Qadın düz Ravikin üstünə gəlirdi. O, iri addımlarla yeriyir və qəribə tərzdə səndələyirdi. Ravik onu lap çatanda gördü. Gördü ki, rəngi avazıyıb, almacıq sümükləri çıxıb, gözləri az qalır hədəqəsindən çıxsın
Yüklə 1,93 Mb. Pdf görüntüsü
|
152 –Mən ki müharibəyə getmirəm, Joan! Sadəcə olaraq, İsveçrəyə səyahətə gedirəm, tez qayıdacağam. Elə bil ki, tacirəm, Millətlər İttifaqına pulemyot satmağa gedirəm... – Qayıdanda hər şey əvvəlki kimi olacaq? Mən qorxudan ölərəm... – Axırıncı sözləri bir də təkrar elə... – Düz sözümdür...– Onun səsində yanğı var idi. – Mənə hamıdan sonra deyirsən. Veber sənin yanına gedə bilər, mən yox! Morozova zəng vurursan, mənə yox! İndi də çıxıb gedirsən... – Aman Allah! Gəl söz güləşdirməyək, Joan! – Söz güləşdirmirəm, həqiqəti deyirəm. – Yaxşı, vaxtdır... Salamat qal, Joan! – Ravik! – O, telefonda qışqırdı. – Ravik! – Hə... – Qayıt! Qayıt! Sənsiz mənim nə günüm?! – Qayıdacağam... – Mütləq! Mütləq! – Hələlik, Joan! Tezliklə qayıdacağam... Ravik dar, bürkülü köşkdə bir az da dayandı. Gördü ki, dəstək hələ də əlindədir. Qapını açdı. Məmur geri döndü, mehribanlıqla gülümsədi. – Qurtardınız? – Bəli. Qayıdıb bayaqkı yerdə oturdular. Ravik qədəhini axıra kimi içdi. «Gərək, zəng vurmayaydım, – deyə fikirləşdi. – Zəngdən qabaq rahat idim, indisə dəli kimi olmuşam. Gərək, əvvəlcədən biləydim ki, bu telefon söhbəti bizə heç nə verməyəcək. Nə mənə, nə də Joana...» İstədi durub təzədən zəng vursun, əslində, bayaq demək istədiyinin hamısını desin. Desin ki, niyə onunla görüşmək istəmədi. Desin ki, həbsxananın çirk-pasını ona göstərmək istəmədi... Ancaq yenə də bir yol tapacaq, hər şey əvvəlki kimi olacaq... – Zənnimcə, durmaq vaxtıdır,–məmur dilləndi. – Elədir... Ravik xidmətçiyə əl elədi: – İki balaca şüşə konyak, nə qədər qəzetiniz varsa, hamısını, bir də on qutu «Kaporal» siqareti gətirin. Hesabımızı da deyin. – Məmura tərəf baxdı: – Olar? – İnsan insanlığında qalır! – Məmur cavab verdi. Xidmətçi onun dediklərini gətirdi. – Tıxaclarını çıxarın, – deyə Ravik qəzetləri bölüb, səliqə ilə hər cibinə bir-ikisini qoydu, sonra tıxacları yarıyacan şüşələrə elə taxdı ki, orada burğusuz çıxara bilsin və paltosunun hər qoltuq cibinə birini qoydu. – Siz lap usta imişsiniz. – Məmur dilləndi. – Neyləyim, adətkar olmuşam. Uşaq vaxtı ağlıma gətirməzdim ki, böyüyəndə də «hindu-hindu» oyunu oynayacağam... Yazıçı ilə polyak konyakı görəndə bilmədilər, neyləsinlər! Ustanınsa spirtli içkilərdən xoşu gəlmirdi. Onunku pivə idi və deyirdi ki, ən yaxşısı Berlin pivəsidir. Ravik quru taxtın üstündə uzanıb qəzet oxuyurdu. Polyak fransızca bilmədiyi üçün əlinə qəzet almırdı. O, çoxlu siqaret çəkdi, kefi kökəldi. Gecə usta ağlamağa 153 başladı. Ravik oyaq idi. Ustanın boğuq hıçqırtılarına qulaq asa-asa, balaca pəncərədən çölə baxdı. Yata bilmirdi... Usta sakitləşəndən sonra da gözünə yuxu getmədi. Fikirləşdi ki, usta yaxşı dolanırmış. O qədər yaxşı yaşayıb ki, onu itirdiyinə yanır... XVIII Ravik vağzaldan gəlirdi. Pal-paltarı çirkli, özü isə yorğun idi. On üç saat üst-başı sarımsaq iyi verən adamlarla, yanı tulalı ovçularla, zənbillərdə toyuq-cücə, göyərçin aparan qadınlarla bürkülü vaqonda yol gəlmişdi. Bundan əvvəl isə üç ay sərhəddə qalmışdı... Axşamın yenicə düşən toranlığında nəsə parıldadı. Ravik başını qaldırdı. Sanki, Ron-Puenin ətrafına piramidaşəkilli güzgülər düzülmüşdü və indicə qürub etmiş may günəşinin son şəfəqləri onlara ilişib qalmışdı... Dayanıb bir xeyli onlara baxdı. Doğrudan da, piramidaşəkilli güzgülər idi və zanbaq ləklərinin kənarına sıra ilə düzülmüşdü. – Bunlar nədir? – deyə o, yenicə düzəldilmiş ləki dırmıqlayan bağbandan soruşdu. – Güzgüdür, – bağban başını qaldırmadan cavab verdi. – Güzgü olduğunu görürəm, ancaq mən axırıncı dəfə burada olanda yox idi. – Çoxdan buralara gəlmirsiniz? – Üç aydır. – Vah, üç ay! Bunları iki həftədir qoyublar. İngilis padşahı üçündür... Qonaq gələcək! Sir-sifətini görər... – Adamın tükü ürpəşir... – Elədir...–Bağban heç təəccüblənmədi. Ravik yoluna davam etdi. Üç ay... Üç il... Üç gün... Görəsən, vaxt, zaman nə olan şeydir?! Həm heç nə, həm də hər şey... Şabalıd ağacları indi çiçək açır... Ancaq Almaniya yenə də müqavilələri pozub Çexoslovakiyanı büsbütün tutanda heç puçurlamamışdı... Bu vaxt ərzində mühacir Yozef Blumental çılğın gülüşlərlə özünü Cenevrədəki «Millətlər İttifaqı»nın sarayı önündə güllələmişdi... Belforda Qünter adı ilə yaşayarkən keçirdiyi sətəlcəmin izləri köksünün harasındasa gizlənib qalmışdı... İndi isə qadın sinəsi kimi yumşaq bir gecədə yenə bura gəlmişdi.... Sanki, bunların hamısı məhz belə də olmalı imiş... Hər şeyi necə qəbul edirsənsə, bunlara da eləcə «qismətdir» deyib, ümidsizliyin yeganə silahı olan təmkinlə dözürsən. Səma hər yerdə eynidir, yer üzündəki qətllərin, nifrətin, məhəbbətin, qurbanların üstünə çadır kimi çəkilib... Heç nədən xəbəri olmayan gözəl güllər isə hər il açır, mavi toranlıq gündüzlə gizlənqaç oynayır, nə pasport dərdi çəkirlər, nə də satqınlıqdan, tənhalıqdan, ümidsizlikdən qorxurlar... Nə yaxşı ki yenə Parisdədir! Onun gümüşü rəngə boyanmış küçələrində heç nəyi düşünmədən, yavaş-yavaş gəzişmək nə gözəl imiş! Belə saatları yaşamaq nə yaxşı imiş! Sanki, həyatdan möhlət almışdı, uzaq keçmişdə qalmış qüssə-kədərlə, sadəcə olaraq, hələ ölməyib yaşadığına görə keçirdiyi ülvi səadət hisslərinin qovuşduğu üfüqlərdə asta-asta süzürdü... Bu saat elə saat idi ki, Parisə yenicə çatmışdı, ürəyinin başı hələ neştərlənməmişdi... Bir də bu qəribə həqarət hissi... Sinədolusu nəfəs almaq... Bu nəfəs, sanki, xəfif bir meh idi, haradansa lap uzaqlardan, ürəyin damar-damar Yüklə 1,93 Mb. Dostları ilə paylaş:
|