Sahəsi olduğunu bir daha ortaya qoyur
Yüklə 1,25 Mb. Pdf görüntüsü
|
112 dərəcədə vəhşi bir xülyaya salmışdır ki, verəcəyi suyun əvəzində onu almaq istəyir. Fəqət yenə də hadisələr gərginləşdikcə Şərə qarşı yaranan nifrət hissinin hüdudları görünməz olur. Xeyir məətəl qaldı, necə işdi bu? Su üçün axırdı gözünün suyu. O, Şərə söylədi: – xəncərini al, Onu öz əlinlə gözlərimə sal. Odlu gözlərimi çıxarıb götür, Sonra sərin su ver, odumu söndür. Amma yenə də Şərin bu dərəcədə dəhşətli bir iş tutacağını xəyal belə təsəvvürə gətirə bilmir. Hətta Xeyir özü bu sözləri deyəndə güman edirdi ki, bu cəllad hərəkətinə Şərin əli gəlməz, rəhmə gəlib ona su verər. Fəqət belə deyilmiş: Xeyir xəyal etdi bu işə yəqin, Əli gəlməyəcək heç zaman Şərin. Şər isə bu sözü ondan eşitcək Cumdu üzərinə əsən səmum tək. O iki çırağa saldı xəncəri, Söndürdü çırağı nadan, sərsəri. Zavallı Xeyirin gözünü dəldi, Heç su da verməyib yola düzəldi. Demək olar ki, hadisələrin ən gərgin və üzücü yeri burdadır. Hətta bəzən adam fikirləşir ki, hadisə bununla bitdi və Xeyirin məhvi, Şərin isə mənfur hərəkətinin əvəzsiz qalacağı təəssüf hissi ilə sona yetdi. Bu maraqla da hadisələr yenə ağır xülyalarla izlənilir: – Dövlətli Kürd vardı, pulu, nökəri, Tutmuşdu sürüsü onun hər yeri. Bir qızı var idi günəş camallı, Qızlar bulağından su içmiş bollu. Naz, nemət içində bəslənən o qız, Bulağa gedərdi həmişə yalqız. Yoldan xeyli kənar bir bulaq vardı, 113 Hamı o bulaqdan su aparardı. Qız da su doldurdu haman bulaqdan. Sonra da o evə qayıdan zaman, Eşitdi uzaqda kimsə inləyir, Elə bil yaralı imdad diləyir. Səs gələn tərəfə qaçdı durmadan Gördü qan içində yanır bir cavan, Təkrar edə-edə Allah sözünü, Qız qoydu yerinə Xeyirin gözünü. Burda isə oxucu və dinləyici əhvalı dəyişir, onun qəlbinə güman gəlir. Doğrudanmı Xeyir yenidən görəcək, şəfa tapacaq. Dünyada belə bir dərman mövcuddurmu? – Sən demə ana torpaqda hər dərdin dərmanı tapıldığı kimi, bunun da çarəsi varmış... Qız onun gözünü bağladı möhkəm, Sonra da xəstənin tutub əlindən Apardı Xeyiri hey asta-asta Gəlib düşərgəyə çatanda xəstə, Çağırdı bir nəfər nökərlərindən Qız dedi: – Xəstədən muğayat ol sən, Əlindən yapışıb hey yavaş-yavaş Bizim qapımıza sən gətir birbaş. Kürd gördü gözləri ovulmuş adam, Ağrıdan yerində olmayır aram. Qopardı ağacdan bir ovuc yarpaq, O idi bu dərdin dərmanı ancaq. Gətirib qızına verdi o qoca, Qız döydü yarpağı suyu çıxınca. Sonra da tənziflə xıltını çəkdi, Saf suyu xəstənin gözünə çəkdi. Tənzif beşinci gün açıldı, fəqət, Xəstəni sarğıdan etdilər rahat. Gəlmişdi gözlərin nuru yerinə, Xeyir əvvəlki tək görürdü yenə. 114 Lakin əsərdə Xeyirin xeyirə çatması və Şərə qalib gəlməsi bununla bitmir. Şərin öz əməlinin əvəzini alması qeyri-adi bir maraqla izlənilir. Hadisələrin bundan sonrakı təsvirləri Xeyirin Şərə sona qədər qalib gələcəyi, hətta intiqam ala biləcəyi təsəvvürə gəlir. Taleyin qismətilə gözəl Kürd qızı Xeyirə bir könüldən min könülə vurulur, atasının razılığı ilə ona ərə gedir. Ailə qurub xoşbəxt həyat sürürlər. Amma Xeyir öz el-obasına qayıtmaq istəyini qayınatasına açıb deyir. Ondan rüsxət alandan sonra həyat qurduğu adamla, ailəsi ilə birlikdə öz ata yurduna qayıdır. Hadisələrin təsviri bu andan sonra yeni bir məcraya yön alır. Məlum olur ki, məmləkətin şahının qızı sağalmaz bir dərdə düçar olub, heç bir təbib onu sağalda bilmir. Xeyir özü ilə gətirdiyi həmin ağacın yarpağından götürüb şahın hüzuruna gedir və onun qızını sağaldır. Şahın xahişi ilə bu qızla da evlənib yeni, daha xoşbəxt bir həyata başlayır. Artıq qocalıq yaşına çatmış şah ölkənin böyüklüyünə Xeyiri layiq bilir, tac-taxtını ona tapşırır. Yaman gətirmişdi Xeyirin baxtı, Ona qismət oldu şahlığın taxtı. Qəzadan bir gün də o bağa gəldi, Orda məclis qurdu, bir az dincəldi. Şər ki bir vaxt onla çıxmışdı yola, Salmışdı özünü özü pis hala. Gördü yəhudiylə eyləyir söhbət, Xeyir yəhudini tanıdı əlbət. Dedi: bu adamı asudə vaxtda, Gətir, gözləyirəm mən sizi bağda. Xeyir dedi: Ancaq, ey haramzada, Hamıya halaldır qanın dünyada. Sən deyilsənmi səhrada bir gün Ovdun bir təşnənin gözün su üçün. Xeyiri sözündən tanıyan kimi Düşdü ayağına ölü can kimi. 115 “Mənə nə eləsən haqqın var sənin, Adına layiq iş görərsən yəqin”. Xeyir işarəni anlayıb həmən, Şəri azad etdi o an ölümdən. Elə ki ölümdən nicat tapdı Şər, Şadlıqdan az qala tapdı balu-pər. Kürd isə tez Şərin düşüb dalınca, Qılıncla başını qopardı qoca. Dedi: Xeyir əgər xeyir iş tutdu, “Şərdən şər törəyər”, bunu unutdu! Xeyir xeyir işlər görürdü tamam, Razılıq edirdi ondan hər adam. Ariflər ölkəyə olanda rəhbər, Tikan xurma verər, çaxmaq daşı zər. Beləliklə, dahi Nizaminin ülvi kamalı, əqidəsi bu əsərində də həyat arzularına dönür. Xeyir Şərə qalib gəlir, ölkəyə ariflər rəhbərlik edir. Gün o gün olsun ki, cəmi yer üzündə “tikan xurma versin, çaxmaq daşı zər”. Yüklə 1,25 Mb. Dostları ilə paylaş:
|