qalacaq. O mənada Heydər Əliyev mənim üçün çox böyük
şəxsiyyət və eyni zamanda, idarəetmə səriştəsinə malik
əsl dövlət xadimidir.
Ümummilli liderimiz Azərbaycanın bütün beynəlxalq
təşkilatlarla olduğu kimi, İslam Konfransı Təşkilatı ilə
əməkdaşlığına da xüsusi önəm verirdi. Hələ 1994-cü ilin
dekabrında Mərakeşin Kasablanka şəhərində keçirilən
İslam Konfransı Təşkilatının VII zirvə toplantısında
Azərbaycan Respublikasının prezidenti Heydər Əliyev bu
təşkilatın beynəlxalq aləmdəki mövqeyindən bəhs edərək
demişdir: "Ötən 25 il ərzində bizim təşkilatımız dünya
siyasətinin mühüm alətinə çevrilmişdir, müasir dünyanın
qlobal və regional problemlərinin həllinə sanballı təsir
göstərir. Amma etiraf etmək lazımdır ki, biz İslam
dünyasının və öz təşkilatımızın nəhəng potensialından
hələ heç də tam və istənilən səviyyədə istifadə edə
bilməmişik. Biz nəinki təkcə öz xalqımızın, həm də bütün
dünyanın tərəqqisi işində daha sanballı, daha təsirli rol
oynaya bilərik və oynamalıyıq".
Azərbaycan Respublikası Prezidentinin söylədiyi bu
fikir İslam
Konfransı Təşkilatının
imkanlarından
hərtərəfli istifadə olunmasını tövsiyə etməklə yanaşı, eyni
zamanda, üzv dövlətlərin təşkilatın nüfuzunun beynəlxalq
səviyyədə
yüksəldilm əsi
istiqamətində
əməli
fəaliyyətinin zəruriliyini ortaya atır.
Hazırda bütün dünyada heç kəsə sirr deyil ki,
Azərbaycan islam dininə etiqad edən bir ölkə, Şərq milli-
mənəvi dəyərlərini yaşadan və inkişaf etdirən gənc
müstəqil bir dövlət kimi həm də, müasir bəşəri dəyərlərə
məxsusluq, demokratiya və insan haqlarına hörmət, bütün
132
ölkələrlə, o cümlədən də qeyri-islam dininə etiqad edən
dövlətlərlə ən gözəl əməkdaşlıq modelinə malikdir.
Azərbaycanın bu mövqeyi, bu siyasəti bütün dünyada,
hətta İslama qarşı ən ədalətsiz mövqedə duran cərəyanlar
tərəfindən etiraf olunan danılmaz həqiqətdir. Azərbaycan
Respublikasının əhalisinin böyük əksəriyyəti İslam dininə
etiqad edir. Şübhəsiz ki, dini sahədə İslam dini ölkəmizdə
təbii dominantlıq imkanına malikdir. Lakin bu sahədə
Azərbaycan xalqının milli xüsusiyyətindən, dövlət və dini
rəhbərlərin düzgün mövqeyindən bəhrələnən tarixi
tolerantlıq,
dini
dözümlülük
formalaşmışdır.
Bu
istiqamətdə Azərbaycanda dini fəaliyyətlə məşğul olan
hər bir ictimai fəal dindarın da xidmətləri diqqətəlayiqdir.
Ə srlər boyu Azərbaycanda islam, xristian, yəhudi
dinlərinə etiqad edən insanlar dostluq və sülh şəraitində
yaşamışdır. Bir daha qeyd etmək istəyirəm ki, burada hər
hansı bir dinin dominantlıq təşkil etdiyi ölkələrdən biri
kimi məhz Azərbaycanda daha çoxsaylı nümayəndəsi
olan dinin, yəni konkret olaraq bu halda islam din
xadimlərinin tutduğu mövqenin olduqca ədalətli olması
göz qabağındadır. İnamla deyə bilərik ki, Azərbaycan dini
zəmində rəqabətin olmadığı, əksinə, əməkdaşlığın örnək
olduğu müstəqil bir dövlətdir. Yəni, Azərbaycanın öz
daxilində qazandığı bu nailiyyət, istər digər müsəlman
ölkələri üçün, istərsə də xristian və ya qeyri dinə etiqad
edən ölkələr üçün bir örnək ola bilər. Bunu Moskva və
bütün Rusiya patriarxı II Aleksi 30 may 2001-ci il tarixdə
"Бакинский рабочий" qəzetinə müsahibəsində müxtəlif
dinlərin birgə yaşaması sahəsində "sizin ölkə digər
dövlətlər üçün nümunə ola bilər" kimi açıq etiraf etmişdir.
133
Hər bir dövlət adamı, din xadimi, eləcə də hər bir
vətəndaş bu üstün milli-dini xüsusiyyətimizin bütün
bəşəriyyət üçün faydalı bir model kimi formalaşdırılıb
təqdim olunmasında öz imkanlarını əsirgəməməlidir.
Başqa bir istiqamət isə Azərbaycanın islam dinini
bütün dünyaya düzgün təqdim etməsinin əksər İslam
ölkələri tərəfindən də açıq etiraf olunmasıdır.
Məhz Azərbaycanın bu mövqeyi, ona İslam aləmində,
elə bütün dünyada, sözün yaxşı mənasında, qibtə
doğuracaq rəğbət qazandırıb. Yəni Azərbaycan nə qədər
xristian Qərb ilə sıx əməkdaşlıq etsə də, xristian
Avropaya inteqrasiya etsə də öz dini-milli mənsubiyyətini
aydın nümayiş etdirir. Şübhəsiz ki, bu istiqamətdə
Azərbaycanın XX əsrin 90-cı illərindən başlayaraq ardıcıl
həyata keçirdiyi dövlət və din siyasəti öz düzgünlüyünü
isbat edib. Azərbaycanın Dağlıq Qarabağ münaqişəsi kimi
ağrılı, spesifik bir problemi İslam Konfransı Təşkilatına
üzv olan ölkələri daha cəsarətli mövqedə olmağa vadar
etdi. Münaqişə başlanandan bəri Ermənistanı işğalçı kimi
məhz İslam ölkələri, İslam Konfransı Təşkilatı tanıdı.
Təcavüzkarın işğal etdiyi Azərbaycan torpaqlarını tərk
etməsini tələb etməklə, beynəlxalq təşkilatlar tərəfindən
problemə ədalətli yanaşma praktikasının əsasını qoyuldu.
Şübhəsiz ki, burada Azərbaycanın ümummilli lideri
Heydər Əliyevin və Qafqaz müsəlmanları idarəsinin sədri
Şeyxülislam Hacı Allahşükür Paşazadənin xüsusi,
müstəsna xidmətləri var. Məhz bu strategiya nəticəsində
hazırda Azərbaycan Qərb dövlətləri ilə münasibətləri
pozmadan, əksinə əməkdaşlığı daha da genişləndirməklə
yanaşı İslam ölkələri ilə, sivil İslam strukturları ilə yaxşı
əlaqələrə
malikdir.
Bu
ölkələr
və
təşkilatlar
134
Azərbaycanın problemlərinin həllində, çətinliklərinin
aradan qaldırılmasında fəal iştirak edirlər. Qaçqın və
məcburi köçkünlərə yardım edirlər, quruculuq işlərinə,
islahat strukturun yaranmasına böyük məbləğdə kreditlər,
qrantlar ayırırlar. Azərbaycan öz milli-dini özünə
məxsusluğunu
qorumaqla,
qloballaşan
dünyaya
inteqrasiya proseslərində fəal iştirak edir. Azərbaycanın
da bu mövqeyi 2004-cü ilin martında Küveytdə keçirilən
"İslam və region-dünya əməkdaşlığı" forumunda aydın
ifadə olunmuşdu. Bu mövqe dünya ictimaiyyətinə, islam
ümmətinə belə çatdırılmalıdır: "Sovet rejimi dağıldıqdan,
Şərq və Qərb blokları arasında soyuq müharibəyə son
qoyulduqdan, qütbləşmə aradan qalxdıqdan və yalnız bir
qütb qaldıqdan sonra qüvvələr arasında baş vermiş
dəyişikliklər ikinci qütbü tapmaq zərurətini ortaya
atmışdır, çünki siyasi iddialara bəraət qazandırmaq üçün
ikinci qütbün olması labüddür. Aydındır ki, dünya
səviyyəsində baş vermiş yeni dəyişikliklər məhz islamı
yeni dünya sistemi çərçivəsində tələb olunan ikinci qütbə
çevirmək istiqamətində gedir, bu qütbü dünya ictimai
rəyində antaqonist, müxalifətçi qütb kimi pis görkəmdə
təqdim etmək məqsədi güdülür.
Belə bir şəraitdə İslam dünyası başa düşməlidir ki, ona
meydan oxunması mədəni xarakter daşıyır, odur ki, onun
özünümüdafiəsi do mədəni xarakterdə olmalıdır. O, özünə
qarşı qərəzli mövqedə duranların hərəkətlərinə spazmatik
fanatizm və terror mövqeyindən deyil, hikmət və gözəl
moizə ilə cavab verməlidir.
Allah-təala buyurmuşdur: "Rəbbininyoluna hikm ət və
g ö zə l m oizə Hə çağır və onlarla daha yaxşı üslubda
mücadi/o ct"(o n-Nəhl, 125).
135