Elyazma org elektron kitabxanası
Yüklə 0,75 Mb. Pdf görüntüsü
|
Son dindirmə protokoluna qol çəkmək üçün dovşanı müstəntiqin otağına apardılar. Müstəntiq başdakı yazı stolun arxasında oturub əllərini sinəsində çarpazlamışdı. Sifətində özündən razılıq ifadəsi var idi. Sən günahını vicdanlı, namuslu vətəndaş kimi səmimi qəlbdən etiraf eləsən də, bizi aldadıbsan. Dovşan isə and-aman eləyirdi, aldatmamışam, necə olubsa elə də demişəm. Əvvəlcə qoxumuş oğraşı çəki daşıyla vurdum… - Deyirdin avtobusla gəlibsən? – müstəntiq onun sözünü kəsdi. - Hə də, - duruxdu. - Yalan deyirsən! – müstəntiq əlini aparıb stolun altında nədənsə yapışıb yuxarı qaldırdı və onun heyrətdən gözləri kəlləsinə çıxdı. Müstəntiqin saçlarından yapışaraq yuxarı qaldırdığı bu adam Səfər idi, Səfərin gözləri axırdı, üz-gözü qançır idi. – Bu adamsa elə olmadığını deyir. Səni Bakıya o gətirib. Amma nəyə görəsə Bakıya satmağa qara-qura gətirdiyinizi boynuna almaq istəmir. - Qa…ara-qura…a?! Hər şey aydın olmağa başlayırdı, təkcə bir cəsədi ona sırımaqla kifayətlənmək istəmir, nəşədən-tiryəkdən də əlavə eləmək istəyirdilər. Özünü elə itirmişdi, deməyə söz tapa bilmirdi. Haçandan-haçana yana-yana dedi: - Allahınız olsun! - Bizim allahımız var, - müstəntiq istehzayla dilləndi. - Va…ar?! - Hə. - Onda o mənim allahım deyil! – dovşan dedi və yanaqlarıyla göz yaşları süzüldü. Birdən qapı açıldı və cavan bir leytenant içəri girdi. «Polisi bıçaqla vuran özü şöbəyə gəlib, - dedi, - hər şeyi etiraf elədi. Rəis tapşırdı bunları buraxaq getsinlər». «Bunların işi belədir də! – müstəntiq narazı qalmışdı. – Bir aydı üstlərində işləyirik, bu qədər əzab-əziyyət çəkmişik». Həmən gün onları buraxdılar, heç yerə dönmədən birbaşa avtovağzala gəlib rayona gedən avtobusa mindi. Evdə onu qarşılayan anasına nəsə demədən bağa qaçdı, ağacların başına fırlanır, onu heyrətlə süzən, neyləmək fikrində olduğunu öyrənmək istəyən gəlinciklərə, armud ağaclarının başı üzərində süzən qarğalara əl eləyir, otların arasından boylanan payız çiçəklərini sığallayır, torpaq və yağış qoxulu payız havasını acgözlüklə ciyərlərinə çəkirdi. Qoz ağacının dibində oturub yerə tökülən qozlardan yığdı, elə burdaca daşla əzərək yedi, qozun belə ləzzətli olacağı ağlına da gəlməzdi. Anası deyirdi, oğlum, mən getdim ora, polis şöbəsinə, üzümü cırdım, yaxamı yırtdım, dedim, Allah evinizi yıxsın, sizi də balasız qoysun, neynədiniz mənim balamı? Biri gəldi, sapsarıydı, deyir, ay arvad, az hay-həşir sal, oğlun bizim dovşanımızdı, neçə illərdi çörəyimizi yeyirsən, sağ ol demək əvəzinə, gəlib bizim üçün yaxa açırsan, qarğış eləyirsən. Anası danışıb qurtarandan sonra: - Ana, heç məni soruşan olubmu? –xəbər aldı. - Yox, - qadın başını yırğaladı. - Heç kim? Hə, bildim, qadın sanki yuxudan ayıldı, o diringi qızı soruşursan, sən gedəndən sonra bircə həftənin içində nişanlandı, toyu oldu, gəlin köçdü. Deyirlər bundan sonra əriylə birlikdə şəhərdə yaşayacaq. Kədərlənsə də, bu xəbəri o qədər də ürəyinə salmadı, onsuz da qonşu qızını ona verən deyildi, amma nədənsə hirslənmişdi. Elə yaxşı olub gedib, dedi, ortalıqda heç nə yox ikən yazığa diringi ayaması yapışdırmışdın, day şəkindən düşdün. Neçə əsrlərdi bildiyinizi eləyirsiz, yer göyə qovuşar, amma siz iki sevənin bir-birinə qovuşmasına imkan verməzsiz! Siz deyən olmalıdı, biz sevəni yox, öz sevdiyinizi almalısız! Həyətdə də qonşu deyinirdi, guya mən zalımam, qara keşişdən də pisəm, qızı verməmişəm. Mənlik olmadı, mən çox dedim, dedim, hər nədi, söz ağzımızdan çıxıb, neçə illərin qonşusuyuq. Mənə qulaq asan olmadı. Qız dedi, o hərdəmxəyalın birisidi, armud kötüyünün üstündə oturanda dovşana oxşayır. Qismətdi, hər nə olsa, buna gedəcəyəm. Mən neyləyə bilərdim? Bəzi oğraşdar isə elə bilir mən eləmişəm, balta-çəkici gizləyir. Tövlənin banından qonşunun balta çəkicini götürüb çəpərdən o yana atdı. Al, dedi, sənin dərdin balta-çəkic dərdidi. Bunluq olmayıb, bəs kimlik olub? Sən itinin yeddi küçüyü də olsa, birini mənə verməzdin, qalıb qızını verəsən. Birdən qayıdıb çəpərin üstünə gəldi, yerdən diləylərini yığışdıran qonşunu səslədi. - Düz deyirmiş. - Nəyi? – qonşu döyükdü. - Dovşana oxşamağımı. - Oxşayırsan? - Hə. Mən dovşanam axı. - Dovşansan? Sən? Kişi bir şey başa düşə bilmir, başını silkələyirdi, dovşan bağa gedib armud kötüyünün üstündə oturdu. Çayın üzərinə, qəsəbənin o tayındakı döşə səpələnmiş evlərin arasına duman çökmüşdü, dumanda evlər xəyal kimi görünürdü, payız dumanına düşmüş evlərin qərib, tənha görkəmləri var idi. Hardasa toy idi, gitaranın, müğənninin səsi ara-sıra dumanın, payız ilğımlarının arasından süzülüb gəlirdi. Qəhərləndi, birdən-birə qüssə qəlbini didməyə başladı. Hava artıq soyusa da, gecə pəncərəni açıq qoyub yatağına uzandı. Öz doğmaca evində, öz doğmaca yatağında uzanıb, sirli kölgələrin, ay işığının oynaşdığı payız baxına baxaraq yatmaqdan daha gözəl nə ola bilərdi! Bağdan çürüyən almaların, payız güllərinin və qoz zəgəllərinin kəsif qoxusu gəlirdi. Bayaq ağacların üzərində dövrə vuraraq süzən quşları həsədlə xatırlayırdı, quşlar azad idilər, hara istədilər, ora da uçurdular, kimsə onları zorla dovşan eləmirdi. Yatanda yerin içində azacıq dikəlib: - İlahi, məni quş elə! – dedi. …… Dovşan elə zənn eləyirdi daha polisdə ondan əl çəkiblər, amma axşam əqrəb zəng eləyib onu çağırdı, getmək istəmirdi, amma əqrəb gəlməsə arxasınca maşın göndəriləcəyini deyəndə, getməli oldu. Həmən bağda görüşdülər, payız bağı soyumuşdu, ağacların arasında ürək sıxan payız qüssəsi dolaşırdı. Bizdə xəyanət eləyənləri bağışlamırlar, əqrəb dedi. Amma səni bir də sınamağı qərara aldıq. Al bu min manatı, tanışın mal gətirib, sabah onu klubun arxasındakı bağa çağırıb mal alırsan, elə ordaca polislər sizi yaxalayacaqlar. Səni bir-iki gün saxlayıb buraxacaqlar. Razılaşmırdı, məndən əl çəkin, deyirdi, daha dovşan olmaq istəmirəm. Özün bil, əqrəb etinasız halda dedi, bizim yerlilərdən biri bir qadının başını kəsib, evdə olan iki az yaşlını da öldürüb qaçıb. Səni göndərərik Bakıya, həmən adam olmadığını sübut elərsən. Bədəninə titrətmə düşdü, bu bir ayda çəkdiyi işkəncələr, təhqirlər bir yana, təkcə o dəmir kamerada təzədən Bakıya getməmək üçün nəyə desən razı olardı. Pulu almalı oldu. Səhərisi klubun arxasındakı bağda pulu verib malı alanda polislər kolların arasından çıxıb onların üstünə atıldılar. Həm də bunlar bu rayonun polisləri deyildilər, hardansa gəlmişdilər. Hərəsinə iki-üç dənə vurub qollarını qandalladılar. Yüklə 0,75 Mb. Dostları ilə paylaş:
|