İslam Qəribli
166
Övladını bəslərmi belə madəri-Ģəfqət?
Cavab aydındır: Nə vətən övladının bu halına dözməli, nə
də övlad vətənin bu kökə qüşməsinə pazı olmamalıdır. Bəs nə
etməli? Ayağa qalxıb əl-ələ verməli, vətənin və millətin
hürriyyətini qazanmalı!
M. Hadi lirikasının parlaq incilərindən biri olan “Dad
istibdaddan!” şeiri istibdadın qılıncının qabağı da, dalı da kəsdiyi
bir dövrdə Əsədulla Axundovun redaktorluğu ilə çıxan və
Məmməd Əmin Rəsulzadənin də iştirak etdiyi “Yoldaş” qəzetində
dərc olunmuşdur(197, N 1).
Yeri gəlmişkən, əlimizdə M. Ə. Rəsulzadənin cəmi bir
nömrəsi işıq üzü görən “Yoldaş” qəzetinin çapında iştirakını
təsriqləyən
iki
məlumat
var.
Məlumatlardan
biri
M.
Məmmədzadəyə məxsusdur. O, məlum əsərində “Təkamül”
qəzetinin mühərrirləri barədə yazır: “Təkamül”də iştirak edənlər:
Məhəmməd Əmin Rəsulzadə, Soltan Məcid Əfəndizadə,
Məhəmməd Əli Rəsulzadə, Əsədulla Axundov, Məhəmməd Sadıq
Axundov və qeyriləri”(393, 51-52). Bu cümlədən sonra aşağıdakı
məlumatları oxuyuruq: “Təkamül” hökumət tərəfindən həmin ildə
qapanmış (1907-ci il – İ. Q.), yerinə “Yoldaş” qəzetəsi çıxmışdır.
Bu qəzetə həmin mühərrirlər tərəfindən Əsədulla Axundovun
müdiri-məsulluğu ilə çıxmışdır. Fəqət bir nömrədən artıq davam
etməmişdir”(393, 52).
İkinci bir mənbədə oxuyuruq: “... Rəsulzadə 1905-1908-ci illər
arasında şəxsən Bakıda “Təkamül” və “Yoldaş” adlı qəzetləri
yayımlayaraq çalışma həyatına ayrı bir yön və hız vermişdir”( 425, 20).
Məqsəddən uzaqlaşmamaq üçün şərhə ehtiyac görmürük.
Şeir qəzetdə “Camaata ithaf” adı ilə çap olunmuş və müəllif
“Firdovsi-ilhamat” kitabını nəşrə hazırlayarkən əsərin mətnində
bir sıra redaktə işləri apararaq şeiri “Dad istibdaddan!” adı ilə
kitaba salmış(377, 86-87), əsər sonrakı kitablarda da “Firdovsi-
ilhamat”dakı mətn əsasında verilmişdir(379, 65-66; 381, 72-73).
On altı beytlik qəsidə formalı bu şeir əvvəlindən
sonunadək ictimai-siyasi motivlər əsasında yazılmışdır.
Məhəmməd Hadi və mətbuat
167
Qaldıq əlində bir sürü ərbabi-vəhĢətin,
Olduq əsiri pənceyi-qəhrü müsibətin, -
beyti ilə başlanan ittihamedici əsərin sonrakı beytlərində müəllif
rəngləri bir qədər də tündləşdirir. Bildirir ki, hər səmtdən vətənə
yandırıcı bəla oxları atılmaqdadır, lakin bu qan tökən fəlakət
oxlarının qarşısını alan tapılmır. Vətən cavabı müşkül suallara
meydan olsa da, bürokratik üsuli-idarə sistemində ədalət
olmadığından nə sual vermək, nə də verilsə belə, sorğulara cavab
almaq mümkün deyil. Hər yerdə sitəm hökmünü icra edir, zülmün
qarşısını almağa borclu olanlar isə “Hər kəs nə bilsə etsin, əvət...
kimsə dinməsin” məramı ilə fəaliyyət göstərir, vətəndaşlar zəlil,
ölkə xaraba qalsa belə onların tükləri belə tərpənmir.
“Nazəndə şəhərlər” zülm odu ilə yanmış, camaatın ah-
naləsi cahanları yandırmaqdadır. İstibdad pəncəsi altında əzilən,
varından-yoxundan olan insanların bir-birilərinə arxa, həyan
olmadığını görən M. Hadi Allaha üz tutur, bəşəriyyətin xilasına
ondan kömək istəyir və soruşur:
Bari-girani-zəhmətə yox səbri qulların,
Ya Rəbb, nədir bu rütbə təhəmmüldə hikmətin?
Qan ağlayır əhali, könüllər cərihədar,
Gülməzmi, ey Xuda, yenə rüxsari-rəhmətin?(197, N 1)
M. Hadini düşündürən digər bir məsələ ondan ibarətdir ki,
öz şəxsi mənafeyini düşünən “Beş-on ləim (alçaq, xəsis) naili
dəryayi-nemətin” olduğu halda “Minlərcə binəva quru yerlərdə
can verir”. Şairin qənaətinə görə nə qədər ki, insanlar hüquqca
bərabər deyil, özbaşınalığa şərait yaradan qaydalar ləğv edilməyib,
cəmiyyətdə bütün təbəqələrin mənafeyinə uyğun gələn işlək
qanunlar hazırlanmayıb, ölkədə hərki-hərkilik baş alıb gedəcək,
vətəndaşların əhvalı indikindən daha betər olacaq.
Qəmdən azad olub səadəti qazanmaq, millətin balalarının
məsud yaşayışını təmin etmək üçün nə edilməlidir? Nə etmək
lazım olduğunu şair vətəndaşlara müraciətində belə bəyan edir:
Qəti-ümmid etməyərək kuĢiĢ eyləyin,
Eylər cibalı qəl hümməti ərbabi-qeyrətin.
İslam Qəribli
168
Həmdəsti ittifaq olunuz, ey rəfiqlər,
Birlikdə fəth olur sizə babı səadətin.
Xabi-nifaq saldı bizi bu səfalətə,
Məhkum qıldı cümləmizi qeydi-möhnətə(379, 66).
Bir sıra başqa əsərlərində olduğu kimi, bu şeirdə də şairin
gəldiyi qənaət bundan ibarətdir ki, insanlar öz müqəddəratlarını
təmin etmək üçün kimsədən imdad diləməməli, əl-ələ verərək
birləşməli, zülmün kökünü qazmalı və zalımın sarayını başına
uçurtmalıdırlar.
Azadlığın yolu ittifaqdan, məqsədyonlü
fəaliyyətdən, əzm və fədakarlıqdan başlanır. Aqillər demişkən:
“Birlik haradadır dirilik də oradadır”.
Nəzərdən keçirdiyimiz əsərlər bir daha sübut edir ki,
millətinə, vətəninə xidməti bütün vəzifələrdən üstün tutan M. Hadi
mətbuatın verdiyi imkanlardan maksimum istifadfə edərək qələmi
ilə irticaya qarşı döyüşənlərin ön cərgəsində olmuş, bacardığı
qədər millətin maariflənməsinə, tərəqqisinə və azadlığı uğrunda
apardığı mübarizəsinə yardım etmişdir.
II. 3. “TƏZƏ HƏYATÇILAR”LA BĠR SIRADA.
“AH, KĠMSƏSĠZ VƏTƏN!”
“Füyuzat” jurnalı bağlanandan sonra bir müddət “İrşad”
qəzetində korrektor vəzifəsində çalışan Məhəmməd Hadi 1907-
ci il aprel ayının 1-də Bakıda H. Z. Tağıyevin maddi yardımı və
Haşım bəy Vəzirovun redaktorluğu ilə fəaliyyətə başlayan
gündəlik “Təzə həyat” qəzetində çalışmaqla yanaşı, əsərlərini də
ən çox bu qəzetdə çap etdirməyə başladı. Qəzetdəki ilk yazısı 17
dekabr 1907-ci ildə işıq üzü ğörən mütəfəkkir “Həyat” və
“Füyuzat”da olduğu kimi, “Təzə hayat”ın səhifələrində üç
istiqamətdə fəaliyyət göstərirdi: 1. Ģair kimi; 2. alim-publisist
kimi; 3. tərcüməçi kimi.
Akademik B. Nəbiyevn sözləri ilə desək, “XX əsrin
əvvəllərindən öz yaradıcılığı ilə Azərbaycan poeziyasının
Dostları ilə paylaş: |