istefası məsələsinə baxdı və onun yerinə sədr seçilməsini müzakirə etdi.
Ġclası Tamerlan Qarayev aparırdı. O bildirdi ki, biz hamımız buraya televiziyada verilmiĢ elanla
yığılmıĢıq; bu elan Ġsa Qəmbərin ərizəsi oxunduqdan sonra verildi.
Ġsa Qəmbər bəyan etdi ki, mən respublikada sabitliyin bərqərar olması, vətəndaĢ qarĢıdurmasına
son qoyulması, qardaĢ qanı axıdılmasına yol verməməyə kömək göstərmək naminə öz müstəqil
qərarımla istefa verirəm.
Ġstefası qəbul edilən Ġsa Qəmbər Milli Məclisin üzvü qaldı.
Ġsa bəyin istefası qanunverici hakimiyyətin də qiyam qarĢısında əl qaldıraraq məğlubiyyətə
uğramasının rəsmi təsdiqi oldu. Bu istefada rolu olduğu Ģübhə doğurmayan keçmiĢ baĢ nazir
Pənah Hüseynov onun səbəbini belə açıqlayır: “Yevlax [11 iyunda] alınandan sonra Ġsa bəy bunu
hərbi məğlubiyyət kimi qiymətləndirib qərar qəbul elədi. H.Əliyev baĢ nazir vəzifəsini istəmirdi.
Açıq Ģəkildə o, ümumiyyətlə, heç bir postu istəmirdi. Biz axırıncı imkandan istifadə edərək
Əbülfəz bəyin prezidentliyini saxlamaq istiqamətində çalıĢırdıq. Təbii ki, H.Əliyev birinci Ģəxs
olmaq uğrunda mübarizə aparırdı. Hesab edirəm ki, onunçün əlveriĢli Ģərait yaranmasaydı ikinci
posta da razı ola bilərdi” (“Yeni Müsavat”, 16.04.1999).
Ġsa bəyin istefası məhz H.Əliyevin Ali Sovet sədri seçilməsindən ötrüydü. Əlbəttə, Ġsa bəyin özü
razı olmasaydı hər hansı qüvvənin onu buna məcbur edə biləcəyini ağlıma da gətirmirəm və bu
qərarın qarĢılıqlı razılıq nəticəsində ortaya çıxdığına kiçicik də Ģübhəm yoxdur, ancaq onun lehinə
olan bütün tutarqaları bir yana qoyaraq düĢünürəm ki, Ġsa bəy kimi olduqca güclü bir Ģəxsin
hakimiyyətdən getməsi çox yanlıĢ addımdı. Ona görə ki, Ġsa bəy bu hakimiyyətə gəlib düĢmüĢ,
məsələn, Tahir Kərimli kimi sıradan bir Ģəxs deyildi - o, Azərbaycan Xalq hərəkatının
liderlərindən, Azərbaycan Xalq Cəbhəsinin qurucularından, nəhayət, bu hakimiyyətin qələbəsini
təmin edən insanlardan biriydi və hakimiyyətdəki yerini də özü qazanmıĢdı. Ġsa Qəmbər
prezident Elçibəylə yanaĢı bu hakimiyyəti qurmaq, möhkəmlətmək və yaĢatmaqçün hədsiz gərgin
çalıĢmıĢ, Azərbaycan dövlətinin müstəqilliyinə öz layiqli töhfəsini vermiĢdi. Prezidentlə birgə Ġsa
bəy də hakimiyyət sarayının möhkəmliyini qoruyan sarsılmaz sütundu və onun uçurulması
hökmən bu sarayın yerlə yeksan olunmasıyla nəticələnməliydi. Ona görə də Ġsa bəyin getməsini
hakimiyyətin yadlara könüllü təhvil verilməsinə razılıq kimi anlayıram və bu qərarı qətiyyən
bəyənmirəm. Ancaq, açığı, bu sözləri yazsam da, öz-özümdən soruĢuram: bəs istefa
verilməsəydi nə olacaqdı? O saat da, nədənsə, gözlərim önündə Azərbaycan boyda qan dənizi
calxalanır...
Bəli, əslində Azərbaycan Xalq hərəkatının məntiqi nəticəsi olan əsl xalq hakimiyyətinin taleyini
biryolluq həll edən Milli Məclisin bu iclasında bir yanda Ġsa Qəmbər istefa verir, obiri yandasa bu
hakimiyyətin qanlıbıçaq düĢmənləri olan Rəhim Qazıyev, Arif Rəhimzadə, Araz Əlizadə və
baĢqaları cilov gəmirir, əksəriyyəti kommunistlərdən ibarət Ali Sovetin sessiyasının
çağırılmamasından, Gəncə və ona bitiĢik rayonlarda dövlət qurumlarını ləğv edib hakimiyyəti öz
nəzarəti altına almıĢ S.Hüseynovun tələblərinin yerinə yetirilməməsindən narahatlıqlarını
bildirirdilər. Rəhim Qazıyev hətta Ġsa Qəmbər istefa verəndən sonra da üzünü deputatlara tutub
soruĢurdu:
«Dünən “sessiya-sessiya” deyirdiniz, indi noldu? Mən tələb edirəm ki,
sessiyanın günü müəyyənləĢdirilsin. Hiss edirəm ki, Surətin tələblərinə bir etinasızlıq
var». Bəli, artıq hamının siyasət bazarında öz malını Surətin adıyla xırıd etməsi dəbə minmiĢdi.
Etibar Məmmədovun təklifiylə prezidentin Milli Məclisə gəlməsinədək fasilə elan edildi. Fasilədən
sonra Əbülfəz Elçibəy və H.Əliyev də iclasa qatıldılar.
Ali Sovetin sədri olması razılaĢdırılmıĢ H.Əliyev sessiyada söz alaraq dedi: “Hadisə olub, qan
tökülüb. Ancaq bunun davam etməsinə yol vermək olmaz. Mən prezident Əbülfəz Elçibəydən
xahiĢ etmiĢəm və qərara gəlmiĢəm ki, Gəncəyə gedib vəziyyəti yerində öyrənim, sonra
təkliflərimi verim...”.
N.Pənahovun bildirdiyinə görə, S.Hüseynov H.Əliyevin Ali Sovet sədri olmaq
istədiyini bilən kimi “çox sərt Ģəkildə Əliyevlə telefonla danıĢaraq ultimatum verdi ki,
necə gəlib elə də geri qayıtsın. Təxminən bir neçə saatdan sonra televiziya vasitəsi
ilə Əliyev bildirdi ki, Gəncəyə çıxır”. Əliyevin Gəncəyə getməsinə Surətdən icazəni
onun qohumu Nəriman Ġmranov (keçmiĢ təhlükəsizlik naziri) alıbmıĢ.
Əslində Surətin belə qəzəblənməsinə əsas yoxdu - H.Əliyev “özgəsi” deyildi axı! Fazil
Qəzənfəroğlu yazır: “Gəncə üsyanında hər nə qədər Surət Hüseynovun adı ön
plandaydısa da ssenarinin pərdəarxası qəhrəmanları Rəhim Qazıyev, Heydər Əliyev,
Ə.Hümbətov, R.Cavadov, R.Quluyev və E.Məmmədov, A.Abbasov kimi isimlərdi.
Heydər Əliyevin ona pul və silah yardımı etdiyi haqqında əldə bilgilər vardı. Heydər
Əliyevlə Surət Hüseynov arasında davamlı kuryerlik edən Ģəxs... sonradan KQB
polkovniki SauĢkinin oyuncağı olmaqdan qurtulmayan Nemət Pənahovdu”
(F.Qəzənfəroğlu, göstərilən kitabı, s.215).
Əbülfəz bəy də, H.Əliyev də Ali Sovet binasına girəndə içəridə bulunmuĢ və dövlət adamlarının
onları necə qarĢılamasının Ģahidi olmuĢ bir dostum sonralar mənə söylədi ki, həmin gün qəti
inandım ki, Azərbaycanın bir prezidenti getdi, yerinə baĢqası gəldi. Ali Sovetdən reportaj
hazırlayan “Azadlıq” qəzetinin müxbiri Bahəddin Həziyev də maraqlı bir məqamı tutub: “Məclis
iĢini yarımçıq saxlayır. Salondan çıxarkən Naxçıvan MR Ali Məclisinin sədri Azərbaycan
Respublikası baĢ nazirinin birinci müavini Vahid Əhmədova göstəriĢ verir ki, bir saatdan sonra
maĢınlar jurnalistləri aparmaq üçün Ali Sovetin qarĢısında olsun” (“Azadlıq”, 15.06.1993).
Siyasətdən baĢı çıxmayan, ancaq prezident olmaq eĢqiylə alıĢıb-yanan Surət Hüseynov iqtidarın
qarĢısında irəli sürdüyü bütün tələblərlə məhz Heydər Əliyevə xidmət göstərdiyini anlayacaq
səviyyədə deyildi. Onun nadanlığından maksimum yararlanan H.Əliyev Bakıya gəldikdən sonra
məhz Surət xofunu körükləməklə hələlik ilk addım kimi strateji əhəmiyyətli spiker kürsüsünü
boĢaltdırmağa nail oldu.
Ġsa Qəmbərin istefasından sonra ABġ-ın Oksford analitik mərkəzinin ġərqi Avropa qrupu Gəncə
hadisələrini operativ təhlil edərək vəziyyəti dəyərləndirdi:
“Beləliklə, Qəmbərin və Nazirlər
Kabineti baĢçısının istefası çevriliĢin müvəffəqiyyəti üçün zəruri Ģərt ola bilər. Lakin Elçibəyin bu
çətinliklərdən qurtarmaq üçün legitim imkanları vardır, çünki hakimiyyətə seçki yolu ilə gəlmiĢdir.