Folklor instituti

2.4. Teatr yeni təsir vasitəsi kimi
XIX yüzilin ortalarında Avropada sosial-demokrat hərəka­tinın güclənməsi, XX yüzildə Rusiyanın bir imperiya kimi zəif­ləməsi və Rusiya Sosial Demokratik Fəhlə Partiyası təbliğatinın fəallaşması qumuq ədəbiyyatına öz təsirini göstərmişdi. Ədəbiyyatda ideoloji mövzularda yazılan əsərlərin sayı gündən günə artırdı. Lakin bu da millətin öndə gedənlərini qane etmir­di. Əhalinin böyük qismi savadsız və az savadlı olduğundan, qəzet jurnalları vaxtında alıb oxuya bilmədiklərindən teatra üs­tünlük verməyə başladılar.

Qumuq teatrının tarixini nə qədər bolşeviklərin hökuməti silah gücünə ələ keçirməsindən əvvələ çəkməyə çalışsalar da peşəkar qumuq teatrı Sovet dövründə formalaşmışdır.

Yalnız qumuqlarda deyil, Dağıstan və Qüzey Qafqaz xalqlarında teatrın yaranmasında və formalaşmasında Azərbaycan ədiblərinin və incəsənət ustalarının rolu böyük olmuşdur. Bölgənin Azərbaycan mədəniyyəti dairəsində olmaları, dil, adət-ənənə yaxınlığı öz təsirini göstərmişdir.

Azərbaycana çörəkpulu dalınca gələnlərin bir çoxu burada gördükləri teatr tamaşalarını təsiri ilə pyeslər yazmış və yaşadıqları şəhər və kəndlərdə həvəskarların köməyilə tamaşalar göstərmişlər.

Bakının təsiri ilə Teymurxanşura da bir mədəni mərkəz kimi formalaşmışdır. Ou­rada onlarla Azərbaycan aydını yaşayır və yazıb-yara­dır­dı. Azərbaycan teatr truppaları da Temurxanşuraya və Dağıs­tanın müxtəlif şəhərlərinə qastrola gedirdi. Elə buna görə idi ki, Dağıstan xalqları arasında ilk teatr truppası yaradan, ilk ta­ma­şalar göstərən də qumuqlar olmuşdur.

Qumuq araşdırıcıları teatr­larının tarixini 1906-ci ildə Teymurxanşurada həvəskar­la­rın yaratdığı “Toy” adlı dərnəklə hesablayırlar. Həvəskar teatr truppasının təşkili, ardıcıl tamaşalar hazırlaması isə 1910-cu ildən başlanmışdır. Rus ordusunun Dağıstandakı Atlı Alayının komandiri, musiqi istedadı ilə seçilən, bədii yaradıcılıqla ar­dıcıl məşğul olan Temirbolat Biybolatovun həvəskarlardan təş­kil etdiyi teatr truppası Azərbaycanda oynanılan Ə.B.Haqver­di­yevin “Pəhlivanani-zəmanə”, Üzeyir Hacıbəyovun “O olmasın, bu olsun” (Məşədi Ibad), “Sultan Abdulhəmid” və başqa əsər­ləri oynayırlar.

1920-ci illərdə Ə.B.Haqverdiyevin pyesləri Dağıstan səhnə­sində ən çox göstərilirdi. Onların içərisində də “Ac həriflər” xüsusilə seçilirdi.

1916-cı ildə isə Z.Batırmurzayev, S.S.Kazbekov, Ş.Davletov Xasavyurtda həvəskarlardan ibarət “Tanq çolpan” (Dan ulduzu) adlı teatr truppası yaradır. Onlar hazırladıqları tamaşaları ət­raf kəndlərdə də göstərilirr. Zeynalabid Batırmurza­ye­v səhnədə oynanmaq üçün əsərlər yazmaqla yanaşı özü aktyorluq və rejissorluq da edir. Yazmış olduğu “Danyal bek” pyesi tamaşaya qoyulanda baş rolu özü oynamışdır.

1917-ci ilin iyulunda T.Biybolataov “Dağıstan Müsəlmanla­rinın Teatrı və Ədəbiyyatı Cəmiyyəti”ni qurur. “Tanq çolpan” jur­nalı bu cəmiyyətin orqanı kimi nəşrə başlayır, ilk redaktoru da T.Biybolatov olur.

1920-ci ildə T.Muratov da III Internasional fabrikində hə­vəs­karlardan ibarət teatr truppası yaradır. Bu truppa öz rəhbərinin “Qanlı meydan”, “Yazıq Umugülsum”, “Namərd qazı” kimi pyeslərini tamaşaya qoyur. Tamaşalar sənətkarlıq baxımından zəif olsalar da dövrün tələblərinə cavab verdiyindən, necə de­yərlər bolşevik təbliğatına xidmət etdiyindən yüksək qiymət­ləndirilirdi.

Teatra xüsusi diqqət yetirən hökumət teatr texnikumu və texnikumun nəzdində studiya yaradır. Tələbə və müəllimlər burada Bahadur Mallaxçixanovun “Hakim”, R. Davudovun “Üyleniv” (Evlənmək), texnikumun tələbəsi Əmir Qurbanovun “Tav qarçığalar” (Dağ qartalları) pyeslərini tamaşaya qoyurlar.

Teatr texnikumunun ilk buraxılışından sonra, yəni 1930-cu ildə Dağıstanda Qumuq Dövlət Teatrı fəaliyyətə başlayır. 1929-cu ildə Z.Batırmurzayevin “Müridlər” komediyası, 1930-cu ildə A.Bəşirovun “Süyüvnü qurbanı” (Sevgi qurbanı) lirik sentimental pyesi tamaşaya qoyulsa da qumuq teatrının repertuarı olduqca zəif idi (Literaturadan..., 1986:6). Dağıstan MSSR Maarif Komissarlığı yerli müəllifləri pyes yazmağa həvəsləndirmək üçün dalbadal iki il dram əsərlərinin müsabiqəsini elan edir. 1933-cü ilin müsabiqəsində A.P.Salavatovun “Qırmızı parti­zan­lar” pyesi birinci mükafata, 1934-cü ilin müsabiqəsində Əmir Qurbanovun “Çoban Arslan” pyesi və H. Rüstəmovun “Hə­yatda” pyesi ikinci mükafata layiq görülür.

Alimpaşa Salatovun “Qırmızı partizanlar”, Atqay Acama­to­vun “Ansar”, “Polad tələ”, Temirbolat Biybolatov “Şamil”, “Imam Əzəm və onu oğlu Əzəmət”, “Su pərisi”, “Dağıstan in­qilab saklar Soveti”, T.Muratovun “Yazık Umukülsüm”, “Na­mərd qazı”, Bahautdin Astemirovun “Hücum”, A. Batırmur­za­ye­vin “Müridlər” və b. dram əsərləri 1920-30-cu illərdə yalnız qumuq dramçılığının inkişafına deyil, orada yaşayan avar, ləzgi, dargin və b. xalqların teatrının inkişafına təkan verməklə yanaşı, ədəbi əlaqələrin möhkəmlənməsində də mühüm rol oyna­mışdır.

Qumuq dramçılığı da Sovetlərin keçdiyi yoldan kənarda qala bilməzdi. Belə ki, 1920-30-cu illərdə bolşeviklərin qə­lə­bəsi tərənnüm olunur, din xadimləri, varlılar, azad düşüncəlilər tənqid hədəfinə çevrilir, yenilik, qadın azadlığı adı altında adət-ənənəyə qarşı çıxılır, zorakılıq təbliğ edilirdi. Qumuq teatrının artisti M.Qurbanovun kasıbların öz haqları uğrunda mübarizəsindən bəhs edən satirik “Molla Nəsrəddin” komediya­sını nümunə göstərmək olar.

1940-cı illərdə ədəbiyyatın və bədii publisistikanın əsas mövzusu Ikinci Dünya Savaşı olur. Bundan istifadə edən qu­muq­ ədibləri tarixi mövzulara müraciət etməklə xalqda düş­mə­nə-faşizmə nifrət, vətənə məhəbbət, qəhrəmanlıq hissləri oyat­mağa çalışırlar. Bu baxımdan Əmir Qurbanovun “Bozi­git”, “Asiyatın məhəbbəti” pyesləri diqqətçəkəndir. Belə ki, Abusupiyanın çap etdirdiyi “Bozoğlan” əsərinin sujetini əsas götürərək yeni səhnə əsəri yarada bilmişdi. Həmin illərdə ya­zılan səhnə əsərləri arasında Ş.Abdullayevin “Yer” pyesini də yada salmaq lazımdır.

1950-ci illərdə konfliktsiz əsərlər yazmaq dəb halını alır. Ə.Qur­banovun “Qonşular”, “Qarlı dağlarda”, H.Rüstəmovun “Dostlar”, “Salamata hədiyyə”, B.Atayevin “Gəlin”, Ş.Ab­dul­layevin “Geniş yol”, M.S.Yahiyayevin “Qulyaybat” və b. pyes­ləri yazılır.

Sonrakı illərdə Stalinin şəxsiyyətə pərəstişindən, insanların mə­nəvi, psixoloji aləmindən söz açan səhnə əsərləri yaransa da bunlar o qədər də uzunömürlü olmurlar. Qumuq teatr tarixinin araşdırıcısı Layla Şabayeva 1950-70-ci illərdən söz açarkən Ə.Qurbanovun “Anamı ərə verirlər”, K.Abukovun “Məryəm, mən günahkaram”, M.Atabayevin “Qızıl qaz”, A.Atayevin “Bi­ri­ləri gedir, o biriləri gəlir”, A.Hamidovun “Bayram təxirə sa­linır”, B.Adjıyevin “Istəyirsiniz gülün, istəyirsiniz ağlayın”, B.Ata­yevin “Şamxal Adilgəray Tarkovski” və b. pyeslərin adını çəkir.

1930-80-ci illərdə Qumuq Dövlət Teatrında ən çox əsəri oynanan müəllif Ənvər Qurbanovdur. O, bütün dövrlərin ru­huna uyğun pyeslər yazmış, necə deyərlər, sosial sifarişləri məhsuldar yerinə yetirmişdir.

Qumuq teatrında da yavaş-yavaş pafos öz yerini obrazın da­xili aləminin açılması ilə, şuarçılıq tamaşaçını düşündürə biləcək fikirlərlə əvəzlənir. Tarixi keçmişə, öz xalqının idarə­çilərinə də münasibət dəyişir. Əvvəllər hökmdarlar, şamxallar ağılsız, qəddar, qaniçən, xalqına zülm verməkdən ləzzət alan insanlar kimi təqdim edilirdisə, sonralar tarixi həqiqətləri tama­şaçıya çatdırmaq meyli güclənir. Bunu eyni mövzuda yazılmış iki pyesin timsalında aydın görmək olar. A.P.Salavatov „Ay­qaz“ pyesində Şamxal Adilgəray Tarkovskini qəddar, xalqına zülm verən idarəedici kimi tanıtmağa çalışırdısa, B.Atayevin “Şamxal Adilgəray Tarkovski” dramında xalqını xilas etmək üçün hər cür cəfaya hazır, ağıllı və fərasətli bir vətənpərvər kimi təqdim olunur.

Az zaman kəsimində A.P.Salavatov, A.Suley­ma­nov, A. Hacamatov, B.Atayev, Şarip Aliberdiyev, Əmir Qurbanov, M.S.Yahiyayev və b. qumuq dramçıları yetişir. Onların pyesləri estetik dünyagörüşün formalaşmasına, vətənpərvərlik duyğularının yük­səlməsinə xidmət edir.

Alimpaşa Salavatov (1901, Tersk vilayətinin Yaxsay kən­di-1942, Ikinci Dünya Savaşı). Ilk yaradıcılığa Zey­nalabidin nəşr etdirdiyi „Tanq çolpan“ jurnalında və „Işçi xalq“ qəzetində nəşr edilən əsərlərin təsiri altında başladığını ya­zırlar. Bakıda təhsil alması onun yaradıcılıq yolunu dəyişmişdir. 1931-ci il­də Dağıstan Pedaqoji Institutunu bitirdikdən sonra kəndlərindəki məktəbdə və Buynakskdakı pedaqoji texnikum­da müəllim, SSRI EA Dağıstan filialında Tarix, Dil və Ədə­biy­yat Institu­nun­da elmi işçi kimi çalışmışdır. Ilk şeirlər kitabı 1925-ci ildə çap olu­nmuşdur. Folklor materialları və Yırçı Kazakın şeirlərini toplamışdır.

Ədəbiyyata şeirlə gəlsə də sonradan dramçılığa marağı artmış, “Ayqazi”, “Qırmızı partizanlar” “Qarasaç” pyeslərini yazmışdır. Ilk iki pyesi uzun illər fasiləsiz şəkildə Dağıstan teatrlarının səh­nələrindən düşməmişdir. Qumuq xalq ədəbiyyatından nümunələri “Çiçəklər” adı altında toplamışdır. Ona Dağıstanın əməkdar incə­sənət xadimi fəxri adı vermişlər. “Dəmirçiyə”, “Qulaq as!”, “Mək­təb”, “Günəş necə danışır”, “Rezin top” şeirləri Z.Cabbar­zadə­nin tərcüməsində Azərbaycanda çap olunmuşdur (Dağıstan ədə­biy­yatı antologiyası, 1959:36-38).

Bakıda Bəkir Çobanzadə, Əziz Ubaydullin, Xalid Səid Xocayev, Abdulla Şərifov və b. araşdırıcılarla yaxından tanış olmuş və öyrətmənlərinin yarat­mış olduğu əksinqilabi qrupa qoşulmuşdur. Bəkir Çobanza­də­nin 1937-ci ildə həbs edilərkən müstəntiqə verdiyi ifadədən aydın olur ki, SSRI-dən ayrılmaq şərtilə türk-tatar xalqlarının vahid müstəqil dövlət halında birləşməsi (Vahid Turan Döv­ləti) məqsədini qarşıya qoymuş qrupların birinin tərkibində Alimpaşa Salavatov da varmış (Istintaq sənədlərində onun adı Alim Paşa-Solqar kimi qeyd olunur) (Babayev Adil, 2003:85). Onun daxil olduğu 3-cü qrupda Atababa Musaxanlı, Hənəfi Zey­nallı, Abdulla Tağızadə, Xalid Səid Xocayev kimi elm xa­dimləri ilə yanaşı, Hüseyn Cavid, Mikayıl Müşfiq, Əhməd Cavad, Abdulla Şaiq kimi şairlər və başqa elmi-pedaqoji işçilər də olmuşdur. (Babayev Adil, 2003:89).

Alimpaşa Salavatovun 1937-ci ildə həbs edilib edilmədiyindən və həmin illərdəki taleyindən xəbərsizik. Bildiyimiz odur ki, Ikinci Dünya Savaşına göndərilmiş və Kırımda gedən döyüş­lərdə ölmüşdür.

Yusup Arsu oğlu Qereyev (Yakov Yakovleviç Sirmais) (1903. Dağıstan Kafır-Kumuk (Teymurxanşura) kəndi-1941. Ikin­ci Dünya Savaşı). Qumuq ədəbiyyatının inkişa­fın­da xidməti olanlardan biri də milliyyətcə latış olan Yusup Qe­reyevdir. Ondan söhbət açanlar şair, publisist, bəstəkar, pe­şə­kar qumuq teatrının əsasını qoyanlardan biri kimi tanıdırlar.

Dağıstanda yaşayan və müəllim işləyən latış Yakov Sir­mai­sin oğlu sonralar Yusup kimi tanınır. Bu da səbəbsiz deyil. Ona uşaqlıqda Yakov adı verilmişdi. Valideynlərini itirən uşa­ğı atasının dostu Avqustin Skrabe himayəsinə götürür və onun təlim tərbiyəsi ilə məşğul olur. Avqustin Skrabenin inqilabi fəaliyyətə görə həbs edilməsi balaca Yakovun yenə də kimsəsiz qalmasına səbəb olur. Bu də­fə onu Xalimbek kəndindən olan qumuq Arsu Qereyev hi­ma­yəsinə götürür (bəzən onun atasının adı Hacıyeviç kimi də yazılır. Bunun haradan qaynaqlandığını aydınlaşdıra bilmədiyimiz kimi, Ikinci Dünya Savaşında öldüyü göstərilən ədibin adının nədən repressiya qurbanları siyahısına düşdüyünü və 1940-cı ildə öldüyü yazmalarının haradan doğduğunu da bilmədik-Ə.Ş.).  Gələcək yazıçıya Arsu ölmüş qardaşı Yusupun adını və özlərinin familiyalarını verir. Uşaq­lığını Işkartı kəndində keçirən Yusup qumuq dilini ana dili kimi öyrənir.

Kənddəki məktəbi bitirdikdən sonra onu Azər­baycana pedaqoji seminariyaya oxumağa göndərirlər. Bakının qaynar mühiti yeniyetmə Yusupa güclü təsir edir. Mirzə Ələk­bər Sabirin (1862-1911) şeirləri ona güçlü təsir göstərir. Geri döndükdən sonra ictimai-siyasi işlərdə fəallıq göstərdiyinə, qəzetlərə məqalələr yazdığına, hekayələrini çap etdirdiyinə gö­rə partiya-sovet rəhbərlərinin diqqətini özünə çəkə bilir.

1924-cü ildə onu Rostov şəhərindəki diyar hüquqşünaslıq kursuna oxumağa göndərirlər. Kursu bitirib geri döndükdən sonra Dağıstanın prokurorluq orqanlarında işləsə də, bədii yara­dıcılıqdan əl götürmür. 1925-27-ci illərdə Sovet ordusunda əs­gəri xidmətini başa vurduqdan sonra yenidən Dağıstana qayidan Yusup partiya-sovet təşkilatlarında işləyir. Dövrün ideoloji tələblərinə cavab verən satirik hekayələr çap etdirir.

Daqqaze nəşriyyatı 1927-ci ildə yazıçının qumuq dilində “In­sanın bədbəxtliyinin dərmanı”, 1928-ci ildə “Yolgöstərən”, “Inq paydalı dualar” (Ən faydalı dualar) hekayələr kitablarını oxucu mühakiməsinə verir. 1935-ci ildə isə Quzey Qafqaz Di­yarşü­naslıq Nəşriyyatı yazıçının rus dilində “Neudaça” (Uğur­suzluq) kitabını, Daqqaze nəşriyyatı isə qumuq dilində „Şimaldan qel­qen yazbaşı“ (Quzeydən gələn bahar) hekayələr kitablarını nəşr edir. „Molla Nasritdinin sapar yoldaşı“, “Biyler va adat­lar” (Bəy­lər və adətlər) hekayələrini yazan Yusup dramçılıqda da qə­ləmini sınayır. Otuz il Quzey Qafqaz xalqlarının Rus işğal­çılarına qarşı mübarizəsinə rəhbərlik etmiş Şamildən bəhs edən “Kim kimni? ” (Kim kimi), “Manap” pyeslərini də yazır. Bu pyeslər ta­maşaçılar tərəfindən maraqla qarşılanır. Dağıstandakı Qumuq Dram Teatrı ona bir-birinin ardınca Midvaninin „Şə­rəf“, Krase­vanın “Mayakın işıqları”, “Zirvə“, “Biz gedirik“ pyes­lərini qu­muq dilinə çevirməyi sifariş verir. Onun çevirdiyi əsərlər səh­nə­ləşdirilir və tamaşaçılar tərəfindən alqışlarla qar­şılanır. Y.Qe­re­yev o dövrdə dəbdə olan, maraqla oxunan, film çəkilən D.Fur­manovun irihəcmli „Çapayev“ romanını da qumuqcaya çevirir.

Yaradıcılıq sahəsində uğurlarını və təşkilatçılıq bacarığını nəzərə alıb 1936-ci ildə onu SSRI Yazıçılar Ittifaqı Dağıstan MSSR şöbəsinə katib təyin edirlər. Təşkilatın işini canlan­dır­maq və yazıçıları ideoloji yönlü əsərlər yazmağa istiqamət­lən­dirmək məqsədilə 1936-cı ilin sentyabrın 30-da “Komsomolets Daqestana” qəzetində “Gənc yazıçıların vəzifələri haqqında” məqaləsini çap etdirir. Məqalə böyük əks-səda doğurur. Bu da rəhbər partiya-sovet işçilərinin istəklərinə cavab verirdi.

Ikinci Dünya Savaşına göndərilən Yusup Qereyev oradan geri dönmür.

Abdulvahab Bekbulat oğlu Suleymanov (1909, Tersk vi­la­yətinin Yaxsay kəndi-1995). Uşaqlıqdan yetim qalan Abdul­vahab qohum-qardaşın köməyilə kəndlərindəki mədrəsədə, son­ra da Dərbənddəki orta məktəbdə oxumuşdur. 1926-cı ildən bə­dii yaradıcılığa maraq göstərmiş, 1929-cu ildən “Yolda” qəze­tində işə girmiş, qısa zamanda şair və dramçı kimi şöhrətlən­miş­dir.

1930-cu ildə şairin “Inqilap tolqunları” (Inqilab dalğaları), “Qa­ranqıdan yarıqha” (Qaranlıqdan aydınlığa) şeir kitabları çap olunur. Zamanın tələbinə uyğun olaraq siyasi məzmunlu məqalələr və „Üstünlüknü igiti“, “Kolxozlar qurma Allah buyurğan”, “Ötgen günler”, “Turnalar” kimi bədii əsərlər ya­zır. Onun “Çelyuskinçilər”, “Abissiniya“ əsərləri də Sovet xalq­larının dostluq və qardaşlığının tərənnümünə, Sovetlərdə ya­şayan insanların qəhrəmanlığına həsr edilmişdir. Qumuq ədə­biyyatında sujetli poemaların yaranmasında gənc şair Ab­dulvahabın da rolu vardır. O, 1928-ci ildə “Vali və Mariya”, „Nörjanat“ poemalarını yazır.

A.Suleymanova böyük uğur qazandıran isə 1929-cu ildən 1960-cı ilədək üzərində işlədiyi “Üst bolhan söz“ poeması olmuşdur. Poemanın qəhrəmanları Aminat və Batır sosializm quruculuğu uğrundakı mübarizədə hər çətinliyə dözərək sonda rəqiblərinə qalib gəlirlər.

Ikinci Dünya Savaşı iştirakçısı olan şair həmin illərdə “Dost­lara”, “Umar Paşanın yırı”, “Paşitxanın yırı” əsərlərini yazır. Savaşdan sonra yazdığı “Kahız” poemasında dağıstanlı Mahammatla ukraynalı Qriqorinin dostluğundan söz açılır.

“Ötgen günlər”, “Turnalar”, “Yıllar” “Döyüş gecələri”, “Yır­lar və mənzumələr” və b. kitabları ana dilində, “Dağlarda günəş” kitabı isə rusca çap olunmuşdur.

Uzun müddət qumuq teatrının direktoru işləyən ədib “Ay­bikə”, “Kommunist”, “Tanq çolpan” (Dan ulduzu), “Alyaqay və Telyaqay”, “Qızıl qutunun sirri”, “Davda toy”, “Inqilab igid­ləri“ və b. pyesləri yazmışdır. Sonuncu pyesə görə Dağıstan Respublikasının Həmzət Sadasa adına mükafatını almışdır.

N.Gəncəvi, Ə.Nəvai, A.S.Puşkin, M.Lermontov, T.Şevçenko, M.Qorki, S.Stalski, C.Cambul, Ş.Rustaveli, S.Rüstəm, K. Xetequrov və b. əsərlərini ana dilinə tərcümə edən şairin şeirlərindən “Partiyam”, “Sabahın xeyri”, “Analar sülh istəyir” adlı bəzi nümunələri I.Soltan Azərbaycan oxu­cularına təqdim etmişdir (Dağıstan ədəbiyyatı antologiyası, 1959:94-97).

Atqay Akim oğlu Acamatov (Hacıəhmətov) (1910, Xa­sav­­yurt yaxınlığındakı Endrey kəndi-1998). Əsil adı Acıakab olsa da ləqəbi Atkayla məşhurlaşmışdır. Buynaksk şəhərində Bi­rinci Pedaqoji Texnikumda oxuyarkən “Yoldaş” qəzetində ilk şeirini çap etdirmişdir. 17 yaşında mətbuatda bir şair kimi görün­mə­si ona uğur qazandırmışdır. 1932-34-cü illərdə bir neçə əsərini çap etdirsə də onu şöhrətləndirən “Tupav” povesti olmuşdur. Moskva­dakı M.Qorki adına Ədəbiyyat Institutunda oxumuşdur. 1934-cü ildə SSRI Yazıçılar Ittifaqı yaradılanda o, ilk üzv qəbul edi­lənlərdən olmuşdur.

Ağqvardiyaçılar tərəfindən öldürülən Z. və N.Batırmur­za­yevlər Dağıstan şair və yazıçıları üçün bir mövzuya çevrilmişlər. Atqay da inqilabçı Zeynalabidin anası Umugülsümün dilindən “Men öktemmen” (Mən qürurluyam) adlı povestini 1940-cı ildə çap etdirməklə bolşeviklərin tərənnümçüsü olduğunu isbatlamışdır.

1930-cu illərdə qumuq nəsrinin formalaşmasında və dram­çılığının inkişafında onun böyük əməyi olmuşdur. “Ansar”, “Gə­linlər”, „Xalqlar dostluğu“ və s. pyesləri vardır. Qumuq Döv­lət Teatrında “Bulat qapqan” (Polad tələ), “Ansar”, “Sotav bu­lan Paşıyə”, “Ağ göyərçin” əsərləri səhnəyə qoyulmuşdur. 1937-ci ildə o da həbs edilmişdir. Lakin az sonra onu həbsdən azad etmişlər.

15-dən çox kitabı çap olunmuşdur. Onlardan “Yulduzum”, “Ku­muk tüzde“ (Qumuq düzlərində), “Qaranlıq dağlardan geniş düzlərə”, “Kobudluğa hücum”,“Sotav bulan Raşıyə”, “Sıralı qollar”, “Üç yüz tav” və b. nümunə göstərmək olar.

Nəsr, dramçılıq və poeziya ilə ardıcıl məşğul olan Atqayın “Aulda toy”, “Maral buynuzu”, “Aydemir”, “Qızılyar”, “Ra­biyat” və “Sotav bulan Raşıyə” poemaları daha məşhurdur. Mos­kvanın müxtəlif nəşriyyatları onun kitablarını rus dilinə çevirərək çap etmişlər.

Folklor toplamaq, uşaq şeirləri və hekayələri yazmaqla ya­naşı, bədii tərcümə ilə də ardıcıl məşğul olmuşdur. A.S.Puşkinin şeirlərini, Nikolay Qoqolun “Taras Bulba” povestini, A.Os­trov­skinin “Cehizsiz qız” və M.Qorkinin Azərbaycanda “Hə­yatın dibində” adı ilə çevrilmiş pyesini “Yurdsuz insan” başlığı altında ana dilinə tərcümə etmişdir.

B.Adil onun “Qocanın sözləri”, “Söhbət” (Bizim nart na­ğılları), “Sevirəm yay fəsli, axşam düşəndə”, “Məhəbbətin nəğ­məsi”, “Əkizlər” şeirlərini dilimizə çevirmişdir. (Dağıstan ədə­biyyatı antologiyası, 1959: 98-104). Dağıstanın xalq şairi adina və S.Stalski adına Dövlət Mükafatına layiq görülmüşdür.

Kamil Danyal oğlu Sultan (Sultanov) (1911, Dağıstan, Turşunay kəndi-2002). Dərbənddəki texnikumu bitirmişdir. Qumuq araşdırıcıları onun 1937-41-ci ildə Moskvadakı Çernışevski adina Institutun Tarix, Fəlsəfə, Ədəbiyyat fakültəsində, 1960-ci ildə Ali Ədəbiyyat Kursunda oxuduğunu yazırlar (Li­teraturadan xrestomatiya, 1986:122). Qumuq və rus dil­lərində yazıb yaradan Kamil Sultanov gəncliyində lirik və uşaq şeirləri ilə məşhurlaşsa da, sonralar daha çox ədəbi tənqid və ədəbiyyat tarixinin öyrənilməsinə meyl göstərmişdir.

1934-cü ildə “Basqın” adlı ilk kitabı çap olunan ədibin son­ralar “Süleyman Stalski”, “Qumuqların ədəbiyyatı”, “Dağısta­nın şairləri”, “Türlü-türlü xalqların şairləri”, “Rəsul Həmzə­tovun yaradıcılığı” və b. tədqiqat əsərləri işıq üzü görmüşdür. V.Şeks­pirdən tərcümələri ilə qumuq dilini zənginləşdirmiş, onun imkanlarının böyüklüyünü sübuta yetirmişdir. Onun V.Şekspirdən çevirdiyi „Kral Lir“ faciəsi böyük uğur qazanmışdır.

Azərbaycan şairlərindən Ə.Əlibəyli onun “Yürüş”, “Kolxoz pionerləri”, “Beş qəhrəman”, “Uşaqlar həyatda”, “Ulduz” və “Puşkinin heykəli qarşısında”, I.Soltan isə “Oynayırlar uşaqlar”, “Meşələr” şeirlərini dilimizə çevirmişlər (Dağıstan ədə­biyyatı antologiyası, 1959:133-135).

Qumuq ədibi Alimpaşa Salavatovun həyat yolunun və yara­dıcılığının öyrənilib təbliğ edilməsində xidmətləri böyük olan Kamil Sultanın „Yazıçılar haqqında xəbərlər“ məqaləsi aktual­lığı ilə seçilir. O, həm də dərs kitabları hazırlayan müəllif kimi tanınır.

Kamal Ibrahim oğlu Abukov (02.03.1938, Xasavyurt ra­yo­nunun Çağar Otar kəndi). Yaxsay kəndindəki orta məktəbi bitirdikdən sonra Dağıstan Dövlət Universitetinin filologiya fa­kültəsində oxumuşdur. 1963-cü ildə ilk hekayələri “Kıvıl­cım­lar” ad­ı ilə Mahaçqalada kitab şəklində çıxmışdır. Qəzetdə müx­bir, nəş­riyyatda redaktor, Xasavyurt rayon qəzeti “Dost­luq”da re­daktor, televiziyanın bədii verilişlər redak­si­ya­sında baş redaktor, Sov.IKP Dağıstan Vilayət Komitəsində müxtəlif vəzifələrdə işləmiş Kamal Abukovu Sov.IKP yanında Ictimai Elmlər Aka­demiyasına oxumağa göndərmişlər. Sonrakı illərdə o ardıcıl elmi yaradıcılıqla yanaşı, bədii yaradıcılığını da davam etdirmiş, ictimai siyasi işlərdə fəallıq göstərmişdir. SSRI EA Dağıstan filialının Tarix, Dilçilik və Ədəbiyyat Institutunda çalışmışdır. Ha­zır­da filologiya elmləri doktoru olan və Dağıstan Dövlət Pedaqoji Universitetinin professoru olan Kamal Abukovun müxtəlif dil­lərdə 20-ə yaxın kitabı çap olunmuşdur. Dağıstan xalqlarının ədə­biyyatının rus dili vasitəsilə dünyada tanıdılmasına çalışan alim yazıçının “Üz- üze” (1965), “Xalqdan gizləyərək” (1973), “Ocaqda od sönmədən” (1974), “Balyurtun işıqları” (1980), “Köhnə dəyirmana gedən yolda” (1983), “Hələ savaşda kimi” (1989) nəsr əsərləri çap olunmuşdur. 1967-ci ildə Dağıstanda çap olunan “Mən suçluyam, Məryəm” adlı hekayəsi rus dilinə çevrilərək 1980-ci ildə Moskvada da nəşr edilmişdir.

Onun “Məryəm”, “Ssora”, “Qəza”, “Küçədə çamadan” pyes­ləri Alimpaşa Salavatov adına Qumuq Musiqili Dram Teatrında və Həmzət Sadasa adına Avar Musiqili Dram Tea­t­rın­da tamaşaya qoyulmuşdur.

2001-ci ilin iyulun 11-də Dağıstan Respublikası preziden­ti­nin imzaladığı sərəncamla Kamal Abukova Rəsul Həmzətov adına Dövlət Mükafatı verilmişdir.

Badrutdin Mahammat oğlu Mahammadov (03.08.1943, Qarabudaxkənt rayonunun Kakaşura kəndi). Onun ömür yo­lundan söz açanların bir çoxu Balçar Abdurahimin oğlu Ma­ham­matın ailəsində doğulduğunu, o anadan olmamış atasının Ikin­ci Dünya Savaşında itgin düşdüyünü, rayon mərkəzindəki in­ternat məktəbi medalla başa vurduğunu, yeniyetmə yaşlarından ədəbiyyata həvəs göstərdiyini yazırlar.

1963-67-ci illərdə Bakıda Xəzər Hərbi Dəniz Donanma­sın­da matros olan Badrutdin əsgəri xidmətini başa vurduqdan son­ra vətənə qayıdır. Onu Moskvaya Ümumittifaq Lenin Kom­mu­nist Gənclər Ittifaqı Mərkəzi Komitəsi nəzdindəki Beynəl­xalq Komsomol Məktəbinə oxumağa göndərirlər. Məktəbi bi­tir­dik­dən sonra Lenin (kənd) rayon Komsomol Komitəsində işləyir.

1972-ci ildə Dağıstan Dövlət Universitetinin filologiya fa­kültəsini bitirir. Az zamanda ədəbi aləmdə özünə böyük nüfuz qazanan Badrutdinin 1968-ci ildə Mahaçqalada “Irisim” (Çiçə­yim) adlı şeir kitabı nəşr olunur. Onu Moskvadakı M.Qorki adina Ədəbiyyat Institutuna oxumağa göndərirlər. 1977-ci ildə ora­nı bitirir və həmin il də SSRI Yazıçılar Ittifaqına üzv qəbul edilir.

Dağıstan Televizya və Radio Verilişləri Komitəsində qumuq redaksiyasında redaktor, Alimpaşa Salavatov adına Qumuq Mu­si­qili Dram Teatrında ədəbi hissə müdiri, “Literaturnıy Daqes­tan” jurnalının qumuq şöbəsinin redaktoru və Dağıstan Dövlət Nəşriyyatında müxtəlif vəzifələrdə işləyən Badrutdin ardıcıl bədii yaradıcılıqla məşğul olan məhsuldar şairlərdəndir. O, xalq əfsanələrindən müxtəlif ədəbi üsullardan istifadə edərək uşaqlar üçün tapmacalar, nağıllar şəklində şeirlər yazmışdır.

Xalqın sıxıntıları, millətinin başına açılan oyunlar, 1920-ci illərdən başlayan və 1937-ci ildə kütləviləşən repressiyalar, savaşlarda öldürülənlərin taleyi şairin üsyankarcasına qələmə aldığı mövzulardan olmuşdur.

Onun “Geçikgen yolavçu” (Gecikən yolçu), “Macnunnu gö­nürevü” (Məcnunun zümzüməsi), “Erşı qız” (Çirkin qız), “Ömür­nü sırı” (Ömrün sirri), “Yanızlıq yargan yürek” (Yal­qız­lığın üzdüyü ürək”, “Paşmanlıqnı yaşları (Peşimançılıq uşaq­ları), “Talaysız” (Talesiz), “Ananı yoravu” (Ananın diləyi), “Naz­lanıv” (Nazlanış) və başqa şeirləri xalq tərəfindən sevilə-sevilə oxunur.

Şeirlərini əsasən Badrutdin imzası ilə çap etdirən şairin “Geçenin gözyaşları”, “Izatli”, “Balçaralar” (Bal təknələri), “Tavan pencereleri”, “Süyünçü”, “Atama kağız” (Atama mək­tub), “Purxa tereze”, “Üçüncü arivlük” (Üçüncü gözəllik), “Tüş namaz” (Öylə namazı) və b. kitabları qumuqca, “Tretya krasota” (Üçüncü gözəllik), “Tropa” (Çığır), “Blaqaya ves” (Müj­də) və b. kitabları isə Moskvada Sovremennik nəşriyya­tında rusca çap olunmuşdur.

Dağıstan Pedaqoji Tədris Nəşriyyatı şairin uşaq və gənclər üçün yazdığı şeirləri 1975-ci ildə “Qış zarafatı”, 1990-cı ildə isə “Göyə pəncərə” adı altında nəşr etmişdir. Dünya klassiklərinin əsərlərinin ana dilinə çevrilməsində də böyük əməyi olan Bad­rutdin V.Şekspirin “Hamlet”, “Maqbet” faciələrini çevirdiyinə görə Eyvone çayı üzərindəki Stradford şəhərindəki Beynəlxalq Şekspir Mərkəzinə üzv seçilmiş və B. Brextin “O əsgər də, bu əsgər də bir kimi” əsərini uğurlu çevirdiyinə görə 1981-ci ildə SSRI-də Alman Pyesləri üzrə Festivalın diplomunu almışdır. 1981-ci ildə SSRI-nin nüfuzlu ədəbi jurnallarından olan “Druj­ba narodov”un da mükafatı Badrutdinə verilmişdir.

Dram əsərlərini çevirməklə yanaşı. özü də qələmini bu sa­hədə sınayaraq bir neçə səhnə əsəri yazmışdır. Onun “Cənnətin əzabı” əsəri böyük səs-küyə səbəb olmuşdur. Əsərə görə təzyiqlər artmış, onu “Dağıstanın Salman Rüşdüsü” də adlandırmışlar. “Cən­nətin əzabı” rus dilinə çevrilərək Moskvada çap olunduq­dan sonra da təzyiqlər azalmamış, ara sıra yenə də onu mət­buatda sərt tənqid edirlər.