3
Dünyada iqtisadi inkişaf siyasətlərinin
son məqsədləri ötən 60 ildə əhəmiyyətli
dəyişmişdir. 50-60-cı illərdə əsas məqsəd kimi
yalnız ümumi daxili məhsulun artımı və
məşğulluq qəbul edilirdisə, 70-80-ci illərdə bu
məqsədlərə
yoxsulluq,
yenidən
bölgü,
makroiqtisadi sabitlik əlavə olunurdu. Növbəti
dekadalarda məqsədlər dairəsi genişlənərək
1990-2000-ci illərdə keyfiyyətli institutlar və
effektiv idarəetmə, 2000-ci ildən sonra isə insan
inkişafını da əhatə etmişdir.
Ötən onilliklərdə əsasən klassik/neo-
klassik və keynsianizm/neokeynsianizm nəzəri
cərəyanları bütün ölkələrin iqtisadi
siyasətlərində bu və ya digər dərəcədə tətbiq
olunmuşdur. Heç də bir ölkənin iqtisadi inkişaf
resepti digər ölkədə tətbiq olunarkən alınan
nəticələr eyni olmamışdır. Bu fərqlər hər bir
ölkənin institusional xüsusiyyəti, ənənələri və
digər speisifik amillər ilə baglı yaranır. Belə
nəticəyə gəlmək olar ki, iqtisadi doktrinaların
məzmunu, ardıcıllığı, müxtəlif iqtisadi
maraqları
balanslaşdıra
bilməsi
səviyyəsi,
nəhayət, insan kapitalına söykənməsi dərəcəsi
inkişaf fərqlərinin yaranmasında ən mühüm
səbəblərdir.
İqtisadi inkişafın “inklüzivliyi”, yəni
ondan hamının bəhrələnməsi baxımından ortaya
çıxan iqtisadi siyasət məsələləri akademik
dairələr, praktiklər, institusional iqtisadçılar və
qlobal beyin mərkəzləri üçün hazırda ən
mühüm tədqiqat predmetlərindən biridir. Son
illər xüsusilə Dünya Bankı inklüziv artım
konsepsiyasını geniş təbliğ etməkdədir.
İnklüziv artımın hamı tərəfindən qəbul olunmuş
tərifi yoxdur. Bəzi təriflər bunlardır:
-
“İnklüziv artım elə artımdır ki, o yalnız
iqtisadi imkanlar yaratmır, həm də bu
imkanlara cəmiyyətin bütün üzvləri
tərəfindən bərabər çıxişi təmin edir. (Əli və
Zuang, Asiya İnkishaf Bankı, 2007”);
“İnklüsiv artım məhsuldar məşğulluq
hesabına baş verən artımdır. Məhsuldar
məşğulluq elə məşğulluqdur ki, onun
gətirdiyi gəlir işçiyə və ondan asılı olan
insanlara yoxsulluq səviyyəsindən daha
yüksək olan istehlaka imkan yaradır.”
(Ronnas, 2011)
-
“İnklüziv artım sektorlar arasında geniş
yayılmış və ölkənin əmək qüvvəsinin böyük
hissəsinin iştirak etdiyi məhsuldar
məşğulluq hesabına baş verən artımdır.”
(Lanchovichina ve Lundstrom, DB, 2009)
Beləliklə, bu təriflərdən görünür ki,
inklüziv artım “yoxsullar yönümlü” artımdır.
Lakin, düşünürük ki, geniş mənada inklüziv
artıma “insan yönümlü” artım kimi tərifin
verilməsi daha məqsədəuyğun olardı. Bu
konsepsiya
neoklassik
baxışları
bölüşür,
institusional xüsusiyyətləri nəzərə alır,
induksiya və deduksiya yolu ilə təcrübələrə
əsaslanır, məhsuldar məşğulluğa xususi rol
ayırır. İnklüziv artıma nail olmaq üçün artımın
sürətinə
deyil,
onun
mənbəyinə
diqqət
edilməlidir.
Eyni zamanda gəlirlərin ex-post yenidən
bölgüsünə deyil, istehsal potensialının ex-ante
bölgüsünə
diqqət
edilməlidir.
Məşğulluq
fərdlərlə artım arasında transmissiya kanalıdır.
Çünki, əmək yoxsulların yeganə aktividir və
yoxsulluğun
azaldılmasının
əsas
determinantıdır. İnklüziv inkişafa nail olmağın
ən mühüm şərtlərindən biri – təhsil və insan
kapitalıdır. Dünya araşdırmaları göstərir ki,
təhsil və yoxsulluq, təhsil və innovativ inkişaf,
təhsil və dayanıqlı iqtisadi artım arasında
birbaşa və çox güclü əlaqələr mövcuddur.
Dünya Bankının 118 ölkə üzrə apardığı
araşdırmalara görə inkişaf etmiş ölkələr təbii
sərvətlərin həcminə görə kasıb ölkələrdən
təxminən 5 dəfə varlıdırlar. Buna baxmayaraq,
varlı ölkələrdə “görünməz kapitalın”, yəni insan
4
kapitalının qiymətləndirilən həcmi kasıb
ölkələrə nisbətən 90 dəfəyədək çoxdur. İnkişaf
etmiş ölkələrin milli sərvətinin strukturunda
görünməz kapitalın xüsusi çəkisi 80%-i otür.
Bu fərqlərin izah edilməsi ilə baglı dünyada
çoxsaylı empirik araşdırmalar aparılmışdır.
Araşdırmalar göstərir ki, təhsillin yüksək
keyfiyyəti milli sərvətin optimal strukturunun
formalaşmasını təmin edən başlıca amildir.
Bununla belə, ən yüksək dərəcədə inkişaf etmiş
cəmiyyətlərdə belə iqtisadi sistemlər bəzən
ciddi şoklara və dərin tənəzzüllə uğrayırlar. Ən
mükəmmək institutlar, idarəetmə sistemləri və
insan kapitalına malik ölkələr belə sistem
böhranlarına məruz qalırlar. Son qlobal
resessiya bunun bariz nümunəsidir.
Qlobal böhrandan öncəki dövrdə aparıcı
ölkələrdə iqtisadiyyatın maliyyə sektorunun
əhəmiyyətli liberallaşması şəraitində dayanıqsız
istehlak davranışı formalaşmışdı. Ekspansionist
makroiqtisadi siyasəti tətbiq olunur, dövlət
borclanmasının həddən artıq artırılması
hesabına sosial xərclər maliyyələşdirilirdi.
Nəticədə maliyyə köpüklərinin yaranması geniş
vüsət alırdı (qlobal maliyyə aktivləri 2000-
2007-ci illərdə 73% artmış və dünya ÜDM-ni
3.7 dəfə üstələmişdir). Bu baxımdan ABŞ-da
ipoteka böhranı və Lehman Brothers-in iflası
yığılmış problemlərin partlaması üçün səbəb
deyil, sadəcə bir təkan idi.
Bu problemlər makroiqtisadi tarazlığın
uzun illər ərzində ciddi pozulması səbəbindən
toplanmış, dünya iqtisadiyyatı protsiklik inkişaf
trayektoryasına çıxaraq əhəmiyyətli dərəcədə
hərarətlənmişdir. Son onilliklərdə dünyada
virtual maliyyə iqtisadiyyatının sürətlə inkişaf
etməsi də maliyyə böhranlarının baş
verməsində mühüm rol oynamışdır. “Maliyyə
injinirinqi”nin
inkişaf
etməsi
müxtəlif
derivativləri yaratmaqla onların spekulyativ
əməliyyatlarda genişmiqyaslı tətbiqinə şərait
yaratmışdır. Ani maliyyə riskləri və ya
pessimist xəbərlər yayıldıqda isə məhz
derivativ bazarı zəncirvari reaksiya verərək
maliyyə şoku yarada və dünya maliyyə sisemini
“virusa
yoluxdura”
bildilər.
Təxmini
hesablamalara görə derivativ bazarının həcmi
dünya ÜDM-ni 9-10 dəfə üstələyir.
XXI əsrin
ilk Böyük Resessiyası
dünyanın aparıcı güc mərkəzləri üçün ciddi
sosial-iqtisadi itkilərlə nəticələnmişdir. Böhran
əsasən ixracyönlü sahələrə mənfi təsir
göstərərək
dünya
ticarətini
azaltmışdır.
Milyonlarla insan işsiz qalmışdır. Böhran
nəticəsində işçi qüvvəsinin ixtisas profili və
kompetensiyaları ilə biznesin tələbləri arasında
uçurum dərinləşmişdir. Bu səbəbdən böhranın
aktiv fazası arxada qalsa da, işsizlik artmaqda
davam edir. Hazırda ixtisas və kompetensiya
uyğunsuzluğu problemini təhsil sistemi çevik
olan ölkələr nisbətən uğurla aradan qaldıra
bilirlər.
Hazırda dünya iqtisadiyyatında çox
mürəkkəb bir proses – rebalanslaşma, yəni
dünyanın iri kəsirli və profisitli ölkələrinin
fiskal və tədiyə balanslarının tarazlaşdırılması
prosesi
gedir.
Bu
istiqamətdə
aparılan
makroiqtisadi “reanimasiya” tədbirləri artıq
ilkin müsbət nəticələri verir. İnkişaf etmiş
ölkələrdə orta büdcə kəsirinin ÜDM-ə nisbəti
2009-cu ilə nəzərən 2 dəfə azalmışdır. 2014-cü
ildə qlobal iqtisadi artımın cari ilə nisbətən bir
qədər sürətlənəcəyi gözlənilir. Avrozonada isə
3 illik resessiyadan sonra iqtisadi artımın baş
verəcəyi
proqnozlaşdırılır.
Ümumən,
qısamüddəli dövr üçün risklərin kəskinliyi
yumşalmışdır. Maliyyə bazarlarında optimizm
nisbətən artmışdır.
Buna baxmayaraq, risklər hələ də
qalmaqdadır.
Xüsusilə
Avrozonada
kredit
kanallarının məhdudluğu və büdcə xərclərinin
əhəmiyyətli sekvestri iqtisadi artım üçün
başlıca maneədir. Beynəlxalq Valyuta
Fondunun son hesabatında qeyd edildiyi kimi,
Dostları ilə paylaş: |