Hist fil star sred 2008
Yüklə 0,61 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Clairvaux.
- Michał Szkot
67
6. „Ale jeŜeli sprzeczność jest tak oczywista, Ŝe nie da się rozwiązać Ŝadnym z metodycznych sposobów, wtedy nie ma innej rady, ale trzeba porównać ze sobą róŜne autorytety i pierwszeństwo dać temu, który cieszy się większym uznaniem i jest oparty na silniejszych dowodach”. - Abelard odwołuje się zatem do rozumu, jako ostatecznego kryterium rozstrzygającego pomiędzy konkurującymi twierdzeniami.
kryterium rozstrzygające sprzeczności.
- W wieku XII istniał takŜe silny nurt mistyczny, którego przedstawicielem był oponent Abelarda św. BERNARD z Clairvaux (1090-1153). Był on benedyktynem, ale nie odpowiadała mu złagodzona reguła benedyktyńska, dlatego w r. 1115 załoŜył własne opactwo w Clairvaux. - Bernard był mistykiem, który połoŜył silny akcent na dwa tematy: pokory i przebóstwienia. - Pokora jest cnotą, w której spełnia się mądrość filozoficzna i chrześcijańska. Wzorem pokory jest Maryja. - Bernard zapoczątkował nurt tzw. mistyki cysterskiej.
68
RUCH DOKTRYNALNY W WIEKU XIII I. 1. Czynniki ekspansji naukowej w wieku XIII: - Kontakty ze światem arabskim oraz zajęcie Konstantynopola przez krzyŜowców ułatwiają przenikanie arabskiej, Ŝydowskiej i greckiej myśli naukowej i filozoficznej na Zachód.
syntezy).
- Powstanie uniwersytetów. - Powstanie zakonów Ŝebraczych (1217 – dominikanów, 1219 – franciszkanów).
- Do roku 1120 podstawą nauczania jest tzw. logica vetus, tj. tłumaczenia Arystotelesowskich Kategorii (z Isagogą Porfiriusza) i Hermeneutyki wraz z komentarzami Boecjusza. - Po r. 1120 zostaje wprowadzona tzw. logica nova, tj. Analityki pierwszeI oraz wtóre (te ostatnie w tłumaczeniu Jakuba z Wenecji), Topiki i O dowodach sofistycznych. W tym teŜ czasie Jakub z Wenecji tłumaczy takŜe fragmenty Metafizyki Arystotelesa, jest to tzw.
- Z dorobku Platona znane są tylko fragmenty jego dialogu Timajos w tłumaczeniu i z komentarzem Kalcydiusza. Te fragmenty były podstawą tworzenia XII wiecznej wizji ś wiata przez uczonych ze szkoły w Chartres (Teodoryk z Chartres, Wilhelm z Conches). W XII wieku zostały przełoŜone fragmenty Fedona i Menona.
- W II połowie wieku XII powstaje w Toledo (Hiszpania) ośrodek tłumaczeń, w którym uczeni dokonują przekładów tekstów filozofów arabskich, Ŝydowskich oraz pism Arystotelesa. Te tłumaczenia dokonywane są przewaŜnie z języka arabskiego. Filozofia arabska juŜ od IX w. zaczęła przyjmować myśl Arystotelesa, ale połączyła ją z silnymi wpływami neoplatońskimi. Częściowo było to skutkiem pomyłki. Do kanonu pism Arystotelesa dołączono bowiem pisma, które były pismami neoplatońskimi. Była to tzw.
69
Proklosa. Dzieła te dołączone do kanonu pism Arystotelesa dały w efekcie arystotelizm w formie mocno zneoplatonizowanej. - Dopiero Wilhelm z Moerbeke (fl. 1260-85) zrewiduje poprzednie tłumaczenia dzieł Arystotelesa i dokona nowych przekładów. PrzełoŜy takŜe pisma neoplatoników, np. Proklosa, co pozwoli oddzielić elementy neoplatońskie od arystotelesowskich. - Po roku 1230 Michał Szkot, działający na dworze Fryderyka II w Neapolu, rozpocznie prace nad tłumaczeniem pism Awerroesa, filozofa arabskiego, którego tradycja ś redniowieczna nazwie „Komentatorem” ze względu na jego wierność nauce Arystotelesa, którego pisma wielokrotnie komentował.
Ośrodki naukowe: - 1200 r. moŜna uznać za datę powstania Uniwersytetu Paryskiego. Powstał on w wyniku połączenia istniejących juŜ szkół katedralnych, a tej nowej instytucji w roku 1200 król Filip August nadał specjalną autonomię i przywileje: wyjął spod swojej władzy i przekazał jurysdykcji biskupa i kanclerza. - Uniwersytet był strukturą korporacyjną: wspólnotą nauczających i nauczanych (universitas magistrorum et solarium). Był instytucją międzynarodową: Uniwersytet Paryski obejmował 4 nacje: francuską, pikardyjską, normandzką i angielską, natomiast studenci Uniwersytetu Bolońskiego dzielili się na „transmontanów” (ci, z tamtej strony gór) oraz „cismontanów”(ci, z tej strony).
Wyzwolonych (Facultas atrium), który bezpośrednio przejął tradycje szkół dialektycznych wieku XII. Kiedy w połowie XIII wieku na uniwersytecie przejmie się spuściznę Arystotelesa, studiowana ona będzie przede wszystkim na Wydziale Sztuk i wtedy moŜna powiedzieć, Ŝe wydział ten ma charakter wydziału filozoficznego.
Teologii. Studia te trwały kilka lat i obejmowały: komentowanie Pisma św. (uwieńczone stopniem „bakałarza biblijnego”), komentowanie Sentencji Piotra Lombarda (uwieńczone tytułem „sentencjariusza”) oraz wygłaszanie kazań, konferencji i udział w dysputach („bakałarz uformowany”).
Początkowo na Uniwersytecie Paryskim zakazywano „wykładania” Arystotelesowskiej Yüklə 0,61 Mb. Dostları ilə paylaş:
|