Gülnarə Fəxrəddin qızı.Türk dillərində zaman kateqoriyası.Bakı.2010, s
.
83
kilçisi kimi fəaliyyət göstərmişdir”
1
.
Başqa sözlə, bu şə-
kilçilərdən eyni fel formasını yaratmaq üçün istifadə et-
mişlər.
Nəticəli keçmiş zaman qumuq dilinin qaytaq dia-
lektində ədəbi dildə və onun digər dialektlərində müşa-
hidə olunmayan xüsusi formaya malikdir
2
. Qumuq di-
lində zaman formasını ifadə etmək üçün
-ıp şəkilçisin-
dən istifadə olunmur.Yuxarıda da qeyd etdiyimiz kimi,
-ıp və
-qan şəkilçilərinin müşahidə olunduğu
dillərdə bu
şəkilçilər müxtəlif zaman formalarını əmələ gətirirlər.
Lakin bütün bu deyilənlərdən fərqli olaraq nəticəli keç-
miş zaman forması qumuq ədəbi dilində
-qan şəkilçisi
ilə ifadə olunursa, qumuq dilinin kaytaq dialektində
-ip
ilə formalaşır:
ədəbi dildə qaytaq dialektində
bilipman bilqemmen
bilipsan bilqensen
bilipdi bilqen
bilipbiz bilqenmiz
bilipsiz bilqensiz
bilip(di) bilqen(ler)
Müasir
özbək dilində -qan şəkilçisi perfektli keç-
miş zamanın morfoloji əlaməti kimi,
-ıb şəkilçisi isə
1
Каджарова Э.Прошедшее время изъявительного наклонения в пись-
менных памятниках туркменского языка XVIII-XIX вв.АКД, Ашха-
бад, 1964, с. 7.
2
Керимов И.А.Очерки кумыкской диалектологии.АДД.Баку,1967,
с. 9.
Gülnarə Fəxrəddin qızı.Türk dillərində zaman kateqoriyası.Bakı.2010, s
.
84
subyektiv keçmiş zamanın morfoloji əlaməti kimi çıxış
edir.
Azərbaycan, türk, qaqauz dilləri üçün
-mış, digər
qrupları təşkil edən türk dilləri üçün isə
-qan şəkilçisi
xarakterikdir.
Yalnız müasir türkmən dilində bu şəkilçiləri əvəz
edə biləcək
-an, -en morfoloji
göstəricisindən istifadə
olunur. Doğrudur, türkmən dilinin inkişaf tarixinə nəzər
saldıqda
-mış şəkilçisinin zaman formasının istifadəçisi
kimi bu dildə vaxtilə geniş yayıldığının şahidi oluruq.
Bununla belə, müasir türkmən dilində
-mış şəkilçisinin
işlənməməsindən əlavə, həm də müasir dildə bu zaman
formasının məhdudluğu özünü göstərir. Belə ki, müasir
türkmən dilində nəqli keçmiş zamanı formalaşdıran
-an,
-en şəkilçisi yalnız üçüncü şəxsin
tək və cəmində
istifadə olunur.
Müasir qaraqalpaq dilində ikinci şəxsin cəmində
şəxs sonluğu üç cür –
-sız, -sızlar, -saŋlar şəklində ifadə
olunur:
okığansız, okığansızlar, okığansaŋlar və s.
Bu şəkilçi ilə bağlı A.M.Şerbakın fikirləri olduqca
maraqlıdır. O yazır: “Türk dillərində
-ŋаn şəkilçili və
-mïş şəkilçili ən qədim formalar ulu dil səviyyəsində qa-
zandığı xarici simasını əsasən saxlayır. Güman edilir ki,
çuvaş dilində
-ŋan şəkilçili formaya maddi olaraq məz-
mun planında
-ně şəkilçili forma uyğun gəlir:
ŋ düşmüş
və metateza hadisəsi baş vermişdir.Yakut
dilindəki -bït~
-pït türk dilindəki -
mïş şəkilçisinə heç də uyğun deyil:
Gülnarə Fəxrəddin qızı.Türk dillərində zaman kateqoriyası.Bakı.2010, s
.
85
ümumtürk
ş səsi son mövqedə yakut dilində
s-ə keç-
miş, ümumtürk
s də
-t-yə dəyişmişdir”
1
.
§2.Türk dillərində digər keçmiş zaman formaları
Bəzi türk dillərində keçmiş zamanın digər morfo-
loji əlamətlərlə ifadəsinə də rast gəlinir. Türk dillərində
az yayılmış keçmiş zaman formalarından biri
-çık, -çik
şəkilçili keçmiş zamandır. Bu forma xakas, tofalar və
tuva dillərində müşahidə olunur.
tofalar tuva
xakas
Tək
I şəxs turcuk men
kesçik men kilçikpin
II şəxs turcuk sen kesçik sen kilçiksin
III şəxs
turcuk kesçik kilçik
Cəm
I şəxs
turcuk bis kesçik bis kilçikpis
II şəxs
turcuk siler keçik siler kilçikser
III şəxs
turcuk(tar) kesçik(ter) kilçikter
-çık, -çik şəkilçili keçmiş zaman forması tofalar
dilində
subyektiv keçmiş zaman
2
, tuva dilində
ritorik
keçmiş zaman
3
adlandırılır. Müasir tofalar dilində
-çık,
-çik, -çuk, -çük, -cık, -cik, -cuk, -cük, xakas dilində
-çıx,
-çik, tuva dilində kar samitlərdən sonra
-çık, -çik, -çuk,
-çük formal əlamətləri,
l, m, n, ŋ sonor samitlərindən
sonra
-cık, -cik, -cuk, -cük, saitlərdən və
y,q,r samitlə-
rindən sonra
-jık,-jik,-juk,-jük şəkilçi variantları işlənir.
1
Щербак А.М. Очерки по сравнительной морфологии тюркских язы-
ков (глагол). Ленинград, «Наука», 1981, с. 93.
2
Рассадин В.И.Морфология тофаларского языка в сравнительном ос-
вещении. Москва, «Наука», 1978, с. 212.
3
Исхаков Ф.Г., Пальмбах А.А.Грамматика тувинского языка. Фоне-
тика и морфология. Москва, ИВЛ, 1961, с. 375.