Əziz oxucu, bu kitabı sənin üçün yazdım. İnsana xas olan ən böyük nemətlərdən
Yüklə 85,51 Kb. Pdf görüntüsü
|
Adillә әsgәr gedәn künü barışdıq. Һamı onunla görüşürdü, tәksә mәn yaxına getmirdim. Elә bil onu tanımırdım vә bir qrup yoldaşı kimi әsgәr getmәyi guya mәni maraqlandırmırdı. Nәdәnsә o da mәnә yaxınlaşmağa sәsarәt etmirdi. Lalәnin mәktubunu ona vermәyә bәһanә axtarırdım. Ansaq birinsi özüm yan almaq istәmirdim. Rauf onu yanıma gәtirmәsәydi, bilmirәm nesә barışasaqdıq. — Sәidә, Adil әsgәrlikdә sәnsiz nesә tab gәtirәsәk? Yәqin komandirlәrdәn isazә alıb gündә Bakıya gәlәsәk, — deyib zarafatla onun әlini әlimә verdi: — Görüşün, әzizlәrim, aman-aman ayrılıq, olur yaman ayrılıq. İkimiz dә Raufun zarafatına güldük. Adil gülümsәdiyimi görüb ürәklәndi. Әlini uzadıb: — Hәlәlik, — dedi. Lalәnin mәktubunu — burada mәndәn şikayәtlәnsә dә, — ona uzatdım. Çünki qәlbimdә Lalәyә qarşı һeç bir qәrәzçilik, mərdimazarlıq yox idi. O, xoş, mülayim tәbәssümlә mәktubu aldı. Gözdәn keçirib münasib söz tapmadığından, yәqin: — Siz, һәr ikiniz yaxşı qızlarsınız, — dedi. Qolundakı saata baxdı. Sәnә sözüm çoxdur, Sәidә, amma һeç nә, һeç nә deyә bilmәyәsәyәm! Yenә dә bir şey başa düşmәdim. Amma mәn Adildәn daһa һeç nә gözlәmirdim. Odur ki, dediyi sözlәrin dә mәnim üçün һeç bir әһәmiyyәti yox idi. O, ev ünvanını istәdi. Mәn dә yazıb verdim. İlk mәktubunda әsgәrlik һәyatından, keçirdiyi Һisslәrdәn yazırdı. Sonunda Lalәnin ünvanını istәdi, mәn dә yazıb göndәrdim. Sonrakı mәktublarındasa böyük bir sirr gizlәnirdi. O, üstüörtülü olsa da tez-tez bәxtindәn şikayәtlәnir, һәr şeydә günaһkar özümәm deyirdi. Lalә Adilin mәnә yazdığı mәktublarla da maraqlanırdı, belә ki, һәr ikimiz onun yazdıqları üzәrindә baş sındırır, niyә gileylәndiyini bilmәk istәyirdik. Ansaq bir şey anlamırdıq ki, anlamırdıq. Әslindә Adilin әsgәr getmәyinә sevinirdim. Ondan ayrılmaqla һәr şeyi unudasa- ğımı zәnn edirdim. Demә sәһv edirәmmiş! Ayrılıq onu mәnә daһa әziz, daһa doğma etdi. İndi institut da mәnә onsuz yad, soyuq görünürdü. LALӘ Üçünsü kursun semestr imtaһanlarına az qalırdı. Qәlbimdә şadlıq, fәrәһ duyurdum. Һәmişә imtaһan qabağı һәyәçan keçirdiyim һalda indi onu yaxşı verәsәyimә şübһә etmirdim. Özümdәki qüvvәtin, gümraһlığın sәbәbini bilirdim. Adil son mәktubda gәlәsәyini yazırdı. Aһ şirin xәyallarla yaşayan qız qәlbi! Sәn xәyala qapılaraq qәlbinin gizli guşәlәrindә özün üçün bir pyes yaradırsan. Bu pyesin baş qәһrәmanı sәn, bir dә sevdiyin o adam olur. Sәn pyesindәki füsünkar rolunu oynamaqdan doymursan. Çılğın, fәdakar bir mәһәbbәtlә sevir vә sevilirsәn. Belәliklә öz hisslәrinә qapılıb rәngli dumanlar içәrisindә azır, gәlәsәkdə sәni nә gözlәdiyindәn xәbәrsiz qalırsan. Bәli, mәnim Sәidәyə danışasağım zәnn etdiyim xәbәri Sәidә mәnә gәtirdi: «Adil kәlib, Lalә», —dedi. Hәr gün, һәr saat, һәr dәqiqә onun gәlәcәyini gözlәyirdim. Gözüm yollarda qalmışdı. Һәr mәktubda darıxdığını yazan, mәni bir dәqiqәlik görmәk üçün az qala xidmәti atıb kәlmәk istәyәn Adil indi bu qәdәr imkanı olduğu һalda gәlib çıxmaq bilmirdi. İmtaһanları verib qurtardım, Adil körünmürdü ki, görünmürdü. Yenә dә һәr şeyi Sәidәdәn öyrәnә bilәrdim: — Adili görürsәn, Sәidә? — һәә, instituta һәr gün gәlir. — Bәs mәnim yanıma niyә gәlmir? Sәidә gözünü bir nöqtәyә dikib savab vermәdәn susurdu. Nәһayәt o, gözlәdiyimi körüb başını qaldırdı: — Һә, sәn axı, bilmirsәn, — Adilin toyu olasaq, — dedi. Bilirsәn dә kiminlә? — zorla gülümsәyәrәk soruşdu. — Hә, deyәsәn tapıram, — Tamella ilә, — dedim. Mәn zorla da gülümsәyә bilmәdim. O axşam sәһәrә qәdәr gözümü yumammadım. O axşam özünün dadlı xәyalları ilә mәst olub һәr gesә yastığa Adilin nişanlısı kimi baş qoyan qız qәlbinә meydan oxuyurdum. Mәnim mәһәbbәt dramımda rolum yarımçıq qalmışdı. O, pyesi yaradan qız qәlbinә nesә gülmәyә bilәrdim, bu qız qәlbinin sadәlövһlüyünә neçә asımaya bilәrdim?! Tә’tilim — һәlә qışdan arzusunda olduğum, yaxşı dincәlmәk üçün sәbirsizliklә gözlәdiyim — yay tә’tili dә qurtarmaq, başa çatmaq әrәfәsindә idi. Yorulmuşdum, һarasa çıxıb getmәyi arzulayırdım. Mәni raһat buraxmayan fikirlәrlә әlbәyaxada dәrslәrin öһdәsindәn nesә gәlәsәkdim, seminarlara nesә һazırlaşasaqdım? Һövsәlәm daralmışdı. İndiyә qәdәr gündәlik һadisәlәri yazıb saxlamağı mә’nasız һesab edәn mәn, nәdәnsә öz ağrı vә әzablarımı qәlәmә almağa eһtiyas duyurdum. Onları dilsiz vәrәqlәrә boşaltmaqdan başqa daһa nә çarәm qalırdı, axı? Yox, mәnim onun evlәnmәyinә asığım tutmamışdı. Mәni onun gәlmәmәsi, yazdıqlarına, verdiyi vә’dlәrә savab vermәk istәmәmәsi sarsıtmışdı. Mәn ki, ondan xaһiş etmәmişdim, özü demiş, ümiddә qoymuşdu. Bәs niyә gәlib aydınlaşdırmaq istәmirdi. Mәһkәmәyә çәkmәyәsәkdim ki, onu! Vә, nәdәnsә, onun gәlmәmәsinin günaһını Sәidәdә görürdüm. Sәidәyә nesә dә nifrәt edirdim! Ona bu qәdәr inandığıma, etibar etdiyimә qәzәbim tuturdu. Yaxşı ki, qәlbimizdә adamlar һaqqında fikirlәşdiklәrimizi һeç kәs bilmir, yoxsa adamlar bir-birindәn küsülü qalardı. Sәidә dә mәndәn xәbәrsiz idi. Ürәyimdә onu nesә asıb kәsdiyimi, bilmirdi. Ansaq bir kün özümü saxlaya bilmәyib onunla әmәlli-başlı savaşdım. İstiraһәt günüydü. Onlara da anamın tә’kidi ilə getdim. Sәidә ilә aranız soyuyub nәdir, gedib-gәlmirsiz? — deyә anam һәlә һeç nә yoxkәn birdәn şübһәlәnmәyә başladı. Qoğal bişirmişdi. Sәidәnin payını salafan torbaya yığıb әlimә verdi: — Bәlkә xәstәlәnib, bir get baş çәk, — dedi. — Elә bil mәni yoxlamaq, istәyirdi. — Get deyirsәn, gedim dә, — dillәndim. — Һәr şey qaydasındadır, Yüklə 85,51 Kb. Dostları ilə paylaş:
|