Фяхряддин Вейсялли. СЕМИОТИКА
152
Ritual elementlərinin primatların və həĢəratların hərəkətində
müĢahidə olunması bu fikri təsdiq edir. Ġkincisi, arxaik mədəniyyətlə-
rin tədqiqatçılarına qədim qeyri-verbal (yəni sözsüz) rituallar bəllidir.
Üçüncüsü, qədim xalqların mifologiyasında və folklorunda onlara
rast gəlmək olur. And içmə sözlü ritual akta misal ola bilər. Lakin
baĢlanğıcda söz yox, bədən hərəkəti və jest olub. Qədim xalqlar and
içəndə əllərini müqqədəs Ģeyə vurmağa çalıĢırdılar. Elə indi də
(çörəyə, Qurana və s.). Ġndi bayrağı öpmək, silahla torpağa əyilmək
o zamandan qalmadır: Əl ürəyin üstündə həqiqəti demək rəmzidir.
Rəqsdə çoxfunksiyalı hərəkətlər
Bədən jestlərindən fərqli olaraq rəqsdə hərəkətlər çox funk-
sionaldır. Rəqs ritual və magik bədən hərəkətlərindən yaranıb,
ancaq inkiĢaf edib, çoxlu utilitar funksiya qazanıb.
Ġlkin qəbilə rəqsləri qəbiləni birləĢdirmək funksiyası daĢıyıb,
vahid ritmə tabe etmək, hərbiçiləri, ovçuları. Rəqs kenqurunun
atılıb-düĢməsinə, Ģahinin uçuĢuna, bizon ovuna, avarçəkməyə, əkinə
və biçinə, niĢana, nikaha, ölümə və s. oxĢadılırdı. Qədim Misirdə
rəqslə göy cisimlərini təsvir edirdilər, arvad seçirdilər., onların
razılığını alırdılar və s. Rəqs emosional vəziyyətin ifadəsidir, gər-
ginliyin azalmasıdır.
Teatrda semiotikanın əsasını və mərkəzini artistin oyunu
təĢkil edir. Burada əsas vahid bədən və mimika hərəkətlərinin
akkordudur. Səhnədə dialoqda replika əsas rol oynayır.
Artefaktlar-iĢarələr: kult, reqaliya, arxitektura və skulptur
tikintilərində. Ġtaət təbii obyektlərə (ağaca, ildırım vurub parçalamıĢ
ağaca, daĢ, parçasına və s.), bu əĢyaların təbii xüsusiyyətləri kölgə-
də yox olanda, ancaq onlar praqmatik funksiya daĢıyanda olur.
ВЫ. И
ШАРЯ СИСТЕМЛЯРИНИН ЦМУМИ СЯЪИЙЙЯСИ
153
Monamaxın papağı, Ģərəfinə ucaldılmıĢ memarlıq abidəsi onu və
binanı tikəni və ya sponsoru Ģərəfləndirməyə xidmət edir.
Ġntonasiya iĢarələri: ritm,
melodiya, metr.
Ritm müəyyən elementlərin ardıcıl təkrarıdır. Ritm təbiətdə
və insanda müĢahidə olunur. Ġnsanın hərəkətində və danıĢığında,
xüsusilə onun rəqslərində və artistin hərəkətində bunu aydın sezmək
olur.
Ġnsan danıĢığında ritm həm intellektual, həm də emosional
həlli vəziyyəti bildirir. Ritmin musiqidə və poetikada rolu böyükdür.
ġeirin inyonasiya təĢkilinin ekspressiyası ritm, metr və ya ölçü ilə
müəyyənləĢir, mətnin bəndlərə və misralara ayrılması ilə təyin edilir.
Adətən ritmi qəmli, həyəcanlı, bayramsayağı, cəld, düĢündürən,
onopest,
sərbəst dokliliya, xorey kimi növlərə bölürlər.
Ancaq Ģair yazanda niyə bu və ya digər ölçünü seçir? sualına
cavab vermək çətindir. Fəlsəfi, lirik, sonet, publisistik və s janrlarda
ölçülər müxtəlif olur.
Ancaq Füzuli, Sabir və ġəhriyar ölçüləri aparıcı hesab edilə
bilər.
Canı canan diləmiş verməmək olmaz, ey dil.
(Füzuli)
Millət necə tarac olur olsun, nə işim var?
(Sabir)
Türkün dili tək işvəli bir dil ola bilməz.
(Şəhriyar)
və s.
Vüsala yetiĢməyən məhəbbət mövzusu bütün ölçülərdə
mümkündür; belə Ģeirlərdə əsasən təbiət, qüssə, ölüm və s. ifadə
olunur. Bu 3 stoplu xoreyada mümkündür. 3-stoplu amfibraxiyada
ballada romantikası, xatirələr, yuxugörmə, ayrılıq intonasiyası daha
qabarıq olur.
Obrazlar: Rəqs pa-sı, musiqi motiv və Ģeir ölçüsü bədii dilin
əsas vahidləri- iĢarələrdir. Estetikada və fəlsəfədə həmin semantik
növlər incəsənət dilini təĢkil edərək bədii obraz adlanır. Obraza
anlayıĢ paradiqminə simvol, emblem, alloqrafiya, konsept,
Фяхряддин Вейсялли. СЕМИОТИКА
154
konststrukt kimi koqnitiv-semiotik kateqoriyalar daxildir. Onlarda
mürəkkəb iĢarələr klassdır. 1) Obraz fərdi-subyektiv olur. Hər kəsdə
fərqli olur. Çay, məktəb təsəvvürü; 2) Obrazın məzmunu formadan
ayrılmazdır: dahi təsəvvürü mümkündür, ancaq dahilik təsəvvürü
olmur; 3) Obrazda hissi- əyani məzmun üstünlük təĢkil edir (hərrac
obrazı-aksiyalar, onların kursu və s.); 4) Obraz mütləq mənəvi-ideal
baĢlanğıcı ehtiva edir. Məs., insan obrazı, ancaq stol obrazı demirlər
(alm. Gestalt, ing. image, fr. image, rusca-obraz) fikri (təsəvvür
edilir), verbal (trops), bədii (incəsəntdə) olur. Fikri obrazlar daxili
koqnitiv düĢüncənin məhsuludur. Onlardan Ģəxslərarası ünsiyyətdə
istifadə olunmur. Sayı çoxdur.
Verbal obrazlar (troplar), metaforlar, Ģəxsləndirmə (prozepe-
ya),
metonimiya, sinekdox və s. geniĢ yayılmıĢdır.
Bunlar qədim yunan fəlsəfəsindən gəlir. Çevrilmədir, dəyiĢil-
mədir, dönüĢdür, mətni zənginləĢdirən vasitələrdir.
Ritorikanın bəlağətli danıĢıq bölməsi (lat.elecutio) nitqi
bəzəmək elmi adlanırdı (lat.ornatus). Əsas vasitələr isə troplar və
fiqurlar idi. Troplar (yunanca tropos-çevrilmək, dönmək) yalnız
poeziyada iĢlənirdi. Klassik Roma ritorikasının banisi Kvintilian
(təxminən 35-96) yazırdı: ―Metaforu bizə təbiət bəxĢ edib, belə ki,
ondan adətən savadı olmayanlar da fərqinə varmadan istifadə
edirlər.‖
18
Metafor və Ģəxsləndirmə: stolun ayağı deyəndə predmeti
insana bənzədirik, Ģəxsləndiririk. Elə metaforlar var ki, onlarda
cansız predmet canlıya bənzədilir. Məs., cəmiyyətin qaymağı;
oxĢarlıq üzrə keçmə: gəminin burnu. Əsatirə görə dünyanın
yaranması sözlə olub. Brahmanın sözü ilə əvvəllər dünya yumurtası
yerə və göyə parçalanıb. Dünya ilkin insanın nəhəng bədənindən
yaranıb: çoxlu göz, baĢ, əl, ayaq. PuruĢinin bədəni (Vedi dilində
adam deməkdir) dünyanın əsas ünsürləri olub: ruhu ay, baĢı göy,
ayaqları yer, ağzı müqəddəs. Ġndra çayı. Makrokosmos elementləri
(göy, yer, su, külək, günəĢ, dağlar, çaylar) mikrokosmosun
elementləri kimi təsəvvür edilib. Dillərdə dünyanın adam bədəninə
oxĢamasına çoxlu söz tapmaq olur: