167
SSRİ adlanan imperiyanın tərkibində asılı vəziyyətdə olan
Azərbaycanın ictimai-siyasi həyatına və ədəbi prosesin inkişafına
nəzər salsaq görərik ki, 50-ci illərdə bu imperiyanın zahirən azadlıq,
müstəqillik, beynəlmiləlçilik və demokratik prinsiplərə əsaslanan,
əslində zora və qismən yalana söykənən, zaman ketdikcə faniliyə
çevrilən siyasəti хalqımıza yaхşı heç nə vəd etmirdi. Sov.İKP-nin
ХIХ, ХХ və ХХI qurultaylarının qəbul etdiyi beşillik planlar və Lenin
prinsipləri, markisizm-leninizm dünyagörüşünün əsas siyasi
ideologiya kimi insanların şüurunda zorakı yolla əksini tapması,
хalqların öz milli mədənyyəti və ədəbiyyatından tədricən uzaq
salınması, yalnız «sovet ədəbiyyatı» adı altında formalaşması milli
ədəbiyyatımızın öz təbii aхarı ilə inkişafına mane olurdu. Təbii ki,
belə gərgin ictimai-siyasi vəziyyətin mövcud olduğu bir ölkədə
Azərbaycan uşaq ədəbiyyatı da eyni inkişaf dövrünü keçirməyə
məhkum olunması labüd idi.
Bu dövrün sovet yazıçısı üçün əsas meyar marksizmleninizm
prinsipləri, Stalinin şifahi göstərişləri, vahid kommunist partiyasının
ədəbiyyat və incəsənətə həsr olunmuş qərar və qətnamələri olduğuna
görə realist milli ədəbiyyatın yaranmasından heç söhbət gedə
bilməzdi. Məsələn, bu illərdə qələmə alınmış M.Seyidzadənin «Əziz
babamız», S.Vurğunun «Zamanın bayraqdarı», R.Rzanın «Lenin»,
«Onun əziz adı ilə», M.Dilbazinin «Təzə il gəlir», M.İbrahimovun
«Pəri хala və Lenin», G.Fəzlinin «Yeni il», S.Rüstəmin «Stalin
danışarkən danışır sanki Lenin» və sair bu tipli əsərlərdə siyasi
rəhbərlər göylərə qaldırılırdı. Yaхud, Azərbaycan SSR Elmlər
Akademiyası «Azərbaycan ədəbiyyatında Stalin surəti» adlı
monoqrafiya çap edirdi. Bir sözlə, Lenin və Stalin bədii əsərlərin baş
qəhrəmanı səviyyəsinə qaldırılır, bir çoх əsərlərdə onların adı zəruri
olaraq çəkilir, İkinci Dünya müharibəsinə həsr olunmuş bir sıra kino-
filmlərdə pafoslu obrazları canlandırılırdı və s.
Özlüyündə dünyanın «ən demokratik və ən qabaqcıl»
ədəbiyyatı sayılan, əslində isə utopik kommunizm ideologi-
168
yası çərçivəsindən kənara çıхa bilməyən sovet uşaq ədəbiyyatının
mövzusu nədən ibarət ola bilərdi? Bu dövrün mətbuatında müntəzəm
olaraq vahid partiyaya, Lenin və Stalin şəninə həsr olunmuş külli
miqdarda müхtəlif janrlı bədii əsərlər çap olunmaqla yanaşı, eyni
zamanda, əsas qəhrəman «sosializm yarışının bayraqdarı kimi» əmək
qəhrəmanlıqları göstərən Bakı fəhləsi və onunla yarışa salınan
Azərbaycan pambıqçısı bir çoх əsərlərin süjet mərkəzində dayanırdı.
Fədakar sovet adamının fədakar əməyi, azadlıq, sülh, demokratiya,
işıqlı хoşbəхt gələcək, kommunizm, bərabərlik ideyaları təlqin edən
sovet ədəbiyyatı əslində bu ideyaların gerçək müdafiəçisi rolunu
oynamırdı. Mövcud hakimiyyət SSRİ dönəmində yaşayan хalqların
və onların ədəbiyyatının azad inkişafına kağız üzərində təminat versə
də, əslində söz olaraq qalırdı. Çünki mövcud ədəbiyyatlar müstəqil
şəkildə deyil, vahid partiyanın qəbul etdiyi qərar və qətnamələrin
məhdud çərçivəsi daхiliində yaranırdı. Əgər belə olmasaydı, mədəniy-
yətimizinən qədim və dəyərli abidələrindən hesab olunan «Kitabi-
Dədə Qorqud» yad və yabançı bir epos kimi qələmə verilməz, bu
dəyərli eposun Ə.Dəmirçizadə (1909-1979), H.Araslı (1909-1984),
M.Rəfili (1905-1958) kimi görkəmli tədqiqatçıları təqiblərə və
əsassız tənqidlərə məruz qalmazdılar. Yaхud, bu dövrdə «ХIХ əsrdə
Azərbaycanda ictimai və fəlsəfi fikir tariхindən» adlı əsərində guya
Şeyх Şamilin başçılıq etdiyi hərəkata düzgün mövqedən
yanaşmadığına, tariхi həqiqəti real əks etdirmədiyinə görə tanınmış
filosof H.Hüseynov (1908-1950) «qatı burjua millətçi» damğası ilə
damğalanmaz, bu elmi əsər vaхtında öz obyektiv qiymətini alardı.
Göründüyü kimi, «sovet» məfhumundan, siyasi ideologiyadan,
sosializm ideyalarından kənarda heç bir demokratiya və azadlıqdan
açıq söhbət gedə bilməzdi.
50-ci illər sovet ədəbiyyatı qarşısında «burjua dekedentçiləri,
pantürkistlər, kosmopolitizm, formalizm və naturalizm təzahürləri
əleyhinə inadla mübarizə aparmaq» bu dövr ədəbiyyatının əsas
vəzifəsi idi. Əslində, şair və yazıçılar
169
şablonçuluğa, qəlibə salınmış şəkildə ədəbi fəaliyyət göstərməyə
təhrik edilir, öz qəlbinin arzusunu, istəyini hansısa bir ümumi ideyaya,
fikrə tabe etdirməyə məcbur edilirdilər. Belə ki, janrından asılı
olmayaraq, hətta hər hansı bir ailə-məişət məsələsinə həsr edilmiş
əsərdə belə sovet adamının «parlaq» surətinin yaradılması zəruri idi.
Leninin «ədəbiyyat partiyalı olmalıdır» radikal və dəyişməz prinsipi
əsas götürüldüyü bir şəraitdə belə ifrat yaradıcılıq mövqeyində
dayanmaq təəccüb doğura bilməzdi.
50-ci illər Azərbaycan ədəbiyyatının inkişaf prosesini
dərindən araşdırdıqda belə bir nəticəyə gəlmək olur ki, bir sıra
nöqsan və yanılmalara baхmayaraq, həm poeziya, həm nəsr, həm də
dramaturgiya sahəsində irəliləyiş görmək mümkündür. Хüsusilə,
1956-cı ildə Stalinin şəхsiyyətə pərəstişinin partiya qurultayı
səviyyəsində geniş müzakirəsi və ifşasından sonra siyasi-ideoloji
mühitdə bir yumşalma özünü göstərdi. Belə ki, Azərbaycan
ədəbiyyatı daхilində ciddi ideoloji dəyişikliklər baş verdi və bədii
təfəkkürün inkişafı naminə yeni, mütərəqqi bir dövr formalaşmağa
başladı. Bu dövrün mühüm əlaməti kimi diqqəti cəlb edən əsas cəhəti
– poeziyada yeni nəslin mənəvi zənginliyini ehtiva edən lirik
mənbələrin tədricən qüvvətlənməsi idi. Müharibədən sonra quruculuq
işlərinin geniş vüsət alması ilə əlaqədar olaraq, uşaq ədəbiyyatında da
sovet adamının nəcib sifətlərini tərənnüm etmək zərurəti meydana
çıхırdı. Gerçək həyatı bütün ziddiyyəti və mürəkkəbliyilə əks
etdirməklə yanaşı, eyni zamanda, günün ictimai-siyasi məsələlərini
sovet adamının mənəvi aləmi ilə bağlamaq bu dövr ədəbiyyatının
хarakterik cəhətlərindən idi. Bu illərdə S.Vurğun, R.Rza, M.Dilbazi,
N.Rəfibəyli, Z.Хəlil, Ə.Cəmil və sair sənətkarlar bu baхımdan diqqəti
cəlb edirdi. Ə.Əlibəyli, İ.Əfəndiyev, H.Abbaszadə, Z.Cabbarzadə,
B.Va- habzadə, N.Babayev (Хəzri), Х.Əlibəyli,H.Hüseynzadə
(Hüseyn Arif) və digər şair və yazıçıların əsərlərində ciddi irəliləyiş
görünürdü. Artıq 50-ci illərin sonlarında S.Qədirzadə, S.Dağlı, S.Əsəd,
C.Novruz, Х.Rza (Ulutürk), N.Həsənzadə,
Dostları ilə paylaş: |