36
ğəmbər Allahın ondan üstün və əziz bəndəsini axtararkən
gəlib Həzrət Babanı tapır. Həzrət Baba yer şumlayırmış. Musa
onu görüb salamlayır və təəccüblə deyir:
– Niyə əziyyət çəkirsən, burda heç nə bitməz.
Həzrət Baba:
– Bitər, ya Musa, – əgər səni bura göndərən özü istəsə bitər.
Musa görür ki, onun kimliyi, buraya niyə gəlməsi Həzrət
Babaya məlumdur. Həzrət Babanın namaz vaxtı imiş. Qaran
lıq deyilən yerə dəstəmaz almağa getmək istəyəndə Musa
“burada su var, getmə” deyir və əsasını yerə vurur. Həmin
yerdən su çıxır. Həzrət Baba dəstəmaz alır, namaz qılır və dua
edir ki, çovğun başlasın. Çox çəkmir, göydən buz yağmağa
başlayır. Musanı soyuq alır, dözmədiyini bildirir. Həzrət Baba
ona bürünmə kürkünü verir. Bu da Musaya kömək etmir.
Həzrət Baba buz parçalarını üst-üstə yığır, daldanacaq
düzəldir, tonqal qalayır. Musa yenə donduğunu bildirir.
Həzrət baba Allaha dua edir, yalvarır. Bir az keçir. Bayaqki
haldan əsər-əlamət qalmır. Hava istiləşir, günəş görünür,
Musa sevinir. Həzrət babanın Allahın sevimlisi olduğuna
inam gətirib yoluna davam edir.
Baxmayaraq ki, Həzrət baba haqqında olan rəvayətlərin ta
rixi islamdan iki min il əvvələ aid edilir, amma bəzi
tədqiqatçılar Həzrət babanı X əsrdə yaşamış Baba Kuhi Baku
vi ilə (948–1050) əlaqələndirirlər. Kuh sözünün dağ mənasında
olması ilə, Baba Kuhinin tənhalığa çəkilərək yay vaxtı dağlar
da yaşaması ilə oxşarlıqlar olsa da onun Bakıda doğulması,
sonralar Nişapur və Şirazda yaşaması, Şirazda dəfn olunması,
Baba Kuhiyə aid olan məlumatların heç birində Həzrət baba
ilə əlaqələndirməyə rast gəlinməməsi bu tədqiqata tam
yəqinlik yaratmır.
Baba Kuhi Bakuvi ərəb və fars dillərində əsərlər yazmış,
Sufi şeirinin ilk görkəmli nümayəndələrindəndir.
Yerfinin bəyləri. 1831-ci il məlumatına görə, Yerfidə bəy
olmamışdır. Görünür, XIX əsrin ikinci yarısında bəylik titulu
alanlar olmuşdur. Şeyda bəy, Məmmədşərif bəy, Talıb bəy,
Ağakişi bəy,Aslan bəy, Haşım bəy, Əlmurad bəy, Gəray bəy,
37
Müştaq bəy, Süleyman bəy və başqalarının adları çəkilir. Ağa
kişi bəy və Süleyman bəy nisbətən varlı olmuşlar. Bəzi bəylər
“ac bəylər” adlanmışlar.
Qüləh qazmaları Ağakişi bəyin qazmaları olmuşdur. Ora
dan həyətinə qədər saxsı borularla arx olmuşdur. Sağılan süd
həmin arxla həyətində hovuza tökülərmiş. Bəziləri bunu
Müştaq bəyə isnad edir.
Müəyyən dövr Talabı kəndinin vergisini Məmməd bəyin,
Növdün və Suduq kəndlərinin vergilərini Bəybala bəyin aldı
ğı söylənilir.
Nağıl edilir ki, bəzən bəylər arasında qan davaları da ol
muşdur. Xurşud bəyi pis hərəkətlərinə görə digər bəylər
ailəliklə məhv edirlər. Xurşud bəyə yaxın olanlardan biri on
ların bir hamilə gəlinini gizlədirlər. Gəlini Növdünə aparırlar.
Xurşud bəyi öldürənlər bundan xəbər tutur. Bu dəfə gəlini
Zıxırda gizlədirlər. Bəylər Zıxıra gedib gəlini istəyirlər. Lakin
Zıxırlılar gəlini vermirlər. Gəlinin oğlu olur. İllər keçir. Həmin
oğlan böyüyür, evlənir, altı oğlu olur. Onlara Xurşudbəylilər
deyərmişlər. Həmin oğullardan Yerfiyə gəlib yaşayanı da ol
muşdur. Çoxu isə Xaçmaz kəndlərində yaşamışdır.
Yadda qalan hadisələrdən biri XX əsrin əvvəllərində
bəylərlə rəiyyətlər arasında baş vermiş dava olmuşdur. Bu
dava haqqında Calal Günəşli öz xatirələrində məlumat ver
mişdir. 1917-ci il idi. Ölkədəki qarışıqlıq yerlərdə də təsirini
göstərirdi. Yerfinin yüzbaşısı Hacıbala icmaya daxil olan
kəndlərdə: Aydınkənd, Qarabulaq, Dərk, Talış, Nohurdüzü
və Qayadalıda gününü keçirir, idarəni təhvil vermək istəmirdi.
Uzun müddət kovxa işləyən Əliməmmədli Həsən kişi kazak
ları ilə Hacıbalanı tutur, möhür və Nikolayın şəkli olan sarı
zənciri alır. Varlılara qarşı müxtəlif qaydalar həyata keçirilir.
1918-ci ilin mart-aprel aylarında erməni hücumuna görə II
Nügədidən 80 ailə Yerfiyə gətirilir. May-iyun aylarında ailələr
öz evlərinə qayıdır.
Bəybala bəy yetənə yetir, yetməyənə də bir daş atırdı, necə
deyərlər, qan-qan deyirdi. Yay ayları idi. Bəybala bəy 30 atı,
mal-qarası ilə yaylaqda idi. Pəlvan Fətəli də qardaşları ilə
38
birgə atlarını, mal-qaralarını gətirib Bəybala ilə qonşu
düşmüşdülər. Fətəligil dörd qardaş idilər. Bəyin atlarından
birinin balasını canavar tutur. Fətəligilin bir dayçası onun ba
lası ölən atını da əmməyə başlayır. Bəy deyir ki, atınızı qoy
mayın, mənim atımın balasını əmizdirir. Fətəligil deyirlər ki,
dayça bizimdir, sənin atını da əmir. Bəy kobud danışır,
Fətəligil də cavab verir, söz-söhbət böyüyür.
Bir gün Qara işğın yolunda Əlican ilə Xanbala kəndə
gələndə Bəybalanı görürlər. Əlican bəhanə gətirib Xanbala
dan ayrılır və Bəybala bəyi vurur. Dindirilmə zamanı Xanbala
bəyi vurduğunu boynuna alır və tutulur.
Bu əhvalat 1918-ci ildən əvvəl olub. 1918-ci ildə Bəybala
bəyin oğlu Süleyman artıq böyümüş, atasının qisasını almaq
fikrinə düşmüşdü. Süleyman bəy əmisi oğlu Muxtar bəylə
məsləhətləşir. Ya Xanbalanı, ya da Əlcanı vurmaq istəyirlər.
Əlican xalası oğlu Dadaşbala ilə xəstə oğluna görə İsaq
əfəndinin yanına gedir. Muxtar və Süleyman kəndin içində
atəş açar, Dadaşbalanı vururlar. Əlican və Dadaşbalanın xala
sı oğlu İslam bəylərlə qonşu idi. Xanbala ilə Əlican İslamın
evində məsləhət edirlər. Muxtarın evi də o biri bəylərlə qon
şuluqda idi. Muxtar pilləkənin başına çıxanda vurulur. Bu
nunla da iki məhəllə arasında atışma başlayır. Şirəli bəy, Şey
da bəy, onların bibiləri də vurulur. Bəylərə qarşı vuruşa digər
rəiyyətlərdən də qarışanı olur. Dava böyüyüb bəy-rəiyyət da
vasına çevrilir. Heç kəs qorxudan bayıra çıxmır. Atışma
səsindən itlər də kənddən qaçır. Mal-qara tövlədə qalır. Vu
ruşma gecə də davam edir. Qorxudan heç kəs yatmır. İkinci
gün kənddə nüfuza malik, əvvəllər yüzbaşı olmuş Əmrəli kişi
kəndə gələr. O, işi olduğu üçün başqa kəndə gedirmiş. Əmrəli
kişi hər iki tərəfə səslənir ki, güllə atmayın. Atışmaq istəyirsiniz
kəddən kənara çıxın, atışın. Bəylər razılaşır, çünki yerdə dörd
ölüləri var idi, həm də onlar az idi, rəiyyət çox. Fətəlinin
dəstəsi sakitləşmək bilmir. Əmirəli kişi və Mirzə kişi əlisilahlı
dəstə hazırlayır. Fətəlini çağırıb deyilər ki, imkan verin
ölülərini basdırsınlar, başqa kəndlər bizə gülər. Atışma saxla
nılır.
Dostları ilə paylaş: |