Ədəbiyyat 7-ci sinif
Yüklə 4,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
itirmişdim. Nənəmin xəstələndiyi elə birinci gün çox mətləblər mənə aydın oldu. Məsələn, aydın oldu ki, çay dəmləməyi bacarmıram. Bunu nənəmin əl hərəkətlərinin, baxışlarının köməyi ilə yarımca günə öyrəndim. Əsas məsələ o imiş ki, dəm çaynikini qaynamağa qoymayasan. Dəm çaynikindən və nənəmin “qəfədan” dediyi böyük çaydandan süzdüyüm çayı şəstlə onun çarpayısının yanındakı stulun üstünə qoydum. Çətinliklə tapdığım zoğal mürəbbəsindən bir neçə qaşıq stəkana boşaltdım. Stəkandakı çayın daşaraq nəlbəkiyə, stulun üstünə dağılması nənəmin xoşuna gəlməsə də, onun baxışlarından duyurdum, səsini çıxarmadı. Doğrudur, qonşu Nübar xala turşulu şorba bişirib gətirsə də, xəstəyə mən qulluq edirdim. Şəhərə – atama-anama zəng etmək istəyimə nənəm mane oldu, “Xəbər vermə, iş-güclərindən qalmasınlar, bir-iki günə ayağa qalxaram”. Məsələ onda idi ki, atamla anam məni bir ay olardı ki, kəndə göndərmişdilər. Dostlarımdan, oxuduğum məktəbdən uzaq düşmüşdüm. 2 Deyəsən, bir də ona görə həvəslənirdim ki, məni ola bilər ki, şəhərə – öz evimizə göndərərlər. Təkrar edim ki, mən kəndə sanki sürgünə göndərilmişdim. O vaxt mənə elə gəlirdi ki, elə bir qəbahət iş tutmamışam. Sadəcə olaraq, bir dəfə şəhərdəki qonşunun pəncərəsinin şüşəsini qırmışdım, bir dəfə də dərs zamanı müəllimənin çantasına baxmışdım. Bir dəfə də özümdən bir yaş kiçik qardaşımı ağaca bağlamışdım... Əlbəttə, qardaşımı çox axtarmışdılar, axşamdan xeyli keçmiş sağ-salamat tapıb evə gətirmişdilər və məni yandıran o idi ki, heç kim mənim zarafat elədiyimə inanmırdı. Heç məni çox istəyən nənəm də... Kəndə göndərilməyimi sürətləndirən, deyəsən, kənddən bizə qonaq gəlmiş əmim oğlunu dənizin kənarına aparıb itirməyim olmuşdu. Bunun da günahkarı, düzünə baxsan, əmim oğlunun özü idi. Nə üçün nəvəyə elə gəlirdi ki, nənənin saxladığı toyuq- cücə saysız- hesabsızdır? “Dərd məni götürmüşdü, başımı itirmişdim” cümləsindəki fikri necə anlayırsınız? Nəvənin təlaşa düşməsinə səbəb nə idi? Nəvənin arzusu sizdə hansı hislər yaratdı? Kənddə nə qədər qalacağımı, neçənci sinfə kimi oxuyacağımı bilmirdim. Kənd uşaqları ilə qaynayıb-qarışmaq elə də çətin olmadı. Burda xoşuma gələn şeylər çox idi. Amma ən çox xoşladığım nar idi. Nar, həqiqətən, mənim çox xoşuma gəlirdi. Çünki onun qıpqırmızı, sürüşkən dənələri vardı və uşaqların üzünə pısqırtmaq daha asan idi. Bir neçə gündən sonra isə dərslər başlanırdı. Və mən fikirləşirdim ki, nənəm tezliklə sağalmasa, çoxdan gözlədiyim arzuma çatmayacam. Çünki uşaqların ilk dərs günü geyəcəkləri ağappaq köynəklərə qıpqırmızı nar dənələrini pısqırtmaq arzusunda idim. Davranış və əməllərində qəbahət görməyən nəvə haqlı idimi? Bir dəfə də qonşunun pişiyini bütün günü ac- susuz balkonumuzda bağlı saxlamışdım. Əlbəttə ki, indi hər şey yadımda qalmayıb və mənə elə gəlirdi ki, elə bir pis iş tutmamışam. Çünki o, həmişə məni cırnadırdı və deyirdi ki, hər şeyi, hətta dombalaq aşmağı da məndən yaxşı bilir. Bəlkə də, mən onun dediklərini vecimə almazdım. Ancaq dombalaq aşmaq məsələsində o, tamam haqsızıydı, çünki harda gəldi dombalaq aşmaq – özü də necə lazımdı – mənim adətimiydi və qonaqlar yanında öz məharətimi göstərmək üçün bu əməliyyatı həyata keçirəndə bir neçə dəfə danlanmışdım da... Mən də acığa düşüb əmim oğlunu dənizin qırağında qoyub gizlənmişdim. Sonra da başım şəhərin küçələrində qaçışan maşınların nömrələrini saymağa qarışmışdı və sevimli əmim oğlunu yadımdan çıxarmışdım. Əslində, sonradan elə pis iş olmadı və onu tapıb gətirdilər. Nənəm həmişə olduğu kimi, mənim tərəfimi saxladı və dedi ki, bunun nə yaşı var, hələ körpədir... 3 Həmin il mən beşinci sinfə gedirdim və hər şey öz qaydasında idi. Ancaq bir gün əlim dinc durmadı və mən özümdən qabaqda oturan Könülün ağappaq bantı ilə qələmdən əlimə düşmüş rəngi sildim... Yadımdadı ki, həmin gün nənəm məni danışdırmadı və atam məni balkonda saxladı. Məktəb bağlanan kimi isə atamın göstərişi, nənəmin və babamın təkidi ilə məni göndərdilər kəndə. Onsuz da babamgil bizdə – şəhərdə olanda kənddən ötrü darıxırdılar və bir bəhanə ilə ora qayıtmaq, məni də özləri ilə aparmaq istəyirdilər. Düzdür, kəndə göndərilməzdən qabaq evdə iclasa bənzər bir yığıncaq keçirildi. Mənim bütün həyatım xatırladıldı – ayağımın ilişib yıxılmağımdan tutmuş mənimçün son bədbəxt hadisəyə, yəni qonşunun sevimli pişiyini ac-susuz saxlamağıma qədər. Təxminən yadımdadır ki, atamla üzbəüz qalmışdım, onun dediklərini başımla təsdiqləyirdim. Düzünü deyim ki, atamın dediklərində həqiqətəoxşar şeylər çox idi və mən onun dediklərini həvəslə mənimsəyirdim, öz hərəkətlərimi götür-qoy edirdim, fikirləşirdim ki, çox şeyləri daha da maraqlı etmək olardı. Məsələn, əlimi Könülün ağappaq bantına yox, palıdı donuna da silə bilərdim, onda qələmin rəngi bilinməzdi. Müəllimənin çantasına isə dərsdən sonra onunla hazırlaşan vaxt da baxa bilərdim. Ancaq pişik məsələsində mənim məharətimə söz ola bilməzdi və elə indi də onu ac saxlamağıma peşman deyiləm. Çünki o pişikciyəz mənim xoşladığım sərçələri qəflətən tutub yeməyə öyrəşmişdi və bu da məni bərk qəzəbləndirirdi. Bütün bu kəşfləri fikirləşən zaman atam hələ sözünü davam etdirirdi və öz nitqindən, deyəsən, vəcdə gəlirdi. Nəvənin əməlləri, davranışı sizdə təəssüf hissi doğurur, yoxsa gülüş? Məni əsəbiləşdirən isə börümdə oturub başımı sığallayan, hərdən də alnımdan, üzümdən öpən anam idi və onun başımın tüklərində ilişən əli atamın dediklərini təsdiqləyən başımı tərpətməyə mane olurdu, həm də mənim fantaziyalarımın inkişafını ləngidirdi... Yüklə 4,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|