Əl-muraciat (MƏktublar) İmamət vilayət xilafəT
Yüklə 6,38 Mb. Pdf görüntüsü
|
258 ki, gördüyün kimi bəzilərinin mənə qarşı zülm edərək haqqımı qəsb etməsi (baxmayaraq ki, mənim Peyğəmbərə (s) nə qədər yaxın olduğumu bilirdilər) və s. bütün bunlar mənim üstün olmağıma görə idi və çoxları buna həsəd aparırdılar, bəziləri də (bəzi məsləhətləri nəzərə alaraq) bu haqdan səxavətli surətdə keçdilər. (Amma) hakim bir olan Allahdır. Qiyamət günü də dönüş Onun tərəfinədir.” 1 O həzrət yenə də buyurmuşdur: “Kimdir bizdən başqası ki, özünün “elmdə möhkəm” olduğunu iddia edir (“rasixun fil elm”)? Hər kim bu iddianı etsə bizim əleyhimizə çıxaraq, bizə zülm etmişdir. İndi onlar haradadırlar? Gəlib görsünlər ki, Allah bizi necə ucaltdı, onları isə necə alçaltdı, bizə əta etdi, onları isə məhrum, bizi Öz nemət və lütfünə daxil, onları isə xaric etdi. Camaat bizim əlimizlə hidayətə qovuşur; ya kor, ya da bəsirətlə. İmamlar Qüreyşdəndirlər ki, Allah onları Bəni-Haşimin nəslindən yaratdı. Onlardan başqa heç kim bu işə layiq deyil və onlardan başqa heç kim rəhbər ola bilməz!” 2 Həmçinin, o həzrətin xütbələrinin bəzisində gəlmiş bu sözlər sizə kifayət edər: “Peyğəmbər vəfat edən kimi bəziləri geri döndülər, belə ki, həvayi-nəfsləri onları yoldan çıxarıb məkr və hiyləyə əl ataraq, öz qohumlarından başqaları ilə əhd-peyman bağladılar. Dostluğu vacib olan adamdan uzaqlaşıb (xilafət) binasını öz əsl məhəlindən (başqa yerə) köçürdülər. Elə bir yerə apardılar ki, bütün xətaların kökü, bütün zəlalətlərin keçidi ora idi. Onlar kin-küdurət, həsəd içində boğularaq başlarını itirmiş, heyrətlə vurnuxaraq məstlik və həvayi-nəfs girdabında çapalayarkən, eynilə ali-Firon üsulu ilə rəyasət etdilər (ya hər bir şeydən əl üzüb dünyadan yapışmış, ya da ki, aşkar surətdə dindən əl çəkmişdilər). 3 Beyətdən sonrakı xütbəsində (Nəchül-Bəlağənin ən parlaq xütbələrindəndir) – buyurur: “Bu ümmətdən heç kimi Ali-Məhəmmədlə (s) müqayisə etmək olmaz və Ali-Məhəmmədin (s) nemətinin şamil olduğu şəxsləri onlarla bir sırada tutmaq olmaz. Onlar (nemətə şamil olan şəxslər) dinin əsasları, yəqinin sütunlarıdır, irəlidəkilər onlara tərəf qayıdır, geridə qalanlar onlara qoşulurlar, vilayət, “vəsayət” və virasət xüsusiyyətləri onların rəhbərliyi altındadır. İndi isə haqq öz əhlinə qayıdaraq, götürüldüyü yerə (yenidən) qaytarılmışdır.” 4 Başqa bir xütbədə isə həzrət öz müxaliflərinə olan təəccübünü bildirir: “Mən təəəccüb edirəm, axı necə də təəccüb etməyim ki, bu qruplar nə Peyğəmbərin (s) yolunu gedirlər, nə də onun vəsisinə təqlid edirlər (dinlərində olan dəlillərində ixtilafları vardır).” 5 2. Zəhra (ə.h) bu barədə çox tutarlı bir dəlil gətirmişdir (ki, iki xütbəyə şamil olub, çox məşhurdur). Bu xütbələr dildən-dilə nəql olunmuş və Əhli-beyt (ə) də övladlarını onları öyrənməyə məcbur etmişlər (Qurani-kərimi hifz etməyə məcbur etdikləri kimi). Bu xütbələrdə xilafəti yerbəyer edənlərə qarşı etiraz olunmuşdur: “Vay olsun onlara! Xilafəti böyük və möhkəm dağların qülləsindən, nübüvvət sütunlarından, Ruhul-Əminin (Cəbrail (ə)) nazil olduğu yerdən uzaqlaşdırdılar. Onu elə bir şəxsin əlindən aldılar ki, din və dünya işlərinə hamıdan agah idi. Onların bu işlərinin nəticəsi aşkar ziyandan savayı bir şey deyildir. Əbül- Həsənə nə eyib tuta bilərdilər? Niyə ondan narahat idilər? And olsun Allaha ki, onun qılıncından, işləri ədalətlə gördüyünə görə, döyüş meydanlarındakı şücaətinə görə, Allahın əmrlərinin həyata keçirilməsində olan səyinə görə narahat idilər. Allaha and olsun ki, əgər ümmətin (işlərin) cilovunu ona verib (Peyğəmbər (s) ona verdiyi kimi) müqabilində təslim olsaydılar, Əli onları elə bir aram və asayişlə dolu həyatla təmin edərdi ki, heç bir narahatlıq yaranmaz, heç kim də zəhmətə düşməzdi və onları sağ-salamat mənzil başına çatdırardı. (Bu həyatın) şirin və içməli suyu fəvvarə vurar, bu suda heç bir qarışıqlıq (bulnıqlıq) olmazdı. O, daim onları sirab edər, aşkar və gizlin onlara nəsihət edərdi, onları “sirab” etmək, “doyurmaqdan” savayı heç bir şeyə razı olmazdı və elə bu zaman da yer və göyün nemətləri 1 “Nəhcül-Bəlağə”, səh. 29, 157-ci kəlam. 2 “Nəhcül-Bəlağə”, 36-cı səh, 140-cı kəlam. 3 “Nəhcül-Bəlağə”, 146-cı xütbə, 48-ci səhifənin axırı. 4 “Nəhcül-Bəlağə”, 2-ci xütbə, səh. 25. 5 “Nəhcül-Bəlağə”, 84-cü xütbə, səh.145. 259 onların üzünə açılardı. Tezliklə Allah etdikləri işin cəzasını onlara göstərəcəkdir... Doğrusu, onlar kimə pənah aparmışlar? Kim onların əllərindən tutacaqdır? Nə qədər də pis bir rəhbər özlərinə seçdilər! Zalımlar nə qədər də pis bir müamilə etdilər! Bu “quş” əsl qanadlarını əldən vermiş, süni lələklərlə uçmağa hazırlaşır, atın yalından tutmaq əvəzinə, quyruğundan yapışdılar. Bu camaatı (görüm) burnu (üzü) yerə sürtülsün ki, elə bilir yaxşı iş görmüş, halbuki fəsad törətmişlər və şüurları yoxdur ki, onu dərk edələr! Vay olsun onların halına! Xalqı haqqa doğru hidayət edənə tabe olmaq yaxşıdır, yoxsa hidayətə möhtac olana tabe olmaq? Sizə nə olmuşdur? Bu necə hökm kəsməkdir?!” 1 Bütün bunlar pak Əhli-beytin bu mövzuda buyurduqlarından bir nümunə idi ki, o biriləri də bununla müqayisə edə bilərsən. Vəssalam. “Ş” 1 Əbu Bəkr Əhməd ibn Əbdül Əziz Cövhəri “Səqifə və fədək” kitabında bu xütbəni Məhəmməd ibn Zəkəriyyadan, Məhəmməd ibn Əbdür-Rəhman Məhləbidən, Abdullah ibn Həmmad ibn Süleymandan (o da atasından), Abdullah ibn Həsən ibn Həsəndən, o da anası Fatimə bintül-Hüseyndən (ə), o da həzrəti Zəhradan (ə.h) nəql etmişdir. İmam Əbülfəzl Əhməd ibn Əbu Tahir (280-ci ildə vəfat etmişdir) “Bəlağətün- Nisa” kitabının 23-cü səhifəsində Harun ibn Müslim ibn Sədandan, o da Həsən ibn Elvandan, o da Ətiyyə Ovfidən nəql etmişdir ki, o, bu xütbəni Abdullah ibn Həsən ibn Həsəndən, o da anası Fatimə bintil- Hüseyndən (ə), o da cəddi Fatimədən (ə.h) onu nəql etmişdir. Şiə isə bu xütbəni Süveyd ibn Qəflə ibn Övsəcə Cöfidən, o da həzrət Zəhradan (ə.h) nəql etmişdir. Təbəri “Ehticac”, Əllamə Məclisi “Biharül- Ənvar”da və başqa etimadlı şəxslər onu nəql etmişlər. Yüklə 6,38 Mb. Dostları ilə paylaş:
|