ƏLİ İldirimoğlu daş yağan gün Redaktor: Nadir Məmmədli
Yüklə 10,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
284 Ə li İld ırı m oğ lu qısılıb yaşayardım bu təktənha komamda… Amma gavur qoymur, bunu da mənə çox görür. Namərd ermənilər gündə bir hədəqorxu gəlirlər: Sevdimalı, köç! Yoxsa… Bu yaşımda hara köçüm?! Hara gedim?! Sevdimalının gecənin dərinliklərinə yayılan lal ha rayına cavab verib, qahmar çıxan olmadı. Kim qalmış dı ki, kənddə?! Doğmaları getmişdi, qonşularının səsisorağı uzaquzaq diyarlardan gəlirdi. Sevdimalı nın qulağına ikicə tanış səs dəyirdi. Bir İsaqMusaq quşunun hənirtisi, bir də ki, Bərgüşad çayının həzin zümzüməsi, vəssalam… Sübhəcən ilan vuran yatdı, Sevdimalı yatmadı. Elə bil qor dolmuşdu Sevdimalının yorğandöşəyinə. Səhəri beləcə açıldı Sevdimalının. Ömürgün yoldaşı Sərmayə xala səhər süfrəsi açanda Sevdimalı təmkinlə, həm də ürəkağrısı ilə: – Sərmayə, Allahdan gizli deyil, bəndədən nə gizli, – dedi. – Ermənilər əl çəkmir. Bizə tələ qurmaq istə yirlər. Yavaşyavaş yıryığış eylə, baş alaq çıxaq gedək. Ermənilər sifariş göndərmişdi, deyirlər gedin, inad eləməyin axırı yoxdur. Bu millətə yaxşı bələdəm, qal saq, sonrası yaxşı olmaz. Eveşiyə xəsarət yetirərlər, uşaqların başına bir iş gətirərlər… Sərmayə ərinin dilindən bu sözləri eşidəndə yerin dəcə donubqaldı. Elə bil başından ildırım çaxdı. Xey li hərəkətsiz qaldı. Haçandanhaçana özünə gələrək: – Neylək, ay kişi, – dilləndi. – Yəqin qismət beləy miş. Göydən nə yağıb ki, yer onu qəbul eləməsin. Köç deyirlər, köçərik! Elnən gələn qara gün, toybayramdır, gedənlərimizdən artıq deyilik ha! Onlar necə, biz də heylə. Gedib kənar bir yerdə özümüzə yurdyuva qu rub başımızı birtəhər dolandırarıq… Sevdimalı fikirlifikirli dəhrəsini götürüb bağa endi. Qəlbində əkibbecərdiyi ağaclara – salamat qa 285 Daş y ağan gün lın – demək istədi. Ancaq bacarmadı, dili dönmədi. Əllialtmış il bundan qabaq əkdiyi tut ağaclarının iri qanadları altındakı çəmənlikdə ayaq saxladı. Yay vax tı on bir oğulqız, qırxdan artıq nəvənəticə, bax, bura daca Sevdimalının başına toplaşardı. Nəvənəticənin gəlişi toybayram olardı babaya. Sevdimalı indi onla rın qurduğu evcik yerlərinə, oyuncaqlarına, palçıq dan düzəltdikləri dəyirmancıqlarına, neçəneçə silin məz izlərinə nəzər saldıqca həm fərəhlənir, həm də riqqətlənirdi. Sevdimalının yaşı doxsanı haqlamışdı. Ancaq indiyə qədər belə ağır dərdə tuş olmamışdı: kənd dərdinə, torpaq dərdinə, eloba dərdinə, yurd yuva dərdinə. Doğma yurdu əldən vermək onun aləmində ölümdən betər idi. Nə qədər çətin olsa da, bu günəcən namərd ermənilərin əhatəsində təktənha qalıb yaşaması, onun dünyaya göz açdığı Şahverdi torpağına, qurubtikdiyi isti yuvasına bağlılığı idi. Sevdimalını yaxından tanıyanlar deyir ki, dözümlü adamdır. Ömründə ağlamamışdı Sevdimalı. Əziz lərini itirəndə də Sevdimalı yaş axıtmazdı. Qohum əqrəbasına sözü o olardı ki, Allahın payıdı, vermişdi, indi də aldı. Ağlayıbsıtqamağın nə mənası… Bu gün ayrılıq məqamı Sevdimalını yaman çaşdır mışdı, qəddi əyilmişdi dağ cüssəli kişinin. O, nəvə nəticəsinin, oğuluşağının şənləndiyi yerlərə, əli ilə əkibbecərdiyi ağaclara, bağın içində pıçıldaşan bulağa nisgilli nəzər salıb qəhərləndi. Çuxura düşmüş qəmli gözlərində iki damcı yaş gilələnib onun sifətindəki ça lınçarpaz qırışlarda donubqaldı. İxtiyar qoca bir qədər yuxarıdakı dikə qalxıb ətrafa gözüdolusu nəzər saldı. Burada kolxoz sədri, meşə bəyi işlədiyi gənclik çağlarını xatırladı. Daxilən çox götürqoy elədi. Ancaq onu bu doğma diyara bağla yan telləri qıra bilmədi. Qarşıqarşıya dayanan ulu 286 Ə li İld ırı m oğ lu dağlar, bu torpaqda uyuyan babaların müqəddəs ruhu, əsrarəngiz meşələr, gecəgündüz Şahverdi kən dinə nəğmə qoşan Bərgüşad çayı sanki canlı məxluq kimi dil açıb Sevdimalını qınadı. Neçəneçə səmtdən qulağına səslər gəldi: – Güvəndiyimiz dağ, sənə də qar yağarmış?! Bizi nakəs, nanəcib ermənilərin əlində qoyub hara gedirsən, Sevdimalı?! Sevdimalı diksinən kimi oldu, daxili fikirlərindən ayrıldı, bükülmüş qəddini düzəltdi, məğrur görkəm aldı, ağlamasından özünün də özündən xoşu gəlmədi. – Axı, sən Sevdimalısan, bərkəboşa çox düşmüsən. İndi niyə cəsarətsiz olmusan?! Qaçmaq fikrinə düş müsən?! Kişi də dar ayaqda kəndinikəsəyini atıb gedərmi?! Beşon dığanın qabağından qaçmaq heç kişi likdəndir?! Bəs sonra nəvənəticələrin sənin barəndə nə düşünər?! Sevdimalı qəlbində özüözünü imtahana çəkdi, it tiham elədi… Evə dönüb taxta pilləkənlərlə ikinci mərtəbəyə qalxanda onu qarşılayan həyat yoldaşına nikbin əhvaliruhiyyə ilə: – Sərmayə, – dedi. – Heç qəlbini sıxma, öldü var, döndü yoxdur! Yüz qarğaya bir sapand daşı. Qoy ermə nilər nə qələt eləyir eləsin, burdan heç yerə tər pənən deyiləm. Harda incələr, orda üzülər! Sərmayənin baxışları duruldu, Sevdimalının bu sözündən sonra elə bil eveşik işıqlandı, həyətbacaya nur çiləndi. – Samovara od sal, yaxşı bir çay dəmlə, kəklikotusu, qan təpəri də olsun. Köhnə kötüklərin üstündə çoxlu çırçırpılar doğranıb… nə qədər ki sağam, kefinizi pozmayın, qoy ermənilər nə deyir, desin. İt hürər, karvan keçər! Bircəciyinin hünəri var yaxın gəlsin, – Sevdimalı əlavə edib, ağ saçlı ömürgün yoldaşına, övladlarına ürəkdirək verdi. Yüklə 10,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|