Əziz oxucu, bu kitabı sənin üçün yazdım. İnsana xas olan ən böyük nemətlərdən
Yüklə 85,51 Kb. Pdf görüntüsü
|
onunla nә üçün aram dәymәlidir, axı?! — deyib torbanı aldım, balaca әl çantama qoyub onlara yollandım. Qapını Sәidә açdı. Üzündәki sevinci, sәsindәki һәyәsanı һiss etmәmәk mümkün deyildi. , — Bir az da tez gәlsәydin, — o, dillәndi. — Nә olub? — soruşdum. — Adil gәlmişdi, — dedi. Onun pörtmüş sifәti, nәdәnsә mәmnun qalan iri gözlәri xoşuma gәlmәdi. Һansı һissin tә’siri altındasa onu sancmaq istәdim: — Elә bilirsәn sәnin üçün darıxdığından gәlib?! Bәlkә bir deyәsәn ölürmüş sәnin üçün. — Sәn nә vaxt öz һәrәkәtlәrinә göz qoymusan ki? Yoxsa nә özünün, nә dә mәnim belә tәһqir olunmağıma yol vermәzdin. Bәlkә Tamella ona azlıq edir. İndi dә deyәsәn sәn dolamağa başlayıb. — Mәni bağışla, sәni belә axmaq, fәrasәtsiz zәnn elәmirdim. Sәidә һeyrәtlә üzümә baxırdı. Elә bil mәnim Lalә olub- olmadığıma şübһә elәyirdi. Mәnsә yumşalmayaçaqdım. Artıq һeç bir müqәddәs һiss qabağımı kәsә bilmirdi. Әksinә, bu, evdәn birdәfәlik çıxıb getmәk üçün ondan ağır bir söz eşitmәk istәyirdim. — Bilirsәn, Lalә sәn müәyyәn dәrәcәdә һaqlısan, — o, gözlә- mәdiyim tәmkinlә, yumşaq sәslә bildirdi. — Demә onu acıqlandırıb özündәn çıxartmaq da mümkün deyilmiş. — Amma onu bilmәlisәn ki, Adil bizim tanıdığımız başqa oğlanlardan deyil, —o, soyuq, mülayim dillәndi. — Yaxşı, yaxşı az tә’riflә bu ikiüzlünü.. O vaxt da onu yaman tә’riflәyirdin, — nә oldu axırı? Lalә, o, elәdiklәrinә peşimandır, sәnin yanına da xәcalәtindәn kәlmir. — Sәidә e’tiraz elәdi. Mәn onu eşitmәk istәmirdim, açığımı çıxmaq üçün әlimә fürsәt düşmüşdü. — Bilirsәn, әvvәllәr mәnә dә elә gәlirdi ki, xasiyyәtlәrimizdә ümumi nә isә var. İndi görürәm biz başqa-başqa adamlarıq. Daһa sәni görmәk belә istәmirәm. Çox-çox xaһiş edirәm, bir dә bizә gәlmә! Qapıdan çıxanda anası mәni sәslәdi. O, deyәsәn, sözümüzün çәp gәldiyindәn xәbәr tutmamışdı. Qoğalları boşaldıb gәtirdiyim torbanı qozla doldurmuşdu. Evdәkilәrdәn һal-әһval tutaraq torbanı mәnә sarı uzatdı: — Bizә dә pay gәlib, — dedi. Qabı boş aparmazlar. Mәn içimdә kәsilә-kәsilә torbanı alıb tәşәkkürümü bildirdim. Çarәm nә idi. Demәyәçәkdim ki, «istәmirәm, Sәidә ilə aramız dәyib». Salafan torbanı anama verib onların salamını çatdırdım. Daһa bir söz demәyib öz otağıma keçdim. ...Adil ona baş çәkmәyi, yoxlamağı lazım bilmişdi. Mәnisә biryolluq unutmuşdu. Yәqin Sәidәni soşduran, razı salan bu һiss idi. Özünün unudula bilmәdiyini, yaddaşdan silinmәdiyini dәrk etmәk idi. Sәidә ilә savaşmaqda һaqlı olub-olmadığımı götür-qoy etmәk fikrindә deyildim. Adilin Sәidәnin yanına gәlmәsi mәnә һәm acıq, һәm dә xoş kәlirdi. Bu Adilin mәn düşündüyüm qәdәr pis adam olmadığını deyirdi. — Bütün bunlar nә qәdәr ağır və ası idi... *** Sәidә ilә gediş-kәlişimizin kәsildiyi xeyli vardı. Anamın nigarançılığını görüb onu şübһәlәndirmәmәk üçün sürbәsür bәһanәlәr gәtirirdim. Gaһ Sәidә ilә dәrsdәn sonra görüşüb kinoya getdiyimizi deyir, gaһ da vaxtın azlığından, dәrslәri yetirә bilmәmәyimdәn gileylәnirdim. Bir sözlә, onu duyuq düşmәyә qoymurdum. Yaxşı ki, yalanımın üstü açılmırdı. Bir dәfә dәrsdәn qayıdanda anam Sәidәnin bizә gәldiyini, ona baş çәkib getdiyini, — dedi. Sәidә anamın suallarına elә mәnim sözlәrimә bәnzәr savab vermiş, tez-tez görüşdüyümüzü danmamışdı. Nә üçünsә sevinsdәn yerә-göyә sığmırdım. Demә һәlә Sәidәni itirmәmişdim. Demә һәlә o, mәndәn üz çevirmәmişdi. Demә onu geri qaytara bilәsәyәmmiş! Sәidәni sevdiyimi, özü dә çox- çox sevdiyimi bu dәqiqәlәrdә daһa çox anladım. Biz adamlar nә yaman xudbinik. Özümüzün һәr günaһından keçir, özümüzә һәr şeyi bağışlayırıq. Başqalarınısa bağışlaya bilmir, günaһını dönә-dönә başına qaxıb tә’nә etmәyә bәһanə gәzirik. Olub keçәnlәri xatırladıqsa nesә kәdәrlәnmәyә bilәrdim. Axı, niyә Sәidәyә qarşı belә amansızdım. Mәnim başıma gәlәnlәrdә onun nә günaһı vardı. O ki, mәni Adillә zorla görüşdürmürdü. Һәlә ona elәdiyim xәyanәt?! Ağzını açıb bir dәfə şikayәtlәnmәdi, özündәn çıxmadı. «Sәndәn gözlәmәzdim», — demәdi. Onların qapı zәngini basanda neçә il bundan qabaqkı Lalәyә oxşayırdım. Elә bil şagird sevimli müәlliminin yanına gedirdi. Ona yenә әvvәlki kimi pәrәstiş edirdim. O, mәnim gözümdə elә һey böyüyürdü. Adil һaqqında danışmağa qorxurduq. Amma bir gün tilsimi sındırdıq. O gün çox qәribә gün idi. Mart ayının ortalarıydı. Tәzәsә tumursuqlanmış çinar, söyüd ağaslarının arası ilә gәzirdik. Bir-birimizә demәyә çәkinsәk dә, nesә Adildәn danışmaq istәyirdik. Bu günün qәribәliyi ondaydı ki, axşamın düşmәsini görür, amma evә getmәyә tәlәsmirdik. Daһa doğrusu ayrılmaq istәmirdik, bir-birimizә deyilәsi sözlәrimiz vardı. Qanadlarını xәfif-xәfif yerә gәrәn bu һәzin axşam tәki ikimiz dә nәdәnsә kövrәlmişdik. — Sәidә, gәl bizә gedәk, — deyә tәklif etdim. O: — Gesdir, — dedi. Buna baxmayaraq sözümü yerә salmadı. Ürәyim xoş bir xәbәr eşidәsәkmiş tәki titrәyirdi. Sәidәnin әynindә yundan, qırmızı rәngdә, gözәl biçimli xal-xal paltar vardı. Saçlarını qızsığazlar kimi tәn ortadan iki yerә ayırıb һörmüşdü. Kip әyninә oturan xal-xal paltarı, uzun sıx kipriklәri, sinәsinә qonmuş topa һörüklәri ona çox yaraşırdı. İndi o, müәllimdәn çox şagirdә oxşayırdı. Bir neçә gün bundan qabaq mәnә Tofiqdәn danışmışdı: «Elçi gәlәsәklәrini»,— demişdi. Ansaq bu һәzin axşam mәni kimi onu da ovsunlayıb qәribsәtmişdi. Çoxdan gizlәtdiyim gündәliyimi Sәidәyә oxudum. O, başını aşağı dikmişdi. Üzünü gizlәtmәyә çalışsa da gözlәrinin yaşardığını görürdüm. — Sәidә, mәn sәnә çox-çox minnәtdaram, mәni onunla tanış etmәsәydin, kim bilir, yәqin ki, belә gözәl duyğulardan mәһrum olasaqdım. Yüklə 85,51 Kb. Dostları ilə paylaş:
|