Həbsxana – cəmiyyətin daha çox
Yüklə 2,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
39 –Sizin tərəfdə evi olan İmran adlı bir dustaq yoldaşımız var. Yəqin tanıyarsan. Hə, deyirlər anası, bacısı son illər yollarını azıblar, özləri azmış başqa qadınları da pis yola çəkirlər. Həqiqətdir deyilənlər, ya yalan, böhtandır?.. –Atam balası, neynirsüz bunu?.. –Lazımdı ki, soruşuruq da, lazım olmasa so- ruşmazıq ki... –Nə deyim, vallah, od olmayan yerdən tüstü çıxmaz. Gözümlə görməsəm də, mən də eştmişəm, var elə bir şey... İkinci zəng olunan da birinci deyənləri təkrar- ladı. İqbalın iradı telefon danışıqları ilə təsdiq olu- nanda İmranın rəngi ağarıb meyidə döndü. Başını yerə dikib susdu. Doğrudur onu sanitarların barakı- na göndərməsələr də yataq yerini qapıya yaxın yerə dəyişdilər. Onunla salam-kəlamı kəsib, bir daha din- dirmədilər. Bax, cinayət aləminin belə üzüdönüklü- yünə görə Ayazın onlara nifrəti hədsiz idi... * * * Rəis Məhyəddinin işində maaşdankənar qa- zandığı pullar nə qədər çox olsa da axır vaxtlar bə- rəkəti olmurdu. Yoxlamalar, iki gündən bir “hüquq müdafiəçisi” adı ilə müəssisəyə gələn qonaqlar, mər- kəzin tələb etdiyi müxtəlif ödəmələr, oğlunun, qızı- nın xərcləri, üstəlik aylardır yataq xəstəsi olan arva- dının müalicəsi... 40 Əvvəllər hərdənbir kefinin yaxşı vaxtlarında kabinetində hamıdan gizlin narkotikadan istifadə edirdisə, arvadı xəstələnəndən sonra dərdini unut- maq üçün azqala hər gün yararlanmağa başlamışdı. Arvadının sağalmaz xəstəliyə düçar olması dünyanı gözündən salmış, bütün rahatlığını əlindən almışdı, bilmirdi nə etsin... Hər dəfə bu barədə düşünəndə is- tehza ilə Bəkirə həsəd aparırdı: “Vallah, səndən ağıl- lısı yoxdu. İkisini alıb boşamısan, hərəsinin də iki uşağı. Yəqin ki, çaşıb qalmısan nə edəsən – qazancını bazdığa xərcləyəsən, yoxsa arvadlarının tələblərini ödəyəsən...” Həyat yoldaşı xəstələnən gündən fövqəladə hal, gücləndirilmiş rejim olmazsa axşama yaxın mü- əssisəni müavini Niyazın öhdəsinə buraxıb evə get- məyə məcbur olmuşdu. Hər dəfə məhkumlar qarşı- sında özünəməxsus çıxışlar edən Məhyəddin yoxla- madan sonra getməyini onlara belə izah etmişdi: “Yoldaşım həmişə məni qınayırdı ki, dustaqları mən- dən çox istəyirsən, evdə tapılmırsan. Qısqanclıqdan indi özün vurub xəstəliyə, göstəriş verib ki, evə tez gəl. Getsəm də, narahat qalıram, ürəyimi burda qo- yub gedirəm...” Unudulmayan hərarətli niqtlərdən birini isə ötən bayramların birində etmişdi. Rəis çıxışına təb- riklə başlamışdı. Üzünü məhkum kütləsinə tutaraq ucadan: “Sizin ananızı, bacınızı”, – deyərək ani fasilə 41 vermişdi. Bu an ərzində hamının əsəbləri gərilmiş, ətrafdakı zabit və nəzarətçilərin ürəkləri döyünmüş- dü: “nə danışır, ə, bu?” Məhyəddin ani fasilədən sonra davam etmiş: ”...Qadınlar bayramı münasibəti ilə təbrik edirəm!” Bütün meydandakılar dərindən nəfəslərini dərmiş, rəisin təbrikini alqışlarla qarşılamışdılar. Niyaz gündə cəmisi on saat evində olurdu: ge- cə saat onbirdən səhər doqquzadək. Qalan on dörd saata yaxın zamanı müəssisədə keçirərdi. Öz təbi- rincə desək qəlbən xidmətlə yaşayardı. İstirahət və bayram günləri də işləyərdi. Özünü nümunə göstə- rib ixtiyarındakı zabitlərdən də “xidmətlə yaşama- ğı” tələb edərdi. –Zalım oğlu, – Zəfər Şəriflə fasilə vaxtlarında dərdləşəndə deyinərdi, – sənin qədər mən də qazan- saydım gecələr də burda yatardım. Hər şeyin haqqı- nı özü alır, qalan işçilərə dolanmağa imkan vermir, hələ bir xidmətlə də yaşamağımızı istəyir... –Bir adam ki Allahın suyunu dədəsinin malı kimi sata, ondan nə gözləyəsən, – Şərif onun deyin- məyinə qoşularaq Niyazın hər il yayın bürküsündə su qablarını baraklardan yığdırmaqla yanaşı gün- düzlər gələn suyu kəsdirib məhkumların çayxana- sında stəkanı on qəpiyə sərin su satdırdığını xatırlat- dı. Çayxananın gəliri Niyaza aid olduğundan suyun pulu da, ona çatırdı. – Yeziddən betərdi. Bu insan ra- 42 hatlığını evində yox, burada tapır. Özü bədbəxtdir deyə, istəyir ki, biz də onun tayı olaq... Şərifin sözlərində həqiqət vardı. Niyaz neçə il- lər idi evində özünü yad, tənha sayırdı. Onu uşaqla- rı, heç xanımı da əvvəlki tək sevmirdi. Müavin işlə- yəndən bəri evə yalnız yatmağa gəlirdi. Tamamilə özgələşmişdi, evdəkilər üçün gecə qonağına dön- müşdü. Onların necə günlərini keçirməsindən, ad günlərindən də xəbəri olmazdı. Diqqətsizlikdən, say- ğısızlıqdan uşaqları da, yoldaşı da incimişdilər on- dan. Qarşılıqlı olaraq onlar da çox vaxt Niyaza əhə- miyyət verməyib öz bildikləri kimi yaşayırdılar. Heç kimə gediş-gəliş etmədiyindən dost-tanış, qohumlar da soyumuşdu Niyazdan. Müəssisədə özünü güclü, sözü ötən, vacib bir adam saysa da, evə gələndə zə- ifləşir, kiçilirdi, söz yiyəsi olmamasını, evdə sadəcə pul götürülən bankomat olduğunu anlayırdı. “Qəri- bə insanlardı, – ürəyində ailəsini qınayırdı, – çoxlu pul da istəyirlər, üstəlik diqqət də... Sizin gündəlik qayğılarınızla məşğul olsam, bəs pulu kim qazana- caq? Səkkiz saat işləməklə qazanacağım pul sizi qane etməyəcək, axı...” Son günlər arvadının oğlu haqqında etdiyi xə- bərdarlıq qanını lap qaraltmışdı. Özəl ali məktəbin üçüncü kursunda oxuyan oğlunun marixuanaya alış- ması bir yana, internetdən tanış olduğu yaşlı bir qa- dınla görüşəndən sonra bəzən gecələr də “dostum- Yüklə 2,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|