İsmayıl Qarayev a ş İ q L ə R
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
59 Qızı qucmaq onu təslim etməkdir. Əmir Aliyənin üzünə yoxlayıcı bir nəzərlə baxdı. Aliyə həmin dəqiqə: – Tez kürəklə. – dedi – deyirlər bu xəzər yaman dəli dənizdir. Dəliliyi tutar, qayıda bilmərik. Əmir, dizləri beldən yuxarı duran çəyirtkəyə oxşar qayığın avar ayaqlarını suya sıxıb elə təkanlar verdi ki, dəniz sürətlə geriyə axdı. – Əmir sənə ev veriblərmi? – Şəhərdə? – Hə şəhərdə. – Kənddə evimə nə gəlib ki! – Onu bilirəm; srağagün danışmısan, yadımdan çıxmayıb. Axı, sən bir daha kənddə işləməyə, yaşamağa getməyəcəksən, dənizçisən, sənin burada evin olmalıdır. Əmir qüssə ilə: – Verməzlər. – dedi. – Niyə, nə səbəbə? Əmir göz qapaqlarını endirdi, dodaqlarını açıb-yumdu, gülümsünərək udqundu, nəhayyət tutulub açılan bir səslə bildirdi: – Subaylara ev vermirlər. – Niyə, subaylar adam kimi yaşamaq istəmirlər?! – Nə bilim... Aliyənin nəzərləri Əmirin üzündə idi. Əmirin sifətindəki qızartı, gözlərindəki həya, səsindəki həyəcan onun ürəyini riqqətə gətirdi: «Səmimi oğlandır.» – Əmir, bəs niyə evlənmirsən, özün də deyirsən ki, anam qocadır? Əmir başını qaldırıb Aliyəyə baxdı. Onun gözlərində məzlumlara məxsus bir ifadə vardı. – Tez evlənənlə, tez nahar eləyən peşman olmaz. Əmirin dodaqları, kirpikləri titrədi. Bu an onun gözlərində heç bir parıltı, heç bir şəfəq yox idi. – Yaxşı qız tapa bilmirsən? Mənim qəşəng bir rəfiqəm var, istəsən səni onunla tanış elərəm. Bir- birinizi bəyənib-bəyənməməyiniz öz işinizdir. O qız ağıllıdır, namusludur, əxlaqı təmizdir, evdardır; daha nə istəyirsən, oğlana da bunlar lazımdır. Əmirin sifətinə dan qızartısı çökdü, canını bir istilik bürüdü, alnını qaynar tər islatdı. Yaxşı məqam idi, lakin Əmirin dili açılmadı. O mətanətini səfərbərliyə alıb dillənənəcən qayıq «Donbas»a yaxınlaşdı. Başqa adam əldən gedən belə bir fürsətə heyfsilənərdi, ancaq Əmir qətiyyən 60 təəssüflənmədi; əksinə sıxıntıdan tez qurtardığına sevindi. Onlar «Donbas»da çox vaxt itirmədilər. Aliyəyə çimmək kastyumu və beş qarpız alıb geriyə döndülər. Yol yarı olanacan heç nədən söhbət açmadılar. Bu sükut, səssizlik Əmiri darıxdırmırdı. Onun hisslərindəki gərginlik azalmış, beynindəki tutqunluq silinmiş, zehni aydınlaşmışdı. Əvvəlki qızarıb-bozarma halları onun varlığını tərk etmişdi. Sanki ona bir bəxtiyarlıq üz vermişdi. O indi sərbəst idi, düşünüb-daşına bilirdi. «Mən bu yerdə utanmamalıyam. – deyə, o cəsarətsizliyinin günahını utancaqlığında görürdü. – Aliyəyə sözümü indi deməsəm, könlümün xəzinəsini ona gəmidə aça bilməyəcəyəm. Bakıya çatanda Qəzənfər də gələcək, amanımı qıracaq, onun təqibindən imkan tapmayacağam.» – Aliyə... Əmir ürəyindəki sözlərin dalını dilinə gətirə bilmədi. Yenə hücum çəkən utancaqlıq sıxıb onun suyunu çıxartdı. – Əmir nə deyəcəydin? Əmir nəinki cavab verməyə, hətta Aliyənin üzünə baxmağa belə özündə bir cürət duymadı. Aliyənin ikinci sualı onu bu işgəncədən azad etdi. – Demək istəyirdin ki, çimək? Aliyə gülümsünürdü. Bu təbəssümün mənası nə ola bilər? Bəlkə Aliyə onun həyəcanlarını anlayırdı. Aliyənin çöhrəsindəki ifadələr Əmirə görə müəmma idi, o hazırki vəziyyətdə gördüklərini mənalandıra bilməzdi. – Gəminin yanında çimsək hamı bizə baxacaq. Aliyə qısqanclıq hissinin Əmirə dedirtdiyi bu sözə güldü. Əmirə haradansa bir ər cəsarəti gəldi. Aliyəyə ərki, qanunu ixtiyarı çatan bir nişanlı qətiyyətilə dedi: – Düz deyirəm də! O şorgözlərin gözünün qabağında niyə çiməsən!? Aliyənin gözləri qəribə bir məna ilə parıldadı. O nəzərlərdə minnətdar qəlbin çətin anlaşılan əhsəni görünürdü. – O qədər baxsınlar ki... – Niyə axı, hər kəs özününkünə... Əmir avarları buraxıb əllərini dizlərinin kündəsinə qoymuşdu. Avarlar sınmış quş qanadları kimi qayığın yanları ilə sürünürdü. Onların üstünə kölgə düşmüşdü. Göy üzündə süzən bir boz bulud Aliyə ilə Əmiri gündən qoruyub onları müşayiət edirmiş kimi gəmiyə 61 doğru sürünürdü. Aliyə çətiri yığıb bu sərin kölgə içində sulara baxan Əmiri seyr edirdi. O birdən Əmirə barmaq qıcadı. Əmir onun hədəli barmağının hərəkətini dənizdə görüb itaətkar nəzərlərini Aliyəyə çevirdi. – Çimək, amma... – Aliyə şəadət barmağını öz burnunun qabağında oynatdı. – Yaxşımı? Əmir bu işarədən, bu hədədən heç nə anlamadığından gözlərini döydü. – Gözlərini yum. Əmir gözlərini qapayıb əllərilə üzünü örtdü. – Yaman bicsən ha. Əllərini götür. Barmaqlarının arasından baxmaq istəyirdin? Əmir əllərini yanına saldı, gözlərini açmadan başını buladı: – Xeyir. – Mən deməyincə gözlərini açma. Əmir başını sinəsinə endirib qaldırdı: – Baş üstə. Əmir göz qapaqlarını bir-birinə elə sıxdı ki, onun gözləri ətrafında dərin qırışlar əmələ gəldi. Aliyə danışa-danışa paltarını soyunub çimmək kastyumunu geyinmişdi. Əmir isə ürək döyüntüsü ilə onun dillənməsini gözləyirdi. O birdən qayığın titrədiyini hiss etdi. Qayıq nə üçün titrəsin? Əmir, Aliyənin oğrun-oğrun güldüyünü eşidəndə gözlərini açdı. Elə bu zaman Aliyə dənizə atıldı, batıb çıxdı, kəhrəba qollarını at-ata üzüb Əmiri çağırdı: – Gəl, çimək. Əmir alt paltarında çimməyə utandı, ayaqqabı və corablarını çıxartdı, şalvarını, maykasını soyunmadan dənizə cumdu. Dörd yüz manata aldığı təzə şalvarına heyfi gəlmədi. Əmirin minlər və milyonlarla dörd yüzləri qurban olsun ona doğru gələn səadətə, uğurlu təsadüf bəxş eləyən taleyin xilaskarlığına, Aliyənin səmavi gözlərinə! 8. Yükünü Barja boşaldıb yüngülləşmiş gəmi tam sürətlə geri qayıdırdı. Xəzərdən gözlənilməz tənbəllik, o hələ də yatırdı. Göyün üzünü sıx qara buludlar bürümüşdü. Dəniz göylərdən də qara, qaranlıq, dərin görünürdü. Sanki gəmi qatran dənizində üzürdü. Gəminin arxa tərəfinin yanlarındakı deşiklərdən dənizə axan, pərlərin vəlvələ salıb şırıldatdığı suların səsi, mühərriklərin gombultusu olmasaydı onun hərəkətdə olduğunu adam ağlına gətirməzdi. Axşamdan az keçmişdi. Gündüzün üzücü yorğunluğundan sonra çoxları yatmışdı. Tək-tük adam oyaq qalmışdı ki, onlar da paltar ütüləyib, üzünü qırxır, hamamdan çıxıb kurilkada papiros Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|