ƏSƏRLƏRİ I ciLD
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
69 vurub, – “Üzündə istahat qalmadı, nə sitəm edirsən özünə!”. Samaya: – İsmilsiz mən neyniyəjəm bəs... Fədail dayı: – Mən el içində hürdürmə! Dılğır bir gədə doğmusan, oxudub adam eləmək istəyirik dayna! Həkət çıxartma... – deyib üstünə çımxırandan sonra arvad bir az özünü topar- ladı. Amma nə təsəlliyə, nə toxdaqlığa baxan yox idi, biz tər- pənəndə arvadlar da Samaya xalaya qoşulub hönkür-hönkür ağlaşırdılar. Ta, “Mollaburan”a çatanadək “Yal məhlə”də qaralan adamların əl yelləməsinə dönüb baxırdıq. “Həkəri” dəmiryolu stansiyasına çatanda İsmil hər şü- mal küknar ağacına da möcüzə kimi baxırdı. Zavallı uşaq öz rayonlarından ilk dəfəydi ki kənara çıxırdı. Hələ yük qatar- larını, vaqonları görəndə az qalırdı sinəmə qısıla – möcüzəyə valeh olduğunu gizlədə bilmirdi. Axır ki, bizim qatar da gəlib parronda dayandı. Öz vaqonumuzu tapıb kupedəki yerlərimizi tutduq. Bilmirəm, ya həyəcandan, ya da xoşuna gəldiyindənmi, – hər 10 dəqiqədən bir durub qatardakı ayaq- yoluna gedirdi. – Ürəyin bulanır? – soruşdum. – Yox. – Başın gicəllənmir ki..? – Yox, birinci dəfədir qatara minirəm axı... O biri va- qonları gəzirdim. Bilirsiniz, vaqonların birində yeməkxana da var ey... – Bilirəm. Acmısansa çantada toyuq, yumurta soyut- ması-zad var, açım yeyək. – Yox, mən vaqon-yeməkxanada istəyirəm. Amma, əgər məsləhət bilirsinizsə... 70 – Əlbəttə. Gedək. Bilirdim ki, vaqonda yeməyi “odu bahası”na verirlər, odur ki, toyuq soyutmasını da özümlə götürdüm. 2 limonad sifariş verdim. İsmil limonad şüşəsinin üstündəki etiketi səliqə ilə isladıb qopardı və qatlayıb cibinə qoydu. Bütün ye- məkboyu pərdəni çəkib pəncərədən çölə boylandı. Hələ İran sərhəddi boyunca keçəndə, biləndə ki, İranın 5-10 kilometr- liyindəyik, ağzı açıla qalmışdı. Bir toyuğun yarısını harasına yedi, onu bir Allah bilir. Hər şeylə maraqlanıb suallar yağ- dırırdı – qatar necə gedir, relslərin vəzifəsi, teplovoz necə idarə olunur, şpallar nə üçündür, yolayrıcılar necə işləyir, işıqforlar necə idarə olunur... – çoxusunun cavabını isə heç özüm də bilmirdim. – Oxuyarsan, hamısını da özün öyrənərsən, – deyirdim. Bakıya çatanda hava hələ qaranlıq idi. Taksi saxladıb “Bakı” mehmanxanasına sürdürdük. Qatardan o qədər çölü izləmişdi ki, indi Bakıya valeh olacaq halda deyildi – gözləri yorulmuşdu. Otağa daxil olan kimi yük çantalarını bir yana tullayıb özünü yatağa daş kimi atdı və həmən şirin yuxuya getdi. Qaranlıq gecə öz növbəsini işıqlı sabaha təhvil verəndə vanna otağından gələn su səsinə gözlərimi hövkələdim. İs- mil əl-üzünü yuyub balkona açılan qapıya yaxınlaşdı: – Sabahın xeyir Dostəli əmi. – Sabahın xeyir qaqa. Necə yatmısan? – Daş kimi. – Şəhəri bəyənirsən, çıxıb balkondan baxsana. – Hündürlükdən qorxuram, balkon uçub eliyər... Güldüm. Xırnaz kimi yüksəkdə yaşamış bir gənc 4-cü mərtəbənin yüksəkliyindən qorxur. Şəhərə, səs-küyə, maşın- 71 lara, küçədə qaynaşan adamlara elə həsədlə diqqət kəsilmiş- di ki, bomba atsaydın da ayılmazdı. Durub mən də duş qəbul edib paltarlarımı geyindim. Yeməkxananın yarıbişmiş qayğanağıyla səhər yeməyimizi yedik. İlk işimiz İsmilin sə- nədlərini qəbul komissiyasına təhvil vermək oldu. İmtahan vaxtını və yerini öyrənib şəhərə gəzməyə çıxdıq. İsmil Ba- kıya, onun tarixi tikililərinə valeh olmuşdu. – Mən elə bilirdim ki, Azərbaycan təkcə Xırnazdan, bir də bizim rayondan ibarətdir. Amma gör nə böyük ərazimiz varmış. Müğənnilər Bakıda yaşayırlar, eləmi? – Hə, Xırnaz radiosuyla eşitdiyin bütün müğənnilər bax bu qoca şəhərdə yaşayırlar. – Görəsən Fərzalı radionu qoşa bilirmi? Kəndimizdən ötrü darıxıram... – Nə tez! Təhsilini başa vurandan sonra Qəniş ağa demişkən, qorxuram Xırnazı bəyənməyəsən. – Şəhərin hamamına söz ola bilməz, amma anamın dəmir vannada isti suyu ilə mal tövləsində çimməyin ləzzəti bir başqadır. – Kəndçisən ki, kəndçi... – Dostəli əmi, sizcə peyin çürüntüsündən yanacaq qazı almaq planımız baş tutacaq? – Məntiqlə alınmalıdır, lakin bu işdən başı çıxan birin- dən məsləhət almalıyıq. – Deyirəm alınsa, ilk olaraq kənddə bir hamam tikərik. – Hamam da tikəcəyik, hələ evlərə istilik sistemləri də quraşdıracağıq. – Allah, sən arzumuzu ürəyimizdə qoyma! Meşələrin də canı qurtarar bizim əlimizdən. Kəndimiz kommunizmə dö- nər hə..? 72 – Kommunizmə yox, cənnətə... – Qoy bu instituta bir girim, sizinlə Xırnazı cənnətə döndərməsək, atamın çörəyi burnumdan gəlsin. – Gedək, sənə dağüstü parkı və zooparkı göstərəcəyəm. – Siz Bakını yaxşı tanıyırsınız? – Mən 5 il burda oxumuşam, sonra da 3 il işləmişəm, deyirsən tanımayım? – Bəs nə yaxşı bizim Xırnazda qalmağa səbriniz çatdı? – Mən Xırnazı dünyanın heç bir yerinə dəyişmərəm. – Heç öz kəndiniz yadınıza düşmürmü? – Düşməzmi heç, əlbəttə düşür. – Kəndə qayıdanda sizin doğulduğunuz rayona dönə- rik. Yolumuzun üstündədirmi? – Yox, tam başqa səmtdədir. – Xahiş edirəm, gedərik, olarmı? Siz neçə ildir ki öz yurdunuza getmirsiniz? – Artıq 3-cü ildir... – Darıxmırsınızmı..? – Orda məni qarşılayan acı xatirələr, məzarlardan qa- çıram... – Adam sevdiklərindən aralı qaldıqca, yanğısı daha da artır axı... – Düzdü, amma nə etməli, görünür qorxaq adamam, dərddən qorxuram... – Elə dərdlər var ki, adamı həyata bağlayır. Oğlunuzu, həyat yoldaşınızı unuda bildiyinizə inanmıram. Sizdə gecə- ləyəndə neçə dəfə yuxuda onların adını sayaqladığınızı özüm eşitmişəm. Səsinizə yuxudan diksinib oyanmışam. Məncə siz, itirdiklərinizin yerini tam doldurmamısınız. Heç yenidən ailə qurmaq barədə düşünmüsünüzmü? Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|