www.elmler.net
-
Virtual İnternet R
esurs M
ərkəzi
Faiq Ələkbərov Milli ideologiya probleminə tarixi-fəlsəfi baxış (II hissə)
536
536
sənədləşdirilməsinin milli taleyimiz üçün zəruriliyi mübahisə
obyekti belə olmamalıdır [132
a
].
Eyni müddəalarla çıxış edən
Kamil Vəli Nərimanoğlu da
hesab edir ki, Stalinin «yeni dil» siyasətinə qədər (1936)
Azərbaycan mütəfəkkirləri özlərinə türk deyiblərsə, yaxud da
farslar, ermənilər və başqaları bizləri türk adlandırıbsa, «ana dili
dərslikləri «Türk dili» adı ilə çıxıbsa, burada nəyi isə sübut etmək,
xüsusilə, coğrafi adı olan Azərbaycan kəlməsini dilin, xalqın adı
kimi iddia etmək hər cür elmi, tarixi, məntiqi əsasdan
məhrumdur» [172, 48]. Nərimanoğlunun fikrincə, Türk dili
anlayışını isə nə M.Ə.Rəsulzadə və onun silahdaşları, nə də
N.Nərimanov və başqaları özlərindən icad etməmişdilər: «Bu
xalqın adı belə idi: Türk. Bu xalqın əsrlər boyu yayılmış dilinin adı
belə idi: Türk dili» [172, 49].
Ancaq 1995-ci ildə qəbul edilmiş Konstitusiyada təkrarən
«Azərbaycan dili»nə qayıtmağımızın nəticəsidir ki, son dövrlərdə
Azərbaycan türklərinin etnik tərkibinin və milli dilinin türksüz-
ləşdirilməsi artıq nəinki ayrı-ayrı yerli alimlərin kitablarında,
monoqrafiyalarında, hətta rəsmi dövlət nəşrlərində də öz ifadəsini
tapır. Məsələn, 2011-ci ildə Azərbaycan Respublikasının Dövlət
Statistika Komitəsi tərəfindən iki dildə (Azərbaycan türk dili və
ingilis dilində) nəşr olunan «Müstəqil Azərbaycan – 20 il»
kitabında Azərbaycan Respublikasının əhalisinin milli tərkibi
(2009-cu ilin rəqəmlərinə görə) aşağıdakı kimi verilmişdi:
azərbaycanlılar 91, 6 %, ləzgilər 2,0 %, ermənilər 1,3 %, ruslar 1,3
%, talışlar 1,3 %, avarlar 0,6 %, türklər 0,4 %... (160, 98). Deməli,
dövlətin bu rəsmi nəşrindən belə məlum olur ki, azərbaycanlılar
və türklər başqa-başqa millətlərdir. Hətta, türklərin sayı nəinki
azərbaycanlılardan, o cümlədən ləzgilər, ermənilər, ruslar, talışlar
və başqalarından da qat-qat azdır.
www.elmler.net
-
Virtual İnternet R
esurs M
ərkəzi
Faiq Ələkbərov Milli ideologiya probleminə tarixi-fəlsəfi baxış (II hissə)
537
Doğrudur, bu kitabı ərsəyə gətirənlər bəyan edə bilərlər ki,
onlar Azərbaycan əhalisinin bir faizini belə təşkil etməyən türklər
dedikdə, hansısa amillərdən (məsələn, Axıska türklərini nəzərdə
tutaraq) çıxış ediblər. Əgər belə bir faktor olubsa, o hökmən qeyd
edilməli idi. Əks təqdirdə yalnız türklərin deyil, o cümlədən
onlarla bərabər ləzgilər, talışlar, avarlar və başqa azsaylı etnik
qrupların ayrıca qeyd edilməsi, istənilən halda azərbaycanlıların
ondan sonra qeyd edilənlərlə eyni milli tərkibi paylaşmamasını
ortaya qoyur. Nəzərə alsaq ki, bu kitab iki dildə nəşr olunmuşdur,
onda bu rəsmi nəşri oxuyan əcnəbi millətlərin azərbaycanlıların
yalnız türklərdən deyil, talışlar, ləzgilər, kürdlər, tatlar, udinlər və
başqa etnik azlıqlardan da fərqli bir millət olması qənaətinə
gəlməsi təbiidir. Bu halda məlum olmur ki, azərbaycanlılar etnik
mənşəcə kimdir, onlara məxsus «Azərbaycan dili» türk dilinə nə
dərəcədə doğma və yaxud da yaddır?
Maraqlıdır ki, bu kitabın doğma dilimizdə olan hissəsində dövlət dili «azərbaycan», ingilis
dilində isə «azəri» adlandırılmışdı. Eyni zamanda bu kitabda qeyd olunduğuna görə «azərbaycanlı
milləti»nin 99,7 faizi öz millətinin dilini ana dili sayır və öz millətinin dilində, yəni «Azərbaycan
dili»ndə danışırlar. Azərbaycan əhalisinin cəmi 0,4 faizini təşkil edən türklərin isə 83,7 faizi öz
millətinin, yəni türk millətinin dilini ana dili sayır, ancaq onlardan 85,5 faizi «Azərbaycan dili»ndə
[160, 99] danışırlar. Maraqlıdır bütün bu rəqəmləri Dövlət Statistika Komitəsi haradan əldə etmiş, hansı
mənbələrə və faktlara əsaslanmışdır?
Bizcə, Azərbaycan əhalisinin böyük əksəriyyətini təşkil edən türklərin – Azərbaycan türklərinin
çox cüzi bir azlıq kimi, bu kitabda təqdim olunması adi bir yanlışlıq ola bilməz!!! Əgər burada söhbət
etnik azərbaycanlılardan gedirsə, o zaman qeyd olunmalıdır ki, əhalinin 91,6 faizi kimi göstərilən
azərbaycanlılar məhz Azərbaycan türkləridir. Eyni zamanda əgər burada milli dildən bəhs olunursa,
onda «Azərbaycan» deyil, ən azı «Azərbaycan türk dili» anlayışından istifadə olunmalıdır. Əks
təqdirdə belə anlaşılır ki, azərbaycanlılar türk deyillər və onların türklərə dəxli olmayan ayrıca etnik
kimliyi və dili vardır. Halbuki, Almaniya tədqiqatçısı V.Humboldtun təbirincə desək, hər bir millət ilk
növbədə, müstəqil varlığına görə milli dilinə borcludur. Çünki dil millətin milli xüsusiyyətlərini əks
edirən ideal bir varlıqdır [262, 47, 158].
Göründüyü kimi, bugünkü Azərbaycan Respublikasının qurulmasında Azərbaycan türkləri
müstəsna rol oynamalarına baxmayaraq, onların özünəməxsusluqlarını ifadə edən amillərdən heç biri
(milli kimliyi, milli dili və s.) Azərbaycan Konstitusiyasında öz əksini tapmamışdır. Hazırda faktiki
olaraq başda Azərbaycan türkləri olmaqla, bütün Azərbaycan xalqının yazı və danışıq dili Azərbaycan
türkcəsi (türk dili) olmasına baxmayaraq, bu dil Konstitusiyada «Azərbaycan dili» kimi öz ifadəsini