F. M. Dostoyevski alçaldilmiş VƏ TƏHQİr ediLMİŞ İnsanlar
Yüklə 4,19 Mb. Pdf görüntüsü
|
720
Nataşa alçaldılmış, biabır edilmiş, tək, köməksiz, müdafiəsiz qalmışdır, öz düşməninin həqarəti altındadır. O bunların hamısını bilir… Nelli! Nataşanı xilas et! Getmək istəyirsənmi? Nelli qəribə bir nəzərlə, diqqətlə, xeyli mənə baxaraq, dərindən nəfəs alıb dedi: – Gedərəm. – Onun mənalı baxışında məzəmmətə bənzər bir şey vardı, mən bunu öz qəlbimdə hiss etdim. Mən öz fikrimdən əl çəkə bilməzdim. Mən ona çox inanırdım. Mən Nellinin əlindən tutub evdən çıxdım. Saat üç idi. Göy üzünü bulud alırdı. Son vaxtda hava çox isti və bürkü idi, indi isə çox-çox uzaqlarda göy guruldadı, bu – baharın ilk göy gurultusu idi. Külək əsərək tozlu küçələrdən ötüb keçdi. Biz araba tutub mindik. Nelli bütün yol uzunu susdu; o ancaq arabir bayaqkı qəribə, əcaib bir nəzərlə mənə baxırdı. Nellinin sinəsi həyəcanla qalxıb düşürdü, mən onu, yıxılmasın deyə, tutmuşdum: mən onun xırdaca qəlbinin ovcumun içində çırpındığını hiss edirdim, onun qəlbi elə bil ki, köksündən qopub bayıra atılmaq istəyirdi. downloaded from KitabYurdu.org
721
downloaded from KitabYurdu.org 722
VII FƏSİL
Yol elə bil heç qurtarmayacaqdı. Nəhayət, biz gəlib çatdıq; mən böyük bir ürək çırpıntısı ilə içəri girdim. Mən İxmenevgilin evindən necə çıxacağımı bilmirdim, lakin onu bilirdim ki, mən gərək, hər necə olsa, Nataşanın bağışlanmasına, Nataşa ilə atasının barışmasına müvəffəq olam, ancaq ondan sonra evdən çıxam. Saat dördə işləyirdi. Nikolay Sergeiçlə Anna Andreyevna, həmişəki kimi, təkcə oturmuşdular. Nikolay Sergeiçin ovqatı çox təlx idi, özü də xəstə idi, rəngi qaçmışdı, başı yaylıqla bağlanmışdı. Yorğun halda, qıçlarını uzadaraq öz kreslosunda yarı uzanmışdı. Anna Andreyevna onun yanında oturmuşdu, arabir qocanın gicgahlarını sirkə ilə isladırdı, diqqətlə, həm də iztirab çəkən bir adam kimi, onun üzünə baxırdı, bu isə qocanı çox narahat edir, hətta onu darıxdırırdı. Nikolay Sergeiç inadla susurdu, Anna Andreyevna da danışmağa cürət etmirdi. Bizim belə qəfildən gəlməyimiz onları son dərəcə təəccübləndirdi. Anna downloaded from KitabYurdu.org
723
Andreyevna məni və Nellini görüb nədənsə qorxdu; əvvəl bizə elə baxdı ki, sanki birdən özünü müqəssir hiss etmişdi. Mən içəri girərək dedim: – Budur, mən mənim Nellimi sizin yanınıza gətirdim. O öz fikrini dəyişdi, özü sizin yanınıza gəlmək istədi. Qəbul edin, sevin… Qoca şübhə ilə mənə baxdı; bircə elə onun baxışından, təyin etmək olardı ki, hər şey ona məlumdur; o bilir ki, Nataşa indi təkdir, onu atıb getmişlər, bəlkə də təhqir etmişlər. Bizim gəlməyimizin sirrini o, çox bilmək istəyirdi, buna görə də sualedici bir nəzərlə mənə və Nelliyə baxırdı. Nelli gözlərini yerə dikib durmuşdu, mənim əlimi bərk-bərk sıxaraq əsirdi. Ancaq hərdən, ələ keçmiş balaca bir heyvan kimi, yan-yörəsinə ürkək-ürkək baxırdı. Lakin çox çəkmədi ki, Anna Andreyevna özünə gələrək məsələni başa düşdü: birdən Nellinin üstünə gedib onu öpdü, baş-gözünü sığalladı, hətta ağladı, əlini əlindən buraxmayaraq onu şəfqətlə öz yanında oturtdu. Nelli maraqla, həm də təəccüblə ona çəp-çəp baxırdı. downloaded from KitabYurdu.org 724
Lakin Anna Andreyevna Nellini öpdükdən, baş-gözünü sığalladıqdan, öz yanında oturtduqdan sonra nə edəcəyini bilmədi, sadəlövhcəsinə bir intizarla mənə baxmağa başladı. Nikolay Sergeiç üz-gözünü qırışdırdı: o elə bil ki, Nellini nə üçün gətirdiyimi başa düşmüşdü. O, qaşqabağını tökmüşdü, üzündə narazılıq ifadə olunurdu, – bunları gördüyümü hiss edəndə, əlini başına aparıb, qırıq bir səslə mənə dedi: – Vanya, başım ağrıyır. Biz hələ də oturub susurduq. Mən necə söhbətə başlamağı fikirləşirdim. Otaq qaranlıq kimi idi; göyün üzünü qara bulud alırdı; yenə də uzaqlardan göy gurultusu eşidildi. Nikolay Sergeiç dedi: – Bu yaz göy nə tez guruldayır. Amma otuz yeddinci ildə, yadımdadır, bizim yerlərdə bundan da tez guruldadı. Anna Andreyevna ah çəkdi, sonra qorxa-qorxa soruşdu: – Samovar qoyummu? Heç kəs ona cavab vermədi, o yenə də Nelliyə tərəf döndü:
– Sənin adın nədir, əzizim? downloaded from KitabYurdu.org 725
Nelli zəif səslə öz adını söyləyib başını daha da aşağı dikdi. Nikolay Sergeiç diqqətlə ona baxdı. Anna Andreyevna həvəsə gələrək sözünə davam etdi: – Bu Yelena deməkdir? Nelli dedi: – Bəli. Yenə də bir az susdular. Nikolay Sergeiç sözə qarışdı: – Praskovya Andreyevnanın bacısı qızının da Yelena adlı bir qızı vardı, ona Nelli deyirdilər. Mənim yadımdadır. Anna Andreyevna yenə də Nellidən soruşdu: – Əzizim, sənin atan, anan, qohum-əqrəban – heç kəsin yoxdur?
Nelli çəkinə-çəkinə pıçıldadı: – Xeyr, yoxdur. – Mən bunu eşitmişəm, eşitmişəm. Sənin anan çoxdan ölüb?
– Yox, bu yaxında. Anna Andreyevna ona mərhəmətlə baxaraq əlavə etdi: – Mənim əzizim, yetim balam! – Nikolay Sergeiç səbirsizliklə barmaqlarını stola vururdu. downloaded from KitabYurdu.org
Yüklə 4,19 Mb. Dostları ilə paylaş:
|