışam. Xalama, yaxud da onun ərinə qarşı heç bir pis münasibətim yoxdur, hər halda, onlar ailəm sayılırlar. Londona gətirməklə mənə bu fürsəti məhz onlar yaradıblar və buna görə də həmişə onlara minnətdar olacağam. Gedəndə, çox güman ki, fikirləşiblər: “Qalmaq istəyirdin, buyur, qal, bu da sənin şansın. Nə istəyirsən, onu da et, işində ol. Fikirləşirdik ki, bizimlə evə qayıtmalısan, ona görə də sənə kömək etmədik”. Əminəm ki, onlar bir qızın İngiltərədə tək-tənha və başsız qalmasını rüsvayçılıq hesab edirlər. Lakin qərar mənim qəranm idi, qalmağı mən seçmişdim və bundan sonrakı taleyimə də özüm cavabdeh idim. Həyəcanımı boğmağa çalışaraq evə qayıtdım. Giriş qapısını örtdüm və mətbəxə, evdə qalan yeganə adamın - “köhnə dostum” aşpazın yanma getdim. Çatan kimi o: “Hə, bilirsən də, downloaded from KitabYurdu.org bu gün evdən çıxmalısan, burada yalnız mən qalacağam, sən yox. Sən getməlisən!” - dedi. Və mənə giriş qapısını göstərdi. Əlbəttə, dayım evdən çıxandan sonra mənə bir dəqiqə də olsun vaxt vermək fikri yox idi. Soyuq üzündəki lovğa ifadədən görünürdü ki, mənə əmr etməkdən xüsusi zövq alır. Qapının çərçivəsinə söykənərək hər kəs getdikdən sonra evin necə sakit göründüyünü fikirləşirdim. - Varis, getməlisən! Evi tərk etməyini istəyirəm, bu dəqiqə! - Kişi sanki dayanmadan hürən küçük idi. - Of, yum ağzını. Gedirəm, narahat olma. Çantamı götürməyə gəlmişəm. - Cəld ol, götür get. Tələs. Mən... Onun nə dediyinə qulaq asmadan artıq pillələri çıxırdım. Sahib getmişdi, təzə səfir gələnəcən qısa müddət ərzində aşpaz sahib idi. Bu evdə keçirdiyim xoş və pis günlərimi yada sala- sala otaqları dolaşdım. Görəsən, növbəti evim hara olacaqdı? Çantamı çarpayının üstündən götürüb çiynimdən asdım və pillələrlə enərək giriş qapısına tərəf getdim. Gəldiyim gündən fərqli olaraq, bu gün yaz havası kimi çox gözəl hava var idi və günəş bütün gözəlliyi ilə mavi səmada şəfəq saçırdı. Bağa keçdim, daşı qaldırıb pasportu qoyduğum torbanı basdırdığım yerdən çıxartdım. Pasportumu əşyalarımı yığdığım çantaya qoyub əlimin torpağını təmizlədim və küçəyə sarı döndüm. Səki ilə yeridikcə özümü gülümsəməkdən saxlaya bilmirdim - nəhayət ki, azad idim. Cavab verəcəyim kimsəm və gedəcək yerim olmayan həyatım önümdə idi. Və nədənsə hər şeyin yaxşı olacağını hiss edirdim. Dayımgilin evinin yaxınlığındakı Somali səfirliyi ilk dayandığım yer oldu. Qapını döydüm. Cavab verən qapıçı downloaded from KitabYurdu.org 133 xalamgilin ailəsini yaxşı tanıyırdı, çünki arabir dayımı evdən o götürürdü. - Salam, xanım. Burada nə edirsiniz? Cənab Fərəh hələ şəhərdədir? - Xeyr, o gedib. Mən Annanı görməyə gəlmişəm, bəlkə səfirlikdə mənə iş tapmağa kömək edə bilər. O gülərək yerinə qayıtdı, stulunda əyləşdi, əllərini başının arxasında çarpazladı və divara söykəndi. Girişdə dayanıb gözlədiyim vaxt ərzində o, bir dəfə də olsun yerindən tərpənmədi. Bu cür münasibəti məni çaşdırmışdı, axı o, həmişə mənimlə nəzakətli rəftar edərdi. Sonra başa düşdüm ki, aşpaz kimi, onun da münasibəti səhər yola düşənlərdən asılı imiş. Dayım getmişdi, mən isə indi heç kim idim. O dərəcədə “heç kim” ki, hətta bu axmaqlar da özlərini məndən qat-qat üstün hesab edirdilər. Qapıçı irişə-irişə dedi: - Anna səni görə bilmək üçün çox məşğuldur. - Bura bax, mən onu görməliyəm. Anna dayımın katibəsi olmuşdu və mənə qarşı çox mehriban idi. Xoşbəxtlikdən, səsimi eşitdi və öz otağından çıxaraq nə baş verdiyini öyrənməyə gəldi. - Varis! Sən burada neyləyirsən? - Bilirsən, xalamgillə Somaliyə qayıtmadım. Sadəcə, qayıtmaq istəmədim. İndi artıq o evdə də qalmıram. Bilmək istəyirəm ki, məni işə götürəcək bir adam tanımırsan... fərqi yoxdur, nə iş olur-olsun. Hər iş görməyə hazıram. O, qaşlarını qaldıraraq dedi: - Yaxşı, əzizim, bu çox gözlənilməz oldu, belə şeylər üçün vaxt lazımdı! Bəs indi harada qalırsan? downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|