Məhəmməd Hadi və mətbuat
97
“Olurmu nurla zülmət bərabər?” - nəssi-Qurandır.
Cəhalətpərvəran qeydi-əsarətdə qalıb məhkum,
Ülum ərbabı Ģəhristani-hürriyyətə xaqandır(134, 8-9).
Janrına görə müxəmməs olan“Amali-tərəqqi”(135, 9) əsəri
beş bənddən ibarətdir. Azadlıq, istiqlal və maarifin təbliği niyyəti
ilə yazılmış bu şeir mətnində heç bir dəyişiklik edilmədən həm
“Firdovsi-ilhamat”da(377, 44-46), həm də M. Hadinin poetik
əsərlərinin nisbətən kamil nəşri hesab olunan kitablarında çap
olunmuşdur(379, 381; Bax: M. Hadi. Seçilmiş əsərləri, I cild,
“Elm” nəşriyyatı, Baki-1978, 14; M. Hadi. Seçilmiş əsərləri,
“Şərq-Qərb”, Baki- 2005, 29-30. Qeyd: Bundan sonra biz M.
Hadinin sonrakı kitabları deyəndə bu nəşrləri nəzərdə tutacağıq –İ.
Q.). “Əsasi-fikrimiz təmini-istiqbali-millətdir”,- deyən şair bildirir
ki, cəhalət odu vətənin sinəsinə çalın-çarpaz dağ çəkib, cəhl və
qəflətdən maarifin nuru, ziyası sönüb. Hər tərəfi yaramazlıqlar
bürüdüyündən (M. Hadidə “xari-şəqavət”) “vətən gülzarı xar
olmuş”, səadətdən əsər-əlamət yoxdur. Ən istəkli əməli “irtiqayi-
mülki-millət” (millət mülkünün, vətənin yüksəlişi və inkişafı) olan
şairə görə əsarət zəncirini qırmaq, millətin istiqlalını qazanmaq
üçün iki başlıca yol var: TƏHSĠL, MAARĠF və HƏQĠQƏT.
Çünki:
Həqiqət sayəsində kəsbi-qüdsiyyət qılar millət,
Həqiqətlə edər növi-bəĢər təhsili-hürriyyət.
Həqiqətlə olur baği-vətən gülzari-əmniyyət,
Həqiqət zahir olsa, parlayar ənvari-ülviyyət,
Həqiqətbin olanlar vasili-fövzü hidayətdir(135, 9).
“Azərbaycan romantizminin məşhur nümayəndəsi, ardıcıl
füyuzatçı şair M. Hadinin”(422, 30)birinci nömrədə çıxan
şeirlərindən biri də “Qələmə” adlanır(136, 15). İkinci misranın ilk
sözü- “Qon” kəlməsinə verilən “Cəraid və kitablara müvafiq bir
isimdir” izahı istisna edilməklə, şeir M. Hadinin kitablarında
olduğu kimi getmişdir(377, 379; 42-43, 13). 14 beytlik bu şeir də
ənənəvi mövzudadır, yəni qələmə xitabən yazılmış bu əsər də
mədəniyyət, maarif və insanlığa çağırış motivləri ilə zəngindir.
İslam Qəribli
98
Qələmi “bülbüli-irfan” adlandıran şair ondan rica edir ki, vətən
bağında fəryad etsin. Milli nəğmələr inşad etməklə (yazmaq,
söyləməklə -İ.Q.) cəhalət sayəsində qaranlıqlara bürünmüş vətəni,
vətən övladlarını elmin nuru ilə işiğa, doğru yola səsləsin. Sonrakı
beytlərdə müraciət obyekti dəyişir və indi qələmə yox, qələm
sahiblərinə xitab olunur. Belə bir fikir irəli sürülür ki, özünü ağıllı
hesab edən şəxs sərvət dalınca qaçıb “həmiyyət düşgünü”
olmamalı və “əhli-qinayəm” (var-dövlət sahibiyəm- İ.Q. ), - deyə
özünü həmcinslərindən üstün tutmamalıdır. O, yəni sərvət, imkan
sahibi adının şərəfli bir ad olaraq tarix səhnəsində qalmasını
istəyirsə, acizlərin əlindən yapışmalı (“yapış acizlərin dəstindən”),
kölgəsində başqalarının dincələ biləcəyi meyvəli bir ağaca
çevrilməli, ətrafındakılarını cəhlin əlindən xilas etməyə çalış-
malıdır.
Şair oxucusuna üz tutaraq bildirir ki, “əgər amalın iqbali-
vətəndir, urma boş lafı” və bunun üçün aşağıdakılara əməl et:
Könül sındırma, ev yıxma, əziyyət vermə məxluqə,
YıxılmıĢ xanəni məmur, sınmıĢ könlü abad et.
Dilərsən müstəfid olmaq hüquqi-adəmiyyətdən,
Ziyayi-elmi dərdəst eylə, nəfsin elmə mötad et(136, 15).
Məcnəvi formasında olan iyirmi beytlik “Şükufəzari-bənat
və yaxud qızlar bağçası” adlı şeir(137, 16) həm “Firdovsi-
ilhamat”a(377, 68-69), həm də sonrakı kitablara salınmışdır(379,
381; 15-16, 30-31). Kitablarda “Qızlar bağçası” adı ilə getmiş,
jurnal variantı ilə kitab mətnləri arasında bir neçə xırda-para
fərqlər vardır ki, bunlar şeir “Firdovsi-ilhamat”a daxil edilərkən,
çox güman ki, M. Hadinin özü tərəfindən edilmiş, sonrakı
nəşrlərdə isə “Firdovsi-ilhamat”dakı mətn əsas götürülmüşdür.
Fərqlər aşağıdakılardır:
a) Jurnal variantındakı beşinci beytin: “İşbu məsumeyi-
fərxəndəxisal, Çalışır ki, edə ehrazi-kamal” yeri altıncı: “Anlamış
elmdir əsbabi-nicat, Elmdir baisi-fövzi-dərəcat” beytin yeri ilə
dəyişdirilmış, “Elmdir baisi-fövzi-dərəcat” misrasındakı “fövz”
Məhəmməd Hadi və mətbuat
99
(müvəffəqiyyət, əldə etmə) sözü “neyl” (nail olma, məqsədə
yetişmə) sözü ilə əvəz edilmişdir.
b) Yeddinci beytin ikinci misrasındakı “san” sözü “bir” sözü
ilə, doqquzuncu beytin ikinci misrasındakı “zivər” sözü “zinət”lə,
on dördüncü beytin ikinci misrasındakı “ta elm” ifadəsi “irfan”
kəlməsi ilə əvəzlənmişdir.
Şeirin on beşinci: “Nə gözəl söyləyib ol “məzhəri-elm”, Tər-
biyətbəxşi-maarif
“dəri-elm””,- beytinə şair Məhəmməd
peyğəmbərin (s) Həzrət Əli (s) haqqında söylədiyi: “ Ənə
mədinətül-elm və Əli babuha” ( “Mən elmin şəhəriyəm, Əli isə
həmin şəhərin qapısıdır”) kəlamı ilə izah vermişdir.
Əvvəlki üç şeirdə olduğu kimi, bu şeirdə də şairin məqsədi
müasirlərini elmə, maarifə, məktəbə doğru yönəltmək və milləti
“elmin nuru ilə işıqlanıb daxilən saflaşmaq olar”,- fikrinə
inandırmaqdan ibarətdir.
Hüseyn Bayqaranın “Azərbaycan istiqlal mübarizəsi
tarixində ilk milli şair”(18, 164) adlandırdığı M. Hadinin
“Füyuzat”ın noyabrın 13-də çıxan ikinci sayında iki şeiri dərc
edilmişdir. “Şirvanzadə” imzası ilə gedən birinci şeir “Təraneyi-
qəmpərvəranə” adlanır(138, 24-25). “Bilməm ki?” rədifli bu əsər
on altı beytdən ibarətdir və qəsidə formasında yazılmışdır.
“Firdovsi-ilhamat” kitabına(377, 34-35) şeirin səkkizinci:
“Sitəmpərvərlərin çoxdur müinü yarı aləmdə, Neçin rəhm eləyən
yox hali-məzlumanə, bilməm ki?” beyti düşməmiş, sonrakı
kitablarda isə beyt tərtibçilər tərəfindən jurnaldakı mətn əsasında
bərpa edilmişdir(379, 18). Jurnaldakı variantda sərlövhədən qabaq
belə bir cümlə verilmişdir: “Abdulla Cövdət həzrətlərinə peyrov
ola bilərmiyəm?”. Məzmun və ideya baxımından əvvəlki
şeirlərdən fərqlənən bu əsəri şairin fəlsəfi lirikasının ən gözəl
nümunələrindən biri hesab etmək olar. Bəşər, insan və cəmiyyət,
istiqlal və istibdad barədə düşüncələrini bildirmək niyyəti ilə
yazılmış şeirin ilk bəndi ilə şair oxucusunu bir çox suallarla baş-
başa buraxır: - İnsan nədir? Əfsanə, ya həqiqət və bu varlığın
cahana gəlməkdə məqsədi nədir? Səbəb nədir ki, fərzanələr belə
Dostları ilə paylaş: |