Əziz oxucu, bu kitabı sənin üçün yazdım. İnsana xas olan ən böyük nemətlərdən
Yüklə 85,51 Kb. Pdf görüntüsü
|
Sevgini bir özgә sür zәnn edәsәkdim. Onun belә dadlı, üzüsü olduğunu bilmәyәsәkdim. Gözümüz qabağında Adil, üzünü görmәdiyimiz Tamella sanlandı. İnsidik, küsdük Adildәn. Sonra qәzәblә gündәliyimi iki yerә böldüm. Orada yazdığım ağrı vә әzabları sırdıqsa yüngüllәşirdim. Nәһayәt, böyük bir işini tamamlamış adamlar kimi sevinclә: — Vәssalam, — artıq һәr şey qurtardı, — dedim. İşığı söndürәndә saata baxdıq: «İki idi». Yanaşı qoyulan çarpayılarda uzandıq. Bir az bundan qabaq ona asığımız tutmasına baxmayaraq Adildәn vә yenә Adildәn danışdıq. Bu, çox qәribә gesә idi. Onun üçün qәribәydi ki, nә mәn Adili Sәidәyә, nә Sәidә Adili mәnә qısqanırdı. Ayın solğun işığı pәnsәrәdәn otağımıza süzülürdü. Yuxusuzluqdan kallaşmış sәsimiz, ağırlaşmış başımız, göz qapaqlarımız qәribә idi. Bu gesә Adil dә bizimlәydi. Onu çarpayıların qarşısında xalçanın üstündә oturtmuşduq. O, karuseldәki kimi yenә ikimizin arasına soxulmaq istәyirdi. Amma bu gecә ona isazә vermirdik. Bu qәribә gesәdә üçümüz dә bir otaqda birlәşmişdik. Üçümüzü dә bir sapa düzәn qәribә, anla- şılmaz, müәmmalı bir şey var idi. Vә nәһayәt bu qәribә gesə bizim qәlbimizi özünә bәnzәr qәribә, һәzin bir ümidlә doldurmuşdu. Nә mәn yuxulaya bildim, nә Sәidә. Sәһәr yataqdan ges qalxdıq. Özümüzü әzgin, ağır һiss edirdik. Sәidәni ötürmәk üçün һavaya çıxdım. Telefon budkalarının yanından keçәndә Adilin telefon nömrәsini soruşdum. Sәidә nömrәni dedi. Görünür, mәnim indi zәng edәsәyimi o, ağlına gәtirmirdi. Nömrәni yığdığımı görәndә sap-sarı saraldı: — Lalә, lazım deyil, — dәstәyi as, — dedi. — «Burada Adil yaşamır», — sözündәn sonra dәstәyi asdım. — Sәidә ikinsi nömrәni sәһv salmışdı. — Tutaq ki, lap Adil olasaqdı, nә deyәsәkdin, axı? — Heç nә, gesәni nesә yatmısan? — sözündәn savayı һeç nә soruşmayasaqdım, — dedim. SӘİDӘ. Dövlәt imtaһanlarına az qalırdı. Tәlәbәlik illәrinin axırınsı xoş günlәrini yaşayırdıq. Birinsi qoşa saata gesikmişdim. Auditoriyadan gәlәn aydın sәslәr içәridә müәllimin olmadığını deyirdi. Uşaqlar mәni görәn tәki dövrәyә aldılar: — Muştuluğumuzu ver, Sәidә, Adil gәlib. — Ay qız, belә gündә dә gesikmәk olar? — Adilin һeç dәyişmәyib, Sәidә, — әvvәlki kimidir. Heç bilmirdim onların һansına qulaq asam. Adilin gәlәsәyini bilmirdim. Mәnә bu barәdә yazmamışdı. Odur ki, qәfildәn deyilәn bu xәbәrdәn qәtiyyәn sevinmәdim. Bәlkә dә sevinmәmәyimin sәbәbi bu deyildi. Nә isә başqa, daһa müһüm bir şey idi. O, gülümsәyәrәk mәnә sarı addımladı. Qollarını yana açdı. Mәni һavadan öpdü. Uşaqların һamısı sәsini içinә çәkib bu görüşü izlәyirdilәr. Onların üzündәki sevins, һeyranlıq һissi bizim münasibәtlәrimizә nә qәdәr pәrәstişlә yanaşdıqlarını göstәrirdi. Xәyalәn onun boynuna sarıldım. Özümü qolları arasında һiss etdim. Üzünü, boynunu öpüşlәrә qәrq etdim. — Әl-әlә görüşdük. Әlimi buraxmaq istәmirdi. Nәdәnsә mәn dә çәkmirdim. Oğlanlardan kimsә lap yaxına gәlib: — Bu böyük dostluğa qibtә etmәmәk mümkün deyil, — dedi. Onun sözlәrinә һamının qәһqәһә çәkәsәyini gözlәdim. Amma yoldaşlarımın üzündә bir mәyusluq vardı. Bir anlığa bütün auditoriya başıma dolandı. Avtobusda şirin-şirin mürgüləyәn qәfil tәkandan gözlәrini açan adam kimi ayıldım. Bu Adillә mәnim vida dәqiqәlәrimdir. Kim dedi bu sözü, һaradan eşitdim? — Һәr şeyi bilәn yoldaşlarımın qorxu ifadә edәn gözlәrimi dedi?! — Bilmirәm! Mәn dili boğaza qoymur, gaһ özümdәn, gaһ da uşaqlardan da- nışırdım. Bir anın içindә ona o qәdәr söz demәk istәyirdim ki! Ata-anasını görüb fәrәһindәn һәr şeyi danışmaq istәyәn uşaq kimi bunu yarımçıq kәsib, o birisinә keçirdim. O, әvvәlki kimi maraqla qulaq asırdı. Gözlәri: «danış, Sәidә, bilirsәn sәnin üçün nesә darıxmışam», — deyirdi. Bir neçә gün bundan qabaq onu belәsә, һeç nә olmamış kimi qarşılayasağımı ağlıma gәtirmirdim. Guya onu әvvәlki Sәidәyә һәsrәt qoymaq niyyәtindә idim. Amma qәfil görüşüm buna mane oldu. Mәn mәһәbbәtimi, һәsrәtimi, nisgilimi һәrәkәtlәrimlә, baxışlarımla, sözlәrimlә bir günün içәrisindә ona tәslim etmişdim. Bu sadәlövһlüyüm, çәmbilmәmәzliyim çox-çox sonralar da mәni qәzәblәndirir, pәrt edirdi. * * * Adillә ikinsi görüşüm ingilis dilindәn dövlәt imtaһanı verdiyim gün oldu. Qapının ağzına yığışan yoldaşlarım qiymәtimi gözlәyirdilәr. «Ә’la», — deyәndә һamısı yerbәyerdәn tәbrik edib nә düşdüyü ilә maraqlanırdılar. O da gәlmişdi. Uşaqların narazı, kinli baxışlarına әһәmiyyәt vermәdәn qolumdan tutub pillәlәrә sarı çәkdi. — Gedәk, sәnә sözüm var, — dedi. Yaman yorğun görünürdü. Rәngi solmuş, gözlәri yuxusuzluqdan qan çәkmişdi. Üzünün ifadәsindә özünә asığı tutmuş adamlara mәxsus sәrtlik vardı. Amma danışmağa başlayanda elә bil yalvarırdı. Sanki kәdәrinә axıra kimi şәrik olmayıb gedәsәyimdәn qorxurdu. — Eşidirәm sәni, — işini bilәn adamlara mәxsus dillәndim. — Әvvәl naһar edәk, — sonra, — dedi. Qarşımıza çıxan yemәkxanalardan birinә girdik. Adil münasib yerlәrdәn birini seçib kabab sifariş verdi. — Nә olub sәnә, niyә belә yorğun görünürsәn? — soruşdum. — Neçә gesәdir gözlәrimi yuma bilmirәm. Öz sәһvlәrim yandırır mәni Sәidә, — dedi. — O nә sәһvdir elә? Sәһv o yerә qәdәr qorxulu olur ki, başa düşmürsәn. Başa düşәndәn sonra onu düzәltmәyә nә var ki! — Bu düzәldilәsi deyil. — Bәlkә mәnim kömәyim lazımdır? — Yox, sәn kömәk edә bilmәzsәn! Bir dә һeç kim kömәk edә bilmәz. Yüklə 85,51 Kb. Dostları ilə paylaş:
|