Qadın düz Ravikin üstünə gəlirdi. O, iri addımlarla yeriyir və qəribə tərzdə səndələyirdi. Ravik onu lap çatanda gördü. Gördü ki, rəngi avazıyıb, almacıq sümükləri çıxıb, gözləri az qalır hədəqəsindən çıxsın
Yüklə 1,93 Mb. Pdf görüntüsü
|
149 – Onda Almaniyada qalın, – Leval donquldandı. – Orada vəziyyət o qədər də pis deyil, çoxunu da şişirdirlər. «Başqa cür kəssəydim, indi burada oturub belə mənasız danışmazdın, – Ravik ürəyindən keçirdi. – Çox yox, lap azca... Onda soxulcanlar sənədsiz-filansız sənin sərhədlərini keçərdilər... Ya da yöndəmsiz qutuda bir ovuc kül idin...» – Harada qalırsınız? – Leval bir də soruşdu. «Başqalarını da tutmaq üçün bunu bilmək sənə mütləq lazımdır», – deyə ürəyindən keçirən Ravik cavab verdi: – Bahalı mehmanxanalarda. Hərəsində də iki-üç gün, başqa-başqa adlarla qalmışam. – Düz demirsiniz! Ravik yavaş-yavaş cana doyurdu: – Əgər düzünü bilirsinizsə, məndən niyə soruşursunuz? Leval hirslə əlini stola çırpdı: – Özünüzü arsız yerinə qoymayın! – O dəqiqə də diqqətlə əlinin içinə baxdı. – Əliniz qayçıya dəydi! Leval əlini cibinə qoydu: – Sizə elə gəlmirmi ki, həddən artıq həyasızlıq eləyirsiniz?! – Leval qarşısındakının tamamilə onun ixtiyarında olduğunu düşünərək, özünü tez ələ almağı bacaran adam kimi, sakit danışmağa başladı. – Həyasızlıq?! – Ravik təəccüblə ona baxdı. – Buna həyasızlıq deyirsiniz? Bura nə məktəbdir, nə də peşman olmuş canilər üçün pansion! Mənim başqa yolum yoxdur... Deyirsiniz, özümü indi cəzasını yüngülləşdirmək üçün yalvaran cani kimi aparım? Ona görə ki, nasist deyiləm, sənədim də yoxdur? Yalnız yaşamağın xatirinə çox təhqirlər, həbsxanalar, polis görsək də, biz heç vaxt özümüzü cani hesab etmirik. Niyə başa düşmürsünüz ki, bizi yaşadan da elə budur? Bu, həyasızlıq deyil, Allah bilir, nəsə başqa şeydir... Leval bu sözləri cavabsız buraxdı. – Burada həkimlik eləyirdiniz? – deyə soruşdu. – Xeyr. «Tikiş indi bilinməz, – Ravik ürəyindən keçirdi. – Onda çox yaxşı tikdi. Elə piyin içində işləmək hünər istəyirdi. Sonradan o qədər yeyib-içib ki, yenə piy bağlayıb...» – Ən dəhşətlisi odur ki, sizlər imtahansız-filansız, nəzarətsiz hər işə başınızı soxursunuz. Allah bilir, nə vaxtdan başlamısınız! Elə düşünməyin ki, üç həftə dediniz, mən də inandım. Kim bilir, indiyəcən nə qədər fırıldaq işlərdə əliniz olub. «Düz deyirsən, əlim sənin piy basmış qarnında olub, şişmiş qara ciyərinə, irinləmiş öd kisənə toxunub... – Ravik ürəyindən keçirdi. – Ancaq mənim əlim olmasaydı, o dostun səni rüsvayçı bir insanpərvərliklə öldürərdi, sonra da məşhur cərrah kimi ad çıxarardı, təşrihin qiymətini qaldırardı...» – Çox böyük təhlükədir, – Leval təkrar etdi. – İşləməyə ixtiyarınız yoxdur, ona görə də nə iş təklif eləsələr, görürsünüz. Bu barədə bizim adlı-sanlı mütəxəssislərdən biri ilə söhbət eləmişəm. O da bu fikirdədir. Əgər, doğrudan da, təbabət elminə az-çox bələdliyiniz varsa, onu tanıyarsınız... 150 «Yox! – Ravik ürəyindən keçirdi. – Elə şey yoxdur, Düranın adını çəkmək olmaz. Həyat belə zarafatları xoşlamır...» – Professor Düran! – Leval qürurla sözünə davam etdi. – O, mənə başa saldı... Sanitarlar, yenicə qurtarmış tələbələr, massajçılar, assistentlər, hamısı özünü burada Almaniyanın tanınmış həkimləri kimi qələmə verir. Hansının dalınca düşəsən? Qadağan olunmuş təşrihlər eləyir, uşaq saldırır, mamaçalarla əlbir olub çoxunu şikəst eləyir... Allah bilir, daha nə oyunlardan çıxırlar. Hamısının izi nə düşmək də olmur... «Düranın işidir, – Ravik ürəyindən keçirdi. – İki min frankın əvəzini çıxıb. Bəs bundan sonra kim onun üçün təşrih eləyəcək? Əlbəttə Bino! Barışmış olarlar...» Birdən hiss elədi ki, Levala qulaq asmır. Yalnız Veberin adı qulağına dəyəndə, diqqətini topladı. – Doktor Veber adlı bir nəfər sizi xahiş edirdi. Tanıyırsınız? – Elə-belə... – Gəlmişdi... – Leval bir anlığa gözlərini döyə-döyə hansı nöqtəyəsə baxdı, sonra bərkdən asqırdı, cib dəsmalını çıxarıb ağız-burnunu təmiz-təmiz sildi, dəsmala baxdı, onu qatlayıb cibinə qoydu. – Sizə heç cür kömək edə bilmərəm. Biz, gərək, ciddi olaq. Ölkədən çıxarılacaqsınız... – Bilirəm. – Fransada əvvəllər də olmusunuz? – Xeyr. – Bir də qayıtsanız, altı ay... Bunu da bilirsiniz? – Bəli. –Çalışaram ki, sizi tez aparsınlar. Başqa cür kömək eləyə bilmərəm. Pulunuz var? – Bəli. – Lap yaxşı... Onda sizi müşayiət edən polisin də, özünüzün də sərhədə kimi yol pulunu verərsiniz. – O, başını yırğaladı. – Gedə bilərsiniz... – Qayıtmaq üçün dəqiq vaxt qoyulub? – deyə Ravik onu geri aparan məmurdan soruşdu. – Xeyr, işin gedişindən asılıdır. Niyə soruşursunuz? – Bir qədəh «Aperətiv» içmək istədim. Məmur şübhəli nəzərlərlə onu süzdü. – Qaçmaram, – deyə Ravik cibindən bir iyirmi franklıq çıxarıb əlində oynatdı. – Eybi yox, bir-iki dəqiqə ilə heç nə olmaz. Taksini qarşılarına çıxan ilk bistronun qabağında saxlatdılar. Səkiyə bir-iki stol qoyulmuşdu. Gün çıxsa da, hava soyuq idi. – Nə içəcəksiniz? – Ravik soruşdu. – «Amer Piksi». Belə havada özgə şey içməzlər. – Mənə isə iri qədəhdə konyak gətirin. Su lazım deyil. Ravik sakitcə oturub sinədolusu nəfəs alırdı. Təmiz hava nəyə desən, dəyərdi. Səkidəki ağacların budaqlarındakı tumurcuqlar qəhvəyi rəngə çalırdı. Təzə çörək ətri, yenicə çəkilmiş şərab qoxusu hər yanı bürümüşdü. Xidmətçi qədəhləri gətirdi. – Buralarda telefon var? – Ravik ondan soruşdu. – İçəridədir. Sağ tərəfdə, tualetin yanında... 151 – Bilirsiniz...– Məmur dilləndi. Ravik iyirmi franklığı onun ovcuna basdı: – Guya, başa düşmürsünüz, kimə zəng vururam?! Qaçmaram. İstəyirsiniz, siz də gəlin. Məmur çox tərəddüd eləmədi: – Yaxşı, – deyib ayağa durdu. – Neyləyəsən, insan yenə öz insanlığında qalır... – Joan... – Ravik! Aman allah! Haradasan? Buraxdılar? De görüm haradasan? – Bistroda... – Zarafatı burax! Doğrudan, de, görüm haradasan? – Bistroda... – Harada? Həbsdən buraxdılar? Bu neçə günü haradaydın? Bu Morozovun... – O, sənə həqiqəti deyib. – Nə qədər elədim, hara apardıqlarını demədi. Yoxsa o dəqiqə... – Elə ona görə deməyib, Joan. Belə yaxşıdır. – Bəs niyə bistrodan zəng vurursan? Nə üçün gəlmirsən? – Gələ bilmərəm, vaxtım çox azdır. Məmuru birtəhər yola gətirib, iki dəqiqəliyə saxlamışam. Bir-iki günə məni İsveçrəyə geçirəcəklər, Joan! Ancaq...–Ravik oğrun-oğrun telefon köşkünün şüşəsindən məmura tərəf baxdı. O, piştaxtaya söykənib satıcı ilə söhbət edirdi.–Ancaq qayıdacağam...–Azacıq ara verdi.–Joan... gəlmə! Sənin yanından bura yarım saatlıq yoldur... Mənimsə bir-iki dəqiqə vaxtım qalıb. – Məmuru dilə tut, pul ver! Özüm pul gətirərəm... – Mümkün deyil, Joan! Gəlməsən, yaxşıdır... Belə yaxşıdır... Ravik telefonda onun necə nəfəs aldığını eşidirdi. – Mənimlə görüşmək istəmirsən?–Joan soruşdu. Nə desin? «Gərək, heç zəng eləməyəydim!–deyə ürəyindən keçirdi. – Göz-gözə dayanmasan, kimə nəyi başa sala bilərsən?!» – İndi səni görməkdən başqa, heç nə istəmirəm, Joan! – Onda gəl! Qoy o kişi də gəlsin! – Olmaz, Joan! Vaxtım qurtarır, tez ol, de, görüm indi neyləyirsən? – Nə? Nəyi neyləyirəm? – Nə geyinmisən? Haradasan? – Otağımda... Uzanmışam... Dünən gec qayıtmışam... Bu dəqiqə geyinib gəlirəm. Dünən gec qayıdıb! Düz deyir! Nə olsun, sən həbsdəsən, hər şey 63 qaydası ilə gedir.. Hər şey yaddan çıxır... İndi uzanıb, yavaş-yavaş onu yuxu tutur, saçları yastığa səpələnib... Corablarını, paltarını necə gəldi, stolun üstünə tullayıb... Bütün bunları, sanki, isti telefon köşkünün nəfəsi ilə tərlətdiyi şüşəsindən görürdü. Məmurun başı lap uzaqda görünürdü, elə bil, akvariumda üzürdü... Özünü ələ aldı: – Vaxtım bitdi, Joan! Dəstəkdən onun getdikcə zəifləyən səsini eşidirdi. – Ola bilməz! Necə yəni gedirsən? Elə şey olar? Hara gedirsən? Niyə gedirsən? «Durub. Yastıq yerə düşüb... Əlindəki telefon dəstəyi həm silahıdır, həm də düşməni... Ah, onun çiyinləri... Bilmir, neyləsin... Gözləri dörd olub...» Yüklə 1,93 Mb. Dostları ilə paylaş:
|