Əclafların qanunu
Yüklə 2,27 Mb. Pdf görüntüsü
|
www.vivo-book.com
108 Mirzə soyunub əşyalarını stulun başına qoydu. Otaqda sakitlik idi, bura küçədən səslər gəlmirdi, pəncərəsi bağa açıldığından yalnız su səsi eşidirdi – hardasa qab yuyurdular. Birdən telefon zəng çaldı. Bunun kim ola biləcəyinə təəccüblənən Cəfərov dəstəyi götürdü. – Salam, – kiminsə amiranə səsi gəldi, – məni görməməzliyə vurmaq üçün çox gəncsən. Gələn kimi icraiyyə komitəsinə qaçmısan. Məni niyə gözləməmisən? – Kimdir danışan? – Danışan Rəhimovdur. Gözləyə bilərdin. Sizdə, Bakıda hamı belə səbirsizdir? Səhər düz 9-da yanıma gəl. Öz rəhbərliyinəsə de ki, növbəti dəfə müstəntiq göndərəndə xəbərdarlıq etsinlər. Bura sərhədyanı rayondur, – o elə belə də dedi “sərhədyanı”, – kimi gəldi buraxmırıq. – Nəzərə alaram, – Cəfərov quru tərzdə dedi. O, qanacaqsızları sevmirdi, amma onlarla münaqişəyə girməməyə çalışırdı. – Nəzərə al. Sabah da mənim yanıma gəl. Rayon prokuroru dəstəyi asdı. www.vivo-book.com
109 “Niyə onlar hamısı özlərindən belə razıdırlar? – Cəfərov məyusluqla düşündü, – elə bil eyni inkubatordan çıxırlar”. Daha bir zəng gəldi. “Ümid edirəm, bu Rəhimov deyil”, – Mirzə dəstəyi qaldırarkən düşündü. – Yatmırsan? – o, Qasımovun tanış səsini eşitdi. – Sənə danışmağı tamam unutmuşam. Sənə danışdığım həmin iki kənd lap yaxında yerləşir. Orda bir kolxoz var idi. Həmin kolxozun sədri indi bizdə, icra hakimiyyətindədir... Onu görən kimi sən yadıma düşdün. Bəlkə onu sənin yanına göndərim? – Əlbəttə, – Mirzə sevindi, – çox sağ ol. O mənə çox lazımdır. – Mən də elə düşündüm. O, sabah səhər çıxıb gedir, ona görə indi göndərirəm. Sağlıqla qal. Yenidən geyinməli, qələm və kitabçasını hazırlamalı oldu. Şahidlərin dindirilməsi üçün blanklar çoxdan yox idi: respublikada kağız çatmırdı. Hər yerdə açılan türk mağazalarından alınan ağ vərəqlər verirdilər. Onu da bir www.vivo-book.com
110 dəstə kağızın dəyərində olan maaşlarından almalı idilər. Bunu hamı bilir, amma susmağa üstünlük verirdi. Kolxoz sədri on beş dəqiqədən sonra gəldi. Bu, ortaboylu, şişkin, sanki ölüvay gözləri olan yaşlı adam idi. Otağa daxil olub çəkmələrini səliqəylə çıxarıb corabla masanın arxasına keçdi. – Vaqif Hümbətov, – kolxoz sədri özünü təqdim etdi, – mənə əmr etdilər ki, sizin yanınıza gəlim. Onda hələ xahişin əmr hesab olunduğu keçmiş dövrlərin vərdişləri qalmışdı. Prokurorluq müstəntiqinin yanına gedişsə həmişə böyük xoşagəlməzliklər gətirə bilər. – Əyləşin, – Cəfərov onu masa arxasına dəvət etdi, – mən sizinlə söhbət etmək istərdim. Hümbətov ehtiyatla stulun kənarında oturdu. O, bir qədər qorxmuş kimiydi, Cəfərovun görməyə alışdığı kolxoz sədrlərinə heç oxşamırdı. – İşləriniz çətindir? – birdən Mirzə soruşdu. – Qaçqınlardan ibarət bütöv bir kolxoz. Hamısını yedirmək, geydirmək lazımdır.
www.vivo-book.com
111 Belə bir başlanğıcı gözləməyən Hümbətov müstəntiqə qorxa-qorxa nəzər saldı. – Biz bütün inəkləri xilas etmişik, uşaqları südlə təmin edirik, – o dedi. – Narahat olmayın, mən sizi buna görə çağırmamışam, – Cəfərov təbəssümünü güclə boğub deyə bildi, – sadəcə olaraq mənə sizin köməyiniz və məsləhətiniz lazımdır. – Əlbəttə, – Hümbətov qorxaq gözlərini müstəntiqdən çəkməyərək canlandı. Bu, sədrin gözlərində əksini tapa bilən yeganə hiss idi – qorxu. – Bu yaxınlarda dağlarda çoban öldürülüb, – Cəfərov başladı. – Biz yoxlama apardıq və birdən məlum oldu ki, onu azərbaycanlılar öldürüb. Ən təəccüblüsü odur ki, onlar ermənilərlə birgə fəaliyyət göstərirmişlər. – Burda təəccüblü nə var ki? – birdən Hümbətov soruşdu. – Bəs siz təəccüblü heç nə görmürsünüz? – öz növbəsində Cəfərov da heyrətləndi.
www.vivo-book.com
112 – Mən artıq heç nəyə təəccüblənmirəm, – Hümbətov cavab verdi. – Bağışlayın, sizin adınız necə oldu? – Mirzə... – Hə, hörmətli Mirzə müəllim, mən həyatımda elə şeylər görmüşəm ki, daha nəyəsə təəccüblənmirəm. İndi mən hər şeyə inanıram. Bəyəm kimsə düşünə bilərdi ki, Sovet İttifaqı dağılacaq? Məgər kimsə ehtimal edə bilirdi ki, kommunistlər olmayacaq? Bizim nə vaxtsa ermənilərlə döyüşəcəyimizi və mənim bütün kolxozçularımın öz torpağında qaçqın olacağını mən yatıb yuxumda görə bilərdimmi? Bunlardan sonra mən daha heç nəyə təəccüblənmirəm. Bağışlayın, mən çox uzun danışdım. – Yox-yox, eybi yox. Axı özünüz deyirsiniz ki, bu inanılmazdır – belə müharibə, belə bir düşmənçilik, indi də belə bir dəstə. – Heç bir düşmənçilik yoxdur, – Hümbətov birdən etiraz etdi. – Bilirsiniz, biz bu lənətə gəlmiş Qorbaçova qədər necə yaşayırdıq! Qonşu rayonda toy çalınırdı. Biz necə mehriban idik! Martunidən mənim yanıma kolxoz sədri Aşot Avetisyan gəlirdi. Özüylə də əlli nəfər gətirirdi. Biz də Yüklə 2,27 Mb. Dostları ilə paylaş:
|