ƏSƏRLƏRİ I ciLD
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
89 Sənin kimi köməkçiyə və qulaq yoldaşına ehtiyacım var. Mənə kirayə pulu da lazım deyil, özümü dolandırmağa aylıq pulum var. Hətta sənin təhsilinə də yardım edə bilərəm. Elə bil ki, darda qalmış bir əzizinə yardım etmiş olursan. – Vallah bilmirəm nə deyim... – həqiqətən bu təklifdən çaşıb qalmışdım. – Səni birinci dəfə görəndə xasiyyətin çox xoşuma gəldi. İndi hər adama etibar eləmək olmur, birini evinə buraxsan, bir də gördün evini yarıb qaçıb – o çox səmimi idi. – Bəs həyət yoldaşınız, ya başqa qohumunuz... – Yoldaşım il yarımdır ki rəhmətə gedib, burda isə başqa qohumum yoxdur. Mən bu rayona gəlin gəlmişəm. – Onda qoyun evdəkilərlə məsləhətləşim, – dedim. Məq- sədim səninlə bunu müzakirə etmək idi. Lakin, kirayə pu- lumu göndərən həmkəndlilərimi bu əzabdan qurtarmaq üçün ürəyimdə bu təklifi göydəndüşmə hesab elədim. “Qoy bir-iki gün fikirləşim”, – dedim. O mənə 3 kilo çirişin pulunu da verib sabah bazardan alıb onlara aparmağımı xahiş edib getdi. Sabah sən malları təhvil verib getdikdən sonra çirişi də götürüb Fərqanəgilə yollandım. Onun uşağı o qədər şirindi ki, adam ayrıla bilmir. Ayaqlarıyla adamı elə təpikliyir ki.., oynamağı yaman sevir, hər məni görəndə şirin-şirin qığıl- dayır. Mən balacanı yaman sevdim – mən umumiyyətlə kör- pələri çox sevirəm, ancaq Vəsilənin bir başqa şirinliyi vardı. Bu münvanla hər iki gündən bir Fərqanəgilə çiriş, mərəvzə, quşəppəyi və sair gətirib Vəsiləylə doyunca oynayırdım. Bir gün Fərqanə mənim biləyimdən tutub otaqlardan birinə çəkdi. Qapını açıb içərini göstərdi, – “Bura sənin şəxsi otağındır, səninçün hazırlamışam. Sən burda yatıb dərslərini sakitcə hazırlaya bilərsən”. Otaq çox geniş, işıqlı və yaraşıq- 90 lıydı, pəncərələri bağa açılırdı – rayon yerində belə məhləli evlər çox bahalı hesab olunur. İri çarpayım, krallara layiq ikinəfərlik yataq idi. Evə qayıtdım. Toyuq hini kimi balaca daxmam gözümdən düşmüşdü. Bütün gecəni Fərqanənin mənə hazırladığı otaq gözümün qabağından getmədi, axı bundan qabaqkı qış bu daxmada çox üşümüşdüm... Səhər açılan kimi Fərqanəgilə yollandım və, – “Bura köçməyə razıyam” – dedim. Çox sevindi. Axşama köçməyi razılaşdıq. Yükümü təzə yerimə köçürüb qurtaranda mənim gəlişimə gözəl bir axşam süfrəsi bəzəmişdi. Bizim qoyun-quzuların bəyənmədiyi bu çiriş, yemilik, çaşırdan nə gözəl yeməklər çıxırmış... Adam yedikdən sonra barmaqlarını yalayır. Fər- qanə misilsiz yemək hazırlayır. Hər səhər məni yemək otağında qarşılayıb əllə görü- şəndə hiss edirdim ki, əli tərlidir. Stola əyləşib yemək ye- yəndə isə gözlərini mənə zilləyib heç nəyə əl vurmazdı. – Siz niyə yemirsiniz? – bir dəfə ondan soruşdum. – Yeməyi vərdiş eləməmişəm. Mən bu vərdişi tərgizmi- şəm. Mən dadlı xörəklər hazırlamağı sevirəm. Biri, bişir- diyimi ləzzətlə yeyəndə isə özüm də doyuram” – dedi. – Mən isə daşdan yumuşaq nə varsa əvdirib həzmi- rabedən keçirirəm. Ancaq sizin bişirdiklərinizin dadına çatan xörək görməmişəm, əla hazırlayırsınız. – Sən hələ uşaqsan, sağlamsan, sənin yeyən vaxtlarındır. Nuş olsun, istədiyin qədər ye. Mən də bacardığım qədər dadlı yeməklər hazırlayaram sənə. O qədər tənha qalmışam ki, yemək mənimçün mənasızlaşıb. Xörək hazırlamaq isə ən sevdiyim məşğuliyyətimdir. Qadına ən çox nüfuz gətirən məşğuliyyət yemək bişirməkdir. Unutma, kişisinin qarnını doyurmayan qadın, onu əlində heç zaman saxlaya bilməz. 91 Onun bir qədər rəsmi danışığı məni sıxırdı. Ancaq mə- nimlə danışdıqca mavi gözlərin par-par yanması məni özünə çəkirdi. Hər dəfə məni tərifləməkdən zövq alırdı – bilirdi ki, bunları eşitmək mənə də xoşdur. Utancaqlığı onu çox cazibə- dar edirdi. Çox da yaraşıqlı demək olmazdı, amma zərif do- daqları və incə dişləri onun gözəl çöhrəsini tamamlayırdı. Dal- ğavari saçları eyzan səliqəli daranmış olardı. O öz gözəlliyinin qədrini hamıdan yaxşı bilirdi və bilirdi ki, bu gözəlliyi əbədi deyil və solmağına az qalıb. Bu gözəlliyinin heyranı olacaq bir seyrçiyə ehtiyacı olduğu aydınca sezilirdi və o öz seyircisini məndə tapmışdı. Mən də onu seyr etməkdən zövq alırdım. Ağlımın kəsdiyi qədər onun ovu olduğumu anlayırdım, amma bununla özüm də razılaşırdım, ona təslim olurdum... * * * Fərqanə İsmilin cazibədar gözlərinə baxa-baxa özlüyün- də düşünürdü, – “Görəsən, İsmil məndən bir şey istəsəydi, onu əsirgəyərdimmi? Yox, canımı da verərdim. Əzələli boy- nuna, şabalıdı–sığallı saçlarına, yaraşıqlı çöhrəsinə baxanda az qalır ürəyim köksümdə əriyə, heyranlıqdan dizlərim əsim-əsim titrəyir. Amma o, mənim nə düşündüklərimi heç ağlının ucundan da keçirmir. Əlbəttə, onun xoşuna gəlirəm, o, mənimlə qürrələnir də. Lakin bir qadın kimi onu cəlb eləmirəm. Gərək ilk gündən münasibətləri başqa cür quray- dım. İndi bir-birimizi o qədər yaxından tanıyırıq ki, nəticədə, onun yatağına girmək fürsətimi əldən vermişəm...” Müna- sibətləri çətin ki, başqa məcraya yönələ bilsin. İsmilin ana- balaya mərhəmlik hissi o qədər böyük idi ki, çətin ondan Fərqanəyə məşuq olsun. 92 Fərqanə İsmilin doğum gününə bahalı bir kostyum alıb hədiyyə etdi. İsmil isə əvəzində qızı bu israfçılığa görə çox tənbehlədi: – Nəyə lazımdır bu qədər pulu boş bir şey üçün xərc- ləmək? Bir də belə şey eləmə, məni utandırırsan. – Axı səndən və Vəsilədən başqa kimim var ki... Kiməsə hədiyyə etməyi çox sevirəm, ancaq bunu Vəsiləyə etməyin bir mənası varmı? Səni özümünkü hesab edirəm və bundan heç vaxt sıxılma, sağlıqla gey. Kostyum elə bil İsmilin əyninə biçilmişdi. Balağını qarsdırıb hər gün məktəbə geyinirdi. Dərsdən qayıdanda Fərqanə bu yaraşıqlı, mərmərdən yonulmuş kişi duruşlu, yaraşıqlı gənci bağrına basmaqdan özünü güclə saxlayırdı. İsmil da Fərqanəni əliboş qoymadı – sən demə xəlvətcə qızın ad gününü öyrənibmiş. Qıza ad gününə kəndlərində ağbir- çəklərin toxuduğu iki cüt yun corab hədiyyə verdi. Bir toxunma sərf isə Vəsiləyə gətirmişdi. İsmil dükanlardan hə- diyyəyə pul xərcləməyə xəsislik etmişdi. Amma ona xəsis demək olmazdı, sadəcə, hesabını bilən adamıydı. İsmilin yığcamlığını çox bəyənirdi, o, pulu sağa-sola səpməyi xoş- lamırdı. Onu özündən çıxarmaq elə də asan şey deyildi. An- caq onun hədiyyə almaq məramı Fərqanəyə ən böyük hədiy- yə idi. İsmil öz otağından paltarını dəyişib zala keçəndə Fərqanə əllərində corablar, göz yaşlarını saxlaya bilmirdi. – Ağlayırsan? – İsmil soruşdu. – Sən məni ağlatdın dəli! Şeytan! Cəhənnəm olsun hər şey, bacarmıram, ağlayacağam! – Fərqanə dəsmal götürüb gözlərinin yaşını sildi. – Niyə ağlayırsan? Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|